แชร์

บทที่ 416

ผู้เขียน: โม่เสียวชี่
มือของเขาถูกมัดไขว้หลัง ทำให้การตัดเชือกเป็นไปอย่างยากลำบาก

แต่เสี่ยวหูลู่ไม่คิดยอมแพ้ มือเล็กๆ ของเขาถูกเศษกระเบื้องบาดจนเลือดไหล ทว่าเขากลับไม่รับรู้ถึงความเจ็บเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดลงเรื่อยๆ เสี่ยวชุ่ยจึงคิดว่าเสี่ยวหูลู่ไม่มีทางหนีไปได้แน่

แต่คิดไม่ถึงว่า ในวินาทีต่อมา เชือกที่มัดตัวเสี่ยวหูลู่ไว้จะขาดออก

เขารีบทิ้งเศษกระเบื้อง แล้วแก้เชือกที่มัดเท้าของตัวเองออก จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังรูโหว่ข้างกำแพงทันที

"อื้อ! อื้อ!"

เสี่ยวชุ่ยร้องออกมา

เสียงของนางดึงดูดความสนใจของเสี่ยวหูลู่

เขาหันไปมองเสี่ยวชุ่ย พบว่านางน้ำตาคลอเบ้า สายตาเต็มไปด้วยการวิงวอน

ไม่ต่างจากตอนที่เขามองเสี่ยวชุ่ยก่อนหน้านี้

เสี่ยวหูลู่ขมวดคิ้วแน่น เขาไม่คิดจะช่วยผู้หญิงสารเลวคนนี้เลยแม้แต่น้อย

แต่พอร่างของเขากำลังจะมุดออกไปได้ครึ่งตัว จู่ๆ เสี่ยวหูลู่ก็หยุด แล้ววิ่งกลับไปทางด้านหลังเสี่ยวชุ่ยอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เขาคิดว่า ถ้าตัวเองหนีไปคนเดียว เช่นนั้นก็ไม่ต่างจากเสี่ยวชุ่ยที่เคยทำกับเขา เป็นคนเลวที่เห็นคนตายต่อหน้าต่อตาแล้วไม่ช่วย!

แต่เขาไม่อยากเป็นคนเลว!

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก
ความคิดเห็น (6)
goodnovel comment avatar
Daorung Moonsakorn
แต่ละบทสั้นมากๆๆๆ
goodnovel comment avatar
พรนภา
ไรท์ช่วยลงตอนให้ยาวอีกหน่อยนะ มันสั้นไปนะ
goodnovel comment avatar
Leela Buu
ลงน้อยเกินและตอนก็สั้นมาก
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทที่เกี่ยวข้อง

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 417

    สุดท้ายก็เป็นพวกนักเลงที่หลินเย่ว์รู้จักสืบข่าวมาได้ หลินเย่ว์ที่ต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองจึงพาเฉียวเนี่ยนมาด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาถึงช้าไปก้าวหนึ่ง!เฉียวเนี่ยนรีบวิ่งไปทางเสี่ยวชุ่ยด้วยความร้อนรนหลินเย่ว์ตะโกนด้วยความเดือดดาล ก่อนพุ่งเข้าไปโจมตีชายฉกรรจ์คนนั้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่า ชายฉกรรจ์ผู้นั้นกลับมีฝีมืออยู่บ้าง แม้จะรับมือกับการโจมตีของหลินเย่ว์ แต่เขาก็สามารถถอยหลบได้ตลอด ไม่ปล่อยให้หลินเย่ว์เป็นฝ่ายได้เปรียบเลยแม้แต่น้อยแต่เฉียวเนี่ยนกลับไม่สนใจสิ่งใดอีก นางใช้มือกดบาดแผลบนอกของเสี่ยวชุ่ยแน่น เลือดอุ่นๆ ไหลทะลักออกมาตามซอกนิ้ว ฉับพลัน นางรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปยังถ้ำที่เคยถูกจับตัวไปครั้งนั้นอีกครั้งตอนนั้น นางก็เคยกดแผลของหมิงอ๋องไว้แน่นเช่นกัน แต่สุดท้าย…"นาง...นางเป็น...ตัวปลอม..."เสี่ยวชุ่ยพูดขึ้นอย่างยากลำบาก ดึงเฉียวเนี่ยนกลับมาจากภวังค์ความคิดเฉียวเนี่ยนชะงักไป นางยังไม่เข้าใจว่าเสี่ยวชุ่ยหมายถึงอะไร สีหน้าจึงเต็มไปด้วยความสับสนเสี่ยวชุ่ยกล่าวต่อ "เจ้า...เจ้าต่างหาก...ที่เป็นตัวจริง..."ความเจ็บปวดที่อกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เสี่ยวชุ่ยรู

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 418

    คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นพี่ใหญ่ของนางแท้ๆ!และคนในจวนโหวสองคนนั้น ก็คือพ่อแม่ที่แท้จริงของนาง!นางไม่ได้แย่งชิงชีวิตสิบห้าปีของใครไป สิบห้าปีนั้นเดิมทีก็เป็นของนางอยู่แล้ว!ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นของนางตั้งแต่ต้น!แล้วสามปีที่ผ่านมาของนางล่ะ? มันคืออะไรกัน?แล้วความอัปยศที่นางเคยเผชิญ มันคืออะไร?น้ำตาไหลเริ่มพรั่งพรูอย่างห้ามไม่อยู่หลินเย่ว์ตกใจ แต่คิดว่าเฉียวเนี่ยนคงตกใจที่เสี่ยวชุ่ยตายจึงรีบคว้าตัวนางขึ้นมา "เสี่ยวชุ่ยถูกพวกโจรฆ่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า!"เขากลัวว่าภาพของเสี่ยวชุ่ยที่เปื้อนเลือดเช่นนี้จะกลายเป็นฝันร้ายหลอกหลอนเฉียวเนี่ยนเขาปลอบโยนและปกป้องนางเหมือนเช่นสิบห้าปีก่อนแต่ตอนหลังทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อหลินยวนปรากฏตัวนางเคยคิดว่าเป็นเพราะสายเลือด ถึงทำให้นางสำคัญน้อยกว่าหลินยวนแต่สุดท้าย ความจริงกลับไม่ใช่แบบนั้น...ริมฝีปากของเฉียวเนี่ยนสั่นระริกนางอยากบอกหลินเย่ว์ทุกอย่างที่เสี่ยวชุ่ยพูดออกมาแต่ว่า...ริมฝีปากที่สั่นไหวของนาง กลับไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียวหลินเย่ว์ตกใจเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนเป็นแบบนี้ เขารีบดึงนางเดินออกจากป่าเ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 419

    สุดท้ายแล้วเรื่องก็แดงขึ้นมาในโถงใหญ่ของตระกูลเซียว ทุกคนมารวมตัวกันเกือบหมด ยกเว้นเฉียวเนี่ยนแม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็มาด้วยหลินยวนคุกเข่าอยู่กลางโถง น้ำตาไหลอาบแก้ม "ข้าไม่ได้ทำ ท่านพ่อ ท่านแม่ เชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ นะเจ้าคะ!"เซียวเหอกล่าวเสียงเย็นขณะนั่งอยู่บนรถเข็น "คนที่ถูกจับทุกคนให้การว่าถูกเจ้าสั่งการ เสี่ยวหูลู่เองก็ยืนยันเช่นกัน""แต่ข้าไม่ได้ทำจริงๆ!" หลินยวนร้องไห้สะอึกสะอื้น "ข้ายอมรับว่าข้ากลัว ท่านแม่สามีบอกว่าจะมอบอำนาจการดูแลจวนตระกูลเซียวให้ข้า แต่พี่หญิงกลับใช้เสี่ยวหูลู่มาข่มขู่ข้า ข้ากลัวว่าความผิดที่ข้าเคยทำไปโดยไม่ตั้งใจจะถูกเปิดโปง และแม่สามีจะผิดหวังในตัวข้า ดังนั้นข้าจึงให้เสี่ยวชุ่ยพาเสี่ยวหูลู่ไป! แต่ข้าไม่ได้สั่งให้ฆ่าเขา ข้าแค่ต้องการหาครอบครัวที่ดีให้เขาเท่านั้น!"นางไม่คิดว่าเรื่องจะถูกเปิดโปงเร็วขนาดนี้ และยิ่งไม่คิดว่าเสี่ยวหูลู่จะยังมีชีวิตอยู่!แต่ในเมื่อทุกอย่างถูกเปิดโปงแล้ว นางก็ต้องหาทางโยนความผิดทั้งหมดออกไปให้พ้นตัว!สีหน้าของพ่อเซียวและแม่เซียวเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว เรื่องที่หลินยวนเคยติดสินบน

