EP 1/1 แสนชัง

พรางพิษ

EP 1

แสนชัง

___________

กลุ่มควันสีเทาปนดำ พวยพุ่งออกจากปากปล่องเมรุภายในวัดดังแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุงฯ สมัตถ์ โสภณวิชญ์ มองตามกลุ่มควันแล้วถอนหายใจพรืดใหญ่ ดวงตาแดงก่ำนั้นแทนคำบอกเล่าถึงความเศร้าที่อยู่ภายใน หกเดือนที่แล้วเขาเสียมารดาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ แต่นั่นไม่ทำให้เขาเจ็บปวดเท่าที่ว่ามารดาวัยเลยสาวของเขานั้นแอบนัดแนะสามีคนอื่นออกมาพบเจอกัน บิดาผู้ซื่อตรงของเขารู้เรื่องนี้เข้า และติดตามจนพบเจอพวกเขา เกิดเรื่องเศร้าที่ไม่มีใครคาดคิด หลังมีปากเสียงกันอย่างรุนแรงนั้น มารดาเขาขับรถออกไปพร้อมชู้รักและเกิดอุบัติเหตุขึ้น มารดาที่รักเสียชีวิตคาที่ ในขณะที่ชู้รักอาการหนักจนต้องนอนแบ็บติดเตียง ส่วนบิดาที่เคารพ ก็เข้าสู่โหมดตรอมใจนับตั้งแต่วันนั้น และครึ่งปีให้หลัง ท่านก็เสียชีวิตลง งานศพของท่านกำลังจะเสร็จสิ้นภายในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าแล้ว

“มัตถ์คะ พวกนั้นมาค่ะ”

เสียงศรีภรรยากระซิบใกล้ๆ หู สมัตถ์หันไปมองด้านหลัง ร่างงามระหงที่เขาแสนชิงชังกำลังเดินเข้ามาในศาลา วงหน้างามด้วยเครื่องสำอางทาบทา ดูสดใสจนคนมองอย่างเขานึกหมั่นไส้ หล่อนควรตีหน้าเศร้าสักนิดตอนที่เดินเข้ามาในงานศพอย่างนี้

ร่างอรชรหยุดยืนกลางศาลา ความงามสง่านั้นทำให้สายตาของทุกคนในงานจ้องมองที่หญิงสาวเป็นตาเดียว

เทียนหยด เวชพิสิฐ เดินเข้าไปหาเมื่อแลเห็นหนึ่งในเจ้าภาพของงาน เธอยกมือไหว้เขาตามมารยาท ก่อนเอ่ยถ้อยวาจาที่ตระเตรียมมาตั้งแต่บนรถ

“สวัสดีค่ะคุณสมัตถ์ เสียใจด้วยนะคะเรื่องพ่อของคุณ”

“ไม่จำเป็น!” เขาสวนคืนทันควัน ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อแสนดึงดูดใจนั้นมิได้ทำให้เขาใจอ่อนแต่อย่างใด ความงดงามของเทียนหยดแค่ทำให้ใจเขากระตุกเบาๆ เท่านั้น ไม่สามารถเข้ามาลบความแค้นในหัวใจเขาได้หรอก

“คุณลุงมีความจริงใจ และอยากมีพวงหรีดมาวางสักพวง แต่ฉันเกรงว่าคุณจะโยนมันทิ้ง”

“ฉันโยนแน่ คิดถูกแล้วที่ไม่เอามา” ตอบแล้วเริ่มกัดฟันกรอดๆ ยิ่งเห็นหน้าเทียนหยดก็ยิ่งขุ่นเคือง

“ฉันแค่อยากให้รู้ว่าทางเราเองก็เสียใจ โดยเฉพาะคุณลุงรุ่งรดิศ ท่าน...”

“อย่าเอ่ยชื่อผู้ชายคนนั้น ฉันขยะแขยง!”

