EP 6/2 ยั่ว

“ตัวนี้ว่าจะลองเองค่ะ เดี๋ยวนี้แม่ค้าออนไลน์เยอะ เราต้องทำให้เขามั่นใจในสินค้า แค่ถือครีมถือแป้งยืนถ่ายรูปอย่างเดียวไม่ได้แล้วค่ะ งานนี้คงต้องอัดคลิปลงยูทูปไปเลย” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องงานความเครียดอีกเรื่องก็เข้ามารุมเร้า

“ไหวไหมเทียน ไม่ไหวก็พัก แม่มีเงิน”

ลูกสาวค้อนเข้าให้เมื่อมารดาเอ่ยอย่างนั้น

“หนูก็อยากมีนี่คะ ไม่อยากขอเงินแม่ไปจนตายหรอก เงินแม่น่ะ เก็บไว้แต่งลูกสะใภ้เถอะค่า” ว่าแล้วยิ้มหวาน ตาบวมฉึ่งกับหน้าโทรมๆ นั้นมิได้เข้ากับรอยยิ้มเลย

ผกากรองเองก็ยิ้มกับลูกด้วย สุดท้ายเลยถูกลูกกอดแรงๆ

“รักแม่นะคะ”

“รู้แล้วน่า” ตอบแก้เขิน ยกมือยีกระหม่อมบางเบาๆ “งั้นกลับห้องดีกว่า เผื่อตาโอบตื่นมาไม่เจอ รายนั้นยิ่งกลัวผีอยู่ด้วย”

“ค่า วันนี้หลับเร็วนะคะ หนูกลับมาบ้านเงียบเชียว”

“อือ...คุณศรีสุรางค์ไม่สบายน่ะ พอกินข้าวเสร็จสองสามีภรรยานั่นก็พาย่าเขาเข้านอน ตาโอบก็ง่วงเพราะตอนบ่ายสมัตถ์สอนเล่นกอล์ฟจนเหงื่อชุ่ม ชอบใจใหญ่ ดูเขาเข้ากันดีนะ อาจเพราะตาโอบไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อหรือพี่ที่เป็นผู้ชายเลยสนิทกับสมัตถ์ง่ายๆ ฝ่ายโน้นเอง แรกๆ ก็เหมือนจะไม่พอใจที่เรามาที่นี่ ไม่นับตาโอบเป็นน้องด้วยซ้ำ แต่ตอนบ่ายนี่เข้าขากันเชียว”

“หรือคะ” ถามอย่างตื่นเต้น มันดีสิถ้าสองคนนั้นเข้ากันได้ดี บ้านที่มีเด็กน่ะ มันทำให้บ้านเป็นบ้าน มีความโกลาหลที่ช่วยให้บ้านมีสีสัน และมันทำให้พวกผู้ใหญ่หันหน้ามาคุยกันดีๆ เหมือนสายใยบางๆ ที่เชื่อมคนในบ้านเข้าไว้ด้วยกัน

“อือ...เอาล่ะ ฉันง่วง ไปนอนดีกว่า แกนอนได้ไหมฮึ ห้องร้อนอย่างนี้”

“ได้ค่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ไม่ร้อนเท่าไหร่ เปิดพัดลมเอา”

คนเป็นแม่ยิ้มอ่อนให้ลูกสาวคนดี “รุ่งรดิศคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้นะ แกมีคอนโดฯ ติดแอร์เย็นฉ่ำแท้ๆ แต่ต้องมานอนห้องพัดลม” เอ่ยอย่างขำๆ และเวทนาในคราวเดียว

“หนูทนได้ค่ะแม่ ทนไม่ไหวหนูก็ค่อยหอบหมอนไปนอนห้องแม่เท่านั้นเอง” บอกมารดาแล้วลุกลงจากเตียง เวลานี้ดึกมากแล้ว ถ้ามารดานอนไม่พอ ตื่นมาก็จะบ่นให้เธอฟังจนหูชาเรื่องที่ถุงใต้ตาเปลี่ยนเป็นสีดำ

