แชร์

บทที่ 93

ผู้เขียน: โม่เสียวชี่
แน่นอนว่านางไม่ได้ฟังพลาดไป

แต่เป็นเพราะตอนนั้นหลินยวนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เฉียวเนี่ยนก็กระโดดลงน้ำมาแล้ว

หลินยวนมีสีหน้าบิดเบี้ยวขึ้น เฉียวเนี่ยนแอบหัวเราะในใจ

ทำไมถึงเดาออกได้นะ?

เดิมที นางไม่ได้อยากจะช่วยชีวิตเซียวชิงหน่วน เพราะอย่างไรเซียวชิงหน่วนก็เป็นคนทำร้ายนางก่อน ที่ตกน้ำก็เพราะนางทำตัวเอง

แต่ที่หลินยวนพูดต่อมา ทำให้เฉียวเนี่ยนรู้สึกแปลกๆ

ผู้ชายที่อยู่ในเหตุการณ์ทุกคนล้วนว่ายน้ำเป็น โดยเฉพาะคนเรือที่ว่ายน้ำเก่งมาก แต่หลินยวนกลับไม่ยอมให้พวกเขาลงน้ำไปช่วยคน เพียงเพราะอยากปกป้องชื่อเสียงของเซียวชิงหน่วน

ผู้หญิงสองคนที่เหลืออยู่คือนางกับหลินยวน เช่นนั้นคนที่ว่ายน้ำเป็นอย่างนางก็ต้องเป็นคนลงไปช่วยโดยปริยาย

หากในตอนนั้นหลินยวนทันได้พูดขอร้องออกมา คนที่ลำบากก็จะเป็นนาง คนที่ได้รับความดีความชอบก็จะเป็นหลินยวน

ดีที่ตอนนี้หลินยวนไม่มีอะไรที่สามารถโต้เถียงได้เลย

มีเพียงน้ำตาใสๆ หยดลงมาอย่างน่าสงสาร

หลินเย่ว์ดึงหลินยวนไปปลอบใจ

เซียวเหิงขมวดคิ้วมองไปยังเซียวชิงหน่วน "ยวนเอ๋อร์อยากจะขอร้องเฉียวเนี่ยนให้ลงไปช่วยเจ้าจริงๆ เพียงแต่เฉียวเนี่ยนกระโดดลงไปช่วยเจ้าก่อนเท่านั้นเอง เรื่อง
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อที่ GoodNovel
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 94

    เซียวชิงหน่วนหันหลังและวิ่งออกไปหลังจากพูดจบเมื่อเห็นดังนั้น หลินยวนก็เรียกอย่างร้อนรน "หน่วนหน่วน หน่วนหน่วน!"แต่เซียวชิงหน่วนสนนางที่ไหนกัน?จากนั้น หลินยวนจึงรีบไปดึงแขนเซียวเหิง "ท่านพี่เหิง ท่านตามไปสิ!""ไม่ต้องสนนาง! ปากแบบนาง ต้องทำให้นางรู้สำนึกเสียบ้าง!" เซียวเหิงรู้สึกว่าหากวันนี้เขาไม่อบรบสั่งสอนเซียวชิงหน่วนให้ดี ไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องเดือดร้อนเพราะปากของตนเป็นแน่หลินยวนกลับรีบร้อนมากกว่าเดิม "แต่ว่าหน่วนหน่วนจมน้ำและเพิ่งจะฟื้น หากให้นางวิ่งหนีไปเช่นนี้ ข้าก็ไม่สบายใจ! ท่านพี่เหิง ข้าขอร้องล่ะ ท่านลืมไปตามนางเถอะนะ!หลินยวนพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ทำให้เซียวเหิงใจอ่อนเขาขมวดคิ้วและเหลือบมองมองเฉียวเนี่ยน จากนั้นก็วิ่งออกไปเมื่อเซียวเหิงจากไป หลินยวนก็ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ที่เดิมหลินเย่ว์ชี้นิ้วไปที่เฉียวเนี่ยน "ดูเรื่องงามหน้าที่เจ้าก่อไว้สิ!"เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองหลินเย่ว์ "ข้าทำอะไร?""ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ายุแยง แม่นางเซียวจะคิดโทษยวนเอ๋อร์ได้หรือ?" หลินเย่ว์ยกมือชี้หน้าเฉียวเนี่ยน อีกครั้ง "เจ้าอยู่อย่างสงบเสงี่ยม ให้คนอื่นสบายใจหน่อ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 95