สมัตถ์ตาแทบถลนยามเอ่ยความจำนงให้เทียนหยดเข้าใจ เขาชิงชังเทียนหยดมากเท่าไหร่ บอกไว้เลยว่าน้อยกว่าเศษเสี้ยวที่เขารังเกียจเดียดฉันท์ตาแก่นั่นเลยทีเดียว

“มัตถ์คะ!” ราตรี โสภณวิชญ์ จับแขนสามีเป็นเชิงปราม นี่มันงานศพแท้ๆ การมีเรื่องทะเลาะวิวาทย่อมดูไม่งามในสายตาแขกเหรื่อ

เทียนหยดเลื่อนสายตาไปมองใบหน้าสวยเฉี่ยวของราตรี ยิ้มที่มุมปากน้อยๆ แต่เหมือนเย้ยราตรีเสียมากกว่า ราตรีเป็นสะใภ้บ้านโสภณวิชญ์ที่สมบูรณ์แบบเหลือเกิน สมบูรณ์แบบจนน่าหมั่นไส้

“อย่าอคตินักเลยคุณสมัตถ์ ฉันว่าทางที่ดีคุณควรทำดีกับฉันไว้จะดีกว่า”

“ฝันไปเถอะ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ ออกไป!”

นิ้วชี้ของสมัตถ์ชี้ตรงไปยังทางออกของวัด เทียนหยดมองตามไปแต่ไม่ยี่หระ ชินเสียแล้วกับความโกรธความไม่พอใจของเขา ความโกรธนั้นอาจจะลดลงหากเขาฟังเรื่องบางอย่างจากเธอสักเสี้ยวนาที แต่ก็เห็นแล้วว่าเขาฟังเธอแค่ไหน

“ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณค่ะ แต่เลขาของคุณ...เธอไม่เคยยอมให้ฉันพบ” เอ่ยแล้วเลื่อนสายตาไปยังร่างของราตรี เมื่อก่อนสองสามีภรรยาคู่นี้ทำงานด้วยกัน เธอพยายามหลายครั้งหลายหนในการติดต่อสมัตถ์เพื่อคุยธุระอันสำคัญ แต่ถูกราตรีกีดกันอยู่ร่ำไป

“ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุย ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เขาตะคอกอีก เทียนหยดหน้าม้าน การถูกไล่บ่อยๆ ย่อมทำให้คนหน้าบางรู้สึกอับอาย

ขณะที่หนุ่มสาวมัวแต่จ้องหน้ากันราวกับอยากจะฆ่า ร่างเล็กบอบบางและใกล้ร่วงโรยของหญิงสูงวัยนางหนึ่งก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ ผมยาวสีดอกเลาของนางถูกรวบเป็นมวยตึงแน่นที่ท้ายทอย นางสวมแว่นสายตาที่มีสายคล้องคอ มาดประหนึ่งคุณครูระเบียบผู้เกษียณแล้ว

“มีเรื่องอะไรกันตามัตถ์” ศรีสุรางค์ โสภณวิชญ์ สตรีวัยเจ็ดสิบห้า ท้วงถามหลานชายพร้อมใบหน้าไม่พอใจ งานศพบุตรชายนางแท้ๆ แต่คนเป็นหลานกลับส่งเสียงดังไล่แขก ช่างไม่ให้เกียรติบิดาบ้างเลย

เทียนหยดยกมือไหว้นางศรีสุรางค์ หากมีใครสักคนพอจะรับฟังข้อเสนอของเธอก็น่าจะเป็นนางศรีสุรางค์นี่แหละ

“อ้อ...เธอเองหรอกรึ นึกยังไงถึงได้มาล่ะ ไม่กลัวหลานฉันไล่ตะเพิดหรือไง”

“ไม่กลัวค่ะ เขาไล่หนูแล้ว”

เทียนหยดตอบตามจริง พิศมองนางศรีสุรางค์ก็เห็นความงดงามตามวัย แต่ตาของนางนั้นออกจะดุไปหน่อย ยิ่งมาสวมแว่นเจ้าระเบียบนั่นเข้ายิ่งดูน่าเกรงขามเข้าไปอีก