ผกากรองเดินออกจากห้องบุตรสาว ก่อนไปก็ไม่ลืมสั่งความ

“นอนนะเทียน เรื่องนายจีน่ะ มันเป็นกรรม แกใช้กรรมให้เขาหมดแล้ว แกถึงรู้ความจริง ความรักกับความหลงอยู่ใกล้กันนิดเดียว ลองคิดดูดีๆ ว่าที่ผ่านมาแกรักเขา หรือว่าหลงเขากันแน่ ถ้ารู้ความรู้สึกของตัวเองอย่างชัดเจน มันอาจทำให้แกแก้ไขปัญหานี้ง่ายขึ้น รักคนอื่นได้แม่ไม่ว่า แต่ต้องรักตัวเองนะเทียน”

“ค่ะแม่ รักแม่นะคะ” บอกมารดาแล้วส่งยิ้มให้อย่างขอบคุณ ก่อนจะปิดประตูแล้วกลับมาปีนขึ้นเตียง นอนนิ่งๆ ขบคิดเรื่องต่างๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่ว่าจะสุขจะทุกข์ คนที่อยู่ข้างเธอตลอดก็คือมารดานี่เอง แล้วเธอเล่า จะไปเสียน้ำตาให้คนอย่างจีรวัฒน์ทำไม จริงอย่างที่มารดาบอก เธอใช้กรรมให้เขาหมดแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไป เขาต่างหากที่ต้องชดใช้ให้เธอ

แม้จะบอกตัวเองให้ทำใจ แม้จะปลอบประโลมหัวใจบางๆ ให้เข้มแข็ง แต่จนแล้วจนรอด กว่าเทียนหยดจะข่มตาให้หลับลงได้ก็เกือบตีหนึ่ง และหลับไปพร้อมๆ กับคราบน้ำตา แม้ในยามใกล้รุ่งยังละเมอเพ้อพกเอ่ยชื่อจีรวัฒน์...ผู้ชายสารเลว

______________

อรุณรุ่งวันใหม่

นางสาวเทียนหยดในมาดเปรี้ยวเข็ดฟัน เดินเข้ามาในห้องอาหารท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน ก็จริงที่ปกติเธอมักแต่งตัวนำสมัย แต่งหน้าแต่งตาจัดจ้าน แต่วันนี้มันพิเศษยิ่งกว่านั้นด้วยว่าตั้งใจจะไปหาจีรวัฒน์ที่คอนโดฯ กระโปรงสั้นเห็นขาอ่อนกับเสื้อซีทรูแขนกุดสีนิลสนิทเลยถูกดึงออกจากไม้แขวน ด้วยตัวเสื้อเกาะอกสีเนื้อแบบบางเบาที่สวมอยู่ข้างใน มองเผินๆ เลยคล้ายกับว่าเธอมิได้สวมอะไรเลยนอกจากเสื้อแขนกุดลูกไม้ตัวนี้

แว่นตาดำถูกนำมาสวมปกปิดดวงตาอันบวมช้ำ แม้จะแต่งหน้าแต่งตาก็ยังดูโทรม เจ้าตัวรับไม่ไหวเลยต้องพรางมันไว้เสียหน่อย

“อะแฮ่ม เปรี้ยวเข็ดฟันเลยนะเทียนหยด” ศรีสุรางค์เอ่ยแซวคนรุ่นหลาน

เทียนหยดยิ้มหวานก่อนตอบ “คนอกหักก็อย่างนี้ละค่ะ ประชดชีวิต”

