EP 8/3 ไม้ตาย

โทรศัพท์ของจีรวัฒน์ยังมิได้ถูกดึงออกจากหูเลย เป็นเวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงที่เขาโทรหาคู่ขาคนเก่ง หล่อนบอกคล้ายๆ ว่าจะมาหาเขาในวันนี้ ทว่านี่ก็ค่ำแล้ว แต่ยังไร้วี่แวว เขาทิ้งโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงแรงๆ ตัดสินใจว่าจะนั่งทำงานต่ออีกสักนิดแล้วจะออกไปหาเด็กเลาจน์มานอนด้วย ช่วงนี้เขาเป็นอะไรก็ไม่รู้ รู้สึกได้ถึงแรงปรารถนาของตัวเอง มันพลุ่งพล่านบ่อยครั้ง ทั้งหมดทั้งมวลเกิดขึ้นเพราะเทียนหยด เพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปของหล่อน ให้ตายเถอะ ถ้ารู้ว่าหล่อนจะร้อนแรงขนาดนั้น เขาคงล่อลวงให้หล่อนหลงอยู่ในบ่วงสวาทตั้งนานแล้ว ไม่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษรอให้หล่อนยินยอมพร้อมใจหรอก

ชายหนุ่มกลับไปที่โต๊ะทำงาน ตั้งสมาธิให้นิ่งแล้วเริ่มทำงานวาดแบบของตัวเอง กระทั่งเวลาสองทุ่มเศษๆ ประตูห้องเขาก็ถูกเปิดเข้ามา เสียงรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นเป็นจังหวะทำให้เขารู้ว่าคนที่เดินเข้ามาคือใคร

“โอ...คุณพระคุณเจ้า”

จีรวัฒน์อุทานแล้วรีบลุกมาต้อนรับแม่สาวสวยสุดเซ็กซี่ที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ ผมที่ดัดเป็นลอนบางๆ ทำให้เทียนหยดดูเปลี่ยนไป ชุดที่หล่อนสวมก็ด้วย มันสั้นเพียงแก้มก้น คอเสื้อนั้นก็คว้านลงลึกจนเห็นร่องอก แถมยังสีแสดแสบทรวง มันทำให้เทียนหยดเหมือนไฟดีๆ ที่พร้อมจะเผาไหม้ผู้ชายทุกคนเลยล่ะ

“ไง...ตะลึงเลยเหรอ”

“อาฮะ ว้าว...จีชอบแบบนี้จัง เทียนสวย...และน่า...ปรารถนา” จีรวัฒน์ว่า เดินเข้าไปหาสาวคนรักแล้วโอบร่างบางไว้หลวมๆ แต่ถูกหล่อนผลักออกอย่างมีจริต

“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวชุดเทียนยับ”

เขาทำหน้างง “หมายความว่าไง ไม่ได้จะมาหาหรอกเหรอ”

เธอส่ายหน้าดิก ตามแผนเป๊ะ “เทียนมีนัดกับหัวหน้าสาขาที่แบงก์ค่ะ”

“แบงก์ไหน” เขาถามเสียงห้วน

เทียนหยดพาตัวเองไปนั่งที่โซฟาสีขาว วางกระเป๋าใบเล็กไว้ข้างตัว

จีรวัฒน์เดินตามมา แทบจะแปะลูกตาไว้กับต้นขาขาวเนียนและบั้นท้ายงอนๆ ใต้ชุดกระโปรงสั้นสีแสด

“แบงก์ที่เทียนขอกู้เงินไงคะ อยู่ๆ เขาก็โทรมา และนัดคุยกันค่ำนี้”

“บ้านะสิ! ทำไมต้องนัดคุยนอกเวลางานด้วยล่ะ” เขาถาม หล่อนส่ายหน้าพรืด ทำไม่รู้ไม่ชี้ “แล้วเทียนก็จะไป แถมยังแต่งตัว...ขนาดนี้”

แม่คนงามยิ้มซื่อๆ ให้จีรวัฒน์ ชายผู้กำลังออกอาการหวงก้าง “ก็ไปเที่ยวนี่คะ นัดผับหรูเชียว คุยกันนอกรอบเผื่อจะกู้ได้ง่ายๆ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยชอบสาวสวยทั้งนั้น และเทียนก็สืบมาแล้วละว่าผู้จัดการคนนี้เป็นคนยังไง” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์

จีรวัฒน์เริ่มไม่สบายใจ “เขาเป็นยังไง ไว้ใจได้ไหม”

“ได้ไม่ได้ไม่รู้หรอกค่ะ แต่เขาน่ะ...เฒ่าหัวงูดีๆ นี่เอง เทียนว่าที่เขานัดเทียนก็คงจะชอบเทียนมั้งคะ ลองไปดูค่ะ ก็แค่กินข้าวกับดื่มนิดหน่อย ไม่น่าจะมีอะไร” บอกอย่างสาวผู้อ่อนต่อโลก

จีรวัฒน์ส่ายหน้าดิก

“ห้ามไป เทียนไม่รู้หรือว่ามันอันตราย ไอ้ผู้จัดการนั่นคงอยากเคลมเทียนละสิ”

“โธ่จี ว่าไปโน่น เขาไม่ทำอะไรเทียนหรอกน่า”

“ว่าได้เหรอ ดูเทียนสิ...” เขากวาดตามองเทียนหยดอย่างพิจารณา ดวงตาพราวระยับ ร่างกายเริ่มมีความต้องการขึ้นมา

เทียนหยดยิ้มสมใจ แอบเบะปากใส่จีรวัฒน์แต่เขาไม่เห็น

“ทำไมคะ เทียนเป็นแบบไหน” ไม่ว่าเปล่าๆ แต่ปีนขึ้นไปนั่งบนตักจีรวัฒน์ในท่าที่สองขาคร่อมตักเขา กระโปรงบานสั้นๆ ที่สวมอยู่ร่นขึ้นมาจนเห็นโคนขาเนียนกริบ สองแขนโอบรอบคอแกร่ง ดันร่างเขาติดพนักโซฟา จงใจเบียดหน้าอกอวบๆ เข้าหาแผงอกเขาเน้นๆ

จีรวัฒน์ไม่ยอมเสียเวลา ใช้มือสองข้างโอบอุ้มบั้นท้ายงามงอน บีบขยำมันเบาๆ แล้วยิ้มออกมาอย่างสมใจเพราะเทียนหยดมิมีท่าทีขัดขืน “เทียน...จีอยาก...” เขาสารภาพ หายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ

เทียนหยดรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่กลางร่างเขา มันค่อยๆ ป่องนูนขึ้นมาเช่นกัน แถมยังแข็งปั๋งจนเธอรู้สึกได้

“ไม่ได้ค่ะ ให้เรื่องเงินกู้เรียบร้อยก่อนนะแล้วค่อยมาสนุกกัน เทียนรับรองว่าจีจะจดจำไปตลอดชีวิต เทียนจะบำรุงบำเรอจีให้สมกับที่จีรอเทียนมานาน เทียนรักจีนะคะ”

“จีก็รักเทียน...และ...อา...มัน...รู้สึกดีจังตอนมีเทียนนั่งอยู่บนตัก แต่คงดีกว่านี้ ถ้า...ไม่มี...เสื้อผ้า” พร่ำพูดแล้วหายใจหอบแรง ความต้องการกำลังพลุ่งพล่านจนอยากจับเทียนหยดปล้ำเสียตรงนี้

“จริงหรือคะ...คงสนุก เทียนชักอยากลองแล้วสิ” ไม่ยั่วเปล่าๆ แต่พาปลายนิ้วชี้ไปแตะริมฝีปากเขาอย่างยั่วเย้าเชิญชวน จ้องตาเขา ส่งแววยั่วเย้าเข้าไปเร่งความปรารถนาให้ลุกฮือ ก่อนที่...

ครืดๆๆ ครืดๆๆ

“ไม่...ไม่นะ...อย่ารับนะเทียน”

หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธประโยคนั้นของชายผู้กระหายเซ็กซ์ หยิบกระเป๋าถือมาเปิดหาโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียง ก่อนจะลุกจากตักจีรวัฒน์แล้วเดินออกห่างเขาพอสมควร ชายหนุ่มทำได้แค่จุ๊ปากอย่างแสนเสียดาย

เทียนหยดทำทีเป็นรับสาย ทั้งที่ไม่มีใครโทรมา มันเป็นแค่ระบบแจ้งเตือนนาฬิกาปลุกที่เธอตั้งเอาไว้เท่านั้น เธอตั้งมันเอาไว้หลายชุด โดยห่างกันชุดละครึ่งชั่วโมง เผื่อพลาด แต่โชคดีที่การดังเตือนในครั้งแรกมันได้เวลาแบบเหมาะเจาะ อย่างนี้กระมังที่เขาเรียกกันว่าสวรรค์เป็นใจ

“ฮัลโหล...ค่ะ เทียนกำลังจะไปนะคะ” เธอบอก หันมามองจีรวัฒน์แต่ปากยังทำเป็นคุย “หือ? อะไรนะคะ เปลี่ยนสถานที่ ทำไมคะ....อ้อ...ค่ะๆๆ ได้ค่ะ แล้วเทียนจะรีบไป ไม่น่าเกินครึ่งชั่วโมง ขอบคุณมากค่ะ ไว้ค่อยคุยรายละเอียดกันนะคะ” เธอตัดบทแล้วแกล้งเป่าลมฟู่ออกจากปาก

“อะไร ทำไม” จีรวัฒน์ถามอย่างต้องการรู้ด้วย

“เทียนต้องไปแล้ว คนที่เทียนนัดไว้เขาเปลี่ยนที่นัดน่ะ เทียนต้องรีบไปเดี๋ยวไม่ทัน”

“เปลี่ยนไปนัดที่ไหน” เขาถามอีก

“ที่ผับ...” เธอบอกชื่อผับที่เขารู้ดี เพราะเคยไปเที่ยวด้วยกันสองสามครั้ง

“อะไรนะ! ไม่รู้จริงๆ หรือว่าทำไมไอ้หมอนั่นมันย้ายร้าน”

