สวมรอย 1.4

ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะทอดสายตาจับจ้องชิงอวิ้นฮ่องเต้อย่างละเอียดรวมไปถึงองครักษ์ลู่เหอซึ่งยืนถือดาบยาวยืนอยู่เคียงข้างตลอดเวลา เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่แตกต่างจากจินตนาการของคนยุคใหม่อย่างสิ้นเชิง เรียบง่ายแต่สวยงามแปลกประหลาดเพราะทอด้วยมือ แม้กระทั่งงานปักลวดลายทุกอย่างล้วนเป็นงานฝีมือทั้งสิ้น

“นี่อย่าบอกนะว่าฉันหลงมาอยู่ในยุคโบราณในสมัยที่ยังมีเจ้าผู้ครองแคว้น ไม่นะ!”หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ภายในใจ

ก่อนจะกะพริบตาสื่อสารขึ้นลงติดๆ กันเป็นสัญญาณว่าเธอต้องการที่จะพูดบ้าง ตามบทละครที่เธออ่านมาว่าคนโบราณที่ถูกสกัดจุดจะต้องสื่อสารอย่างไรบ้างและอาการของเธอองค์ฮ่องเต้ก็ทรงล่วงรู้โดยพลัน 

“ลู่เห่อคลายจุดให้นาง ดูท่าจะอยากกล่าวถ้อยคำบางอย่างกับข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ลู่เหอรับขานรับทันที พร้อมยื่นสองนิ้วกดคลายจุดให้หญิงสาวเอ่ยถ้อยคำออกมาได้

“ตึก!” สองนิ้วกดคลายจุดให้กับหญิงสาวทันทีและนั่นทำให้เธอเป็นอิสระที่จะพูดเจรจาต่อรองได้ขึ้นมาทันใด

“เฮ้อ!!!” หญิงสาวรู้สึกหายใจคล่องขึ้นมาทันที ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเพื่อประเมินสถานการณ์โดยรวมในขณะนี้นับตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาในกระโจม

“หาวิธีเอาตัวรอดก่อนดีกว่า หลังจากนั้นค่อยหาทางกลับบ้าน แต่ถ้าเรามาอยู่ในยุคโบราณจริงๆ แล้วจะกลับไปยังไงล่ะ! แต่ช่างเถอะ... ช่างเถอะ คงไม่ใช่ดั่งที่คิดหรอกกระมังไหลตามน้ำไปก่อนค่อยคิดอีกที” หญิงสาวขบคิดวางแผนการอยู่ภายในใจอย่างรวดเร็ว

“ถ้าฝ่าบาทประสงค์จะให้หม่อมฉันทำงานสำคัญแล้วละก็ การเจรจาครั้งนี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเพคะ” เฉินวาวาเริ่มวาดลวดลายออกมาทันใดพร้อมเปลี่ยนวิธีการพูดให้สอดคล้องตามสถานการณ์

ถ้อยเจรจาของหญิงสาวซึ่งเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงชนิดหน้ามือเป็นหลังมือทำให้ชิงอวิ้นฮ่องเต้อดแปลกพระทัยไม่ได้ในการเปลี่ยนแปลงของสตรีตรงหน้าพระพักตร์

“เจ้าก็เจรจาดั่งเช่นผู้คนทั่วไปได้มิหนำซ้ำยังใช้คำในราชสำนักได้อย่างคล่องแคล่วอีกด้วย เหตุใดจึงแกล้งจดจำอะไรไม่ได้นับตั้งแต่คราแรก” รับสั่งถามกลับไปด้วยความแปลกพระทัย

หญิงสาวยกยิ้มที่มุมปากของตัวเองเล็กน้อยพลางเอ่ยตอบกลับไป

“เป็นธรรมดาเพคะ หม่อมฉันหมดสติไปนานจึงจดจำอะไรไม่ค่อยได้ อาจเป็นเพราะด้วยถูกพิษตามที่หมอหลวงบอกจึงทำให้สติเลือนรางไปชั่วขณะ แต่ตอนนี้หม่อมฉันเริ่มจำขึ้นมาได้บ้างแล้วแม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม และต้องขอขอบพระทัยที่ทรงช่วยชีวิตของหม่อมฉัน ดังนั้นเพื่อเป็นการแทนคุณที่ช่วยชีวิต จึงเต็มใจยินดีที่จะช่วยฝ่าบาททำงานใหญ่เพคะ” เฉินวาวาตอบกลับไปอย่างฉะฉาน