“เธอไม่ควรมาที่นี่ครับ” สมัตถ์บอกย่าของตน หน้าตายังไม่สบอารมณ์นัก

“หลานกำลังเสียมารยาท เธอมีธุระอะไรไหม” หันไปถามผู้มาเยือน

“มีค่ะ แต่คุณสมัตถ์ไม่ยอมคุยกับหนู”

“เรื่องสำคัญหรือเปล่า” นางถามต่อ

“ค่ะ อยากเจรจาให้เป็นเรื่องเป็นราว หนูมีข้อเสนอ”

สมัตถ์เริ่มควันออกหู “ข้อเสนออะไรฉันก็ไม่รับทั้งนั้น!”

“อย่ามั่นใจนักสิคะ ลำพังแค่เงินประกันชีวิตของคุณศิเทพ ไม่ทำให้พวกคุณมีกินไปตลอดชีวิตหรอกค่ะ พวกคุณกำลังถังแตก ยอมรับความจริงบ้างสิคะ”

ทุกคนเงียบไปเมื่อถูกจี้ใจดำ นางศรีสุรางค์ถอนหายใจอย่างปลดปลง สมัตถ์กำหมัดแน่น ในขณะที่ราตรีดวงตากลิ้งกลอกไปมาราวกับใช้ความคิด ธุรกิจโรงแรมของโสภณวิชญ์นั้นเพิ่งถูกเปลี่ยนมือก่อนที่พ่อสามีของเธอจะเสียชีวิต มันขาดทุนจนสมัตถ์แบกรับไม่ไหว ทรัพย์สินที่มีบางส่วนถูกขายไปเพื่อนำเงินไปใช้หนี้เงินกู้ที่สมัตถ์กู้มาฟื้นฟูกิจการ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ดีขึ้น ตอนนี้พวกเธอไม่มีหนี้แล้ว แน่นอนว่าพวกเธอก็ไม่มีอะไรเหลือเช่นกัน

“เธอมาพบฉันได้ไหม ที่บ้านน่ะ เธอรู้จักหรือเปล่า”

“คุณย่า!” สมัตถ์ร้องปรามย่าของตัวเอง ไม่พอใจที่นางทำเหมือนยอมศิโรราบต่อเทียนหยด เขาเกลียด เขาไม่อยากก้มหัวให้คนพวกนี้

เทียนหยดยิ้มบางๆ อย่างสมใจ “บ้านโสภณวิชญ์คงหาได้ไม่ยาก อีกสองวันหนูจะไปพบคุณนะคะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมกล่าวลา เธอลาแค่นางศรีสุรางค์แล้วเดินจากมา อย่างน้อยๆ การเข้ามาพบเจอพวกโสภณวิชญ์ตัวเป็นๆ ก็ทำให้เธอมีคำตอบให้กับคนที่เฝ้ารอ

___________

เทียนหยดกลับมาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่บิดาเลี้ยงพักรักษาตัวอยู่ อาการของ รุ่งรดิศ นั้นร่อแร่เต็มที อุบัติเหตุที่เกิดเมื่อครึ่งปีก่อน ทำให้สุขภาพท่านย่ำแย่ มันไม่ได้มีผลแค่เพียงภายนอก แต่มันแย่ที่ภายใน อวัยวะของท่านหลายส่วนติดเชื้อจากการที่รถไถลลงไปในคลองข้างทาง มีการเฉี่ยวกันก่อนหน้านั้นระหว่างรถเก๋งสองคัน รถพังและถูกน้ำคลองท่วมมิดหลังคา นั่นทำให้นางศมล มารดาของสมัตถ์เสียชีวิต ส่วนบิดาเลี้ยงของเธออาการทรุดลงทุกวัน

