EP 7 /3 พิษอำพราง

“อะไรไนท์ ผมไม่รู้เรื่อง”

“ไม่รู้เรื่องได้ยังไง! ก็ไอ้นี่มันอยู่ในรถคุณ! บอกมานะสมัตถ์ คุณมีคนอื่นใช่ไหม ใช่ไหมฮะ!” ไม่ถามเปล่าๆ แต่เข้าไปเค้นเอาความจริงด้วยการทุบตีสามี ความไว้เนื้อเชื่อใจหายไปสิ้น ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลังจู่โจมหัวใจ ไม่ได้นึกถึงยามที่ตัวเองแอบไปมีสัมพันธ์กับชายอื่นเลย

เผียะ!

หนึ่งตบของราตรีกระทบซีกแก้มสมัตถ์อย่างแรง ชายหนุ่มยืนนิ่ง กำเจ้าผ้าผืนเล็กในมืออย่างโกรธเคือง เพราะมันแท้ๆ ที่ทำให้เขาโดนตบฟรีๆ

“ทำไม! พูดไม่ออกเลยใช่ไหม รักมันมากหรือสมัตถ์! รักมันมากก็ไปเอากับมัน อย่ามายุ่งกับฉัน!” ราตรีตะโกนใส่ น้ำตาไหลเป็นทาง ริมฝีปากสั่นระริก ความโกรธวิ่งพล่านทั่วร่างเหมือนยาพิษชั้นดีที่กำลังแทรกซึมสู่หัวใจ

สมัตถ์ส่ายหน้า ชาที่ซีกแก้มเกินจะกล่าว รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ ที่มุมปาก ราตรีมือหนักเหลือเกิน

“ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ฟังผมบ้างไนท์ ผมรักคุณคนเดียว ไม่เคยมีใครจริงๆ ส่วนเจ้านี่ ผมไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในรถได้ยังไง ผมไม่รู้จริงๆ สาบาน...” เขาเอ่ยความจริง พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบยามภรรยาร้อนยิ่งกว่าเพลิงกัลป์

 “ฉันไม่เชื่อ! หลักฐานทนโท่ขนาดนี้ยังกล้าโกหกเหรอ ทำไมสมัตถ์ ฉันไม่ดีตรงไหน ไม่ดีตรงไหนฮะ! ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้ ทำไม!”

ปึ้ก! ปึ้ก!

สองกำปั้นทุบอกสามีไม่หยุด ฝ่ายสามีก็ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะขยับหนี รอจนฝ่ายภรรยาหมดแรงจึงกอดหล่อนไว้ ท่ามกลางเสียงสะอื้นและหยดน้ำตาที่พรั่งพรู

“ไนท์ ผมเปล่า ผมไม่รู้จริงๆ ผมไม่ได้แก้ตัว”

ราตรีส่ายหน้ารัวๆ เช็ดน้ำตาด้วยการถูใบหน้ากับแผ่นอกสามี

“ไนท์ไว้ใจคุณ มันทำให้ไนท์เสียใจ ไนท์ไม่เคยระแวงว่าคุณจะทำแบบนี้ แค่เห็นแม่เทียนหยดควงแขนคุณวันนั้นไนท์ก็โกรธจนแทบบ้า แล้ววันนี้ยังมาเจอกางเกงในบ้าๆ นี่อีก...ฮึกๆ คุณคิดว่าไนท์ต้องเข้มแข็งขนาดไหนถึงจะทนได้คะ ไนท์ถามหน่อยเถอะ ไนท์รับไม่ไหวหรอกนะสมัตถ์ อย่าทำร้ายไนท์อย่างนี้เลย ฮือ...” ร้องไห้คร่ำครวญชิดแผงอกสามี เธอถูกกอดไว้แน่นด้วยสองแขนที่ยังอุ่นเช่นวันวาน

สมัตถ์ลมหายใจสะดุด เหมือนว่าเขาจะลืมบางอย่างไป และเมื่อนึกขึ้นมาได้ก็ถึงกับถอนหายใจแรงๆ ออกมา

“ไม่เอาไม่ร้องนะ ผมว่าเรื่องนี้มันไม่ได้เป็นอย่างที่ไนท์คิดหรอก กางเกงนี่น่ะ คงจะเป็นของเทียนหยดละมั้ง”

“อะไรนะ!”