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 420

    ฮูหยินหลินก็รีบเข้ามากอดหลินยวน พลางลูบศีรษะของนางไม่หยุด "ไม่ต้องกลัวนะยวนเอ๋อร์ แม่เชื่อเจ้า! ลูกของแม่ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่!"เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็หันไปมองพ่อเซียวและแม่เซียว "ข้าขอรับประกันด้วยชีวิตของข้าเลยว่า ยวนเอ๋อร์ไม่มีทางเป็นคนแบบนั้น! เรื่องในวันนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษเนี่ยนเนี่ยน หากไม่ใช่เพราะนางคอยใช้เรื่องนี้ข่มขู่ยวนเอ๋อร์ ยวนเอ๋อร์ก็คงไม่ต้อง...""ฮูหยินหลิน!"เซียวเหอส่งเสียงขึ้นขัดคำพูดของฮูหยินหลินกลางคันแม้จะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ความโกรธของเขากลับควบคุมไม่อยู่ "เรื่องวันนี้ ใครที่คิดจะใส่ร้ายเนี่ยนเนี่ยน ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจกัน!"แม้ว่าเซียวเหอจะไม่มีอำนาจในมือแล้ว แต่เขายังมีลูกน้องมากมาย และคำพูดของเขาก็ยังมีน้ำหนักต่อฝ่าบาท ตระกูลโหวไม่มีทางกล้าทำให้เขาโกรธได้แน่ฮูหยินหลินเพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองพูดอะไรออกไปในตอนที่กำลังร้อนใจ นางรีบแก้ตัว "ข้า...ข้าไม่ได้หมายถึงว่าโทษเนี่ยนเนี่ยนนะ ข้าแค่..."แต่เซียวเหอกลับเบือนหน้าหนี ไม่คิดจะมองนางอีกขณะที่หลินยวนกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของท่านโหวหลิน นางกลับลอบมองไปที่หลินเย่ว์เงียบๆนางไม่เข้า

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 421

    การตัดสินใจของเซียวเหิงในครั้งนี้ ทำให้ทุกคนตกตะลึงหลินยวนเงยหน้าขึ้นมองเซียวเหิงทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาอันดุดันและเย็นชาของเขา นางก็รีบหลบสายตาอย่างหวาดกลัวนางไม่กล้าแม้แต่จะโต้แย้ง และไม่กล้าสบตาเขาด้วยซ้ำ!ท่านโหวหลินเองก็ตกตะลึงจนเบิกตากว้าง แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมากลับเป็นฮูหยินหลินที่รีบกล่าวเตือนอย่างร้อนรน "เหิงเอ๋อร์ เรื่องนี้ เจ้าอย่าได้หุนหันพลันแล่น!"เซียวเหิงไม่ตอบอะไร มีเพียงดวงตาที่มืดครึ้มลงเรื่อยๆแม่เซียวเห็นท่าไม่ดี รีบลุกขึ้นเดินไปหาฮูหยินหลิน "พวกเจ้าพายวนเอ๋อร์กลับไปพักที่บ้านสักสองวันก่อนเถอะ"กล่าวพลางส่งสายตาให้ฮูหยินหลิน พร้อมลดเสียงลงต่ำ "เหิงเอ๋อร์ยังโกรธอยู่ หากให้ยวนเอ๋อร์อยู่ต่อ เกรงว่าจะไม่ดี"คำพูดของนาง เรียกได้ว่าเป็นการพูดประนีประนอมแล้วไม่ใช่แค่ไม่ดีหรอก!นางกลัวจริงๆ ว่าหากเซียวเหิงโมโหขึ้นมา เขาอาจฆ่าหลินยวนทิ้ง!ฮูหยินหลินเข้าใจความหมายของแม่เซียวทันที เมื่อเห็นแววตาที่น่าหวาดหวั่นของเซียวเหิง ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่พยุงหลินยวนให้ลุกขึ้น ก่อนกล่าวว่า "งะ...งั้นวันนี้พวกเรากลับไปก่อนก็แล้วก