ภายในห้องพักฟื้นที่ไม่ใช่ห้องปลอดเชื้ออย่างเช่นเมื่อวาน เทียนหยดใจหายวาบ รุ่งรดิศถูกย้ายออกมาแล้ว หมอย้ายออกมาทำไมกันเล่า แล้วนั่น...น้องชายวัยสิบขวบของเธอ เขายังอยู่ในชุดนักเรียน แล้วเขามาที่นี่ทำไม

แพทย์สูงวัยท่าทางใจดีเดินผ่านหน้าเธอออกไปพร้อมพยาบาลนางหนึ่ง บรรยากาศในห้องแปลกๆ ชอบกล แล้ววินาทีต่อมา มารดาผู้ยังงดงามของเธอก็หันมามอง

“ลุงเขารออยู่ มาสิ” ผกากรอง เตชะทัต เอ่ยบอกบุตรสาวของตัวเอง น้ำตากบทั่วใบหน้าซีดเซียว พวงผมที่ดัดเป็นลอนสวยถูกรวบไว้อย่างไม่ใยดี มีบุตรชายวัยสิบขวบยืนอยู่ข้างๆ เด็กน้อยสะอื้นฮักๆ มือข้างหนึ่งจับแขนบิดาไม่ปล่อย

เทียนหยดน้ำตาคลอ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เป็นมาก่อน ครึ่งปีแล้วนะ ครึ่งปีที่เธอภาวนาไม่ให้วันนี้มาถึง แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว คุณลุงผู้แสนดีกำลังจะจากไปแล้ว ตลอดกาล...

“เทียนมาแล้วค่ะ เทียนมาแล้ว” บอกคนป่วยที่อาการร่อแร่เต็มที เธอนั่งลงด้วยสองเข่า สองมือกุมมือบิดาเลี้ยงเอาไว้แน่น

รุ่งรดิศ เตชะทัต ลืมตาขึ้นมองสาวน้อยของตัวเอง ท่านเลี้ยงเทียนหยดมาด้วยความรักและเอ็นดู และวันนี้ความหวังเพียงหนึ่งเดียวของท่าน ก็คงต้องฝากไว้กับสาวน้อยผู้นี้

“เทียน...จำ...ที่เราคุยกัน...ได้ไหม”

“ค่ะ เทียนจำได้ เทียนไปหาคนพวกนั้นมาแล้ว อีกสองวันเทียนจะไปหาอีก เขายอมแน่ๆ ลุงทำใจให้สบายนะคะ” บอกท่านขณะพยายามมิให้น้ำตาไหล ความซูบโทรมบนหน้าของคุณลุงคนดีช่างบีบบี้หัวใจเธอเหลือเกิน ลุงกำลังจะไปแล้ว ทิ้งแม่ของเธอ ทิ้งน้องชาย และทิ้งเธอไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

รุ่งรดิศพยักหน้าช้าๆ “ฝากเทียน...ด้วย ช่วย...ดูแล...แม่...กับน้องแล้วก็...” มองมาทางศรีภรรยา ผกากรองเลยจับมืออีกข้างของสามีไว้ ทั้งสองจ้องตากันเป็นครั้งสุดท้าย ความบาดหมางใจเหมือนม่านบางๆ ที่กางกั้นความสุขอันน้อยนิดที่มี รุ่งรดิศเสียใจ แต่ท่านไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ “ผกา...ฉัน...ขอโทษ แต่ฉัน...ไม่ได้มีชู้จริงๆ ฉัน...รักเธอนะ รักเธอ คนเดียว...”

สิ้นคำบอกรักของชายสูงวัย เปลือกตาบางของท่านก็ปิดลงพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องของผกากรอง เด็กชายตัวน้อยปล่อยโฮลั่นห้องในขณะที่เทียนหยดต้องปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น หยดน้ำตาหลั่งมาราวฝนห่าใหญ่...ไปแล้ว...ที่พึ่งทางใจสุดท้ายของเธอ จากไปพร้อมกับภาระอันหนักอึ้งที่ท่านวางไว้บนบ่า ให้เธอแบกไว้นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป