EP 8/2 ไม้ตาย

“ฉันจะสั่งยานอนหลับทางอินเทอร์เน็ต”

“ฉันจะโทรหาเมีย” เขาเอ่ยบ้าง เทียนหยดเบะปากใส่น้อยๆ แต่สมัตถ์ไม่สนใจ ถ้าหล่อนอยากอิจฉาคนมีความรักก็ช่างหล่อนเถิด

หญิงสาวเดินกลับไปนั่งหลังโต๊ะทำงาน เสิร์ชหาของที่ต้องการทางอินเทอร์เน็ตแล้วสั่งให้เขาเอามาส่งที่นี่โดยยอมเสี่ยงจ่ายเงินก่อนเพื่อความสะดวก

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ”

เขาบ่นให้ศรีภรรยา ด้วยว่าต่อสายไปสองสามครั้ง รออยู่เป็นนาทีก็ไม่มีคนรับ

“มีกิ๊กหรือเปล่า” เสียงหวานของเทียนหยดเอ่ยประชดประชัน

สมัตถ์หน้าตึง “ปากเสียจริงๆ ไม่แปลกที่โดนสวมเขา”

เทียนหยดอ้าปากค้าง นี่เธอโดนด่าอยู่ใช่ไหม เสียความมั่นใจนะโว้ย!

“คุณสมัตถ์!”

“อะไร”

“แทงใจดำฉันจึ๊กๆ เลย! อีตาบ้า!” ด่าเขาแต่มีรอยยิ้มระบายที่มุมปาก

สมัตถ์เองก็เผลอยิ้มไปด้วย หล่อนเอามือทุบอกข้างซ้ายปึ้กๆ ช่างน่าขัน ดูท่าว่าเทียนหยดจะเริ่มทำใจได้แล้ว มันคงตัดใจได้ง่ายในเมื่อกล่อนกับแฟนยังไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกาย นอกจากความรู้สึกและเงินที่เสียไป หล่อนก็ยังไม่ได้เสียอะไร

เทียนหยดด่าจบก็ไม่ยอมพูดกับเขาอีก เธอสั่งของเสร็จ จัดการปิดโน้ตบุ๊ก แล้วคิดหาเรื่องอะไรสนุกๆ ทำ

“คุณสมัตถ์”

“อะไร? ให้ตายเถอะ เธอเรียกชื่อฉันบ่อยกว่าเมียที่บ้านซะอีก”

หญิงสาวยิ้มแป้นรับคำ “ฉันว่ามันใกล้เที่ยงแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”

“ทำไมฉันต้องไปกินข้าวกับเธอบ่อยๆ ด้วยล่ะ”

“เพราะเราเป็นเพื่อนกันไงคะ”

“ฉันเปล่าเป็นเพื่อนเธอ”

คนสวยอ้าปากค้าง “ก็คุณยังให้ฉันยืมหลังแทนผ้าเช็ดหน้าเลยนี่นา”

“นั่นเธอขอร้อง ส่วนฉันก็เป็นสุภาพบุรุษจะปฏิเสธก็กระไร”

เขาว่าหน้าตาย ในความเป็นจริงนั้นไม่อยากอยู่ใกล้เทียนหยดมากเกินจำเป็น มันไม่ปลอดภัยต่อสถานะสามีของราตรี

“โหดร้ายมาก ฉันก็แค่ไม่มีเพื่อนกินข้าวหรอกน่า สาวโสดน่ะ เข้าใจกันบ้างไหม” ว่าพลางเม้มปากแน่นแล้วกะพริบตาปริบๆ ให้เขาเห็นใจ

“เธอก็โทรเรียกเพื่อนมาช่วยกินสักคนสิ”

“ฉันมีเพื่อนที่ไหน ชีวิตนี้มีแต่งานกับครอบครัว” แม่คนแสนดีอวดตัวเอง

“ฉันไม่ไป เดี๋ยวไนท์รู้ มันจะเป็นเรื่อง”

“โธ่เอ๊ย คนอะไรกลัวเมีย ฉันแค่ชวนไปกินข้าว เราจะได้คุยเรื่องงานไปด้วย ไม่ได้จะชวนไปทำอย่างอื่น เป็นผัวเมียกันต้องไว้ใจกันบ้างสิคุณ” บ่นให้เมียชาวบ้านอีกครั้งอย่างตั้งอกตั้งใจ

สมัตถ์เริ่มรำคาญเทียนหยด ไม่ชอบหรอกนะที่ใครจะมาค่อนขอดภรรยาตัวเองให้ได้ยิน “โอเค กินข้าว คุยงาน เธอจ่าย”

“โอเค ก็ได้ ฉันจ่ายจนชินแล้วล่ะ” บอกเหมือนประชดแต่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปสั่งความบางอย่างกับอเนก

“คุณอเนกเดี๋ยวจะมีของมาส่ง เซ็นรับให้เทียนหน่อยนะคะ ของจะมาราวบ่ายโมง เทียนจะเข้ามาเอาอีกทีตอนบ่ายแก่ๆ” เธอสั่ง

