EP 7 /2 พิษอำพราง

‘ฮัลโหล โทรมาทำไม’

“คุณอยู่ไหม ว่างหรือเปล่า”

‘ไม่ ฉันต้องอยู่บ้านคืนนี้’

“โธ่ ทนไม่ไหวแล้ว มาหาหน่อย ได้โปรด...” เขาวอนขอคนปลายสาย ได้ยินเสียงหล่อนจุ๊ปากอย่างขัดใจ

‘ไม่ได้ๆ มันค่ำแล้ว และวันนี้ไม่ใช่วันเสาร์อาทิตย์ที่ฉันจะเที่ยวได้ พรุ่งนี้แล้วกัน’

ปลายสายต่อรอง จีรวัฒน์ยิ่งขัดใจ “โธ่...ไนท์ คิดถึงคุณ”

‘ชู่ว์...ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ ต่อให้คุณลงแดงตายก็เถอะ อ้อ...อย่าโทรหาฉันอีก ฉันจะเป็นฝ่ายโทรหาคุณเอง แค่นี้นะ สามีฉันมา’

ตู๊ด...

จีรวัฒน์ขว้างโทรศัพท์ทิ้ง หลายปีที่คบกับเทียนหยดเขาก็มีผู้หญิงคนอื่นลับหลังหล่อนเสมอ จนกระทั่งได้มาพบราตรี หล่อนตอบโจทย์เรื่องบนเตียงให้เขาอย่างถึงอกถึงใจ ที่สำคัญ แม้ว่าหล่อนจะแต่งงานแล้วก็ยังไม่เลิกติดต่อกับเขา เมื่อมีเวลาก็มาเจอกัน สนุกกันบ่อยๆ เขาชอบแบบนี้ มีเมียชาวบ้านมาเสิร์ฟถึงเตียงแล้วจะไปหาซื้อตามอ่างตามเลาจน์ทำไม

แต่วันนี้ราตรีคงมาไม่ได้เสียแล้ว ให้ตายเถอะ แทนที่จะคิดถึงหล่อนเขากลับคิดถึงแต่ภาพก้อนเนื้ออวบหยุ่นทั้งสองของเทียนหยด ภาพที่หล่อนนั่งไม่ระวังจนทำให้เขาแอบเห็นความอวบอูมของอิสตรีที่ถูกปกปิดไว้ด้วยกางเกงชั้นในสีเพลิง โธ่เอ๋ย...เทียนหยดนะเทียนหยด อยากให้เขาคลั่งตายหรืออย่างไร

ชายผู้กำลังคลั่งรัก เดินไปยังหัวเตียงอีกฝั่ง ไขกุญแจเล็กๆ เข้ากับตู้ลิ้นชักไม้รูปทรงทันสมัยแล้วหยิบเอาบางอย่างออกมา โฉนดที่ดินย่านกลางเมืองที่มีเพียงแผ่นเดียว เขามองมันอย่างชั่งใจ จะทุ่มทุนสร้างมากไปไหมกับการทำเพื่อหล่อน ทว่าหากสิ่งที่หล่อนเอ่ยมาเป็นความจริง ในอนาคตความสุขสบายคงรอเขาอยู่ เทียนหยดเป็นคนเก่ง หล่อนน่าจะทำให้บริษัทเจริญรุ่งเรือง ถ้าเขาได้แต่งงานกับหล่อนจริงๆ ความมั่นคงต้องตามมาแน่ๆ หล่อนรักเขามากขนาดนั้น ไม่มีวันหักหลังเขากระมัง

จีรวัฒน์นั่งลงบนเตียง แรงปรารถนาที่ลามเลียทั่วร่างกำลังถูกความกังวลผ่อนปรนให้มันลดลง เขาดึงผ้านวมมาพันกายเปล่าเปลือยเมื่อถูกไอเย็นจากแอร์ภายในห้องทำให้รู้สึกหนาว สิ่งที่เขาทำมาตลอดตั้งแต่คบกับเทียนหยดเป็นแฟน ทำให้เขาไม่มั่นใจ เขาหักหลังหล่อน ทรยศด้วยการมีคนอื่น เขากลัว...กลัวว่าหล่อนจะทำอย่างเดียวกัน เขาคงทนไม่ได้ มากกว่าโฉนดที่ดินที่หล่อนอาจโกงหากเขาให้ไป นั่นคือความสดสาวของหล่อน เขาเฝ้ารอมันมานานปี และคงแทบกระอักหากหล่อนมอบมันให้คนอื่น

“ให้หรือไม่ให้ดีนะ เทียน...”

