ปิดเมืองข้า...ค้นหานาง! 1.5

ในขณะเดียวกัน

“จ๊อกกกก!!!” เสียงน้ำย่อยในกระเพาะอาหารของเฉินวาวาดังออกมาจนเจ้าตัวที่กำลังหลับอยู่ในขณะนั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

“โอ๊ยยยย!หิวข้าวจังเลย” หญิงสาวรำพึงรำพันออกมาทันที

ร่างระหงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอนพลางกวาดสายตาไปทั่วห้อง เมื่อไม่พบผู้ติดตามของเธอหลงเหลือสักคนไม่เว้นแม้กระทั่งมู่อิง นางกำนัลคนสนิท

“ไปไหนกันหมดนะ” หญิงสาวเอ่ยพึมพำด้วยความสงสัยก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นมาทันที

“หรือว่าพากันออกจากเมืองกลับไปที่ขบวนเจ้าสาวแล้ว!” หญิงสาวกล่าวอย่างตื่นตระหนก 

ครั้นสายตาเหลือบไปเห็นห่อผ้าที่ลู่เหอซื้อติดมือมาเพื่อให้เธอเปลี่ยนเครื่องแต่งกายที่เป็นเป้าหมายเป็นชุดอื่นแทน หญิงสาวถอนหายใจออกมาทันที

“เฮ้อ! โล่งอกไปทีพวกเขายังไม่พากันไปไหน ยังอยู่ที่นี่ แต่ว่าหายไปหมดแบบนี้หรือว่าจะออกไปตามหาเราอีก”

หญิงสาวยืนครุ่นคิดก่อนจะได้ยินเสียงอึกทึกและการละเล่นต่างๆ เริ่มต้นการแสดงในเทศกาลลอยโคมประทีปของค่ำคืนนี้ ร่างระหงก้าวตรงไปที่หน้าต่างทันใดพร้อมดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่งยวด

“โอ้โฮ! สวยจังเลย” หญิงสาวแหงนคอมองโคมไฟที่กำลังค่อยๆ ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าท่ามกลางพระจันทร์กลมโตกำลังส่องแสงสุกสกาวไปทั่วผืนฟ้าเบื้องบน

“ฉันอยากลอยโคมประทีปจังเลย ดูสิเทศกาลนี้มีมาตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน แต่ทำไมในยุคนี้ถึงได้สวยจับใจและมีมนต์ขลังเช่นนี้หนอ ทำยังไงถึงจะปรากฏกายได้ แล้วไปลอยโคมประทีปกับคนอื่นบ้างนะ” หญิงสาวเฝ้ารำพึงรำพัน

“พรึ่บ!” ร่างที่กำลังล่องหนค่อยๆ ปรากฏกายขึ้นมาทันใด ทันทีที่เธอเอ่ยออกมาเช่นนั้นโดยที่เฉินวาวาก็ไม่รู้ตัวเช่นกันว่าสามารถปรากฏร่างได้แล้ว 

นั่นก็เป็นเพราะว่าภายในถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน จอมมารชินซางทรงพระดำเนินปะปนอยู่กับฝูงชนที่เดินเที่ยวชมเทศกาลลอยโคมประทีปกันอย่างคับคั่ง และพระองค์อยู่ห่างจากโรงเตี๊ยมดังกล่าวเพียงสองร้านค้าก็ก้าวถึงแล้วนั่นเอง

ท่ามกลางฝูงชนอันล้นหลามที่เดินผ่านไปมา จอมมารกวาดสายพระเนตรค้นหาเยว่วาวาของพระองค์ไปตลอดตามทางที่ก้าวเดิน ทรงค่อยๆ พระดำเนินไปอย่างช้าๆ โดยมิได้เร่งรีบใช้สายพระเนตรที่สามารถทอดพระเนตรในระยะใกล้ไกลดั่งอยู่ตรงหน้าพระพักตร์ไปตลอดทาง ก่อนจะแหงนพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรโคมประทีปที่ถูกจุดค่อยๆ ลอยขึ้นกันอย่างคับคั่ง 

