บทที่ 2 การช่วยเหลือ (2/4)

             เพราะมัวเหม่อลอยคิดเรื่องหอชายงามอยู่หันกลับมาอีกครั้งเขาก็ปลดเปลื้องอาภรณ์เปลือยแผงอกให้เรียบร้อยแล้ว

            “ข้าขออนุญาตเข้าไปใกล้ท่านได้หรือไม่”

            “หากเจ้าไม่เข้ามาใกล้จะพันแผลห้ามเลือดให้ข้าได้เช่นไร” กล่าวจบเขาก็มองหน้านางคล้ายกับต่อว่า ‘ช่างเป็นคำถามที่โง่เขลา’

            “เจ้าค่ะ ๆ ข้าผิดเองที่ถามโดยไม่คิดไตร่ตรองก่อน” นางตอบรับก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้เขา

            “...” ชายบาดเจ็บแสร้งเบือนหน้าหนีแต่หางตายังคงจับจ้องใบหน้าของนาง

            ห้องร้างแห่งนี้ไม่ค่อยสว่างมาก นางจึงต้องยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ตัวเขา ก่อนจะเพ่งมองเพื่อกวาดสายตาหาบริเวณที่เป็นแผล แต่นางไม่รู้เลยว่ายามนางหายใจเป่ารดผิวกายของบุรุษแปลกหน้า ทำให้อีกฝ่ายคิดไปไกลเพียงใด

            “แม่นาง รีบพันผ้าห้ามเลือดให้ข้าเถิด เลือดข้าจะไหลหมดตัวแล้ว” หากนางช้ากว่านี้เลือดจะต้องไหลออกจากทางจมูกเขาเป็นแน่

            “ขออภัยเจ้าค่ะ พอดีข้าต้องสำรวจว่ามีแผลที่ใดเพิ่มอีกหรือไม่ จะได้พันแผลถูก” สิ้นเสียงนางรีบผละออกห่างก่อนจะถลกอาภรณ์ขึ้นแล้วฉีกชายอาภรณ์ของตนเองมาอีกครั้ง

            แคว่ก...เสียงฉีกอาภรณ์ทำให้เขาได้แต่ทำหน้าจนใจพลางคิดว่าได้เห็นนางถลกอาภรณ์เช่นนี้ มิใช่ว่าหลังจากนี้เขาต้องพาแม่สื่อไปสู่ขอเลยหรือ

            เมื่อได้ผ้ามาสองชิ้น นางจึงช่วยพันแผลให้เขาซึ่งนางเอาผ้าสองผืนมาต่อกันเพื่อให้พันรอบตัวเขาได้หลายรอบ

            “ขออภัยนะเจ้าคะ” นางกล่าวก่อนจะเข้าประชิดตัวเขา มือเรียวค่อย ๆ จับผ้าแล้วเอื้อมไปทางด้านหลัง ระหว่างเอื้อมแขนมือนางก็ระไปตามผิวกายของเขา

            ‘อืม...แน่นเสียจริงมีแต่กล้ามแน่น ๆ’ นอกจากจะใช้งานแล้วนางยังต้องจำใจสละอาภรณ์ผืนใหม่ฉีกให้เขาพันแผล ถือว่าให้นางสัมผัสลูบไล้เล็กน้อยเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน

            ชาติก่อนก็ไม่มีแฟน ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่เคยจะได้ออกไปสัมผัสผู้ชาย ยามนี้ได้โอกาสต้องขอลองมันสักหน่อย

            “แม่นาง เจ้า!” สตรีผู้นี้กำลังกินเต้าหู้เขาอยู่ใช่หรือไม่

            “ท่านอย่าส่งเสียงดังสิเจ้าคะ ประเดี๋ยวหูข้าก็หนวกหรอก” นางกล่าวก่อนจะรวบชายผ้าที่พันรอบกายเขาแล้วพันให้แน่นหนา

            ‘นางเป็นสตรีตระกูลใด เหตุใดถึงไร้ยางอายกล้ากินเต้าหู้บุรุษเช่นนี้’ แต่กายก็คล้ายคุณหนูตระกูลขุนนาง แต่กิริยากลับไม่เหมาะสม

            “ข้าช่วยพันแผลให้ท่านแล้วหากวันหน้าท่านกลายเป็นผี ได้โปรดอย่าจดจำข้านะเจ้าคะ ข้ากลัวผี” นางเอ่ยก่อนจะถอยออกห่าง

            “เรื่องนั้นข้าคงต้องคิดดูก่อน” สตรีที่กล้ากระทำเช่นนี้ มีหรือเขาจะไม่จดจำ

            ‘ช่างเนรคุณยิ่งนัก’ นางถลึงตามองเขาแต่ดวงหน้าหวานกลับประดับรอยยิ้มคล้ายไม่ถือสา แตกต่างจากสายตาที่มองยิ่งนัก

            “เราซ่อนตัวอยู่ในนี้นานแล้ว คนพวกนั้นคงไม่ย้อนกลับมาอีก ข้าต้องไปแล้ว ท่านต้องการให้ข้าแวะตามหมอให้หรือไม่”

            “ไม่ต้อง โครก!” เขากล่าวเสียงห้วน แต่เสียงท้องที่ร้องออกมากลับทำให้เขารู้สึกขายหน้ายิ่งนัก

            “เฮ้อ! ไหน ๆ ข้าก็ได้ช่วยเหลือท่านแล้ว ข้าซื้อเสี่ยวหลงเปามา พอจะแบ่งให้ท่านได้หนึ่งลูก อย่างไรกินรองท้องไปก่อนนะเจ้าคะ” นางถอนหายใจก่อนจะเปิดห่อเสี่ยวหลงเปาออกแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกองอาภรณ์ของเขามารองก่อนยื่นให้

            “ขอบคุณ แม่นางมีชื่อแซ่อันใดบอกกล่าวข้าได้หรือไม่” เมื่อถึงคราวต้องส่งแม่สื่อไปหาเพื่อรับผิดชอบจะได้ตามตัวถูก

            “ข้าว่าเราไม่รู้จักกันนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ที่ข้าช่วยเหลือท่านอย่าได้นับเป็นบุญคุณ ข้าขอลา” ตัวอันตรายเช่นนี้ไม่ต้องพบกันอีกเลยยิ่งดี แค่ต้องเอาตัวรอดจากชะตากรรมเดิมนางก็เหน็ดเหนื่อยแล้ว

            กล่าวจบนางก็หอบเสี่ยวหลงเปาที่น่าจะเย็นชืดแล้ว เดินทางไปยังจวนตระกูลเจียงต่อ โดยไม่รู้ว่าตัวตนของนางได้ถูกใครบางคนจดจำไปแล้ว

           

            ระหว่างที่นั่งรถม้าไปจวนตระกูลเจียง คุณหนูเหอก็ได้แต่สั่งสอนตนเองให้ระวังและรอบคอบกว่านี้ ยามเดินควรมองดูทางจะได้ไม่เซ่อซ่าพาตนเองเข้าไปอยู่ในบริเวณที่เสี่ยงอันตรายอีก เพราะครั้งหน้านางอาจจะไม่ได้โชคดีเช่นนี้

            “เอาเสี่ยวหลงเปาไปฝากให้เล่อเล่อ แล้วรีบขอตัวกลับจวนก็แล้วกัน” นางกล่าวกับตนเองพลางก้มมองชายอาภรณ์ที่มีรอยฉีกขาดจนมันร่นขึ้นมาเห็นข้อเท้าของตน

            ‘ประเดี๋ยวยามลงจากรถม้า ค่อยย่อตัวน้อย ๆ จะได้ไม่มีใครสังเกตเห็น’

            จากร้านป้าจางไปถึงจวนตระกูลเจียงใช้เวลาเพียงครึ่งเค่อ รถม้าก็จอดนิ่งอยู่ด้านหน้าประตูจวน

            ‘ถึงจวนตระกูลเจียงแล้วเจ้าค่ะคุณหนู’ เสียงของสือหลิวที่อยู่ด้านนอกดังขึ้น

            “อืม” เหอซือซือตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะพาตนเองลงจากรถม้า

            เมื่อเห็นคุณหนูตระกูลหนึ่งลงจากรถม้ามา ท่านพ่อบ้านก็รีบกุลีกุจรเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยถาม

            “ข้ามีนามว่าเหอซือซือเจ้าค่ะ ได้ยินว่าเล่อเล่อ เอ่อ...คุณหนูสามเจียงป่วยไข้ จึงนำเสี่ยวหลงเปาที่นางอยากกินมามอบให้”

            “คุณหนูเหอหรือขอรับ” ท่านพ่อบ้านที่เพิ่งเคยเจอคุณหนูตรงหน้าเป็นครั้งแรกทำหน้างุนงง ที่ผ่านมามีคุณหนูผู้อื่นใช้คุณหนูสามเป็นข้ออ้างเพื่อมาหาคุณชายรองที่จวน ดังนั้นการต้อนรับผู้มาเยือนจึงต้องมีความระมัดระวัง

            “เจ้าค่ะ ข้าเป็นสหายคนใหม่ของคุณหนูสาม รบกวนท่านพ่อบ้านนำเสี่ยวหลงเปาไปมอบให้นางด้วยนะเจ้าคะ”

            “ได้ขอรับ”

            “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว ขอตัวลาเจ้าค่ะ” นางย่อตัวคารวะผู้ที่อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อมก่อนจะกลับขึ้นรถม้า

            เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งรถม้าจากไป อิงอู่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องหาข้ออ้างมาปฏิเสธอีกฝ่ายเช่นคุณหนูคนก่อนหน้านี้ แล้วนำเสี่ยวหลงเปาที่ได้รับ ไปตรวจสอบพิษก่อนจะนำไปมอบให้คุณหนูสามผู้เป็นแก้วตาดวงใจของบุรุษตระกูลเจียง