บทที่ 1 สหายที่ดีของเจ้าคือข้าเอง (1/4)

                                                                             1

                                                           สหายที่ดีของเจ้าคือข้าเอง

            เพิ่งจะลองเปิดใจอ่านนิยายเรื่องแรกเพราะการรบเร้าของหลิวอี้หลานเพื่อนรักที่ชอบเพ้อฝันอยากทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายและได้กลายเป็นนางเอกของนิยายเรื่องนั้น แต่เหตุใดนางที่เพิ่งอ่านนิยายเล่มนั้นไปได้เล็กน้อย ถึงได้รับสิทธิ์นั้นกันเนี่ย

            ‘เฮ้อ! นี่ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกนิยายแห่งนี้จริง ๆ เหรอ’ สุดท้ายก็ได้แต่ทอดถอนในใจตามลำพัง เพราะไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเธอเองแล้ว ว่าต่อให้เธอถูกฆ่าตายในโลกแห่งนี้ เธอก็ไม่มีทางจะกลับไปเป็นพนักงานออฟฟิศที่โสดสนิทเพราะการทำโอทีฟรีเกือบทุกวันอย่างเหอซือซือในยุคสองพันยี่สิบสี่ เพราะเธอตายด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตก ไม่มีทางจะไปนอนโคม่าอยู่ในห้องไอซียูเช่นนางเอกบางเรื่องที่เพื่อนชอบมาเล่าให้ฟัง

            ‘สวรรค์! คนที่อยากทะลุมิติมาอยู่ในนิยาย แก้ไขชะตาชีวิตของตัวละคร เป็นหลิวอี้หรานไม่ใช่ข้า พวกท่านเข้าใจผิดไปหรือไม่’ แม้จะถอนหายใจหรือเงยหน้ามองท้องฟ้าซ้ำ สุดท้ายเธอก็ไม่ได้รับคำตอบ    

            และเมื่อเวลาผ่านไปหลายวัน เธอก็เริ่มที่จะทำใจและพยายามเค้นสมองคิดถึงเรื่องราวในนิยายที่อ่านยังไม่จบ ว่าตัวประกอบชื่อเดียวกับนางนี้เป็นคนอย่างไร

            ในนิยาย ‘เหอซือซือ’ เป็นคุณหนูนิสัยแย่ที่ชักจูงและสนับสนุนน้องสาวของพระเอกให้กลายเป็นคนร้ายกาจ สุดท้ายพากันไปกลั่นแกล้งสตรีในดวงใจของพระเอกจนนางเกือบตาย จึงโดนพระเอกเอาคืนด้วยการวางยาปลุกกำหนัดแล้วพาตัวไปทิ้งไว้กลางป่า สุดท้ายธาตุไฟเข้าแทรกตายกลางป่าอย่างอนาจ และเธอก็อ่านได้ถึงตรงนี้ก่อนจะสิ้นชีวิตไป

            ‘ข้าตายเพราะเครื่องบินตกจนต้องมาอยู่ในร่างนี้ หลังจากนี้อีกหนึ่งปีก็จะต้องตายเพราะเวรกรรมที่ทำไว้กับผู้อื่นอีกหรือนี่ ไม่มีทาง! ในเมื่อข้ามีโอกาสได้กลับมาใช้ชีวิต ข้าจะไม่มีวันยอมตายเร็วเด็ดขาด’ ต่อจากนี้ข้าจะเป็นเหอซือซือเวอร์ชั่นที่ดีกว่าเดิมเอง รับรองคนอ่านอย่างพวกท่านต้องเอ็นดูข้า...

            กว่าจะสามารถปรับตัวและสวมบทบาทเป็นเหอซือซือคุณหนูจวนเหอ บุตรสาวรองเจ้ากรมยุติธรรมได้ เวลาก็ผ่านไปนับสิบวัน

            “คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูเจียงมาขอพบเจ้าค่ะ”

            “คุณหนูเจียง? เจียงเซียวเล่อหรือ” จากความทรงจำในร่างนี้ทั้งสองคนเพิ่งจะได้พบกันในงานเลี้ยงที่จวนเจ้ากรมโยธาเหว่ยเมื่อสิบกว่าวันก่อน

            “เจ้าค่ะ”

            “รีบเชิญเข้ามาเถิด” นางรีบปิดตำราที่กำลังอ่านอยู่แล้วลุกจากตั่งเพื่อจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย

            ไม่กี่ชั่วอึดใจสาวใช้ของตระกูลเหอก็พาสหายคนใหม่ของนางเดินเข้ามาหา

            “ซือซือ ขออภัยที่ข้ามาหาเจ้าโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า” เจียงเซียวเล่อที่เพิ่งพบสหายถูกใจกล่าว

            “เจ้านับข้าเป็นสหายแล้วมิใช่หรือ เหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้น เป็นสหายกันหากจะพบกันต้องแจ้งล่วงหน้าด้วยหรือ” เหอซือซือ กล่าวพลางเอียงคอทำแก้มป่องอย่างน่ารัก หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

            “เช่นนั้นต่อจากนี้ข้าสามารถมาหาเจ้าที่จวนบ่อย ๆ ได้ใช่หรือไม่”

            “ย่อมได้ จวนตระกูลเหอยินดีต้อนรับเจ้า” เหอซือซืออมยิ้มกับท่าทางตื่นเต้น คงเป็นเพราะตระกูลเจียงเป็นตระกูลแม่ทัพทั้งบิดาและพี่ชายคนโต ก็ล้วนแต่อยู่ในกองทัพ สหายผู้นี้ที่ไร้มารดาดูแลจึงต้องอยู่ที่จวนกับพี่ชายคนรองเพียงลำพัง และพี่ชายคนนี้ก็ยังเป็นพระเอกของเรื่องนี้ด้วย

            “ข้าดีใจยิ่งนักที่มีเจ้าเป็นสหาย” วันนั้นนางคิดถูกจริง ๆ ที่ตัดสินใจเข้าไปทักทายสตรีที่เอาแต่จ้องมองขนมตรงหน้าด้วยท่าทางตื่นเต้น จากต่างคุณหนูพวกนั้นที่เอาแต่จ้องมองพี่รองด้วยแววตาลุ่มหลง 

            “ข้าก็ดีใจที่สหายคนแรกของเจ้าเป็นข้า” ขอเพียงนางทำดีกับสหายผู้นี้ พี่ชายของเขาก็จะเอ็นดูนางไปด้วย เกาะแข้งเกาะขาพระเอกให้แน่น นางย่อมมีชีวิตยืนยาว

            โชคดีจริง ๆ ที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ตอนที่เพิ่งรู้จักกันใหม่ ๆ ยังไม่ทันได้ยุยงน้องสาวของพระเอกในเรื่องที่ไม่ดี

            “ข้าให้เจ้า” คุณหนูเจียงยื่นขวดแก้วสลักลวดลายแปลกตาคล้ายเครื่องแก้วโบราณที่นางเคยเห็นในโลกก่อน

            “มันคือสิ่งใดหรือ” นางรับมาก่อนจะเอียงซ้ายมองขวาเจ้าขวดแก้วในมืออย่างพิจารณา

            “น้ำมันหอมเหมยกุ้ย[1]น่ะ เจ้าลองเปิดดมสิชอบหรือไม่”

            “น้ำมันหอมหรือ” แววตาของเหอซือซือเป็นประกาย น้ำมันหอมที่ว่ามันคือน้ำหอมยุคโบราณมิใช่หรือ อยากยกนิ้วให้นักเขียนเสียจริง ที่สร้างสรรค์สิ่งนี้เอาไว้ด้วย

            ‘อืม...จะว่าอย่างไรดีเล่า มันก็หอมอยู่นะ แต่กลิ่นอ่อนไปหน่อย แต่ก็เอาเถิดมันใช้ได้ผลกว่าถุงหอมมากนัก’ นางก้มหน้าคิดพลางดมอย่างพิจารณา ก่อนจะเอาแตะบริเวณข้อมือแล้วถูกันไปมาเพื่อลองดมอีกครั้ง

            ไม่เลวแฮะ ทำได้ดีทีเดียว...

            “หอมหรือไม่” เจียงเซียวเล่อเอ่ยถาม แววตาที่จ้องมองสหายแฝงความคาดหวังเต็มเปี่ยม

            “หอมยิ่งนัก ข้าว่าหอมเร็วกว่าถุงหอมที่พวกเราห้อยเสียอีก มิเชื่อเจ้าลองดมดูสิ” กล่าวจบก็ยื่นข้อมือขาวเนียนไปจ่อที่จมูกของสหาย

            “อ่ะ อืม” คุณหนูจวนแม่ทัพคล้ายจะตกใจเล็กน้อยกับความสนิทสนมที่สหายมีให้ ก่อนจะทำตามที่อีกฝ่ายบอก

            “เป็นอย่างไรบ้าง หอมหรือไม่”

            “หอม ช่างเหมาะสมกับเจ้ายิ่งนัก ข้าคิดถูกแล้วที่ซื้อมาให้เจ้า” เจียงเซียวเล่อตอบใบหูแดงขึ้นเล็กน้อย

            “เจ้าซื้อจากที่ใดหรือ หากใช้หมดแล้วข้าจะได้ไปซื้อบ้าง”

            “เมื่อหลายวันก่อนข้าเพิ่งไปที่เมืองไห่หยางกับพี่รอง พบพวกโฝหลางจี[2]มาค้าขาย คราแรกเห็นขวดน่าสนใจข้าจึงไปสอบถามพอรู้ได้ลองจึงรู้ว่ามันหอม เลยซื้อมาฝากเจ้าด้วย”

            “คงแพงไม่น้อย”

            “ไม่แพงมากนัก ข้าก็ซื้อให้ตนเองด้วยเป็นน้ำมันหอมหมู่ตาน[3] วันนี้ข้าใส่มันมาด้วยนะ”

            “จริงหรือ ข้าขอดมกลิ่นได้หรือไม่ อยากรู้ว่ามันจะหอมเหมือนเหมยกุ้ยหรือไม่” สิ้นเสียงนางก็ขยับตัวเข้าใกล้ก่อนจะยื่นจมูกดมหากลิ่นน้ำมันหอมบริเวณใกล้ซอกคอทั้งสองฝั่ง เมื่อไม่พบกลิ่นหอมที่ต้องการจึงเปลี่ยนไปจับข้อมือสหายขึ้นมาดม

            ซึ่งคนที่อ่อนประวัติศาสตร์ จะอ่านนิยายก็อ่านได้เพียงครึ่งเรื่องก็ต้องตาย จึงไม่รู้ตัวว่าการกระทำของตนนั้นไม่เหมาะสม จนทำให้สือหลิวและจี้เอ๋อสาวใช้ของคุณหนูตระกูลเจียงรีบวิ่งเข้ามาเพื่อห้ามปราม

            “ขะ ข้าเพิ่งเคยใช้น้ำมันหอมเป็นครั้งแรกจึงหยดใส่อาภรณ์ตรงนี้ไม่กล้าใส่มากเกินไป” เจียงเซียวเล่อรู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุด แม้รอยยิ้มจะยังคงประดับบนใบหน้าหวานเล็กน้อยแต่ทว่าใบหูนางกลับแดงอย่างผิดปกติ

            “ไหนข้าขอดม...” นางยังไม่ทันได้ยื่นจมูกเข้าไปใกล้บริเวณสาบเสื้อ สาวใช้ก็รีบเอ่ยถามด้วยสีหน้าร้อนรน

            “คุณหนูกำลังทำอันใดอยู่เจ้าคะ”

            “ข้าก็กำลังจะลองดมน้ำมันหอมของสหายมีอันใดหรือ” เหอซือซือคล้ายจะไม่ทราบว่าตนได้ทำเรื่องไม่เหมาะสมลงไป นางจึงหันไปเอ่ยถามสาวใช้ของตนด้วยสีหน้างุนงง

            “แม้เป็นสตรีเหมือนกันแต่ก็ไม่อาจใกล้ชิด...” จี้เอ๋อกำลังจะช่วยอธิบายแต่ก็ถูกผู้เป็นนายเอ่ยวาจาขัดก่อน

            “ข้าเป็นนายของเจ้ายังไม่เดือดร้อน เจ้าจะมาร้อนรนอันใดกัน” เจียงเซียวเล่อหันไปมองสาวใช้คนสนิทที่บังอาจมาทำลายบรรยากาศดี ๆ เมื่อครู่

            “มีอันใดกันหรือ ข้าทำเรื่องใดไม่เหมาะสมลงไปหรือไม่” นางไม่เข้าใจ ตอนหลิวอี้หรานสหายในโลกโน้นของนางซื้อน้ำหอมมา นางก็ขอดมเช่นนี้ มันก็ไม่ได้ผิดอันใดไม่ใช่หรือ

            “ไม่มี เจ้าอย่าได้สนใจสาวใช้พวกนี้เลย เจ้าเป็นสหายข้า ต่อให้ทำเรื่องไม่เหมาะสมข้าก็ไม่ถือสาหรอก” กล่าวจบก็หันไปส่งสายตาดุให้สือหลิวและจี้เอ๋อ ทั้งสองจึงได้แต่ก้มหน้าแสร้งทำไม่เห็นอีก

[1] ดอกกุหลาบ

[2] คนสมัยราชวงศ์หมิงใช้เรียกชาวโปรตุเกส

[3] โบตั๋นหรือพีโอนี