พระเนตรสีนิลกาฬเหลือบไปพบร่างบอบบางเล็กๆ ผลุบหายออกจากหน้าต่างเข้าไปด้านในเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะถูกสายพระเนตรของพระองค์ปะทะเข้าให้อย่างจัง สายพระเนตรยังคงจับอยู่ที่โคมประทีปอยู่ตลอดเวลา ครั้นทรงย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ในเทศกาลลอยประทีปพระองค์เคยทรงตามหาสตรีที่ทรงรักอย่างสุดหัวใจแต่นางกลับมอบหัวใจให้บุรุษอื่นแทนที่จะเป็นพระองค์

“เยว่วาวาเจ้าอยู่แห่งหนใดหนอ รู้ไหมว่าข้ามิเคยปล่อยโคมประทีปเลยสักคราเพราะหามีผู้ใดเคียงข้างกายข้าที่จะร่วมอธิษฐานไปด้วยกัน” รับสั่งรำพึงอยู่ภายในพระทัย หัวใจของจอมมารเพียรเฝ้าคะนึงหาแต่โฉมตรู

ในขณะที่คนเฝ้าคะนึงหาอยู่ตลอดเวลานั้นกำลังอ้าปากค้างด้วยความดีใจสุดขีด เมื่อเห็นร่างของเธอปรากฏอยู่หน้ากระจกสัมฤทธิ์ สองมือเรียวยกขึ้นจับใบหน้าก่อนจะหยิกแก้มของตัวเองอย่างแรง

“อูยยยย!เจ็บ!!!” หญิงสาวกล่าวพร้อมฉีกยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความดีใจ

“เย้!!!” เธอส่งเสียงออกมาอีกคำรบ พร้อมยกท่อนแขนกำมือเข้าหากันจนแน่นกระชากลงเป็นท่าที่แสดงออกถึงความสำเร็จที่บังเกิดขึ้น

“ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องติดอยู่ในร่างล่องหนไปตลอดกาลดีใจจังเล้ย! ต่อไปจะต้องระวังคำพูดให้มาก หาไม่แล้วถ้าพูดไม่รู้จักคิดเกิดกลายเป็นหมู หมา กา ไก่แล้วคืนร่างไม่ได้เฉินวาวาเอ๋ยเฉินวาวาเธอต้องตายแน่ๆ ถ้าต้องเป็นแบบนั้น คงต้องหนีจากการถูกเชือดกลายเป็นอาหารจนหัวซุกหัวซุนเลยทีเดียว” หญิงสาวรำพึงรำพันก่อนจะหันรีหันขวางไปรอบห้อง

“เอาไงดี... จะรอมู่อิงและลู่เหอกลับมาก่อนแล้วค่อยออกไป หรือเราจะออกไปเพียงลำพัง แต่คงทนรอต่อไปไม่ได้เพราะท้องหิวต้องการอาหารอย่างแรง จะแบกท้องรอพวกเขาอย่างนั้นเหรอหิวตายกันพอดี อีกอย่างฉันอยากไปปล่อยโคมประทีปและก็เดินเที่ยวงานด้วย”หญิงสาวยืนใช้ความคิดพลางเหลือบสายตาไปที่ห่อผ้าซึ่งวางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง

“นึกออกแล้ว! เปลี่ยนเสื้อผ้าซะก็สิ้นเรื่อง เพียงแค่นี้เราก็ไม่ใช่คนตามลักษณะที่อีตาอ๋องบ้าอำนาจพยายามค้นหาแล้วละ คราวนี้ก็จะได้ออกไปหาอะไรกินเสียที หิวจนหูอื้อตาลายไปหมดแล้ว” หญิงสาวกล่าวพร้อมเดินตรงไปที่ห่อผ้าที่วางไว้บนโต๊ะจัดการเปลี่ยนเครื่องแต่งกายอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่นานเฉินวาวาปรากฏกายในคราบของบุรุษอีกครา สวมอาภรณ์สีดำทะมึนซึ่งตัดเย็บมาจากผ้าฝ้ายเรียบง่ายไม่ดึงดูดสายตากับผู้ใดพร้อมหมวกผ้าคุลมสีดำสนิทสวมปิดบังความเป็นตัวตนของเธอ หญิงสาวเดินลงจากห้องพักก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ด้านล่างหวังจะสั่งอาหาร

“อะไรกันนี่! ไม่มีโต๊ะว่างเลยเหรอ” หญิงสาวยืนบ่นพึมพำเมื่อเห็นผู้คนมากมายนั่งดื่มกินกันเต็มทุกโต๊ะไม่ว่างแม้แต่เก้าอี้เดียว