ศรีภรรยาตาแทบถลน คำอธิบายของสมัตถ์ยิ่งทำให้เธอตื่นตะลึง

“ผมคิดว่าน่าจะใช่ แต่ไม่ใช่ในแบบที่คุณเข้าใจหรอกนะ เมื่อคืนผมพาเธอไปซื้อของ กางเกงนี่เธอคงทำหล่นไว้บนรถละมั้ง เธอคงไม่ได้ตั้งใจ”

ราตรีพยายามเข้าใจ จำได้ว่าเมื่อวานเทียนหยดติดรถสมัตถ์ไปทำงาน แต่ว่า...ถ้าแค่ทำหล่นมันคงไม่เข้าไปอยู่ในซอกเล็กๆ กระมัง

“แน่ใจหรือคะ”

“แน่สิ เพราะผมมั่นใจว่าไม่มีทางนอกใจคุณแน่นอน ผมรักคุณนะไนท์ ดูคุณสิ ร้องไห้เป็นเผาเต่า ผมจะกล้านอกใจคุณได้ยัง คุณรักผม ผมรักคุณ เรารักกันนะ เราจะไม่มีวันทรยศหักหลังกันแน่นอน เชื่อใจผมนะครับ” โอ๋ภรรยาแล้วกอดหล่อนแน่นๆ ทั้งจุมพิตกระหม่อมบางเพื่อปลอบประโลม

ฝ่ายภรรยาลมหายใจสะดุดไปนิดเมื่อสามีเอ่ยถึงเรื่องทรยศหักหลัง ทว่ามนุษย์เดินดินย่อมมีความเห็นแก่ตัวทุกผู้ทุกคน ในเวลานี้ราตรีจึงเห็นความผิดของตัวเล็กจ้อยเท่าเม็ดทราย ในขณะที่ความผิดของสมัตถ์ใหญ่เท่าภูเขาหิน หญิงสาวหาได้มีความสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ แถมยังทำเป็นลืม และมุ่งคิดทบทวนถึงแต่เรื่องกางเกงชั้นในตัวน้อยและเจ้าของของมัน เธอผละออกจากอกเขา ดึงกางเกงตัวนั้นมาถือไว้เสียเอง ก่อนจะเงยหน้าชุ่มน้ำตามองสามีเขม็ง

“ถ้าไม่ใช่ของแม่นั่น คุณโดนดีแน่”

“จุ๊ๆๆ ผมโดนไปแล้วตั้งหลายที ดูสิ”

สมัตถ์อ้อนภรรยา นึกขอบคุณตัวเองที่มีสติพอ ไม่ถือสาหาความเมียรัก ยามหล่อนร้อนเขาต้องเย็นเป็นน้ำ คำว่าคู่ชีวิตมันถึงจะไปด้วยกันได้ตลอดรอดฝั่ง เพราะหากหล่อนร้อน เขาร้อน มันคงพังพินาศ ไม่เหลือดี

“เจ็บไหมคะ” ถามเขา รู้สึกผิดนิดๆ เขาพยักหน้ารับ “ขอโทษ...ไนท์บ้าน่ะ คราวหน้าจะพยายามสงบสติอารมณ์”

“ไม่มีคราวหน้าแน่นอน สาบานว่าจะไม่ทำให้คุณต้องระแวงอีกแล้ว รักคุณนะไนท์”

ราตรียิ้มให้สามี กอดเขาไว้แน่น เธอยังไม่เสียเขาไป และจะไม่มีวันเสียให้ใครอย่างแน่นอน

____________

โต๊ะอาหารของบ้านโสภณวิชญ์

วันนี้โต๊ะอาหารมีสมาชิกบางเบา ด้วยว่านางผกากรองมีธุระจึงพาโอบนิธิไปส่งที่โรงเรียนแต่เช้า เวลานี้จึงมีเพียงนางศรีสุรางค์ เทียนหยดและสองสามีภรรยาที่กำลังนั่งลงเก้าอี้เท่านั้น และเพียงแค่ทั้งสองนั่งลงดีแล้ว กางเกงชั้นในตัวจ้อยก็ถูกโยนใส่เทียนหยดทันที

แหมะ!

กางเกงผ้ามันลื่นสีม่วงอ่อนลอยมากระทบอกอวบก่อนจะหล่นลงตักสาวเจ้า นางศรีสุรางค์มองเหตุการณ์นั้นด้วยดวงตาเบิกโต

“อะไรกันยัยไนท์!”