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 422

    "พวกเขาต่างหากที่บังคับให้ข้าแต่งงาน!"แม่เซียวขมวดคิ้วแน่น นางรู้ดีว่าเซียวเหิงกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยเสียงเรียบว่า "แม่รู้ ว่าลูกยังคงติดใจเรื่องเปลี่ยนตัวเจ้าสาวในตอนนั้น แต่ลูกอย่าลืมสิ ว่าการหมั้นหมายระหว่างตระกูลเรากับตระกูลหลินนั้นระบุไว้ชัดเจนว่าเจ้าสาวต้องเป็นบุตรสาวสายตรง! ในเมื่อหลินยวนกลับมาแล้ว นางก็คือบุตรสาวสายตรง ลูกก็ควรแต่งงานกับนาง!"ในชั่วขณะนั้น ความรู้สึกหมดหนทางที่ทั้งหนักหน่วงและคุ้นเคยก็ถาโถมเข้าใส่เซียวเหิงราวกับถูกฉุดลงสู่ห้วงลึกที่ไร้ทางหลุดพ้นคำพูดของแม่เซียวแทบไม่ต่างจากเมื่อสามปีก่อนเลยแม้แต่น้อยดังนั้น เขาจึงถามคำถามเดิมที่เคยถามเมื่อสามปีก่อนอีกครั้ง"เหตุใด...ต้องเป็นบุตรสาวสายตรงเท่านั้น?"เหตุใดต้องเป็นเขาที่ต้องแต่งงานกับบุตรสาวสายตรงคนนี้!"เพราะนี่เป็นข้อตกลงที่บรรพบุรุษของทั้งสองตระกูลเป็นผู้กำหนดไว้!" พ่อเซียวกล่าวเสียงหนักแน่น เกือบจะตบโต๊ะด้วยความโมโห "เพราะเจ้าคือบุตรชายสายตรงของตระกูลเซียว!"นี่คือหน้าที่ของเขาในฐานะบุตรชายสายตรงของตระกูลเซียว!บุตรชายสายตรงของตระกูลเซียว ก็ต้องแต่งกับบุตรสาวสายตรงของตระกูลหลิน!มือของเซียวเหิงก

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 423

    อีกด้านหนึ่ง ทันทีที่เซียวเหอกลับมาถึงเรือน ก็พบว่าหนิงซวงมีสีหน้ากังวลยิ่งนักสายตาของเขาเผลอมองไปทางเรือนของเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัว เห็นเพียงประตูหน้าต่างปิดสนิท ราวกับต้องการตัดขาดจากทุกสิ่งเซียวเหออดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปใกล้ ก่อนเอ่ยถามเสียงเบา "นางเป็นอย่างไรบ้าง?"หนิงซวงมองไปยังประตูเรือนที่ปิดสนิทด้วยความกังวลเต็มหัวใจ ก่อนจะตอบว่า "คุณหนูกลับมาแล้วก็ขังตัวเองไว้ในห้อง บ่าวพูดอะไรก็ไม่ตอบเจ้าค่ะ"เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ หนิงซวงก็ลดเสียงลง ก่อนจะกระซิบข้างหูเซียวเหอ "แม้แต่เสียงร้องไห้ก็ไม่ได้ยินเจ้าค่ะ"และนี่แหละคือสิ่งที่น่ากังวลที่สุดหากได้ยินเสียงร้องไห้ อย่างน้อยก็ยังแสดงว่าเฉียวเนี่ยนสามารถระบายอารมณ์ออกมาได้แต่ตอนนี้ นางไม่ร้อง ไม่โวยวาย ปิดกั้นตัวเองจากทุกสิ่ง กลับยิ่งทำให้เป็นห่วงมากกว่าเดิมจี้เยว่ที่ยืนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะถามว่า "หรือให้บ่าวไปเคาะประตูดีขอรับ?"เขาคิดว่าเซียวเหอคงอยากปลอบโยนเฉียวเนี่ยนสักสองสามคำแต่เซียวเหอกลับส่ายศีรษะเล็กน้อย "ปล่อยให้นางอยู่คนเดียวสักพักเถิด"กล่าวจบ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอีก และหมุนตัวเดินกลับไปยังเรือนของตนเขารู้ดีว่