“ดื่มกินกันไม่ยั้งแบบนี้ท่าทางคงลุกยาก ไปหาอะไรกินข้างนอกก็ได้เทศกาลแบบนี้ของกินคงมีขายมากมายอยู่หรอกนะ หญิงสาวบ่นพึมพำพลางก้าวเดินออกจากโรงเตี๊ยมดังกล่าวอย่างรวดเร็ว 

ทันใดนั้นเอง ร่างบอบบางถูกผู้ชายตัวอ้วนใหญ่ชนเข้าให้อย่างจัง

“พลั่ก!” ร่างน้อยๆ เซถลาไปชนเข้ากับเสาขนาดใหญ่หน้าโรงเตี๊ยมทันที

“โป๊ก!” หน้าผากกระแทกเข้ากับเสาอย่างจัง หน้ากากทองคำที่เธอสวมอยู่ในขณะนั้น กดทับลงบนปานไฟอัคคีจนปานของจอมมารห้อเลือดขึ้นมาทันใด

และเลือดของเธอทำให้การส่งพลังของปานไฟอัคคีดับวูบลงโดยพลัน มิสามารถส่งกระแสนำทางให้แก่จอมมารผู้เป็นเจ้าของได้ล่วงรู้ในการปรากฏกายของเธอแต่อย่างใด

“เฮ้ย! ไอ้หนูเดินไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้เมาหรือเปล่า! ชนแล้วไม่ขอโทษด้วย!” หนุ่มอ้วนคนดังกล่าวต่อว่าเธอทันที ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นหน้ากากทองคำที่ครอบใบหน้าวาววับลอดผ้าคลุมออกมาให้เห็นด้วยความบังเอิญ

“หน้ากากทองคำ!” ชายตัวใหญ่คนดังกล่าวรำพึงออกมาทันที ดวงตาเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมาทันใด

เฉินวาวาที่กำลังมึนกับการถูกชนอย่างแรงค่อยๆ พยุงตัวเองให้หันกลับมามองคนที่ชนเธอทันที

“ลุงต่างหากที่เดินชน! ไม่เห็นหรือไงว่าฉันเดินอยู่ดีๆ ตาไม่ได้บอดมองเห็นถนนนะขอบอก... จะให้ขอโทษเหรอไม่มีทางหรอก! เชอะ!” หญิงสาวใช้คำกล่าวในยุคปัจจุบันพลางเชิดหน้าขึ้นสูงภายใต้หมวกผ้าที่ปกคลุมใบหน้า

“หน็อยไอ้เด็กเมื่อวานซืน! มาว่าข้าชนเจ้าอย่างนั้นเหรอ! รู้หรือเปล่าว่าข้าเป็นใคร! ทั่วทั้งเมืองเทียนจิ้นต่างยำเกรงข้าทั้งนั้น! ขอโทษข้าเดี๋ยวนี้ไอ้หนุ่ม!” ชายอ้วนคำรามลั่นหน้าตาถมึงทึงดุดันเอาเรื่องหนุ่มน้อยร่างบอบบางตรงหน้าอย่างถึงที่สุดเลยทีเดียว แต่สิ่งที่ต้องการมากกว่าคำขอโทษก็คือหน้ากากทองคำนั่นเอง

“ถ้าฉันผิดจริงมีหรือจะไม่ขอโทษ แต่นี่ไม่ผิด! ฝันไปเถอะว่าจะขอโทษ!” เฉินวาวาผู้ที่เกิดมาไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น กล่าวด้วยความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างยิ่งยวด

“อย่างนั้นเหรอ!” ชายอ้วนตะเบ็งเสียงดังก้องพร้อมส่งสัญญาณให้ลูกน้องตรงเข้าจัดการหญิงสาวทันที

ชายฉกรรจ์สองคนหน้าตาดุดันซึ่งเป็นอันธพาลเป็นมือเป็นเท้าให้กับชายอ้วนคนดังกล่าวกรูเข้าหาหญิงสาวที่กำลังก้าวถอยหลังลงบันไดโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเห็นคนทั้งสองท่าทางประสงค์ร้ายอย่างเห็นได้ชัด

“เฮ้ย! เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ! บ้านเมืองมีขื่อมีแปรนะ” หญิงสาวต่อว่ากลับไปทันที

