บทที่ 1 สหายที่ดีของเจ้าคือข้าเอง (4/4)

            ชาที่นางนั่งจิบยังไม่ทันหายร้อน สือหลิวก็รีบมารายงานว่ารถม้าพร้อมแล้ว ช่างทำงานกันได้รวดเร็วเสียจริง

            “เจ้าทราบหรือไม่ว่าร้านท่านป้าจางที่ขายเสี่ยวหลงเปาอยู่ที่ใด”

            “ทราบเจ้าค่ะ แต่ร้านป้าจางเป็นตรอกแคบ รถม้าไม่อาจเข้าไปได้ คุณหนูรออยู่บนรถม้าประเดี๋ยวบ่าวจะลงไปซื้อให้เจ้าค่ะ”

            “ไม่ได้ เจ้าต้องไปซื้อเกาลัดต้มน้ำตาลที่โรงน้ำชาฉากุ้ยให้ข้า แยกย้ายกันไปซื้อจะได้ไม่ต้องใช้เวลามากประเดี๋ยวไม่ทันเล่อเล่อรับสำรับ”

            “เจ้าค่ะ” แม้อยากจะโต้แย้งแต่ทว่าก็จนใจด้วยเหตุผล เพราะหากไปด้วยกันคงกินเวลาเกือบหนึ่งชั่วยาม และอาจจะไม่ทันคุณหนูเจียงรับสำรับ

            เนื่องจากโรงน้ำชาฉากุ้ยถึงก่อน นางจึงสั่งให้รถม้าจอดเพื่อให้สาวใช้คนสนิทลงไปก่อน

            “เมื่อซื้อเสร็จแล้วเจ้าก็อยู่รอที่นี่ ข้าจะมารับ”

            “เจ้าค่ะ” สือหลิวจำใจตอบตกลง

            พอส่งสาวใช้เสร็จแล้วนางก็สั่งรถม้าให้ไปที่ร้านป้าจางต่อ สายป่านนี้แล้วไม่รู้เสี่ยวหลงเปาจะยังมีอยู่หรือไม่

            ‘ขอให้ยังมีเสี่ยวหลงเปาขายอยู่เถิด’ เมื่อวานนางได้บอกกล่าวท่านแม่แล้วว่าจะออกนอกจวน ท่านแม่ยังสั่งว่าหากอยากกินเสี่ยวหลงเปาร้านนี้ ให้รีบไปเร็ว ๆ หน่อยเพราะร้านท่านป้าจางเป็นร้านที่ขายเสี่ยวหลงเปาเพียงอย่างเดียวและขายดีมาก เรียกได้ว่าเปิดร้านเพียงสองชั่วยามก็ขายหมดไม่เหลือ

            แต่เมื่อใกล้ถึงตรอกทางเข้า กลับมีรถม้าจอดอยู่แน่นขนัด ทำให้คนบังคับรถม้าต้องนำรถม้าไปจอดในตรอกที่เลยไปอีกไกล เพราะกลัวไม่ทันการนางจึงขอลงก่อน เพื่อรีบไปซื้อเสี่ยวหลงเปา

            เหอซือซือรีบเดินเข้าไปเพื่อจะสั่งเสี่ยวหลงเปาไปเยี่ยมเยียนสหายที่ป่วยอยู่ ในใจก็ภาวนาขอให้ยังพอมีขายอยู่

            “ท่านป้าขอเสี่ยวหลงเปาหกลูกเจ้าค่ะ”

            “ข้าขอเสี่ยวหลงเปาหกลูก” เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับนาง

            “คุณชาย คุณหนู พวกท่านมาด้วยกันหรือไม่”

            “ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่รู้จักเขา มีอันใดหรือเจ้าคะท่านป้า” นางรีบปฏิเสธโดยไม่หันหน้าไปมองอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เพราะบัดนี้นางกำลังจับจ้องเสี่ยวหลงเปาตาเป็นประกาย

            “ขออภัยคุณหนูคุณชายทั้งสอง ที่ข้าต้องบอกพวกท่านว่ายามนี้เสี่ยวหลงเปาของข้าเหลือหกลูกพอดี จึงสามารถขายให้พวกท่านได้เพียงคนเดียว”

            “ขายให้ข้า” บุรุษสตรีทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน

            ‘หล่อ หล่อมากนี่มันเทพเซียนแปลงกายลงมาหรืออย่างไร’ เหอซือซือหันไปมองบุรุษที่พยายามจะแย่งนางซื้อเสี่ยวหลงเปาก่อนจะส่งยิ้มเป็นมิตรให้หวังเจรจา

            “พี่ชายเจ้าขา...ท่านรูปงามดั่งเทพเซียน มิแคล้วจิตใจก็คงดีงามไม่แพ้กัน เสี่ยวหลงเปาหกลูกนี้ได้โปรดยกให้ข้าเถิด” นางหันไปเอ่ยกับเขาเสียงหวาน สายตาที่จับจ้องบุรุษตรงหน้าฉายแววออดอ้อนสุด ๆ

            “ท่านป้าห่อเสี่ยวหลงเปาให้ข้าเถิด” บุรุษผู้นั้นไม่สนใจก่อนจะหันไปสั่งท่านป้าจาง

            “ไม่ได้นะเจ้าคะ ข้ามาถึงก่อน ข้าควรได้มันไปสิเจ้าคะ” บุรุษผู้นี้ช่างไม่มีน้ำใจแก่สตรีเลย แต่เพื่อเอาใจสหายและพี่ชายของอีกฝ่าย นางจะพยายามทุ่มเทสุดกำลัง

            “แต่ข้าจ่ายเงินก่อน” ชายผู้นั้นกล่าวพลางหยิบก้อนตำลึงสีเงินออกมาวาง

            “ข้าก็จ่ายได้เช่นกันเจ้าค่ะ พี่ชายได้โปรดยกมันให้ข้าเถิดนะเจ้าคะ สหายของข้ากำลังเจ็บไข้ หากนางได้กินเสี่ยวหลงเปาที่นางชอบ นางจะได้หายป่วยโดยเร็ว ได้โปรดยกมันให้ข้าเถิดเจ้าค่ะ” กล่าวไปนางก็ทำหน้าออดอ้อนเขา มารยาที่เพียรฝึกฝนหน้ากระจกในช่วงสองวันมานี้ถูกงัดมาใช้

            “ไม่ได้ รีบห่อเสี่ยวหลงเปาให้ข้าเถิดท่านป้า” บุรุษรูปงามกล่าวเสียงเรียบ แม้บนใบหน้าจะเรียบเฉยแต่ทว่านางกลับมองเห็นความดื้อรั้นและอยากเอาชนะ

            “พี่ชายได้โปรดยกให้ข้าเถิด นะเจ้าคะ” นอกจากกล่าวด้วยเสียงออดอ้อนนางยังกะพริบตาปริบ ๆ ให้ดูน่าสงสาร

            “...” เขาไม่พูดอันใด

            “พี่ชายเจ้าขา...ท่านสุดแสนใจดี มีเมตตาท่านได้โปรดยกเสี่ยวหลงเปาให้ข้าเถิดนะเจ้าคะ” คราวนี้นางไม่เอ่ยวาจาเพียงอย่างเดียว สตรีรูปร่างอ้อนแอ้นมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่เย้ายวนขยับตัวเข้าประชิดเขา ในระยะที่ใกล้จนเท้าชนเท้า นางเขย่งเท้าขึ้นสุดตัวเพื่อยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพร้อมทำตาปริบ ๆ เพื่อออดอ้อน

            “แม่นางเพื่อเสี่ยวหลงเปาแล้ว เจ้ายอมทำเรื่องไร้ยางอายเลยหรือ” บุรุษรูปงามกล่าว ดวงตาที่จ้องนางเฉยชายิ่ง เขาเคยชินกับการยั่วยวนระยะประชิดเช่นนี้ของสตรีแล้ว มีคุณหนูคนใดบ้างที่เห็นเขาแล้วไม่อยากยั่วยวน

            ดูแล้วสตรีผู้นี้คงไม่ได้อยากได้เสี่ยวหลงเปาจริง ๆ แต่คงอยากสร้างเรื่องหวังให้เขาจดจำนาง

            “ท่านหลงตัวเองเกินไปแล้ว พี่ชายข้าต้องนำเสี่ยวหลงเปาไปมอบให้สหายที่น่าสงสารของข้าจริง ๆ นะเจ้าคะ หากท่านพอจะมีเมตตาอยู่บ้าง...ข้าก็ขอรับเสี่ยวหลงเปาไปก่อนนะเจ้าคะ” สิ้นเสียงนางส่งยิ้มให้เขาก่อนจะรีบคว้าห่อเสี่ยวหลงเปาวิ่งหนีจากไปทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วเวลาเพียงอึดใจเดียว

            “นี่เจ้า!” เขาตะโกนเรียกและกำลังจะวิ่งตามแต่ก็ต้องชะงักเมื่อกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เพิ่งลอยปะทะจมูกเขามันเป็นกลิ่นน้ำมันหอมที่น้องสาวเขารบเร้าอยากได้หลังจากซื้อกลิ่นหมู่ตาน[1]ให้ตนเองแล้ว

            ‘หรือว่านั่นจะเป็นสหายของเซียวเล่อ’ สตรีที่น้องสาวของเขาให้ความสนใจในช่วงนี้หรือจะกล่าวว่าเป็นสหายคนแรกที่ทำให้นางยิ้มแย้มได้ยามกล่าวถึง

            ‘หากเจ้าเป็นสหายของน้องสาวข้าจริง อีกไม่นานเราก็คงได้เจอกัน’ มุมปากหยักยกยิ้มเมื่อคิดถึงท่าทางของนางเมื่อครู่ ดูแล้วสตรีผู้นี้คงซุกซนไม่แพ้น้องสาวเขา

            เมื่อคิดได้เช่นนั้นสุดท้ายเขาจึงไม่ได้ไล่ตามแม่นางน้อยผู้นั้นไป แต่เปลี่ยนไปซื้อน้ำตาลปั้นรสหวานที่ช่วยให้น้องสาวของเขากินยาง่ายขึ้นแทน

[1] โบตั๋นหรือพีโอนี