EP 1/2 แสนชัง

EP 1/2 แสนชัง

สองอาทิตย์ให้หลัง

สมัตถ์เดินวนไปวนมาหน้าประตูห้องทำงานของบิดา สองอาทิตย์มาแล้วที่เขาเฝ้ารอการมาของเทียนหยด และวันนี้ก็มาถึง เขาไม่รู้ว่าหล่อนติดธุระอันใด แต่เห็นแล้วว่าหล่อนผิดนัดไปหลายวันเชียวล่ะ

ตอนนี้ย่าของเขากำลังเจรจากับเจ้าหล่อนอยู่ เขาจะไม่สนหรอกหากว่าวันนี้ย่าไม่เรียกตัวทนายมาด้วย มันชวนให้เขาวิตกถึงอะไรบางอย่างที่ยังไม่รู้แน่ชัด

แอ๊ด...

ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างผอมเตี้ยของทนายที่ทุกคนในโสภณวิชญ์รู้จักดี ด้วยว่าทำงานร่วมกันตั้งแต่กิจการโรงแรมของตระกูลยังรุ่งเรืองอยู่ ตามมาด้วยร่างอรชรของแม่สาวชุดดำที่เขานึกชิงชังมิคลาย

“เอ้า ตามัตถ์? มาทำอะไรตรงนี้”

ศรีสุรางค์ที่เดินออกมาจากห้องเป็นคนสุดท้ายเอ่ยถามหลานชายด้วยสงสัย

“เอ่อ...เปล่านี่ครับ ก็เดินเล่นไปเรื่อย”

ศรีสุรางค์ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ ก่อนจะเอ่ย

“ย่าไปส่งคุณทนายก่อน แล้วจะกลับมาคุยกับเรา ไปรอในห้องนั่งเล่นล่ะ”

“ครับคุณย่า”

เทียนหยดเตรียมตัวจะก้าวเดินเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองก้าวนำหน้า แต่ข้อมือข้างหนึ่งของเธอถูกดึงไว้ด้วยมือแข็งราวคีมเหล็กของเขา

“ปล่อยค่ะ”

“บอกมาก่อนว่าเธอคุยอะไรกับคุณย่า”

เทียนหยดยิ้มเยือกเย็น เขาจะทำหน้าอย่างไรนะถ้ารู้เรื่องเข้า

“มากกว่าการคุยค่ะ เอกสารสำคัญหลายแผ่น ฉันก็ได้เซ็นมันแล้ว” เธอตอบเป็นนัย ยังยิ้มอย่างผู้ชนะส่งให้ สมัตถ์เป็นผู้ชายที่ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ แต่ตอนนี้เขาคงต้องกล้ำกลืนฝืนงอเพื่อครอบครัวสักครั้ง มันคงเป็นความทรมานอย่างที่สุด ที่ผู้ชายอย่างเขาต้องมาตกอยู่ใต้อำนาจผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ

“เธอพูดบ้าอะไร! เอกสารอะไรฮะ!” ร้องถามพลางบีบข้อมือน้อยแรงขึ้นอีก

เทียนหยดข่มความเจ็บแล้วกวาดตามองรอบบ้านหลังใหญ่ของเขาอย่างมีนัย

“อีกหน่อยเราคงได้เห็นกันทุกวัน ฉันว่ามันคงสนุกพิลึก เกลียดกันเข้ากระดูกดำแต่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกัน หึๆ ๆ”

สมัตถ์สลัดข้อมือน้อยทิ้งแล้วผลักหล่อนออกห่างตัว กิริยาที่ทำนั้นหากเทียนหยดมิใช่สตรีละก็คงได้ชกหล่อนสักหมัดล่ะ

“ทำร้ายได้แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ” เธอประชดเสียงเรียบตึง ไม่พอใจที่ถูกทำร้ายร่างกาย แต่พอใจที่เห็นเขาเต้นเป็นเจ้าเข้า เอาสิสมัตถ์ ต่อให้เก่งกล้าสามารถมาจากไหนก็หนีความจริงไม่พ้นหรอก

“ผู้หญิงอย่างเธอไม่สมควรทะนุถนอมหรอก ออกไปจากที่นี่ซะที! ออกไป!”

เทียนหยดยิ้มเยาะ มองเขาตรงๆ ไม่มีหลบสายตา ต่อหน้าสมัตถ์ ชายผู้แสนชิงชังเธอนั้น เธอห้ามอ่อนแอเด็ดขาด เพราะหากเขาเห็นแม้เศษเสี้ยวแห่งความอ่อนแอของเธอละก็ รับรองว่าเขาคงพร้อมจะเหยียบเธอจมดินทีเดียว

ร่างอรชรในชุดดำเข้ารูปที่กระโปรงรัดรึงสะโพกสวย ก้าวออกจากบ้านโสภณวิชญ์ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง อย่างน้อยสิ่งที่ลุงรุ่งรดิศสั่งความไว้ก่อนท่านสิ้น เธอก็ทำสำเร็จไปกึ่งหนึ่งแล้ว ที่เหลือก็คงรอแค่เวลาเท่านั้น

“ย่า! คุณย่า! คุณย่าอยู่ไหนครับ!”

สมัตถ์เดินไปหาคุณย่าที่รักยังห้องที่นางสั่งไว้ นางกลับเข้ามาพอดี ร่างผอมบอบบางของหญิงชรายังเดินเหินเชื่องช้าตามแบบฉบับของวัยไม้ใกล้ฝั่ง นางนั่งลงยังโซฟาหรูหราปักลายเถาไม้เลื้อยละลานตา มันถูกทำความสะอาดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนแม้แต่กาลเวลาก็ไม่สามารถพรากความงดงามไปจากมันได้ สีหน้านางไม่ค่อยสู้ดียามมองมาที่หลานรัก

“นั่งลงตามัตถ์”

ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ ย่าของเขา หันไปหานาง แต่เห็นเพียงใบหน้าด้านข้าง เหมือนว่านางกำลังคิดบางอยู่ อย่างหนักใจเสียด้วย

“ยัยบ้านั่นบอกว่าจะมาอยู่บ้านเรา มันไม่จริงใช่ไหมครับย่า”

“จริง”

“ย่าบ้าไปแล้ว ย่าขายที่นี่ให้พวกมัน!”

“ตามัตถ์! อย่ามาก้าวร้าวย่านะ!” ศรีสุรางค์ท้วงหลานเสียงขรม ถึงกับต้องยกมือกุมขมับ อยากจะได้ยาดมยาหอมสักนิด

สมัตถ์ขยับไปหาคนเป็นย่า กอดนางไว้เหมือนเมื่อครั้งหนึ่งที่เขาเคยเป็นเด็ก

“ขอโทษครับ ผมแค่โมโห” บอกนางอย่างนั้นแม้ยังโกรธเคือง เขาคิดว่าจะหางานทำ ไม่จำเป็นต้องขายบ้านนี้ ที่สำคัญไม่จำเป็นต้องขายให้พวกเตชะทัตด้วย คุณย่าคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้

“เราต้องคุยกันตามัตถ์ ย่าตัดสินใจแล้ว” คนเป็นย่าผลักหลานออก ดวงตาใต้กรอบแว่นเลนส์ใสฉายแววกังวลอย่างไม่คิดปกปิด

“อะไรครับ”

“ย่ายอมให้พวกเขาเข้ามาอยู่ที่นี่ แลกกับ...หุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทที่พวกเตชะทัตเป็นเจ้าของ”

“อะไรนะ! ยัยบ้านั่นเสนออะไรกันแน่” เขามุ่นคิ้ว รอฟังย่าอธิบาย

“บ้านนั้นมีแต่ผู้หญิง ที่เป็นผู้ชายก็ยังเล็กนัก แม่หนูเทียนอะไรนั่นทำงานไม่ไหว เหมือนนายรุ่งรดิศจะสั่งไว้ว่าให้ทำแบบนี้”

“ทำไม ทำงานไม่ไหวก็จ้างสิ ผู้บริหารเก่งๆ มีเยอะแยะ”

“ย่าคิดว่า รุ่งรดิศคงเสียใจที่ทำให้ศมลต้องตาย”

“ก็แม่ผมตายเพราะมันจริงๆ” ยิ่งนึกถึงยิ่งแค้น มารดาที่รักไม่น่าทำเรื่องแบบนี้เลย อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ ยังแอบนัดแนะไปพบกับนายรุ่งรดิศตั้งหลายครั้งครา จนในที่สุดบิดาเขาก็จับได้

“เขาคงแค่อยากไถ่โทษ”

“ผมไม่เอา” สมัตถ์ยืนยันเสียงหนักแน่น

“หลานต้องเอา สมัตถ์ บ้านเราหลังใหญ่ ค่าใช้จ่ายมันเยอะ ย่าไม่อยากคิดถึงวันที่ต้องขายมัน ย่าไม่ได้ขายบ้านนี้ให้พวกเขาหรอกนะ แค่ทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรว่าหลานจะทำหน้าที่บริหารบริษัทแทนรุ่งรดิศ แลกกับหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่เขาให้ และแลกกับการที่ให้สามแม่ลูกนั่นเข้ามาอยู่ที่บ้านเรา”

“อะไรนะ! สามแม่ลูกงั้นเหรอ ให้ตายเถอะ ยกมาทั้งโขยง”

“ใจเย็นๆ สิมัตถ์ ฟังย่านะ ไหนๆ พ่อแม่เรากับนายรุ่งรดิศก็ตายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่หลานจะเคืองโกรธ สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ต่างหากที่หลานควรใส่ใจ ไหนๆ นายรุ่งรดิศก็เปิดทางให้หลานขนาดนี้ ทำไมหลานไม่ใช้มันให้เป็นประโยชน์ ความแค้นที่หลานมี หากมันมากนักก็มาลงที่เงินทองของพวกมันสิ กอบโกยจากเตชะทัตเสียให้พอ ทุกสิ่งมันอยู่ในมือหลานแล้ว หลานยังรีรออะไร”

“ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้ายกาจขนาดนั้น มันคือการโกงชัดๆ” ความสับสนซ่อนอยู่ในแววตาของสมัตถ์อย่างล้นปรี่ ถึงจะโกรธพวกนั้นแค่ไหน แต่ไม่เคยคิดกอบโกยเอาของคนอื่นมาเป็นของตัว

“นายรุ่งรดิศคงรู้สึกผิดจนใกล้บ้า ถึงได้กล้าทำแบบนี้ ให้หุ้นเราตั้งสามสิบเปอร์เซ็นต์ น่าขำแท้ๆ”

สมัตถ์คิดตามที่ย่าเอื้อนเอ่ย หุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์มันมากก็จริง แต่ไม่มากสักนิดหากเทียบกับชีวิตมารดาเขา

“เรามีทางเลือกอื่นไหมครับ”

“มี...แต่ย่าเลือกทางนี้ ย่าจมไม่ลงนะหลานรัก ย่าเคยใช้ชีวิตสุขสบายบนกองเงินกองทอง ย่าขาดมันไม่ได้หรอก อย่าทำให้ฐานะทางการเงินของเราสั่นคลอนเลย ย่าขอล่ะ วันนี้หลานอาจคิดว่าหลานเห็นแก่เงิน มันก็ใช่หลานรัก แต่สักวันที่หลานมีลูก มีข้าทาสบริวารที่ต้องจ่ายเงินเดือนพวกเขา หลานคงไม่รีรอเลยที่จะรับข้อเสนอบ้าบอของคนพวกนั้น เพราะเห็นได้ชัดแล้วว่าข้อเสนอบ้าๆ นั่นจะทำเงินให้เราเป็นกอบเป็นกำ”

“แต่ข้อเสนอมันดูไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่”

คนเป็นย่าส่ายหน้า ลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่ ดวงตานางมีแววมุ่งมั่นฉายชัด

“ย่าถึงได้บอกให้แม่หนูนั่นร่างเอกสารมาให้เราเซ็น หุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่พวกเขามีต้องถูกเปลี่ยนมืออย่างถูกต้องตามกฎหมาย”

“แต่ผมยังข้องใจ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ธุรกิจไม่ใช่ลงทุนบาทสองบาท จะมายกให้กันง่ายๆ ได้ยังไง”

“เพราะความรู้สึกผิดไงเล่าหลานรัก ถ้าให้แลกหลานจะแลกไหมล่ะ หุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์กับชีวิตของศมล”

“ไม่...ถ้าเลือกได้ผมจะไม่แลกเลย”

สมัตถ์บอกตามจริง เจ็บปวดทุกครั้งยามนึกถึงมารดาผู้ล่วงลับ

“งั้นหลานก็ได้คำตอบแล้ว ทำใจให้สบาย แล้วเตรียมตัวไปเป็นหุ้นส่วนของเตชะทัตอย่างภาคภูมิเถอะ”

สมัตถ์ถอนหายใจแล้วลุกยืน ในเมื่อถูกบังคับทางอ้อมขนาดนี้ เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร คิดเสียว่าให้พวกนั้นตอบแทนอะไรบ้างเถอะหลังจากที่พรากมารดาไปจากเขาตลอดกาล