“แหม... บทละครที่ท่องมาช่วยได้เยอะเหมือนกันแฮะ!” หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจ

ถ้อยเจรจาของหญิงสาวสร้างความพึงพอใจให้แก่ชิงอวิ้นฮ่องเต้อย่างยิ่งยวดเมื่อทรงได้ยินเช่นนั้น

“ถ้าเช่นนั้นก็ดี! จะได้ไม่ต้องเสียเวลากันทั้งสองฝ่าย” รับสั่งพร้อมเปล่งเสียงพระสรวลก่อนจะได้ยินเฉินวาวาเอ่ยแทรกขึ้นทะลุกลางปล้อง

“ฝ่าบาทลืมไปแล้วหรือเพคะว่าหม่อมฉันตกลงทำงานใหญ่ให้เพื่อแทนคุณ นั่นคือเสมอกันแต่การเปลี่ยนตัวเจ้าสาวกะทันหันเช่นนี้ควรจะรับรองความปลอดภัยให้แก่หม่อมฉันด้วยนะเพคะ” เฉินวาวาเอ่ยเงื่อนไขของเธอออกไปทันที

และนั่นทำให้พระขนงเข้มของฮ่องเต้หนุ่มขมวดเข้ากันทันใด

“เจ้ามีเงื่อนไขอะไรเยว่วาวา” รับสั่งถามสุรเสียงเข้ม

และนั่นทำให้นางร้ายจากยุคปัจจุบันแสยะยิ้มเหยียดที่มุมปาก

“หม่อมฉันไม่ต้องการทำหน้าที่เพียงแค่สวมรอยแอบอ้างเป็นพระขนิษฐาของพระองค์ เพราะจะทำให้ต้องระมัดระวังตัวเองเกรงกลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผย ยิ่งต้องเข้าไปทำงานใหญ่ให้ฝ่าบาทด้วยแล้วไม่เป็นผลดีอย่างแน่นอน ใช่ว่าจะไม่มีผู้ใดล่วงรู้พระสิริโฉมของพระขนิษฐาของฝ่าบาท ดังนั้นขอได้ทรงโปรดรับหม่อมฉันให้เป็นพระขนิษฐาบุญธรรม มีฐานันดรศักดิ์และอำนาจเทียบเท่าพระขนิษฐาของพระองค์ทุกประการด้วยเถิดเพคะ” เฉินวาวาเริ่มสวมบทนางมารร้ายขึ้นมาทันที

ในขณะเดียวกันปานรูปหยดน้ำเปล่งแสงวาววับเหลื่อมล้ำออกมาทันใดพร้อมภาพเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นให้เธอได้เห็นในความทรงจำ

ภาพแผนผังป้องกันเมืองของแคว้นเทียนโจวถูกกางออกในมือของหญิงสาว ท่ามกลางเปลวเพลิงลุกท่วมห้องพร้อมเสียงหนึ่งดังก้องขึ้นในความทรงจำ

“ข้าต้องการแผนผังป้องกันเมืองของแคว้นเทียนโจว! เพื่อแคว้นฉู่จะทำลายเทียนโจวให้พังพินาศมิเหลือสิ้น!” เสียงนั้นก้องอยู่ในโสตประสาท ดวงตากลมโตกะพริบขึ้นลงติดต่อกันเมื่อจู่ๆ ก็ได้เห็นเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมาจิตใต้สำนึกของเธอมั่นใจว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับการแฝงตัวไปเป็นเจ้าสาวในครั้งนี้อย่างแน่นอนก่อนจะเอ่ยสำทับตามติดมา 

“ทั้งนี้ไม่ว่าจะทำงานลับสำคัญเพียงไหน ควรที่จะให้หม่อมฉันมีอำนาจอยู่ในมือที่สามารถสั่งการและจัดการได้ด้วยตัวเอง หากหม่อมฉันเดาไม่ผิดฝ่าบาทต้องการล่วงรู้แผนผังป้องกันเมืองของแคว้นเทียนโจวใช่หรือไม่เพคะ”