“เมืองนี้นายท่านของข้าเป็นใหญ่เท่านั้นไอ้หนู!” ชายฉกรรจ์สองคนตะโกนบอกเธอ

“เหวอออ... อยู่ไม่ได้แล้ว มีหวังตายแน่!” เฉินวาวากล่าวพร้อมหันหลังกลับสับขาวิ่งยาวๆ รีบหนีออกไปจากหน้าโรงเตี๊ยมทันทีอย่างสุดชีวิต

“ตาม!!! จับตัวมาให้ได้! ข้าต้องการหน้ากากทองคำของมัน!” ชายอ้วนตะโกนสั่งการออกไปทันที

ความบันเทิงจึงบังเกิดขึ้นทันใด เฉินวาวาถูกชายฉกรรจ์วิ่งตามอย่างไม่ลดละในขณะที่เธอสับขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตท่ามกลางฝูงชนมากมายที่กำลังเดินชมงานกันอย่างคับคั่ง

“โอ๊ยยยย! จะวิ่งตามไปถึงไหน... ก็บอกว่าไม่ผิด!ไม่ผิด!” หญิงสาวพูดไปวิ่งหนีไปจนกระทั่งเมื่อเธอเริ่มจวนตัว

เฉินวาวามองเห็นร่างบุรุษสูงใหญ่สวมชุดสีดำทะมึนเหมือนกับเธอทุกอย่างกำลังยืนอยู่ตรงหน้าไม่ไกลจากเธอมากนัก ร่างสูงใหญ่บึกบึนใหญ่โตและน่าเกรงขามเสียนี่กระไร ครั้นเธอเห็นเช่นนั้นหญิงสาวรีบวิ่งตรงเข้าไปหา พลางยืนซุกอยู่ด้านหลังร่างใหญ่นั้นเพื่อใช้เป็นเกราะกำบังก่อนจะรีบขอความช่วยเหลือทันที

“พี่ชายได้โปรดช่วยข้าด้วยเถอะ! คนพวกนี้พยายามจะทำร้ายข้า! ไม่คิดเลยว่าชาวเทียนจิ้นจะไร้อารายะถึงเพียงนี้ ไล่ทำร้ายคนต่างแคว้นที่มาเดินเที่ยวชมงานอย่างไม่เกรงกลัวกฎบ้านกฎเมือง! โอ๊ยยย... เหนื่อย!” หญิงสาวกล่าวพลางส่งเสียงหอบไปพร้อมใช้มือดึงรั้งตัวชุดของบุรุษที่สวมอยู่เอาไว้จนแน่นเพื่อมิให้หนีหายไปจากเธอ

ร่างใหญ่ที่กำลังยืนเป็นเกราะกำบังให้กับเธออยู่ในขณะนั้น หันกลับไปมองชายฉกรรจ์สองคนที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหาอย่างน่ากลัว

“ไอ้หนู! ออกมาซะดีๆ! อย่าต้องให้ใช้กำลังมากไปกว่านี้... ตามข้ากลับไป!”

“ไม่ไป!ข้าไม่รู้จักพวกเจ้า!อยู่ดีๆ มาตามจับข้าทำไมไอ้พวกอันธพาล!”หญิงสาวเถียงกลับไปอย่างไม่ลดละ ก่อนจะได้ยินเสียงสองอันธพาลเอ่ยถามบุรุษที่ยืนเป็นเกราะกำบังให้กับเธออยู่ในขณะนี้

“เจ้าเกี่ยวอะไรกับเด็กหนุ่มผู้นั้นจึงยืนเป็นเกราะกำบังให้เช่นนั้น” สองอันธพาลเอ่ยถามกลับมา

ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะหันหน้ากลับมาถามเธอ

“เจ้าถูกคนพวกนี้ตามล่ามาด้วยเหตุใด” เสียงทุ้มแฝงเร้นอำนาจถามเธอกลับมา

เฉินวาวาส่ายหน้าไปมาติดๆ กันพร้อมเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย เจ้านายของพวกเขาเป็นฝ่ายเดินชนข้าต่างหาก แต่กลับให้ข้าขอโทษ ซึ่งข้าไม่ผิดนะจะให้ทำตามที่บอกได้ยังไง ข้าทำไม่ได้หรอก! คนอย่างข้าถ้าผิดยอมรับผิด ถ้าไม่ผิดข้าไม่ยอมเป็นตายร้ายดียังไงข้าก็ไม่ยอม!” หญิงสาวอธิบายพร้อมอารมณ์ฉุนก็เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“ถึงแม้ว่าเจ้าอาจถึงตายหากไม่ขอโทษคนพวกนั้นนะรึ!” เสียงนั้นถามย้ำกลับมา

“อือ! ใช่!” เฉินวาวาเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่นพลางพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กัน

ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ภายใต้หมวกผ้าคลุมปิดบังอำพรางตัวตนก่อนจะหันกลับไป

“พวกเจ้ากลับไปซะเถอะ! ให้เลิกแล้วต่อกันเพียงเท่านี้ เป็นผู้ใหญ่แกล้งเด็กมันน่าละอาย มากกว่าน่ายกย่อง” เสียงนั้นกล่าวเตือนสองอันธพาล

“ท่าทางเจ้าคงอยากเจ็บตัวจึงเอ่ยถ้อยคำเช่นนี้ออกมา จะกลับไปได้อย่างไรในเมื่อเจ้าเด็กหนุ่มผู้นี้ขโมยหน้ากากทองคำจากเจ้านายของพวกข้าไป!” สองอันธพาลกุเรื่องโกหกขึ้นมาทันที

และนั่นทำให้ดวงตากลมโตของเฉินวาวาวาวโรจน์ขึ้นมาทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้น ร่างเล็กๆ ที่ซุกอยู่ด้านหลังชายคนดังกล่าวอยู่ตลอดเวลาก้าวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าทันที เมื่ออาการไม่เกรงกลัวใครกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว สองแขนยกมือขึ้นเท้าสะเอวพร้อมตวาดกลับไป

“เฮ้ย! พูดให้มันดีๆนะ !หน้ากากทองคำเป็นของข้า! ถูกทำขึ้นมาเพื่อครอบใบหน้าของข้าโดยเฉพาะ! เจ้านายของพวกเจ้าตัวอ้วนใหญ่หน้าบานเท่ากับฝาบ้านแบบนั้นจะสวมหน้ากากของข้าได้ยังไง ไอ้พวกมิจฉาชีพ!!!” หญิงสาวใช้ถ้อยคำปัจจุบันต่อว่าต่อขานสองอันธพาลเป็นการใหญ่

ถ้อยคำของเฉินวาวาทำให้บุรุษร่างสูงทะมึนยืนฟังด้วยความสนใจ ดวงตาสีนิลกาฬจับจ้องอยู่ทางด้านหลังเด็กหนุ่มร่างเล็กสวมชุดสีดำและหลายอย่างในตัวหนุ่มน้อยผู้นี้ทำให้ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนอยู่เช่นนั้น

ในขณะเดียวกันสองอันธพาลต่างพากันยืนงงเมื่อฟังเฉินวาวารู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง

“เด็กหนุ่มผู้นี้พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง! อย่าเสียเวลาอยู่เลย รีบจับกลับไปให้นายท่านเถอะขืนชักช้าข้าและเจ้าที่จะเป็นฝ่ายถูกเล่นงาน” กล่าวพร้อมพากันกรูเข้ามาหาร่างเล็กบอบบางทันที

“เหวอออ!!!” เฉินวาวาถึงกับตกใจผงะถอยหลังเมื่อสองอันธพาลดาหน้าเข้ามาหาเธอ สองแขนยกขึ้นมาทันทีเพื่อป้องกันตัวเองตามสัญชาติญาณพร้อมหลับตาปี๋

ทันใดนั้นเองร่างบอบบางถูกท่อนแขนใหญ่กำยำโอบเอวเล็กคอดกิ่วจากทางด้านหลังพร้อมดึงรั้งเข้าหาร่างใหญ่ก่อนกอดกระชับเอาไว้อยู่เช่นนั้น ในขณะที่สองอันธพาลกำลังกรูเข้ามาหา ฝ่ามือใหญ่กระแทกลงบนหน้าอกทั้งสองทันที

“พลั่ก! พลั่ก!” ร่างของสองอันธพาลลอยละลิ่วกระเด็นออกไปไกลจนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า ก่อนจะรีบลุกวิ่งหนีไปจากบริเวณดังกล่าวอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาของเฉินวาวาที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง

“ว้าววว! นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าพลังจอมยุทธ์ของคนสมัยโบราณ เฉินวาวาเอ๋ยเฉินวาวาช่างเป็นบุญตาของเธอเสียจริงๆ ที่ได้มีโอกาสมาเห็นอะไรแบบนี้” หญิงสาวกล่าวพร้อมแหงนหน้ามองผู้มีพระคุณที่ยังคงกอดเอวของเธออยู่เช่นนั้น

“โห! คนโบราณทำไมสูงจังเกือบสองเมตรเลยกระมัง” หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจก่อนจะดิ้นขลุกขลักให้ตัวเองเป็นอิสระเหมือนเด็กน้อยกำลังถูกผู้ใหญ่อุ้มอยู่ในขณะนี้

แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็ไม่สามารถที่จะหลุดออกจากท่อนแขนแข็งแกร่งที่กำลังกอดรัดเอวของเธออยู่ในขณะนี้ไปได้เลยจนกระทั่ง

“จ๊อกกกก!!!” เสียงน้ำย่อยในกระเพาะอาหารส่งเสียงสำแดงออกมาอีกครา และครั้งนี้ดังกว่าเดิมจนอีกฝ่ายได้ยินอย่างชัดเจน

“ฮือออ!!! เสียงอะไร!!” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

ในขณะที่หญิงสาวหน้าแดงก่ำด้วยความอายเมื่อท้องเจ้ากรรมส่งเสียงร้องดังโครกครากออกมาเช่นนั้น เฉินวาวายกมือทั้งสองข้างขึ้นจับท่อนแขนใหญ่พร้อมเอ่ยขึ้น

“พี่ชายปล่อยข้าเถอะ! แขนของท่านรัดเอวข้าจนหายใจไม่ออกไปหมดแล้ว” หญิงสาวบ่นพึมพำ

“เช่นนั้นรึ!” เสียงนั้นเอ่ยตอบกลับมาพลางค่อยๆ คลายท่อนแขนใหญ่ออกจากร่างระหงดังกล่าว

ครั้นเฉินวาวาเป็นอิสระเธอหันหน้ากลับมามองหน้าผู้มีพระคุณ

“เฮ้อ!” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อร่างของเธอพ้นจากการกอดรัด

มือเรียวยกขึ้นสะบัดไปมาติดๆ กันเพื่อพัดให้เกิดลม และท่าทางดังกล่าวของหญิงสาวทำให้ผู้มีพระคุณของเธอหัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอโดยไม่รู้ตัว 

เพียงครู่เฉินวาวายกมือทั้งสองข้างประสานเข้าหากัน พลางก้มคำนับผู้มีพระคุณของเธออย่างนอบน้อม

“ข้าน้อยขอบคุณพี่ชายที่ช่วยเหลือชีวิต บุญคุณครั้งนี้จะไม่ลืมเลือนเลย” หญิงสาวกล่าวพร้อมคลายมือที่ประสานนั้นออกก่อนจะยกแม่นิ้วโป้งชูขึ้นมาทันทีพร้อมเอ่ยบทละครที่เธอเคยสวมบทบาทในซีรีส์ย้อนยุคมาใช้

“พี่ชายท่านช่างเก่งกาจยิ่ง เพียงแค่สองหมัดก็สยบอันธพาลพวกนั้นได้แล้ว ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ ข้าน้อยขอนับถือ” เฉินวาวาพูดพลางเอียงคอมองไปมาพร้อมส่งยิ้มหวานให้ผู้มีพระคุณของเธอ ภายใต้หมวกผ้าคลุมที่ปิดบังอำพรางใบหน้าเอาไว้ หัวแม่นิ้วโป้งยังคงชูขึ้นอยู่เช่นนั้น

เฉินวาวาไม่รู้ตัวเลยว่าผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอ แท้จริงแล้วคือจอมมารชินซางหรือชินอ๋องของแคว้นเทียนโจว บุรุษอาภรณ์สีนิลกาฬ เกศาสีเงินยวงยาวสยาย เจ้าของดวงตาสีเลือดที่เธอมิเคยลืมเลือนและเป็นบุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่หญิงสาวหวาดกลัวมากที่สุดในชีวิต ท่ามกลางพระเนตรสีนิลกาฬของจอมมารทรงจับจ้องบุรุษร่างบอบบางที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าพระพักตร์ด้วยความรู้สึกที่ยากเกินกว่าจะคาดเดา