อเนกครุ่นคิดเพราะเห็นว่าเทียนหยดจะออกไปพร้อมสมัตถ์

“แล้วคุณสมัตถ์ละครับ จะเข้ามาอีกไหม”

“มาสิ เตรียมเอกสารการประชุมพรุ่งนี้ให้ด้วย ฉันจะอ่านมันสักรอบจะได้ไม่ผิดพลาด แล้วก็...ไปกินข้าวเถอะ จะเที่ยงแล้ว ไม่ต้องรอเวลาหรอก”

“ครับๆ ขอบคุณครับ” อเนกยิ้มรับแล้วรอจนเทียนหยดและสมัตถ์เดินไปจนลับสายตาจึงได้จัดการปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ แล้วลงไปหามื้อเที่ยงรับประทาน

______________

ณ ห้างใหญ่ใจกลางเมืองกรุง

เวลานี้จวนจะบ่ายโมงแล้ว แต่สมัตถ์ยังไปไม่ถึงบริษัทเลย เทียนหยดโอ้เอ้ดูของต่อ และเขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่โมโหหล่อน บางทีหล่อนก็เป็นเพื่อนคู่คิดที่ดี ปรึกษาหารือเรื่องงานได้ บางทีก็เป็นแม่สาวเจ้าน้ำตาให้เขาต้องคอยปลอบ และบางทีก็เป็นตัวน่ารำคาญที่เขาสลัดเท่าไหร่ก็ไม่พ้นตัว

“ว้าว...คุณๆ ดูสิ สร้อยสวยเป็นบ้าเลย” อุทานอย่างตื่นตะลึงเมื่อเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับที่มีสร้อยคอเส้นเล็กๆ ห้อยจี้ทรงสี่เหลี่ยมแบบสามมิติ มันดูคล้ายกล่องใบจ้อยจิ๋วที่เอามาห้อยไว้กับตัวสร้อย

“หยุดเลย เธอลืมเอากระเป๋าสตางค์มา และฉันไม่มีวันซื้อให้เด็ดขาด”

คนสวยถูกเบรกหน้าหงาย ก็แหม...สร้อยสวยอ่า อยากได้ ซื้อวันนี้เถอะ ไม่ได้จะให้ซื้อให้เสียหน่อย

“ขอยืมการ์ดรูดก่อนได้ไหมคุณ ไม่ถึงหมื่นหรอกน่า แล้วนั่นๆๆ ดูสิ มันเขียนว่าซื้อหนึ่งแถมหนึ่งด้วยนะ โอ๊ย...อยากได้!” เธอโอดครวญ

สมัตถ์โบกมือไหวๆ พลิกดูนาฬิกาบนข้อมือด้วยอยากบอกให้รู้ว่าหล่อนกำลังทำให้เขาเสียเวลา

“สักเส้นนะคุณ ซื้อไปง้อเมียไง” หาทางยอมให้เขาใช้การ์ดรูดซื้อของชิ้นนี้ และพอเอ่ยคำว่าเมีย สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป เขาจ้องมองสร้อยอย่างพิจารณา ก่อนจะล้วงเอากระเป๋าออกมา แล้วหยิบการ์ดมาถือไว้ คนสวยยิ้มหวานอย่างสมใจ “คุณเป็นสามีที่เพอร์เฟ็กต์ที่สุดในสามโลกค่ะสมัตถ์ ชักอิจฉาเมียคุณแล้วล่ะ” ทำหน้าปลื้มปริ่มจนโอเว่อร์ สมัตถ์มองแล้วได้แต่กลั้นยิ้ม

หญิงสาวเรียกพนักงานมาจัดการเรื่องสร้อย ได้ของกลับมาสองถุงกระดาษเล็กๆ พร้อมกับบัตรเครดิตของเขาและใบเสร็จ เธอยื่นถุงหนึ่งในมือให้เขาไป

“เอ้าคุณ อันนี้คุณซื้อ...เอาไป ส่วนอันนี้...” เธอยกถุงอีกถุงที่ยังถืออยู่ ชูให้เขาดูระดับอก ก่อนจะใช้อีกมือตบเบาๆ “มันแถมค่ะมันแถม...ของแถม ฉันอาสารับเอง โอเคนะคะ” บอกแล้วยิ้มกว้างจนสมัตถ์เข้าอกเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง

“เธอมันร้ายเทียนหยด” ว่าพลางสายหัวแล้วเดินออกจากร้านขายเครื่องประดับ

ทั้งคู่เดินเคียงกันไป ไม่ได้รีบร้อน มองเผินๆ คล้ายกับว่าเป็นคู่รักกันเสียมากกว่า เพราะฝ่ายหญิงก็สวยเฉี่ยวเปรี้ยวจี๊ด ส่วนฝ่ายชายก็รูปหล่ออย่าบอกใคร

“ขอบคุณนะคะสามีชาวบ้าน” เธอประชด แต่ยังยิ้มอยู่

สมัตถ์มองรอยยิ้มสดใสของเทียนหยดแล้วเผลอเอามือกุมหัวใจ ให้ตายเถอะ มันเต้นแรงอีกแล้ว เขารักภรรยามากนะ แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ มันรู้สึกผิดเหลือเกิน เขาจะมารู้สึกอะไรแบบนี้กับเทียนหยดไม่ได้ มันผิด!

“นี่คุณ เป็นอะไร แน่นหน้าอกเหรอ”

เขาเอามือออกอย่างไว “เปล่า” บอกแล้วเสเปิดถุงออกดู มีกล่องเล็กๆ อยู่ในนั้น ใบหน้างามของศรีภรรยาแวบเข้ามา แล้วหัวใจที่เต้นแรงเมื่อครู่ก็เข้าสู่ภาวะปกติ

“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะคุณสมัตถ์ แถมยังซื้อสร้อยให้ฉันอีก”

แม่สาวจอมป่วนเอ่ยวาจาที่ถ้าใครไม่รู้เรื่องคงเหมาเอาว่าเขาพิศวาสหล่อนถึงขนาดยอมซื้อของให้

“นั่นมันของแถม ฉันไม่ได้ซื้อให้เธอ”

“แหมๆ เหมือนกันละน่า ทำบุญทำทานกับคนโสดหน่อยเถอะ ฉันออกจะน่าสงสาร ว่าที่สามีก็แอบมีหญิงอื่น เท่านั้นไม่พอนะ ผู้หญิงคนนั้นมีสามีแล้วด้วยล่ะ”

“โอ...น่าสงสารคนเป็นสามีนะ ไม่ได้รู้เลยว่าเมียตัวเองร้ายกาจแค่ไหน” เอ่ยออกมาอย่างนึกสงสารจริงๆ และภาวนามิให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพนั้น

“ใช่...ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย น่าสงสารเนาะ ยิ่งถ้าหล่อนมีสามีดีๆ แบบคุณ ถ้าเกิดสามีรู้เรื่องขึ้นมา เขาคง...”

“ใจสลาย...” สมัตถ์ตอบแทน ความรู้สึกมันคงคล้ายๆ อย่างนั้นล่ะ ยิ่งรักมากยิ่งเจ็บมาก ทั้งรักทั้งแค้น ทั้งโกรธมาอัดอยู่ในหัวใจดวงเดียว สุดท้ายก็คงไม่พ้นแตกสลาย

“ใช่...ใจสลาย คุณเคยคิดไหมว่าวันหนึ่งอาจเจอเรื่องราวอย่างนั้นบ้าง”

“ไม่” เขาตอบหนักแน่น “เพราะไนท์ไม่มีวันหักหลังฉัน ไนท์รักฉันและฉันก็รักไนท์ และเธอ...อย่าพยายามอ่อยฉัน”

หญิงสาวอ้าปากค้าง หยุดเดินแล้วเท้าสะเอวจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง

“ฉันเปล่าทำอย่างนั้น”

“เธอทำ ขอบอกไว้เลยว่าไม่สำเร็จ ฉันรักเมียฉัน ส่วนเธอก็อกหักรักคุด เป็นสาวโสดอยู่บนคานต่อไปเถอะ”

“อ๊าย! คุณสมัตถ์ แรง!” เธอร้องดังๆ หน้าชาเพราะถูกตอกหน้าด้วยข้อกล่าวหาที่มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่ามีมูลหรือเปล่า ส่วนเขาสิ พอว่าเธอเสร็จก็อมยิ้มกลั้นขำ คงสนุกที่ป่วนประสาทเธอได้กระมัง “แกล้งฉันได้นี่มีความสุขจริงนะ”

“อาฮะ” เขารับคำหน้าบาน เลี้ยวขวาเดินไปยังลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นล่างสุดของห้างสรรพสินค้า เพราะจอดรถเอาไว้ที่นั่น “เธอจะกลับด้วยกันหรือเปล่า ไปช่วยฉันทำงาน” เขาแนะ

เทียนหยดพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะส่ายหน้าพรืด

“อะไรของเธอ”

“ฉันจะกลับกลับคุณ แต่ไม่ได้จะไปช่วยคุณทำงาน ฉันจะกลับไปเอากระเป๋าสตางค์ กับของที่สั่งไว้น่ะ แล้วจะออกไปแต่งสวย เอาชนิดที่ว่าผู้ชายเห็นแล้วต้องยอมศิโรราบ” เพ้ออย่างใหญ่โตมโหฬาร 

สมัตถ์ส่ายหน้าระอา เดินเข้าลิฟต์ก่อนหน้าหล่อน

“เอาที่สบายใจเลยเทียนหยด ฉันไม่ขอออกความเห็นแล้ว ชีวิตฉันวุ่นวายมากพอแล้ว”

“งั้นเหรอ ทำไมล่ะ” ถามงงๆ เพราะไม่เห็นว่าชีวิตเขาจะวุ่นวายอะไร แค่ตื่นเช้ามาทำงาน เลิกงานรีบกลับบ้านไปหาเมียเท่านั้นเอง

สมัตถ์มองเทียนหยดผ่านผนังลิฟต์มันวาว ฝืนยิ้มเพลียๆ ก่อนจะตอบว่า

“เพราะเธอไง”