_____________

เทียนหยดกลับถึงบ้านในเวลาต่อมา เธอมาไม่ทันมื้อค่ำแต่ยังดีที่ในครัวมีกับข้าวหลงเหลือ เธอยืนกินมันในครัว ตักข้าวใส่จานและราดด้วยแกงส้มกุ้งที่ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นรสมือใคร พอกินอิ่มก็แวะมาที่บาร์เครื่องดื่มด้านใน เห็นกุญแจรถวางอยู่บนนั้นพวงหนึ่งก็รู้ทันทีว่าสมัตถ์วางเอาไว้ให้

ริมฝีปากงามคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ หยิบเอากุญแจมาถือไว้แล้วพามันเดินไปยังโรงรถ มีรถจอดอยู่สี่คัน เธอจำได้ว่าคันไหนเป็นรถเขา พอจัดการเปิดมันได้ก็มุดเข้าไปดึงเอาถุงเสื้อผ้าที่อยู่เบาะหลัง

“อุ๊ยตาย! ถุงร่วง!” อุทานอย่างนั้นทว่ามือตัวเองต่างหากที่ผลักถุงใบหนึ่งจนมันร่วงลงไปยังที่วางเท้า เธอขำการกระทำของตัวเอง ค่อยๆ ดึงถุงมารวมกับเพื่อน แต่ของในถุงที่ร่วงลงไปย่อมไหลออกนอกถุงตามแรงโน้มถ่วงของโลก เธอหยิบมันขึ้นเร็วๆ ชุดชั้นในผ้ามันลื่นแสนเซ็กซี่ ทว่าหนึ่งในนั้นมันไม่ยอมติดมือมา กางเกงชั้นในรูปสามเหลี่ยมบางๆ สีม่วงอ่อนๆ ประดับด้วยผ้าลูกไม้ลายพร้อยทั้งตัว

“แค่ลิปสติกที่เธอทำร่วงไว้ในห้องจีรวัฒน์ มันก็ทำให้ฉันแทบอกแตกตาย แล้วถ้าเป็นกางเกงชั้นในล่ะไนท์...” ถามคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วหยิบกางเกงชั้นในสีม่วงอ่อนไปยัดไว้ใกล้ๆ สลักของเข็มขัดนิรภัยของเบาะข้างคนขับ ราตรีคงได้เจอมันเข้าไม่วันใดก็วันหนึ่ง

“แล้วเธอจะได้รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงราตรี ขอให้อกแตกตายไปเลยเถอะ ผู้หญิงอย่างเธอ” เอ่ยจบก็ยิ้มร้ายอย่างสมใจ ก่อนจะพาข้าวของออกมาจากรถเขาแล้วเอากุญแจกลับไปไว้ที่เดิม จบสิ้นภารกิจทวงคืนของวันนี้ อย่างสมบูรณ์แบบ

___________

 เช้าวันนี้ราตรีตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อแก้ตัวที่เมื่อวานตื่นสายโด่งให้สามีต้องขายหน้า เธอลงมาด้านล่าง คว้าเอากุญแจรถที่สามีบอกว่าวางไว้ที่บาร์เครื่องดื่มเพื่อขับมันออกไปจ่ายตลาด เธอทำกับข้าวไม่เป็นหรอกนะ แต่คุณย่าศรีสุรางค์สั่งแกมบังคับให้เธอไปซื้อของสดมาใส่ตู้เย็นไว้ ส่วนกับข้าว มารดาของเทียนหยดจะเป็นคนจัดการ มันโอเคสำหรับเธอเลยล่ะ เพราะน่าปวดหัวจะตายเวลาต้องคิดว่าวันนี้จะซื้ออะไรมาขึ้นโต๊ะให้คนในบ้านรับประทาน