ฮ่องเต้หนุ่มถึงกับลุกพรวดพราดทรงยืนขึ้นจากตั่งที่ประทับขึ้นมาทันที

“นี่เจ้าล่วงรู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการสิ่งนั้น! ทั้งๆ ที่ข้ายังมิได้เอ่ยกับผู้ใดทั้งสิ้นเพราะมันอยู่ในหัวของข้าตลอดเวลา” ชิงอวิ้นฮ่องเต้รับสั่งถามพร้อมทอดพระเนตรใบหน้าดั่งปีศาจของเฉินวาวาเขม็ง

หญิงสาวแสยะยิ้มเหยียดครั้นได้ยินเช่นนั้น บทนางร้ายในละครที่ผ่านมาทำให้เธอกรีดจริตนางมารได้อย่างแนบเนียน แม้เธอจะไม่รู้ว่าทำไมถึงเห็นภาพนั้นแต่การคาดเดาไม่ผิดไปจากที่คิด ใบหน้าที่เคยงดงามลึกล้ำเชิดขึ้นสูงด้วยความเคยชินพร้อมกล่าวออกไป

“ฝ่าบาทมิต้องถามหรอกเพคะว่าหม่อมฉันล่วงรู้ได้เช่นไร ขอเพียงล่วงรู้ว่าหม่อมฉันล่วงรู้ความคิดของพระองค์ก็เพียงพอแล้ว ทรงไม่คิดหรือว่าเหตุใดจึงพบหม่อมฉันในสภาพหมดสติและมีใบหน้าอัปลักษณ์เช่นนี้” หญิงสาวถามกลับไปพร้อมมองหน้าชิงอวิ้นฮ่องเต้เขม็งมิหลบสายพระเนตรของพระองค์แม้แต่น้อย

“เจ้ากำลังจะบอกอะไรแก่ข้าเยว่วาวา” รับสั่งถามกลับไปทรงทอดพระเนตรสตรีตรงหน้าพระพักตร์เขม็งเช่นกัน

หญิงสาวยกยิ้มที่มุมปากพร้อมเอ่ยขึ้น

 “หากแม้นมิใช่เพราะสิ่งที่หม่อมฉันหยั่งรู้มากเกินไป จึงสนองโทษกลายเป็นดาบสองคมทำให้เป็นองค์หญิงตกอับไร้สิ้นข้าทาสบริวาร แม้กระทั่งแผ่นดินที่จะซุกหัวนอนก็หามีไม่! โชคยังดีอยู่บ้างที่สวรรค์ทรงเมตตาจึงทำให้มีชีวิตรอดมาได้ พระองค์ก็คงทราบดีว่าหม่อมฉันมีฐานันดรศักดิ์เป็นองค์หญิงเช่นเดียวกัน หากจะทรงพระกรุณาหม่อมฉันอยากได้ฐานันดรของตนกลับคืนมาดั่งเดิม” หญิงสาวกล่าวพร้อมแสร้งตีหน้าเศร้าทิ้งคำถามเพื่อหลอกล่อให้อีกฝ่ายกล่าวถ้อยคำที่เธออยากรู้ออกมาอีก

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง ไม่นึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดความวุ่นวายในแคว้นเยว่ จนสูญสิ้นราชวงศ์กว๋านเมื่อไม่นานมานี้เกี่ยวพันถึงเจ้าด้วย แต่เหตุใดเจ้าจึงถูกกวาดล้างไปด้วยเล่าในเมื่อฮ่องเต้พระองค์ใหม่มาจากตระกูลเยว่เช่นเดียวกับเจ้า และข้ากับเจ้าก็แซ่เยว่เช่นเดียวกัน” รับสั่งถามด้วยความสงสัย

เฉินวาวานั่งนิ่งไปชั่วขณะเมื่อถูกถามกลับมาเช่นนั้น ในเวลานี้สมองหมุนเป็นกลไกสับรางหาคำพูดดีๆ ออกมาให้ทันท่วงทีเพื่อให้สองคล้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“พะ... เพราะหม่อมฉันอยู่ฝ่ายทางราชวงศ์กว๋านเพคะ และเป็นเพราะรู้มากเกินไปจึงต้องถูกปิดปาก” หญิงสาวตอบกลับไปก่อนจะรีบเบี่ยงประเด็นเชือนแชไปทางอื่น

“เช่นนั้นแล้วเมื่อฝ่าบาทไว้วางพระทัยมอบหมายงานสำคัญให้หม่อมฉัน สิ่งที่อยากได้ก็กราบทูลไปจนหมดสิ้นขอได้โปรดฝ่าบาททรงพิจารณาในสิ่งที่ร้องขอด้วยเถิดเพคะ” หญิงสาวเอ่ยย้ำในสิ่งที่ต้องการ

ชิงอวิ้นฮ่องเต้ทรงยืนทอดพระเนตรหญิงสาวใบหน้าอัปลักษณ์ด้วยความชั่งใจ พลางครุ่นคิดกับสิ่งที่นางต้องการ แม้นางจะพูดออกมาไม่หมด แต่ก็ทรงมีความรู้สึกว่าสตรีผู้นี้มีบางสิ่งซุกซ่อนอยู่เป็นแน่ 

“เหตุใดนางจึงล่วงรู้ความคิดของข้าเป็นไปได้อย่างไรที่จะล่วงรู้ความคิดหรืออ่านใจของผู้อื่นออก” รับสั่งรำพึงอยู่ภายในพระทัยพร้อมทอดพระเนตรใบหน้าดุจปีศาจพลางชั่งพระทัยอยู่ชั่วขณะก่อนจะมีรับสั่งออกมา

“เอาละ! ข้าจะแต่งตั้งเจ้าให้เป็นพระขนิษฐาบุญธรรม มีฐานันดรศักดิ์เทียบเท่าองค์หญิงชิวหรงทุกประการ และตั้งแต่นี้บัดนี้เป็นต้นไปเจ้าก็คือองค์หญิงเยว่วาวา พระขนิษฐาบุญธรรมของข้าเจ้าผู้ครองแคว้นฉู่... เช่นนี้แล้วพอใจหรือไม่” รับสั่งถามกลับไป

หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างเมื่อสามารถต่อรองได้เป็นผลสำเร็จ อย่างน้อยตำแหน่งองค์หญิงก็คุ้มครองเธอได้เป็นอย่างดีเพราะเธอชอบเป็นตัวจริงไม่ชอบสวมรอยแอบอ้างเป็นคนอื่นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท!” เฉินวาวากราบทูลกลับไป

“ลู่เหอคลายจุดที่เหลือซะ! บัดนี้นางคือองค์หญิงของเจ้าแล้ว และนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจงติดตามทำหน้าเป็นองครักษ์คอยอารักขาองค์หญิงเยว่วาวา และคอยส่งข่าวจากองค์หญิงมาให้ข้ารู้อย่าให้ขาด ส่วนเจ้าวาวา” ประโยคสุดท้ายทรงหันกลับไปมีรับสั่งกับหญิงสาว

“หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังในการไปแต่งงานครั้งนี้ แผนการขั้นต่อๆ ไปภายหลังเข้าไปอยู่ในวังหลวงเทียนโจวแล้ว ข้าจะส่งผ่านไปกับลู่เหอเพราะมิใช่แผนผังป้องกันเมืองของเทียนโจวเท่านั้นที่ข้าอยากได้ แต่ยังมีสิ่งที่ข้าต้องการมากไปกว่านั้น”รับสั่งลอดไรพระทนต์ พลางทอดพระเนตรใบหน้าหญิงสาวเขม็งและนั่นทำให้เฉินวาวาอดไม่ได้ที่จะถามกลับไปด้วยความอยากรู้

“ฝ่าบาททรงต้องการสิ่งอื่นนอกเหนือจากแผนผังป้องกันเมืองของเทียนโจว สิ่งที่ทรงอยากได้คืออะไรหรือเพคะ”

พระนามโจวชินซาง หรือชินอ๋องแห่งแคว้นเทียนโจวผุดขึ้นในความรู้สึกของชิงอวิ้นฮ่องเต้โดยพลัน เพลิงแค้นที่สะสมมานานกว่าห้าปีไม่มีวันใดที่จะลืมเลือนไปได้ก่อนจะทอดพระเนตรสตรีใบหน้าดุจปีศาจพร้อมมีรับสั่ง

“ข้าต้องการชีวิตโจวชินซาง!” รับสั่งพร้อมเสด็จพระดำเนินออกไปจากกระโจม