    แม้ว่าเฉียวเนี่ยนจะแกล้งหมดสติแต่คนอื่นเห็นเหมือนกันว่า นางกับเซียวชิงหน่วนถูกอุ้มมาที่จวนโหว และถูกส่งเข้าไปยังเรือนฟางเหอพร้อมกันนางก็ได้รับการรักษาจากท่านหมอเหมือนกับเซียวชิงหน่วน!แต่ทำไม หลินเย่ว์ถึงได้เอาแต่ห่วงใยหลินยวน กระทั่งเป็นห่วงเซียวชิงหน่วนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา ทำไมถึงลืมไปแล้วว่านางก็เคยเป็นน้องสาวของเขา?เขาเคยเอ็นดูนางที่สุดไม่ใช่หรือ?ไม่ใช่ว่าเคยตามหาของที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้เพื่อนางหรือ?ไม่ใช่ว่าเคยต่อยตีกับคนอื่นเพื่อนางตยหัวร้างข้างแตกหรอกหรือ?ทำไมตอนนี้เขาถึงได้เป็นห่วงทุกคน ยกเว้นนางเสียล่ะ?หัวใจของหลินเย่ว์สั่นไหวเล็กน้อยเพราะคำถามของเฉียวเนี่ยนจนเขาไม่กล้าสบตาของเฉียวเนี่ยน ที่ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง และไม่รู้ว่าควรตอบคำถามอย่างไรดีแต่หลินยวนที่อยู่ข้างๆ กลับร้องไห้อย่างหนัก หนักจนร่างกายของนางต้องพิงเขาไว้แล้วสะอึกสะอื้นหลินเย่ว์รู้ว่าวันนี้หลินยวนโดนเข้าใจผิดอย่างหนักเมื่อนึกถึงเมื่อครู่ที่หลินยวนโดนเพื่อนที่รักที่สุดด่าว่าเช่นนั้น ล้วนเป็นเพราะเฉียวเนี่ยน ความรู้สึกผิดต่อเฉียวเนี่ยนของหลินเย่ว์ก็หายไปจนหมดเขา

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 96

    ขันทีตอบรับและเดินจากไปอย่างว่าง่ายเฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางคิดว่าที่เซียวเหิงมาขวางนางไว้อย่างอาจหาญเช่นนี้ เป็นเพราะเซียวชิงหน่วนหรือเปล่า?หลังจากที่เซียวชิงหน่วนกลับออกไปแล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?หรือว่าเป็นเพราะหลินยวน?เฉียวเนี่ยนรู้สึกว่า อย่างหลังน่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่าok'ลดสายตาลงและไม่พูดอะไร เพียงรอให้เซียวเหิงพูดจบแล้วจากไป อย่างไรก็ตาม จู่ๆ รองเท้าบูทคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสายตาของนางบรรยากาศที่คุ้นเคยนั้นห่อหุ้มนาง และเฉียวเนี่ยนสะดุ้งทันที นางเงยหน้าขึ้นมองและตระหนักว่าเซียวเหิงเดินเข้ามาใกล้นางแล้วใกล้มากๆ!ใกล้จนใครอื่นเห็นเข้าก็จะนินทา!นางต้องการรักษาระยะห่างกับเขาโดยสัญชาตญาน จึงรีบถอยหลังไปสองก้าวแต่จู่ๆ ก็มีความเจ็บเหมือนโดนดึงแล่นมาจากติ่งหูของนางเฉียวเนี่ยนนรีบกุมหูของนาง และต้องตกใจเมื่อพบว่ามีต่างหูอยู่ที่หูของนางวันนี้นางเข้ามาในพระราชวังโดยแต่งกายเรียบง่ายและไม่สวมเครื่องประดับใดๆ ที่หูเมื่อครู่นี้เซียวเหิงสวมต่างหูนี้ให้นางหรือ?ความคิดดังกล่าวเข้ามาในใจของนาง และเฉียวเนี่ยนก็ตกตะลึง นางมองไปที่เซียวเหิง และเห็นว่าเข

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 97

    เซียวเหิงเดินจากไปหลังจากพูดแบบนั้น ราวกับว่าเขาไม่สนใจว่าเฉียวเนี่ยนจะสวมต่างหูหรือไม่แต่เมื่อเฉียวเนี่ยนเห็นขันทีที่นำทางนางก่อนหน้านี้มองนางเป็นครั้งคราวนางก็เข้าใจในทันที ว่าขันทีคนนั้นได้รับคำสั่งมาจากเซียวเหิงเมื่อคิดดีๆ แล้ว ขันทีคนหนึ่งจากตำหนักเต๋อกุ้ยเฟย เมื่อโดนเซียวเหิงขวางไว้กลับหลีกทางอย่างง่ายดาย ไม่มีสีหน้าลำบากใจแม้แต่น้อย!เฮอะ!ตอนนางอยู่ที่กรมซักล้างก็เคยได้ยินว่าแม่ทัพเซียวมีเส้นสายอยู่ทั่ว แต่ไม่คิดเลยว่าแม้แต่เรือนนอนของนางสนมในวังหลังก็จะมีคนคอยเป็นมือเป็นเท่าให้เขาด้วย!นางสูดลมหายใจเข้าลึก และสวมต่างหูตอนที่ขันทีกำลังจับตาดูนางอยู่เมื่อเห็นดังนั้น ขันทีคนนั้นจึงเดินเข้ามา หลังจากโค้งให้เฉียวเนี่ยนอย่างนอบน้อมแล้ว เขาก็นำทางไปเรือนนอนของเต๋อกุ้ยเฟยต่อดูเหมือนว่าเต๋อกุ้ยเฟยจะรอนางนานแล้วก่อนที่เฉียวเนี่ยนจะทำความเคารพ นางก็ทักทายเฉียวเนี่ยนอย่างกระตือรือร้น "ต่อจากนี้ไปเราก็คือครอบครัวเดียวกันแล้ว เจ้าไม่ต้องพิธีรีตองนักหรอก!"นางดึงเฉียวเนี่ยนให้ลุกขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใยอันอ่อนโยน "ข้าได้ยินเจ๋อเอ๋อร์บอกว่าเมื่อวานเข้าช่วยคนตกน้ำ? เป็นอย

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 98

    ราวกับว่า เมื่อครู่นี้เรื่องต่างหูเป็นเพียงเรื่องที่เต๋อกุ้ยเฟยพูดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้นเฉียวเนี่ยนรู้สึกสงสัย แต่ไม่ได้พูดอะไรหมิงอ๋องจูงมือนางเดินไปหาเต๋อกุ้ยเฟยอย่างเป็นธรรมชาติ เขามองดูผ้าบนโต๊ะและพลิกมันไปมา "นี่เป็นผ้าที่ดีที่สุดของกรมภูษาอาภรณ์แล้วหรือ?""ไม่ได้ดีที่สุดหรอก แต่ก็กล่าวได้ว่าเป็นผ้าชั้นดี!" เต๋อกุ้ยเฟยพูดจบก็ถอนหายใจ "ลูกคนนี้ ไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้หรืออย่างไร ถึงได้กล้าขอของดีที่สุด?"กำลังจะถูกส่งไปที่ดินในปกครองเป็นท่านอ๋องแค่ในนามแล้ว ยังได้รับของเหล่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว!หมิงอ๋องได้ยินดังนั้นก็ไม่ตอบโต้แต่มือที่จูงมือเฉียวเนี่ยนกลับออกแรงโดยไม่รู้ตัวเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว เขากุมมือที่หลังมือของนางยังบวมช้ำไม่หายดีจนนางเจ็บแต่นางยังคงไม่พูดอะไรดูเหมือนเต๋อกุ้ยเฟยจะไม่รู้สึกถึงความผิดปกติของหมิงอ๋อง จึงเลือกดูผ้าต่อ ทั้งนำมาทาบบนตัวเฉียวเนี่ยน สักพักก็ทาบบนตัวหมิงอ๋อง "ข้าว่าสองผืนนี้ไม่เลวเลย พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?"หมิงอ๋องตอบเบาๆ "ท่านแม่ตัดสินใจเถิด"เฉียวเนี่ยนเองก็พูดตอบ "พระสนมตัดสินใจเถิดเพคะ""พวกเจ้าเนี่ย!" เต๋อกุ้ยเฟยมองทั้งสองคน

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 99

    แม้จะยิ้ม แต่เฉียวเนี่ยนได้ยินถึงความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างชัดเจนแต่ก็ธรรมดาที่หมิงอ๋องจะโกรธต่างหูคู่นี้มีเรื่องราวระหว่างนางกับเซียวเหิงมากเกินไปเมื่อวานนางโยนมันทิ้งต่อหน้าทุกคน แต่วันนี้มันกลับมาปรากฏที่หูของนางอีกครั้ง ในฐานะคู่หมั้นของนาง เป็นเรื่องปกติที่หมิงอ๋องจะโกรธนางจึงอธิบายตามความจริง "อาจเพราะเมื่อวานหม่อนฉันทิ้งมันต่อหน้าผู้คน ทำให้แม่ทัพเซียวเสียหหน้า เมื่อครู่แม่ทัพเซียวจึงสั่งให้หม่อมฉันสวมมันไว้ หากหม่อมฉันไม่สวม ก็เกรงว่าจะไปพูดอะไรกับท่านย่า,,,"หมิงอ๋องรู้ว่าสุขภาพของท่านย่านางไม่สู้ดีนัก"อย่างนี้นี่เอง" หมิงอ๋องแสดงท่าทีเข้าใจในทันที "ข้าก็นึกว่าเนี่ยนเนี่ยนชอบต่างหูนี้มาก ก็เลยเก็บมาเสียอีก ที่แท้แม่ทัพเซียวก็เก็บมาให้นี่เอง"ในตอนท้ายของคำพูด ความมืดมนในดวงตาของหมิงอ๋องก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย "ฝ่าบาทวางใจเถิด กลับไปหม่อมฉันจะพูดกับแม่ทัพเซียวให้ชัดเจน ว่าหม่อนฉันจะไม่สวมต่างหูคู่นี้อีก""เช่นนั่นหรือ?" เขาพูดเบาๆ น้ำเสียงเสียดสีเล็กน้อย "หากเขาเอาท่านย่าของเขามาข่มขู่อีกล่ะ?"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป นางไม่ไ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 100

    เมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนไม่ตอบ รอยยิ้มของหมิงอ๋องก็ดูกระด้างขึ้น "ข้าแค่ถามเล่นๆ เนี่ยนเนี่ยนไม่จำเป็นต้องใส่ใจ"แม้จะพูดเช่นนั้น แต่เขากลับถามต่อ "เนี่ยนเนี่ยนชอบแม่ทัพเซียวตรงไหนหรือ?"และครั้งนี้ เขาไม่รอคำตอบของเฉียวเนี่ยนเขาเริ่มพูดกับตัวเองแทน "ชอบที่เขาหล่อเหลา หรือชอบที่เขามีทักษะศิลปะการต่อสู้สูง กล้าหาญ และมีไหวพริบ? หรือจะชอบทุกอย่าง?""เซียวเหิงเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หายากจริงๆ ไม่ใช่แค่เนี่ยนเนี่ยนหรอก แม้แต่ซูหยวนก็ชอบเขาเช่นกัน เพราะอย่างนั้นตอนที่เจ้าทำชามเคลือบแตก นางถึงได้จงใจทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่และส่งเจ้าไปกรมซักล้าง"ซูหยวนเป็นชื่ออันสูงส่งที่ห้ามเอ่ยถึงขององค์หญิงใหญ่ในปัจจุบันเฉียวเนี่ยนตกใจมาก นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีความเชื่อมโยงระหว่างสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้วเช่นนี้ไม่น่าแปลกใจเลยที่องค์หญิงซูหยวนสั่งลงโทษนางให้ไปกรมซักล้าง และยังสั่งให้นางบ่าวกลั่นแกล้งนางตลอดสามปี...แต่ตอนนี้ สิ่งที่นางกังวลไม่ใช่องค์หญิงซูหยวน แต่เป็นหมิงอ๋อง!นางสูดลมหายใจและเอ่ยปากถาม "ท่านอ๋องจงใจพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาเพราะเหตุใจหรือเพคะ?"หมิงอ๋องไม่สนใจทั้งยังพ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 101

    "มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่า ตลอดสามปีที่ผ่านมา ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลหลิน มักจะขอร้องฮองเฮาให้ปล่อยเฉียวเนี่ยนหากมีโอกาสที่เหมาะสม?สำหรับเฉียวเนี่ยน คนที่นางใส่ใจมากที่สุดก็คือฮูหยินเฒ่าตระกูลหลินรู้วิธีใช้ฮูหยินเฒ่าเพื่อควบคุมเฉียวเนี่ยน ส่วนเซียวเหิงรู้วิธีใช้ฮูหยินเฒ่าพื่อข่มขู่เฉียวเนี่ยนเช่นนั้นแล้ว หมิงอ๋องก็ต้องรู้ด้วยเหมือนกันเป็นดังที่คิดไว้ เฉียวเนี่ยนที่กำลังดิ้นรนอยู่ก่อนหน้านี้ พอได้ยินคำพูดของหมิงอ๋องก็พลันหยุดนิ่งไปทันทีปากที่อ้ากว้างเพราะหายใจไม่ออกพลันปิดสนิทลงอย่างแรง มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่ยังคงจ้องมองหมิงอ๋องอย่างแน่วแน่ไม่ละสายตาหมิงอ๋องไม่คาดคิดเลยว่า เพียงแค่คำพูดประโยคเดียวจะทำให้เฉียวเนี่ยนยอมเลิกต่อต้านหลังจากความตกใจในชั่วขณะนั้น ความตื่นเต้นที่ไม่เคยมีมาก่อนก็พลันถาโถมเข้าสู่หัวใจจู่ๆ เขาก็ผละออกจากเฉียวเนี่ยน แล้วตะโกนออกไปนอกรถม้าอย่างร้อนรนด้วยเสียงกร้าวว่า "ถึงหรือยัง!""ท่านอ๋อง ใกล้ถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"คำตอบจากภายนอกรถม้าช่วยระงับความโกรธของหมิงอ๋องได้ชั่วคราวเขานั่งกลับไปที่ตำแหน่งของตัวเอง พิงศีรษะไปข้างหนึ่ง สายตาคมกริบจากบมองเฉียวเนี่ยนตั

บทล่าสุด

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 292

    "ยวนเอ๋อร์ พี่รู้ว่าเจ้าเป็นคนจิตใจงดงาม และเชื่อด้วยว่าครั้งนี้เจ้ามีเจตนาดีจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าทําเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้เจ้าเคยทําครั้งหนึ่ง และถูกเนี่ยนเนี่ยนกดลงบนพื้นสั่งสอนไปครั้งหนึ่งแล้ว ทําไมครั้งนี้ถึงยังไม่จําอีก? เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่า ในจวนโหวตอนนี้ ท่านย่าเป็นคนเดียวที่เนี่ยนเนี่ยนใส่ใจ หากเจ้าแตะต้องท่านย่า นางจะต้องสู้ตายกับเจ้าแน่!"หลินยวนก้มหน้า น้ำตาไหลพรากลงอาบแก้มไม่หยุด แต่แววตากลับฉายแววอํามหิตใช่ นางจะไม่รู้ได้ยังไง?ฮูหยินเฒ่านับเป็นจุดอ่อนของเฉียวเนี่ยน ตราบใดที่ฮูหยินเฒ่านี่ยังมีชีวิตอยู่ เฉียวเนี่ยนก็จะไม่มีวันออกจากจวนโหวได้!หนังสือตัดขาดความสัมพันธ์เหรอ?เหอะ! หยุดพูดเล่นได้แล้ว!หากเฉียวเนี่ยนสามารถตัดขาดกับจวนโหวได้จริง หลังจากถูกหมิงอ๋องตีจนปางตายก็คงตัดขาดไปนานแล้ว!ไม่สิ ไม่ถูก!มันควรจะตัดขาดตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว!แต่จนถึงวันนี้ เฉียวเนี่ยนก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหว!นางมีสิทธิ์อะไร?ตัวนางเองต่างหากที่เป็นบุตรสาวของภรรยาเอกของจวนโหว!ทําไมนางต้องโดนเฉียวเนี่ยนควบคุมอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทําไมต้องโดนนางข่มขู่ด้วย?

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 291

    หลังจากหลินเย่ว์เดินจากไปได้ช่วงหนึ่งก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ ทว่าเมื่อครู่ท่านหมอกำชับไว้แล้ว ห้ามขยับตัวมาก ไม่เช่นนั้น เขาต้องซัดจิ่งเหยียนไปสักหมัด เพื่อคลายโทสะเป็นแน่ไม่ง่ายนักที่จะกลับมาถึงจวน หลินเย่ว์จึงมุ่งไปยังเรือนลั่วเหมยหนึ่ง เพื่อดูว่าอาการบาดเจ็บของยวนเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างสอง เพื่อให้หมอประจำจวนดูบาดแผลเขาสักหน่อยหมอที่อยู่ด้านนอกห้ามเลือดพอได้ ทว่ารักษานั้น อย่างไรก็เชื่อไม่ได้แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่ถึงหน้าประตูเรือนลั่วเหมย ก็ปะทะเข้ากับหมอประจำจวนที่กำลังออกมาครั้นเห็นหลินเย่ว์ หมอประจำจวนกุมมือคำนับ "คารวะท่านโหวน้อย"หลินเย่ว์รีบทอดมองเข้าไปในเรือน ก่อนถาม "อาการบาดเจ็บของยวนเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนตอบตามความเป็นจริง "อาการบาดเจ็บของคุณหนูรองไม่เป็นไรมากแล้ว ดาบนั้นคุณหนูใหญ่แทงได้แม่นยำมาก ไม่ทำให้ถึงตายขอรับ ส่วนบาดแผลตกหน้าอกก็ไม่ถือว่าลึกมาก ข้าน้อยได้สั่งยาให้สาวใช้เรียบร้อยแล้วขอรับ"ได้ยินดังนี้ หลินเย่ว์ถึงได้ขมวดคิ้วหนัก นึกถึงดาบนั้นเมื่อก่อนเขาเป็นคนสอนเฉียวเนี่ยนเองเพียงแต่ตอนนั้น เขาสอนนางเพื่อให้นางจัดการกับพวกเด็กเหลื

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 290

    หรือจะเกี่ยวข้องกับเนี่ยนเนี่ยน?เช่นนั้นเนี่ยนเนี่ยนคงไม่เป็นไรใช่ไหม?เดิมทีหลินเย่ว์อารมณ์หงุดหงิดอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นจิ่งเหยียนเข้า ก็อดเดือดเป็นฟืนเป็นไฟไม่ได้แต่เมื่อนึกถึงคำเตือนของท่านหมอ เขาก็ไม่กล้าขยับตัวอะไรมาก ได้แค่กล่าวเสียงเย็น "เกี่ยวอะไรกับเจ้า?"ขณะกล่าว ก็มุ่งตรงไปทางจวนโหวจิ่งเหยียนไม่ยอมแพ้ ตามไปด้วย "เนี่ยนเนี่ยนล่ะ? ทั้งๆ ที่จวนโหวมีหมอประจำจวนอยู่แล้ว ท่านโหวน้อยกลับมาดูหมอข้างนอก หรือหมอประจำจวนกำลังรีบรักษาให้เนี่ยนเนี่ยนอยู่?"เห็นหลินเย่ว์เอาแต่ไม่ตอบ จิ่งเหยียนเลยก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ขวางหลินเย่ว์ไว้ "หลินเย่ว์ เจ้าทำอะไรกับเนี่ยนเนี่ยนกันแน่!"หากไม่ใช่เพราะในมือถือยาสองห่อไว้ หลินเย่ว์ต้องซัดหมัดใส่เป็นแน่!เห็นสีหน้าร้อนรนเจือเต็มหน้าจิ่งเหยียน หลินเย่ว์ยิ่งรู้สึกกราดเกรี้ยวมากขึ้น "เรื่องในจวนโหวข้า รองแม่ทัพตัวเล็กๆ อย่างเจ้าเข้ามาสอดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"จิ่งเหยียนหาได้ยอมแพ้ "ข้าไม่ได้เข้าไปยุ่งจวนโหว เพียงแค่ถามถึงเนี่ยนเนี่ยนเท่านั้น!""เจ้า!" เห็นจิ่งเหยียนไม่คิดแม้แต่จะหลีกทางให้ หลินเย่ว์รู้ หากวันนี้ไม่คุยกับเขาชัดเจน เขาไม

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 289

    อีกด้านหนึ่ง จิ่งเหยียนไปที่จวนเซียวตอนเขามา เซียวเหิงกำลังอ่านตำราพิชัยสงครามอยู่ในห้องหนังสือครั้งเห็นในมือจิ่งเหยียนถือเหล้ามาสองไห ตำราพิชัยสงครามในมือก็ถูกวางลงตาม นัยน์ตาลุ่มลึดทอดมองออกไป เห็นจิ่งเหยียนหยักยิ้ม "ข้าน้อยมาดื่มกับท่านแม่ทัพ"สิ้นเสียง เหล้าไหหนึ่งก็โยนที่ทางเซียวเหิงเซียวเหิงยกมือขึ้นรับ และดึมลงไปหนึ่งอึกรสแสบร้อนลงสู่ปาก ผ่านคอหอยเซียวเหิงอดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้ "จิ่วถานฉุนชั้นยอดของหอจุ้ยเซียง" ระหว่างสนทนา มุมปากก็ยกขึ้นยิ้ม "รองแม่ทัพจิ่งได้ลาภลอยมาหรือ?"เหล้าไหนี้ ราคาไม่ธรรมดายิ่งไปกว่านั้น จิ่งเหยียนถือมาสองขวดจิ่งเหยียนก้าวเข้ามาย้ายเก้าอี้ และนั่งลงตรงข้ามเซียวเหิง พลางยกไหเหล้าในมือตัวเองขึ้นดื่ม "ไหของข้าน้อยไม่ใช่"ของเขาเป็นแค่เหล้าขาวธรรมดาทั่วไปเท่านั้นเซียวเหิงมองไปที่จิ่งเหยียนอย่างไม่เข้าใจ และเห็นจิ่งเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าปกติ "วันนี้ขอบคุณท่านแม่ทัพยิ่งนัก"ได้ยินเช่นนี้ เซียวเหิงกลับยิ้มเยาะ "ผู้ที่ไปกู้หน้าให้คือพี่ใหญ่ข้า แต่เจ้ากลับมาขอบคุณข้า?"ขณะว่า ก็แหงนหน้ายกเหล้าขึ้นดื่มจิ่งเหยียนแค่ดื่มไปอึกหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยรอ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 288