ราตรีซื้อข้าวของจนเวลาล่วงเจ็ดโมงเช้า เหนื่อยเอาการเพราะซื้อของที่ตลาดสดไม่ได้สะดวกสบายเหมือนในห้าง แต่เธอก็ต้องมาเพราะไม่อยากรอเวลาไปเดินห้างตอนสาย บางที...ช่วงบ่ายเธออาจไปขลุกอยู่ที่คอนโดฯ ของจีรวัฒน์ เมื่อคืนนี้สมัตถ์ไม่ยอมแตะต้องเธอเลย เขาบอกว่าเหนื่อยและเพลีย มีแต่ตัวเลขกับตัวอักษรในรายงานวนเวียนอยู่ในหัวจนอยากนอนพักมากกว่า แน่ล่ะ มันขัดใจเธอ แต่สิ่งที่เธอบอกเขากลับตรงกันข้าม ก็เธอคือภรรยาผู้แสนดีนี่นา

แสงตะวันกระจ่างทั่วคุ้งฟ้าตอนที่ราตรีขับรถมาถึงบ้าน เธอเอารถเข้าไปจอดแล้วสั่งให้สาวใช้นางหนึ่งมาขนของเข้าครัว ที่นี่มีคนรับใช้สองคนและคนสวนหนึ่งคนที่นานๆ นางศรีสุรางค์จะใช้ให้ขับรถไปโน่นมานี่ หน้าที่เธอเสร็จแล้วในเช้าวันนี้ ก่อนปิดประตูรถก็ไม่ลืมสอดส่ายสายตาหาดูว่าลืมอะไรหรือเปล่า ทุกอย่างเรียบร้อยดี เบาะหนังมันวาวสะอาดสะอ้านไม่มีสิ่งใดวางอยู่แม้แต่น้อย ทว่าพอตั้งท่าจะปิดประตู หางตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่เบาะข้างๆ มีสีม่วงอ่อนแวบๆ ที่หางตา เธอมุดเข้าไปในรถอีกครั้ง ก้มไปดูตรงที่สงสัย ก่อนจะดึงเจ้าสิ่งนั้นออกมาช้าๆ

เนื้อผ้าชิ้นเล็กบางและมันลื่นค่อยๆ หลุดออกมาจากซอกเล็กๆ ข้างสลักเข็มขัดนิรภัย หัวใจเธอเต้นแรง เลือดลมในกายสูบฉีดวิ่งพล่าน หูอื้อแต่ไม่ได้ตาลาย ร่างทุกส่วนร้อนขึ้นมาเมื่อคลี่เจ้าผ้าชิ้นเล็กๆ นั่นออกจากสุด

“กรี๊ดดด!!!”

ราตรีกรีดร้องระงม ทั้งโกรธทั้งโมโห ทั้งแค้น รีบกำเอาเจ้าผ้าชิ้นนั้นขึ้นไปบนห้องนอน สามีที่รักแต่งตัวอยู่หน้ากระจก ดูเขาสดชื่นอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้

“สมัตถ์!”

ผู้เป็นสามีตื่นตระหนก หันมาหาศรีภรรยา รอยยิ้มสดใสพลันเลือนหายเมื่อเห็นหน้าบึ้งตึงของหล่อน “อะไร เป็นอะไรครับ”

หวืด!

ผ้าชิ้นเล็กๆ ถูกปาจากมือภรรยามาปะทะแผ่นอกสามี ก่อนที่มันจะร่วงผล็อยลงพื้นแทบเท้าเขา

“บอกมา! ของใคร!” ถามแล้วน้ำตาไหลพราก มันแค้นใจจนไหลออกมาเอง ยังไม่ได้ร้องฟูมฟายด้วยซ้ำ สมัตถ์กล้านอกใจเธอได้ยังไง กล้าทำได้ยังไง!

สมัตถ์มึนงง หยิบกางเกงชั้นในขึ้นมาพิจารณา ยังมีตรายี่ห้อแขวนอยู่ที่หัวกางเกง มันเรื่องอะไรกันเล่า เขาไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย