Novels by an_jung2011

“ช่างเถอะน่า ข้าไม่อยากยุ่งหรอก ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป ถ้าเอ็งจะมีผัวก็ตามใจเถอะ ขอให้เอ็งมีความสุขก็พอ” นายประดับบอกลูก ตั้งแต่โตมาปรายรุ้งไม่เคยทำให้ท่านต้องเสียใจ ตั้งใจเรียนและทำงานมาตลอด ส่วนเรื่องของหัวใจนั้น ท่านบังคับไม่ได้ สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน ถ้าไม่ทำใจยอมรับ ก็คงต้องเป็นทุกข์อกแตกตายเท่านั้นเอง“โธ่...พ่อ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิน่า หนูยังเวอร์จิ้น เชื่อสิ!”คนเป็นลูกยืนกรานแต่คนเป็นพ่อส่ายหน้ารัวๆ จังหวะเดียวกันนั้นชลกรก็ไต่สะพานมาถึงตัวบ้านพอดี“สวัสดีครับคุณพ่อ”“นั่นไง ไหนเอ็งบอกไม่ใช่ผัว แล้วทำไมไอ้หนุ่มนี่เรียกข้าว่าพ่อวะ”ประดับเถียงจริงจัง ปรายรุ้งเกาหัวแกรกๆ ปวดกบาลเต็มที“โธ่...เขาก็เรียกตามหนูน่ะ โอ๊ย...จะบ้าตาย เข้ามาก่อนสิคุณ ชอบยืนอาบแดดหรือไง หน้าแดงหมดแล้ว” ท้วงคนที่ยืนอยู่หน้าประตูแล้วดึงบิดาให้เข้ามาในบ้านนายประดับไม่สวมเสื้อ นุ่งกางเกงเลแบบง่ายๆ และหันหน้าเข้าหาอวนที่ชำรุด ท่านกำลังซ่อมมันอยู่ จากอวนสามสิบหลังที่มี ประดับจะออกไปวางอวนในตอนกลางคืน และกลับมาในตอนเช้า แล้วแต่อารมณ์ว่าจะวางอวนกี่รอบ ท

[2]ห้ามใจไม่ให้รักเธอ____________________ ตะวันขึ้นตรงศีรษะตอนที่ชลกรจอดรถภายในลานจอดของโรงแรมแห่งหนึ่ง ริมชายหาดสัตหีบจังหวัดชลบุรี มันเป็นโรงแรมมีชื่อทีเดียว และภาวนาขอให้มีห้องว่างสักห้องตอนฤดูท่องเที่ยวเช่นนี้ เขาจำต้องกลับเข้าไปนั่งในรถอีกครั้งเมื่อแสงแดดที่แผดเหนือหัวกำลังจะย่างสดให้ผิวขาวๆ แห้งกรอบ ปรายรุ้งขยับกายยุกยิกแล้วปรือตาขึ้นมาพอดี หล่อนคงง่วงเอามากๆ เพราะไม่ตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตลอดการเดินทาง“โอ...เจ้าหญิงนิทราฟื้นแล้ว”เขาแซวแล้วยิ้มขบขัน หยิบกระดาษเช็ดหน้าที่อยู่หน้ารถมาซับที่มุมปากของแม่นักศึกษาสาว ท่ามกลางการปัดป้องด้วยงัวเงียของหล่อน“อะไรของคุณ ไม่เอา” ปฏิเสธกระดาษเนื้อนุ่มแล้วลุกนั่งดีๆ หลังจากที่เอนหลังหลับสบายไปหลายตื่น“เอาไปเถอะน่า ยัยซกมกเอ๊ย นอนน้ำลายยืด”“ว่าไงนะ!?”ปรายรุ้งรีบหากระจกมาส่องดูสภาพหนังหน้า แล้วดวงตาสาวเจ้าก็ได้เบิกโตเมื่อเห็นร่องรอยของน้ำลายไหลย้อยที่ชลกรว่า“หึๆ ไม่ทันละ ฉันเห็นความทุเรศของเธอหมดแล้ว ฮ่าๆๆ”“อ๊าย! อีตา

พอปรายรุ้งเดินจากไป ชลกรก็ยกหูโทรศัพท์โทรหาอู่รถเจ้าประจำเพื่อมาลากรถของปรายรุ้งไปจัดการ ก่อนจะหาที่ทางอาบน้ำแล้วกลับมารอเจ้าหล่อนที่นี่ มันแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกว่าปรายรุ้งเป็นภาระ แต่กลับรู้สึกสนุก และอยากอยู่กับหล่อน เขาเหมาเอาว่าความรู้สึกที่เป็นเกิดเพราะความน่ารักสดใสของปรายรุ้ง และความซื่อของหล่อน ความซื่อที่เขาหาจากใครไม่ได้ในจำนวนผู้หญิงที่พบเจอ หล่อนแตกต่างจากทรายทองอย่างสิ้นเชิง รายนั้นรอบจัด ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ที่สุด!____________________ สิบโมงเศษๆ ปรายรุ้งเดินออกมายังจุดที่คาดว่ารถของชลกรจะจอดรออยู่ เขาลงมายืนฉีกยิ้มอยู่ข้างรถ ไม่เพียงเท่านั้น ยังส่งยิ้มแล้วแจกไลน์ให้สาวๆ อีกต่างหาก เห็นแล้วน่าหมั่นไส้นัก คนหล่อนี่ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดจริงๆ“ที่รัก! ทำอะไรฮะ! เค้าไม่อยู่แป๊บเดียวนี่อ่อยสาวเหรอ นี่ๆ พวกเธอ! ออกไปเลยนะ นี่ของฉันย่ะ!”ปรายรุ้งเดินแหวกกลุ่มสาวๆ ที่ห้อมล้อมชลกรอยู่ บางคนเรียนคณะเดียวกับเธอด้วย ขอกันท่าหน่อยเถอะ เพื่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เพราะถ้าใครหลงคารมอีตานี่ละก็ เตรียมเหล็กท่อนใหญ่ๆ ไว้ดามอกได้เลยสาว

เสียงที่ออกแนวทะลึ่งทะเล้นดังมาจากรถที่จอดเทียบรถหญิงสาวอยู่ ปรายรุ้งกลอกตามองฟ้า อีตาบ้านี่จะอะไรกับเธอนักหนานะ ชอบกวนประสาทจริงๆ ทำไมสวรรค์ต้องบันดาลให้เขามาเจอเธอในสภาพนี้ด้วย โธ่เอ๊ย!“อย่าเพิ่งกวนประสาทฉันได้ไหม ไหนๆ คุณก็แวะมาดูแล้ว พอจะรู้จักเบอร์อู่ซ่อมหรือเปล่า ฉันต้องรีบใช้รถ” ปรายรุ้งร้องขอดีๆ เขายังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแบบทันสมัยแต่สภาพยับหน่อยๆ คงเพิ่งออกมาจากโรงแรมกับอีหนูสักคนละมั้ง เมื่อคืนเขานั่งดื่มที่ DC จนผับเกือบปิดถึงค่อยกลับ“ก็พอจะรู้จักละนะ แต่คงอีกนานกว่าจะเรียบร้อย เธอจะอยู่ที่นี่ในสภาพนี้เหรอ เพิ่งไปปาร์ตี้ชุดนอนมาหรือไง”ชลกร วัฒนากูร บุรุษหนุ่มรูปงามวัยยี่สิบหกเศษๆ แกล้งแซวแล้วอมยิ้ม ด้วยขำแม่สาวร่างบางที่อยู่ในชุดนอนเหมือนสาว หล่อนเหมือนเด็กมัธยมที่ไร้ความเซ็กซี่ในชุดนอนลายการ์ตูน“แล้วมันนานไหม กว่าจะเสร็จ”“ไม่รู้สิ ตอนนี้ฉันยังไม่ได้โทรเรียกช่างเลย เธอคิดว่ามันจะนานไหมล่ะ”ปรายรุ้งหลับตาแน่นเพื่อระงับโทสะจากวาจาพ่อพลเมืองดี“โธ่...เอาไงดีนะ เอาไงดี” ถามตัวเองรัวๆ แล้วหันไปหาที่พึ่งสุดท้ายท

คฤหาสน์อัชวิน เจ็ดโมงเช้าเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ เจ้าบ้านสาวใหญ่ในวัยสี่สิบห้าปี ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ราวกับต้องของร้อน เธอเดินไปหาคนที่เฝ้ารอ เขากำลังก้าวเข้ามาในบ้าน สีหน้าดูดีกว่าตอนที่ออกไปทำงานเมื่อวานนี้“กลับมาได้แล้วสินะ เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยนี้ซะที อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว”อุษณี อัชวิน พี่สาวที่ยังดูสาวเกินอายุ ว่ากระทบน้องชาย คฤหาสน์หลังใหญ่ในเวลานี้เหลือเพียงสองพี่น้องอยู่อาศัย ด้วยว่าบิดามารดาล้มหายตายจากไปสิ้นแล้ว“พี่เลิกถามผมเมื่อไหร่ ผมก็จะเลิกเมื่อนั้น”“ตาเอื้อ! อย่ามายอกย้อนฉัน ฉันเป็นพี่แก ฉันแค่อยากให้แกแต่งงานมีครอบครัวซะที ปีหน้าแกจะสามสิบแล้วนะ” อุษณีเอ่ยเตือน ด้วยอยากให้อังเดรลงหลักปักฐานไปกับใครสักคนที่ไม่ใช่แม่ทรายทอง เมียเช่าจากบาร์เหล้าที่พัทยา“ใช่ครับ ปีหน้าผมจะสามสิบ แล้วพี่ล่ะ ปีหน้าจะสี่สิบหกแล้วนะ แต่งๆ ไปกับใครสักคนเถอะครับ จะได้เลิกมาบงการชีวิตผมซะที”“ตาเอื้อ!?”“ครับพี่...” ตอบพี่สาวอย่างเพลียใจพลางจ้องมองใบหน้างามที่ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยเครื่องสำอาง หากไม่บอกคงไม่มีใครรู้ว่าอุษณีอายุสี่สิบห้าแล้ว หล่อนยังสวย หุ่นบางร่างเล็กและยังทร

EP 1/3 นางเช่าแสบสะเด็ด“มันโอเคใช่ไหมพี่” ถามคนที่รักเหมือนพี่สาวอย่างกังวล เธอรักทรายทองมาก แม้ว่าไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ก็ตาม พวกเธอเจอกันที่ DC ทรายทองเป็นเด็กไซด์ไลน์นั่งดื่มกับแขก ส่วนเธอเป็นสาวเสิร์ฟ ไม่รู้อะไรดลใจให้ทรายทองเอ็นดูเธอ แต่หนึ่งอาทิตย์ให้หลัง หลังจากที่เธอไปทำงานที่นั่น ทรายทองก็ชวนให้มาอยู่บ้านนี้ด้วยกัน เดือนไหนเงินของเธอไม่พอใช้ ทรายทองจะหยิบยื่นให้เสมอ รวมถึงค่าเทอมและค่าใช้จ่ายในบ้านนี้ด้วย พวกเธอกินข้าวด้วยกัน ดูหนังฟังเพลง ซื้อเครื่องสำอางบ้าง บางทีก็แย่งเสื้อกันเหมือนพี่น้องคู่อื่นๆ เธอสุขใจที่เป็นแบบนี้ แม้ว่าสายตาที่คนอื่นมองมา มักกล่าวหาว่าทรายทองเลี้ยงเธอไว้ใช้งานเหมือนเบ๊ก็ตาม“ไม่โอเคแน่ๆ แต่ฉันเบื่อจะรบกับคุณเอื้อ ฉันเหนื่อย ฉันจะนอน” แล้วทรายทองก็ล้มกายลงนอน ในขณะที่ปรายรุ้งทำหน้ายู่“ก็เพลาๆ ลงบ้างสิคะ เรื่องกินเรื่องเที่ยวน่ะ เรื่องอย่างว่าด้วย กว่าจะได้แต่งงานกับใครสักคนก็พังพอดี”“เรื่องแรกฉันพอทำได้นะปราย แต่ถ้าเรื่องหลังละก็ แกไปบอกคุณเอื้อของแกสิ เขาถนอมฉันมากเลยล่ะ!” ตอบแบบประชด ด้วยรู้ว่ายัยตัวดีที่ชื่อปรายรุ้งนี่แหละที่ชอบคาบข่าวเธอไปบอกอังเดร