เธอส่ายหน้า ดวงตามีแต่แววสงสัย ช่างตีบทแตกเหลือเกินเทียนหยด

“โธ่เอ๊ยเทียน! ทันคนซะบ้างเถอะ! ผับนั่นมันอยู่ใต้โรงแรมไงล่ะ มันคงคิดจะมอมเทียนแล้วลากขึ้นห้องน่ะสิ” เขาเริ่มนั่งไม่ติด ลุกมาพร่ำพูดในสิ่งที่ตัวเองคาดเดา แน่นอนว่ามันเป็นไปในทางที่เทียนหยดต้องการ

“จีคิดมากน่า ไม่มีอะไรหรอก คนเยอะแยะ” เอ่ยประหนึ่งสตรีที่มองโลกในแง่ดี

“ไม่ๆๆ ถ้าเทียนจะไปจีไปด้วย”

เธอส่ายหน้าพรืด ถ้าพาเขาไปก็ความแตกพอดีสิ

“ไม่ได้...เอ่อ...ยังไงดีนะ เขา...เอ่อ...อยากคุยกับเทียนเป็นการส่วนตัว”

“นั้นไง! นั่นไงล่ะ มันต้องคิดไม่ซื่อกับเทียนแน่ๆ”

จีรวัฒน์เริ่มโมโห เขาจับจองเทียนหยดมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน จะปล่อยให้ใครหน้าไหนไม่รู้มาชุบมือเปิบได้อย่างไร พรหมจรรย์ของเทียนหยดน่ะ มันต้องเป็นของเขาเท่านั้น ของเขาคนเดียว!

“โอ๊ยจี จีพูดไม่รู้เรื่อง เทียนไปดีกว่า” ว่าแล้วเดินกลับไปเอากระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟา ตั้งท่าจะออกไปแต่จีรวัฒน์คว้าแขนเธอไว้

“ไม่ให้ไป เทียนพูดไม่รู้เรื่อง มันอันตราย จีห่วงเทียนนะ”

‘ห่วงหรือหวงก้างกันแน่จีรวัฒน์!’

เทียนหยดได้แต่คิดในใจ ทว่าสิ่งที่เอ่ยออกมากลับเป็น...

“จีอย่าชวนทะเลาะนะ เทียนไปเพราะเรื่องงาน อุตส่าห์แวะมาหาจีก็อย่าชวนทะเลาะเลย เทียนเหนื่อยเรื่องงานก็มากพอแล้ว” ทำเป็นเอ่ยอย่างอิดหนาระอาใจกับความห่วงจนเกินเหตุของเขา เอาให้สมจริงจนเขาต้องยอมพ่ายแพ้

“ก็เทียนพูดไม่รู้เรื่องนี่นา”

“จีนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง!” ตะคอกเสียงดังประหนึ่งโมโหนักหนา สะบัดแขนออกจากมือเขาแรงๆ “เทียนทำเพื่อเรา ทำเพื่อบริษัทที่เทียนตั้งใจว่ามันจะเป็นบ่อเงินบ่อทองให้เรา เทียนทำทุกอย่างแล้วนะ ถ้าจีไม่ช่วยก็อย่ามาขวางได้ไหม!”

จีรวัฒน์อึ้งไปเมื่อได้ฟัง ความมุ่งมั่นของเทียนหยดกำลังทำให้เขาละอายใจ

หญิงสาวรีบเติมน้ำมันลงกองเพลิงทันที

“โกดังที่บริษัทของคุณลุงไม่มีพื้นที่พอให้ผลิตภัณฑ์ของเทียน เทียนต้องรีบขายมันให้หมด หรือไม่อย่างนั้นต้องรีบหาเงินมาสร้างโกดังสร้างออฟฟิศ เพราะเราต้องย้ายของออกมาภายในสองเดือน จีไม่ใช่เทียนจีไม่รู้หรอกว่าวันๆ หนึ่งเทียนเครียดแค่ไหน ของของเทียนมันคือเงินทั้งนั้น ทิ้งไปสักกล่องสักอันก็ไม่ได้ เทียนต้องพร้อมสำหรับลูกค้าของเทียน ต้องพร้อมหาเงินมาสำรองในกระเป๋า เพื่ออะไรรู้ไหม! เพื่อที่เวลาจีลำบาก เทียนจะได้หาเงินมาให้จีได้ยังไงล่ะ เข้าใจเทียนบ้างไหม!”

ท้ายประโยคเทียนหยดน้ำตาคลอ มันจุกในอกยามเอ่ยประโยคนี้ เพราะที่ผ่านมาเงินส่วนใหญ่นั้นเธอเก็บไว้เผื่อยามฉุกเฉินจริงๆ และการฉุกเฉินในแต่ละครั้งก็เกิดจากจีรวัฒน์ทั้งสิ้น เธอน่าจะฉลาดกว่านี้ ไม่น่าทุ่มเทมากขนาดนี้เลย