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 424

    หัวใจพลันเจ็บปวดขึ้นมาโดยไร้สาเหตุเมื่อนึกถึงว่าเมื่อคืนผู้คนในจวนโหวยอมรับโดยปริยายว่าเมื่อสามปีก่อนพวกเขาเคยใส่ร้ายเฉียวเนี่ยน ไฟโทสะก็ลุกโชนขึ้นมาในใจโดยไม่รู้ตัวทว่าหนิงซวงกลับกล่าวขึ้น "ก่อนหน้านี้ รองแม่ทัพจิ่งได้ยินว่าคุณหนูของข้าชอบกินไส้ใหญ่หมู เขาจึงไปเรียนทำจากพ่อครัวของหอจุ้ยเซียง ก่อนออกไปปราบโจรยังอุตส่าห์ทิ้งสูตรไว้ให้ ข้าจำได้ขึ้นใจแล้ว เพียงแต่ยังไม่เคยลองทำ"เซียวเหอพยักหน้าเบาๆ เก็บซ่อนเพลิงโทสะในใจลงไปตอนนี้ เรื่องที่น่ากังวลกว่าก็คือเฉียวเนี่ยนเขาจึงหันไปมองจี้เยว่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง "ไปซื้อไส้ใหญ่หมูมา"จี้เยว่รับคำทันที ก่อนจะรีบเดินออกไปเมื่อมองบานประตูที่ปิดสนิท หัวใจของเซียวเหอก็พลันรู้สึกหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆเขาไม่รู้ว่าไส้ใหญ่หมูจะสามารถทำให้เฉียวเนี่ยนยอมเปิดประตูได้หรือไม่ แต่ก็ควรลองดูสักตั้งไม่นานนัก จี้เยว่ก็กลับมาพร้อมไส้ใหญ่หมูแต่เพราะเขาไม่เคยทำมาก่อน จึงได้แต่ช่วยเป็นลูกมือให้หนิงซวงอยู่ด้านหลังทว่าหนิงซวงเองก็ไม่เคยทำ นางจึงทำได้เพียงลองทำตามสูตรที่รองแม่ทัพจิ่งเขียนทิ้งไว้ทีละขั้นตอนเซียวเหอมองดูทั้งสองคนง่วนอยู่กับอะไรบางอย่าง

บทล่าสุด

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 516

    “อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 515

    ในขณะเดียวกัน ที่แม่น้ำฉางหยาง เฉียวเนี่ยนก็ฟื้นขึ้นมาเมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นชายคนหนึ่งที่มีหนวดเคราเต็มใบหน้ากำลังจ้องมองนางอย่างไม่วางตานางตกใจมาก หันหลังถอยทันที แต่ไม่ทันระวัง พื้นด้านหลังของนางกลับว่างเปล่าไปเสียแล้ว เกือบจะทำให้เธอล้มลงไปในแม่น้ำ แต่ชายที่มีหนวดเคราคนนั้นรีบคว้าแขนของนางไว้พอดี ทำให้นางทรงตัวได้ทันเฉียวเนี่ยนจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่า ข้างหลังของนางคือแม่น้ำกว้างที่ไร้ขอบเขตที่นี่คือแม่น้ำฉางหยาง?ยังไม่ทันที่เฉียวเนี่ยนจะได้ตอบสนองอะไร เสียงจากอีกฝั่งก็ดังขึ้นมา "อย่าขยับ แม่น้ำฉางหยางลึกมาก ถ้าตกลงไปแล้วก็ขึ้นมาได้ยาก!"เฉียวเนี่ยนมองไปที่ชายที่พูด เขาดูไม่เกินสิบเจ็ดสิบแปดปี ยังเป็นเพียงแค่หนุ่มวัยรุ่นขณะนี้เขากำลังเช็ดดาบยาวในมืออย่างตั้งอกตั้งใจเฉียวเนี่ยนเริ่มนึกบางอย่างออกนางปลอมตัวเป็นบ่าวหญิง หลบหนีออกจากเรือนอย่างลับ ๆ ผ่านการหลอกลวงองครักษ์ทั้งในและนอกเรือนแต่กลับมาพบกับชายสองคนนี้ระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นชายที่มีหนวดเคราคนนี้ที่จำนางได้เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วและถามขึ้น "พวกเจ้าคือโจรภูเขาจากหยงเป่ยใช่ไหม?"พวกเขาคือคนที่ฆ่าจิ่งเหยียน!ช

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 514

    เซียวชิงหน่วนตกใจจนแทบขาดสติ ดวงตาทั้งสองแดงบวม พอเห็นเซียวเหอ นางก็แทบจะร้องไห้ออกมาในทันที แต่พอเห็นเซียวเหิงกับหลินเย่ว์ น้ำตาที่จวนจะไหลกลับกลั้นเอาไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ในแววตากลับเผยให้เห็นความตระหนกยิ่งกว่าเดิม "พวกท่านมาทั้งหมดได้อย่างไร? แล้วเนี่ยนเนี่ยนเล่า? เป้าหมายของโจรภูเขาคือเนี่ยนเนี่ยนนะ!"อีกฝ่ายมีเพียงสองคน หลังจากมัดนางไว้ที่นี่ ก็รีบร้อนออกไปหาเฉียวเนี่ยนทันที!นางก็เป็นเพียงแค่เหยื่อล่อ ที่ถูกใช้ลวงเซียวเหิงให้ออกจากเรือนที่อยู่นอกเมืองหลวงเท่านั้น!ล่อเสือออกจากถ้ำ!เซียวเหิงหันหลังแล้วรีบจากไปทันที!ความหวาดกลัวในใจได้กลืนกินเขาไปหมดแล้วที่ผ่านมาก็มัวแต่วกวนอยู่กับรอยสักหัวเสือนั่นจนไม่ทันคิดกลัวว่าเมื่อหน่วนหน่วนตกอยู่ในมือโจรภูเขา นางจะต้องถูกทรมานอย่างโหดร้าย จึงรีบรุดมาด้วยความไม่ทันไตร่ตรอง!เซียวเหอก็ตกตะลึงไม่ต่างกัน แต่ในใจก็ยังแอบมีความหวังอยู่บ้างคนที่ซุนเซี่ยนส่งมา ล้วนเป็นยอดฝีมือจากในกองทัพ ยังรวมกับคนของเขาช่วยกันเฝ้าอยู่หน้าจวนของเซียวเหิงหากโจรภูเขาบุกเข้าไปในจวนเซียวเหิงจริง อย่างน้อยคนของเขาก็คงพอถ่วงเวลาไว้ได้บ้างอย่างน้อย ก็