    นั่นมันต้องเจ็บขนาดไหนกัน!เนี่ยนเนี่ยนของนางต้องเจ็บขนาดไหนกัน!ฮูหยินเฒ่าแค่คิด ก็รู้สึกปวดใจแทบขาดแล้วย่าอย่างนาง ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!นางเอาแต่อยู่ในจวนนี้ทั้งวันทั้งคืน ไยแม้แต่ข่าวเล็กน้อยก็ยังไม่ได้รับ?หากนางรู้เร็วกว่านี้ว่าหมิงอ๋องคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไร นางคงไม่มีทางให้เนี่ยนเนี่ยนเข้าวังหรอกหากนางรู้ว่าหลินเย่ว์ไอ้สารเลวนั่นทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ นางคงตีเขาให้ตายแน่!หาก...หากนางจากไปเร็วกว่านี้ เนี่ยนเนี่ยนของนางคงไม่ต้องลำบาก ต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม! อยู่ที่จวนโหวมาตลอดขนาดนี้!เป็นนางเองที่ไร้ประโยชน์!เป็นเพราะนางแก่แล้ว ทนได้ไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของนางไม่ได้ ยังกลายเป็นภาระของนางด้วย!พวกเขายังให้นางกินน้ำล้างจานด้วย!หลานสาวแท้ๆ ที่นางรักทะนุทะนอมมาตั้งแต่เด็ก!พวกเขากล้าให้นางกินน้ำล้างจานได้อย่างไรกัน!ฮูหยินเฒ่ายิ่งคิด ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนสุดท้าย ก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงโหยหวนและแก่ชราที่ดังเรื่อยๆ นั้น แฝงไปด้วยความเสียใจมากมายและช่วยอะไรไม่ได้นางถึงขนาดที่ไม่รู้แล้วว่า ให้เฉียวเนี่ยนออกมาจากกรมซักล้าง

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 287

    เฉียวเนี่ยนวิ่งไปด้วย เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากไปด้วย นางจะให้ท่านย่าเห็นสภาพนางกระอักเลือดไม่ได้!เมื่อมาถึงนอกห้องฮูหยินเฒ่า ก็เห็นซูมามากับหมอประจำจวนรออยู่หน้าประตูห้องก่อนแล้วครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน หมอประจำจวนก็คำนับเฉียวเนี่ยนรีบไถ่ถาม "เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านย่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนถึงได้ตอบ "คุณหนูใหญ่ ร่างกายของฮูหยินเฒ่าเสียหายอย่างรุนแรง แม้ข้าน้อยจะฝังเข็มรักษาชีพจรหัวใจของฮูหยินเฒ่าไว้มั่นได้ แต่ เกรงว่าคงยืนหยัดได้ไม่เกินสิบวัน"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป พลางส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย "ไม่ ไม่จริง ซูมามาบอกว่า วันนี้สภาพท่านย่าไม่เลว แถมยังลุกจากเตียงได้อยู่เลยมิใช่หรือ... "เหตุใดแม้แต่สิบวันก็ทนไม่ไหวแล้วเล่า?ซูมามาปาดน้ำตาไร้สุ้มเสียงแต่หมอประจำจวนกลับถอนหายใจเล็กน้อย กล่าว "หากไม่เคยได้รับการกระตุ้น บางทีฮูหยินเฒ่าอาจทนได้สองสามเดือน เฮ้อ!"ได้ยินเช่นนี้ น้ำตาเฉียวเนี่ยนพลันไหลลงมาไม่หยุด แม้แต่ลมหายใจก็สับสนไปชั่วขณะอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องของนางที่ทำร้ายฮูหยินเฒ่า!เมื่อครู่นางควรตวัดดาบจบหลินยวนไปเสีย!ซูมามารีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้นาง และกล่าวโน้

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 286

    แต่ในเวลานี้เอง ร่างๆหนึ่งปรี่เข้ามาในห้อง ผลักเฉียวเนี่ยนออกและเพราะการกระแทกนี้ ทำให้ดาบยาวทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทางยาวตรงหน้าอกหลินยวนหลินเย่ว์ตกใจหน้าถอดสี รีบอุ้มหลินยวนไปข้างนอกทันทีแต่คาดไม่ถึงว่า เฉียวเนี่ยนไล่ตามออกมาเหมือนกับคนบ้า ถือดาบยาวตวัดฟันลงบนหลังของหลินเย่ว์หลินเย่ว์หลบไม่ทัน หลังรับดาบเฉียวเนี่ยนไปเต็มๆ สองมือไร้เรี่ยวแรงทันที และล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับหลินยวนท่านโหวหลินที่เร่งตามาเห็นภาพนี้ ก็ปรี่เข้ามาจับสองมือของเฉียวเนี่ยนไว้ทันที พลางตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”หากไม่ใช่เพราะทหารองครักษ์ที่ถูกแย่งดาบไปรีบมารายงาน เกรงว่าเมื่อพวกเขามาถึง หลินยวนคงตายภายใต้ดาบของนางไปแล้วแต่ไม่คิดเลยว่า เฉียวเนี่ยนแทบจะตะโกนเดือดดาลอย่างบ้าบิ่น “ใช่ข้าบ้าไปแล้ว! หากไม่ใช่เพราะนางส่งคนไปพูดไร้สาระต่อหน้าท่านย่า ท่านย่าก็คงจะไม่เป็นไร! วันนี้ข้าจะต้องตัดลิ้นนางให้ได้ ข้าจะดูว่าต่อไปเจ้าจะเอาอะไรออกมาทำร้ายท่านย่าอีก!”ท่านโหวหลินเหมือนเพิ่งจะรู้ว่าจู่ๆ ที่ฮูหยินเฒ่าอาการกำเริบเกิดมาจากหลินยวน จึงมองไปที่หลินยวนด้วยสีหน้าตกตะลึงทันทีเห็นเพียงอีกฝ้ายหมอบอยู่

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 285

    เรือนลั่วเหมย ประตูใหญ่ปิดสนิทเฉียวเนี่ยนถีบประตูเปิด ย่างสามขุมเข้าไปในเรือนลั่วเหมยคนรับใช้ สาวใช้ภายในเรือน แต่ละคนเตรียมพร้อมรออยู่ ราวกับคาดเดาได้ว่าเฉียวเนี่ยนจะมาแต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนจะถือดาบเข้ามาด้วย!กระนั้น แม้พวกเขาจะเคยเห็นความดุร้ายของเฉียวเนี่ยน ทว่ากลับไม่เคยเห็นเฉียวเนี่ยนฆ่าคน จึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนแค่มาขู่ก็เท่านั้นมีคนรับใช้ใจกล้าคนหนึ่งเข้ามาพูดโน้มน้าว “คุณหนูใหญ่โปรดระงับโทสะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ รอท่านโหวมา…อ๊าก!”ไม่รอให้คนรับใช้คนนั้นพูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ฟัดดาบลงไป คนรับใช้คนนั้นถูกฟันเข้าที่แขนทันที เลือดแดงสดไหลลงมาดวงตาสองข้างของเฉียวเนี่ยนแดงก่ำ ตะโกนเสียงดัง “หลินยวน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”จากนั้น เหลือบมองกลุ่มคนรับใช้สาวใช้ที่ยังขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วตะคอกเสียงเย็น “ใครกล้าขวางข้า!”เหล่าสาวใช้ที่ขี้ขลาดบางส่วนรีบวิ่งหนีเตลิดกันหมด ทว่ายังพอมีใจกล้าอยู่บ้าง ขวางอยู่ข้างหน้าเฉียวเนี่ยน “คุณหนูใหญ่ใจเย็นก่อนๆ หากฆ่าคุณหนูรองจริง ท่านโหวจะปล่อยคุณหนูไปได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนจ้องคนรับใช้คนนั้นเขม็ง พลางกดเสียงต่ำ “รนหาที่ตาย!”ดาบยา

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 284

    เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซูมามาก็ห้ามเสียงสะอื้นไม่ได้แล้ว “ฮู ฮูหยินเฒ่ารู้เรื่องที่คุณหนูใหญ่จะตัดขาดท่านโหว จึงบีบเค้นถามบ่าว บ่าวไม่กล้าพูดมาก ฮูหยินเฒ่าจึงบีบให้นังพวกใจสกปรกเหล่านี้พูด…”“ฮูหยินเฒ่าไม่เพียงรู้เรื่องที่คุณหนูตัดขาดจวนโหว ยังรู้เรื่องก่อนหน้าที่คุณหนูเกือบถูกหมิงอ๋องตีตาย รู้ว่าท่านโหวน้อยรังแกคุณหนูอย่างไร ดังนั้นฮูหยินเฒ่าก็เลย ก็เลย…”พูดมาถึงตอนท้าย ซูมามาร่ำไห้จนพูดออกมาไม่ได้แล้วส่วนเฉียวเนี่ยน เดือดดาลจนสั่นเทาไปทั่วร่างนางมีสีหน้าเย็นชา ค่อยๆเดินไปทางสาวใช้พวกนั้นพวกสาวใช้แต่ละคนต่างหลุบตาต่ำก้มหน้า จิตใจกระวนกระวาย ไม่กล้าเหลือบมองเฉียวเนี่ยนได้ยินเพียงสุ้มเสียงสั่นเทาของเฉียวเนี่ยนดังออกมา และเจือไปด้วยโทสะ “ข้ากำชับหลายครั้งหลายหนแล้วว่าห้ามเปิดเผยเรื่องของข้าให้ท่านย่าฟัง พวกเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ถึงกล้าเอ่ยถึงข้าในเรือนของท่านย่า!”เหล่าสาวใช้ต่างตกใจพากันร่ำไห้โขกหัว “บ่าวผิดไปแล้ว ขอคุณหนูใหญ่ยกโทษให้ด้วย!”“บ่าวรู้ความผิดแล้ว บ่าวไม่กล้าทำอีกแล้ว!”ทว่าสายตาของเฉียวเนี่ยน กลับถูกสาวใช้หนึ่งในนั้นดึงดูดไปนางขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเย็น “เ

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status