“คุณย่าอยากรู้ก็ถามมันสิคะ” คนถูกถามตอบอย่างเคืองๆ

ศรีสุรางค์ส่ายหน้าเมื่อไม่ได้คำตอบ

เทียนหยดยัดกางเกงชั้นในเข้ากระเป๋าถือ ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเพราะแผนการที่วางไว้ได้ผลเร็วเกินคาด พอเงยหน้าขึ้นมาก็ได้เห็นราตรีตีหน้ายักษ์ใส่ ในขณะที่สามีของหล่อนนั่งหน้าบูดบึ้ง มีรอยแดงที่มุมปากข้างหนึ่ง

“โอ๊ะโอ...นี่อย่าบอกนะคะว่าทะเลาะกันเพราะกางเกงชั้นในของฉัน” ถามราวกับรู้สึกผิดทั้งที่ในใจกำลังลิงโลด และนั่นก็ทำให้นางศรีสุรางค์ปะติดปะต่อเรื่องได้คร่าวๆ

“แล้วของของหล่อนไปทำให้สองคนนี้เขาทะเลาะกันได้ยังไงฮึแม่เทียนหยด”

“เธอทำหล่นในรถครับ เมื่อวานเธอติดรถผมไปทำงาน ขากลับแวะซื้อของ มันคงหล่นตอนที่เธอหยิบถุงออกไป” สมัตถ์อธิบายเป็นฉากๆ

“ใช่ค่ะ ทำหล่น...” เทียนหยดทวนสิ่งที่สมัตถ์บอกแต่สองตาจ้องราตรีไม่ลดละ “ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เข้าใจผิด คงทรมานพิลึกที่เข้าใจว่าสามีกำลังนอกใจ”

ราตรีเม้มปากแน่น อยากกระโดดตบหน้าเทียนหยดให้รู้แล้วรู้รอด

“เราก็คิดมากแม่ไนท์ ทำไมไม่ถามผัวตัวเองดีๆ ลงไม้ลงมืออย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน แล้วเจ็บไหมน่ะตามัตถ์” ศรีสุรางค์ว่าหลานสะใภ้อย่างเคืองๆ นางย่อมเข้าข้างสมัตถ์อยู่แล้ว

“ไม่เท่าไหร่ครับ แค่ไนท์เข้าใจผมก็พอแล้ว” บอกย่าแล้วหันมายิ้มให้ภรรยา ราตรีทำหน้าสำนึกผิด แล้วมีหรือสมัตถ์จะโกรธลง ผู้เป็นภรรยาเลยเลื่อนสายตาไปหาผู้เป็นย่า

“ขอโทษค่ะคุณย่า ไนท์...โมโหมากไปหน่อย”

ศรีสุรางค์ส่ายหน้าน้อยๆ “ผัวหล่อนดีขนาดนี้ หล่อนยังระแวงอีกรึ ไม่มีใครดีเท่าหลานฉันหรอก” นางคุยโว เทียนหยดพยักหน้าเห็นด้วย

“จริงค่ะ สามีคุณไนท์นี่ดี๊ดี รักษาเขาไว้ดีๆ นะคะ ระวังโดนฉก”

“นี่เธอ!” ราตรีชักเดือดเมื่อถูกรวน

สมัตถ์ได้แต่กลอกตาไปมาอย่างระอา รู้ว่าเทียนหยดแค่อยากแกล้งภรรยาเท่านั้น คู่นี้ไม่ค่อยถูกกัน คงไม่มีทางญาติดีกันได้หรอก

“จุ๊ๆๆ พอแล้วไนท์ กินข้าวดีกว่า ผมจะรีบไปทำงาน” สมัตถ์ปราม ก่อนจะเบนสายตาไปหาเทียนหยด “เธอด้วย เลิกพล่ามแล้วกินซะ”

“ได้เลยค่ะคุณสมัตถ์ขา...”

เทียนหยดขานรับเสียงหวานหยด ราตรีส่งสายตาพิฆาตมาให้ ส่วนสมัตถ์มองเธออย่างระอาเหลือ ก่อนที่มื้อเช้าของบ้านจะดำเนินไปตามปกติของมัน และเสร็จสิ้นภายในเวลาไม่นานนัก วันนี้เธอไม่ต้องติดรถสมัตถ์ไปทำงาน เพราะเกรงว่าสิ่งที่ทำลงไปจะทำให้โดนเขาบ่นจนหูชา