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 513

    เมื่อเฉียวเอ๋อร์กลับมา ฮุ่ยเอ๋อร์ก็ยืนอยู่ด้านนอกห้องแล้วห้องของเฉียวเนี่ยนปิดสนิท ชวนให้ผู้คนสงสัย "ฮูหยินเล่า?"ฮุ่ยเอ๋อร์ตอบอย่างเยือกเย็น "ฮูหยินบอกเมื่อครู่ว่ารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จึงล้มตัวนอนพักแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะมองประตูห้องอย่างแปลกใจ "ฮูหยินไม่สบายหรือ? ให้ข้าไปตามหมอมาดูหรือไม่?"ฮุ่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้ว ส่ายหน้า "น่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนพักผ่อนไม่เพียงพอกระมัง เจ้าอย่าคิดมากเลย ปล่อยให้ฮูหยินพักผ่อนเถอะ"แต่เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของฮุ่ยเอ๋อร์ เฉียวเอ๋อร์กลับเริ่มระแวง นางดูออกว่าสีหน้าของฮุ่ยเอ๋อร์นั้นไม่เป็นธรรมชาติราวกับเพิ่งตระหนักอะไรขึ้นมา นางจึงกดเสียงให้เบาลง "หรือว่าเกิดเรื่องกับฮูหยินขึ้นแล้ว?"ฮุ่ยเอ๋อร์ไม่คิดว่าเฉียวเอ๋อร์จะจับพิรุธได้ทันที สายตาก็พลันหลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว "ไม่ ไม่มีอะไร เจ้าอย่าคิดมากไปเลย"แต่เฉียวเอ๋อร์ไม่เชื่อ นางยื่นถ้วยน้ำเชื่อมที่ถืออยู่ให้ฮุ่ยเอ๋อร์ แล้วก็หันกลับไปเคาะประตู "ฮูหยิน บ่าวเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ?"ไม่มีแม้แต่คำตอบ เฉียวเอ๋อร์จึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไปภายในห้อง ไร้ซึ่งเงาของเฉียวเนี่ยน"เ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 512

    แต่รอยยิ้มในตอนนี้กลับดูเหมือนเป็นการฝืนยิ้มเมื่อเห็นว่าไม่สามารถปิดบังเฉียวเนี่ยนได้ เซียวเหิงจึงยอมปริปาก "หน่วนหน่วนหายตัวไป""อะไรนะ?!" เฉียวเนี่ยนตกตะลึง ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรงเข้ามาครอบงำนาง"หน่วนหน่วนหายตัวไปหรือ? ตั้งแต่เมื่อใดกัน?""ครึ่งชั่วยามก่อน""เช่นนั้นท่านยังไม่ไปออกตามหาหน่วนหน่วนอีกรึ เหตุใดถึงยังอยู่ที่นี่!" เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะโวยวายออกมาด้วยความตื่นตระหนก "หากนางตกไปอยู่ในเงื้อมือของพวกโจรภูเขาจะทำอย่างไร!"ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเซียวเหิงก็เคร่งเครียดขึ้นเขามองไปยังนาง ดวงตาฉายแววเย็นชา "เจ้ารู้ได้อย่างไร ว่าเป็นพวกโจรภูเขา?""คราวก่อนท่านพูดเองนี่ ว่าพวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวง" เฉียวเนี่ยนพูด จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึก "อีกอย่าง ตอนนี้เรื่องที่ว่าข้ารู้ได้อย่างไรนั้นเป็นเรื่องที่ท่านต้องใส่ใจหรือ? หากว่าหน่วนหน่วนตกไปอยู่ในเงื้อมือของโจรภูเขาจริง ๆ ต้องจบไม่สวยแน่! ท่านรีบไปตามหานางเถอะ!"เซียวเหิงรู้สึกสั่นไหวในใจหน่วนหน่วนเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเขา เขาจะไม่เป็นห่วงนางได้อย่างไร?เพื่อปล้นสะดมทรัพย์สินแล้ว พวกโจรภูเขาเหล

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 511

    ก็แค่ข่าวนั้น เซียวเหอก็ยังให้จี้เยว่หาคนไปปิดเอาไว้ก่อนไม่ว่าจะอย่างไร ในใจของเขา ความปลอดภัยของเนี่ยนเนี่ยนก็ยังคงมาเป็นอันดับแรกเสมอเขาไม่มีวันจะยอมเอาเนี่ยนเนี่ยนไปเสี่ยงอันตราย เพียงเพราะต้องการสร้างผลงานชื่อเสียงแต่พอจี้เยว่เพิ่งจะปิดข่าวลงได้ ซุนเซี่ยนก็กลับส่งคนออกไปแพร่ข่าวไปทั่วอีก จนในที่สุด ข่าวลือในเมืองหลวงก็ยิ่งลุกลามใหญ่โตจี้เยว่รู้สึกขุ่นเคือง "คุณชายใหญ่ ซุนเซี่ยนนี่มันไม่ได้เห็นค่าชีวิตของนายหญิงน้อยใหญ่ของพวกเราเลยสักนิด!"พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยนั้นล้วนแต่เป็นพวกโหดเหี้ยมอำมหิต หัวหน้าของพวกมันตายไปแล้วยังกล้าลงมาหาเรื่องตระกูลเซียวถึงเมืองหลวง ดูจากแค่นี้ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่พวกที่จะไปยุ่งด้วยง่าย ๆหากนายหญิงน้อยใหญ่ตกอยู่ในมือของพวกมัน ใครจะรู้ว่านางจะต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหนเซียวเหอสีหน้าหม่นลงเล็กน้อยตั้งแต่ซุนเซี่ยนมาหาเขา เขาก็รู้แล้วว่าซุนเซี่ยนกำลังคิดแผนการอะไรอยู่ ในตอนนั้นเขาก็เอ่ยถามขึ้นว่า "แล้วทางเหิงเอ๋อร์ล่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?""คุณชายรองไม่ได้ไปที่ค่ายทหารเลยตั้งแต่เมื่อวาน อยู่แต่ในเรือนฝั่งอื่นตลอดวัน คงจะเดาได้แล้วว่าพวกโจรภูเขาจะม

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 510

    ข่าวลืองั้นหรือ?เซียวเหอคิดในใจว่าเป็นไปได้สูง ที่จะเป็นเรื่องที่เขาสั่งให้จี้เยว่ทำเมื่อคืนเขาขมวดคิ้วและถามกลับ "ใต้เท้าซุน นี่คือเหตุผลที่ท่านมาวันนี้หรือ?"แต่แล้วก็ได้ยินซุนเซี่ยนลดเสียงลงเอ่ยว่า "ท่านรู้หรือไม่ว่า พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ย ปรากฏตัวอยู่ในเมืองหลวงเมื่อไม่นานมานี้?"พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยหรือ?เซียวเหอตะลึง "นี่เป็นข้อมูลของเมื่อไหร่กัน?""ไม่กี่วันก่อนหน้านี้น่ะสิ! แม่ทัพเซียวก็รู้ ไม่เช่นนั้นบาทก็ไม่มีทางให้ข้าใช้ข้ออ้างนั้นหรอก!"เพียงแต่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ราษฎรแตกตื่น เรื่องนี้จึงยังไม่ได้แพร่ออกไป อย่าว่าแต่เซียวเหอเลย ต่อให้เป็นเหล่าขุนนางในราชสำนัก ก็ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้คำพูดของซุนเซี่ยน เปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของเซียวเหอในที่สุดเขาก็เข้าใจ ว่าเหตุใดเฉียวเนี่ยนถึงให้คนส่งข่าว แพร่เรื่องที่นางถูกเซียวเหิงกักขังออกไปนางไม่ได้ต้องการให้ฮ่องเต้ช่วยนางด้วยซ้ำ ข่าวคราวเหล่านั้น นางจงใจแพร่ไปให้พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยได้ยิน!ก่อนหน้านี้ เซียวเหิงเคยนำทัพปราบปรามพวกโจรภูเขาจนรังโจรภูเขาของพวกมันพินาศย่อยยับ บัดนี้พวกมันปรากฏตัวในเมืองหลวง ยากนักท

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 509

    อีกด้านหนึ่ง เซียวเหอก็ได้รับข่าวคราวมาแล้วแต่จี้เยว่กลับไม่เข้าใจ "เหตุใดนายหญิงน้อยใหญ่ถึงต้องการให้พวกเราแพร่ข่าวคราวของนางออกไป? ต่อให้คนทั้งเมืองหลวงรู้เรื่องแล้วอย่างไร? มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณชายรองคงไม่สนใจคำพูดคนรอบข้างแล้วมิใช่หรือขอรับ?"เซียวเหอเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันหรือเนี่ยนเนี่ยนต้องการให้คำพูดของพวกชาวบ้านทำให้เรื่องนี้ใหญ่ขึ้น เพื่อให้ฮ่องเต้ทรงบีบบังคับเซียวเหิง ให้ปล่อยตัวนางออกมา?อย่างไรเสีย การแย่งชิงสะใภ้ใหญ่ ย่อมไม่เป็นที่ยอมรับของโลกภายนอกอยู่แล้วหากเหล่าขุนนางร่วมมือกันเล่นงานเซียวเหิง ย่อมถึงขั้นที่แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ไม่อาจนิ่งเฉยได้แต่ว่า...ความเป็นไปได้ที่จะประสบความสำเร็จนั้น เรียกได้ว่าเล็กน้อยจนแทบจะเป็นศูนย์ยังไม่ต้องพูดถึงว่า ตอนที่พวกเขาแพร่ข่าวจนทั่วทั้งเมืองนั้น เซียวเหิงก็ต้องใช้อำนาจของตนเองในการปิดเรื่องนี้ให้เงียบลงแม้จะเล็ดรอดไปถึงหูฮ่องเต้ แต่ด้วยนิสัยของเซียวเหิง เพียงคำว่า 'กระหม่อมไม่ทราบเรื่อง' ประโยคเดียว ต่อให้ฮ่องเต้สั่งลงโทษหนัก ใช้ไม้ตีทหารฟาดจนเลือดเนื้อเละเทะ เขาก็อาจไม่ยอมปริปากเลยก็ได้!เมื่อเห็นเซียวเหอไม่กล่าวอันใด จ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 508

    ห้องครัวไม่ได้กว้างนัก ตะกร้าใบใหญ่สองใบของพวกชาวสวนก็แทบจะกินพื้นที่ไปไม่น้อย บวกกับบรรดาพ่อครัวและเด็กรับใช้ที่กำลังยุ่งอยู่ภายในครัว ก็ยิ่งทำให้ดูแออัดยิ่งนักเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์จึงยืนรออยู่ด้านนอกของครัวเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้อย่างไรเสีย คนทั้งจวนล้วนเป็นคนที่เซียวเหิงคัดเลือกมาด้วยตนเอง ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะพูดคุยกับเฉียวเนี่ยนแม้แต่คำเดียวเฉียวเนี่ยนก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรมากนักในวันนี้ หากแต่ไม่คาดคิดว่า ชาวสวนคนใหม่กลับเดินเข้ามา "ฮูหยิน ท่านดูสิ ผักนี่สดมากเลยขอรับ!"นอกห้องครัว เฉียวเอ๋อร์เห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี ก็ขมวดคิ้วทันทีนางจ้องริมฝีปากของชาวสวนเขม็ง นางอ่านปากได้ แม้มิได้อยู่ข้างกายเฉียวเนี่ยน ก็ยังรู้ว่าชาวสวนพูดว่าอะไรเฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปเล็กน้อย มองชาวสวนด้วยความแปลกใจ แต่ก็เห็นเพียงสีหน้าใสซื่อจริงใจของอีกฝ่าย หาได้มีพิรุธอันใดไม่แต่เมื่อนางก้มตามอง ก็เห็นบนใบของผักกาดขาวนั้น กลับถูกสลักไว้ด้วยเล็บเป็นตัวอักษรว่า 'เหอ'ชาวสวนคนนี้ เป็นคนของเซียวเหอ!เฉียวเนี่ยนเห็นดังนั้น จึงรับผักกาดขาวใบนั้นมา แล้วก็ปัดใบที่มีตัวอักษรสลักอยู่ออกอย่างแน

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status