หญิงชราเลิกคิ้ว วางช้อนข้าวต้มลง ในขณะที่คนอื่นๆ ในบ้านตั้งหน้าตั้งตารับประทาน “สวยๆ อย่างหล่อนนี่หรือจะอกหัก หมอนั่นคงตาไม่ถึงละมั้ง” นางพูดอย่างที่ใจคิด ไม่ได้เข้าข้างใคร เทียนหยดสะสวย ดูจากนางผกากรองคนแม่เถิด

“เฮ้อ...คงอย่างนั้นมั้งคะ ขนาดมีหนูเป็นแฟนแท้ๆ ก็ยังแอบไปตีท้ายครัวชาวบ้าน อย่างนี้รับไม่ได้ค่ะ ยอมอกหักรักคุดตอนนี้ดีกว่า”

ศรีสุรางค์พยักหน้าหงึกๆ รับรู้ “ฮื่อ...คนสมัยนี้นี่เป็นเอามากนะ ไม่ได้คำนึงเลยว่าผัวใครเมียใคร น่าสมเพช สมองคิดได้เท่านั้นเองเหรอ”

“ว่าไม่ได้หรอกค่ะ คนมันจะเลวนี่คะ ไม่เลือกหรอกว่าสาวโสดหรือแต่งงานแล้ว เขาคงคิดว่าต้นงิ้วมันไม่มีหนามมั้งคะ เลยชวนกันปีน!”

เคล้ง!

ช้อนในมือราตรีร่วงกระทบชาม สมัตถ์หันมองภรรยาอย่างเป็นห่วง มีเมล็ดข้าวติดอยู่มุมปากของราตรี คงจะกระเด็นตอนที่ช้อนหล่นลงไปกระมัง

“เป็นอะไรไหมไนท์” ถามพลางช่วยปัดเมล็ดข้าวออกให้ภรรยาอย่างอ่อนโยน

“ปะ...เปล่า เปล่าค่ะ ข้าวต้มมันร้อน” แก้ต่างแล้วเหลือบมองเทียนหยด และน่าแปลกที่เจ้าตัวจ้องมองมาทางนี้ และน่าจะจ้องอยู่ก่อนแล้ว

“หรือคะ นึกว่าสะเทือนใจ” เทียนหยดแทรก

ผกากรองมุ่นคิ้วแรงๆ ไม่อยากให้เทียนหยดระรานคนอื่น ไม่ว่าคนคนนั้นจะดีหรือเลวก็ตาม

“เรื่องอะไร ฉันเปล่า” ราตรีปฏิเสธ

“ก็เรื่องต้นงิ้วไงคะ คุณน่ะ มีสามีดีๆ ก็ระวังไว้นะคะ พวกชอบฉกฉวยมันเยอะ แอบไปกินกันลับหลังทั้งที่มีผัวมีเมียเป็นตัวตนก็เยอะ ฉันเห็นมากับตาค่ะ” เอ่ยเหมือนหวังดี แต่น้ำเสียงประชดประชันแปลกๆ ราตรีรู้สึกได้และผกากรองก็รู้สึกเช่นกัน

“เทียน...” นางปรามด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“คะแม่”

“จะกินข้าวไหม”

“กินค่า” เมื่อหันมาตอบมารดา น้ำเสียงและกิริยาก็เปลี่ยนไปทันที

“ถอดแว่นก่อน” นางว่า จะกินข้าวยังใส่แว่นตาดำ มองเห็นชามข้าวต้มหรือเปล่านั่นน่ะ

“ไม่ถอด...แม่คะ หนูตาบวม ไม่สวย” บอกมารดาคล้ายกระซิบ แต่จริงจัง

ผกากรองส่ายหน้า โอบนิธิมองพี่สาวเขม็ง

“โอบจะไม่หักอกใคร โอบจะเป็นสามีที่ดีเหมือนพี่มัตถ์” ว่าแล้วยิ้มจนตาหยี พลอยทำให้ทุกคนยิ้มไปด้วย ส่วนสมัตถ์นั่นหรือก็ปลื้มปริ่มยิ้มจนแก้มปริ