บทที่ 3 สหายของเจ้าช่างน่าเอ็นดู (4/5)

           “พี่ชายท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ วันนี้บังเอิญได้พบกัน ข้าต้องขอโทษเรื่องที่แย่งเสี่ยวหลงเปาจากท่านจริง ๆ” นางเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายอย่างจริงใจ รูปก็งามหน้าตาก็หล่อเหลาไม่คิดเลยว่าใจคอจะคับแคบเช่นนี้

            ‘วันนี้ที่จวนตระกูลเจียงมีงานเลี้ยง คนผู้นี้หากไม่เป็นญาติของสหายนาง ก็คงเป็นคุณชายที่มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลเจียง’

            “วันนั้นเจ้าบอกว่าต้องนำเสี่ยวหลงเปาไปให้สหาย...”

            “เจ้าค่ะ นางป่วยข้าอยากให้นางได้กินของอร่อย จึงทำตัวเสียมารยาทกับท่านไป ขออภัยด้วยนะเจ้าคะ” นางกล่าวก่อนจะส่งยิ้มคล้ายออดอ้อนให้อีกฝ่ายยอมให้อภัย

            “แล้วนางได้กินหรือไม่ มิใช่เจ้าแอบกินไปก่อน”

            “ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้แตะต้องเสี่ยวหลงเปาของสหายเลยเจ้าค่ะ” แม้จะต้องจำใจยกให้ชายสวมหน้ากากผู้นั้นไปหนึ่งลูกก็ตาม

            “เช่นนั้นหรือ”

            “เจ้าค่ะ ที่ข้าเสียมารยาทแย่งซื้อเสี่ยวหลงเปากับท่าน ข้าล้วนทำไปเพื่อสหาย หาได้ทำเพื่อตัวเองไม่” นางกล่าวพลางพยายามแกะมือเขาที่จับข้อมือของนางอยู่

            “เช่นนั้นข้าจะไม่ถือสาเจ้าก็ได้” กล่าวจบเขาก็ปล่อยมือออกจากข้อมือนางทันทีเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าร้อนรนของใครบางคนกำลังเดินมาทางนี้

            “พี่รองท่านกำลังกลั่นแกล้งสหายของข้าอยู่หรือเจ้าคะ” วาจาของเจียงเซียวเล่อทำให้คุณหนูเหอตัวแข็งค้างในทันที

            “พะ พี่รองหรือ!” เพราะมัวแต่สนใจกินขนมประกอบกับโต๊ะที่นางนั่งอยู่ไกล นอกจากจะมองพิธีปักปิ่นของสหายได้ไม่เต็มตาแล้วนางยังมองเห็นหน้าพี่ชายของสหายไม่ชัด จึงไม่ทราบว่าคนที่ตนกำลังสนทนาด้วยคือคุณชายรองเจียงผู้เป็นที่หมายปองของคุณหนูทั่วแคว้น

            “...” เขาไม่เอ่ยปากตอบน้องสาว นัยน์ตาคมดุจับจ้องดวงหน้าหวานที่ฉายแววตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด สตรีผู้นี้ช่างแปลกประหลาดเสียจริงที่ไม่จ้องมองเขาด้วยแววตาหลงใหล ทั้งยังพยายามถอยห่างเขาอีกด้วย

            “ซือซือ เป็นเช่นไรบ้าง พี่รองทำอันใดเจ้าหรือไม่”

            “ข้าไม่เป็นอันใด เมื่อครู่เขาแค่มาถามไถ่เพราะคิดว่าหลงทางน่ะ”

            “จริงหรือเจ้าคะพี่รอง” เจียงเซียวเล่อกล่าวพลางปรายตามองพี่ชาย แต่เมื่อเห็นสายตาล้ำลึกของพี่ชาย จึงรีบซ่อนตัวสหายไว้ด้านหลัง

            “หากสหายเจ้ากล่าวเช่นไรก็เป็นเช่นนั้น แล้วนี่ใจคอจะไม่แนะนำพี่ชายให้สหายรู้จักหรือ”

            “นางคือคุณหนูเหอสหายเพียงคนเดียวของข้าเจ้าค่ะ หากมีสตรีอื่นมาบอกกล่าวท่านว่าเป็นสหายของข้า ให้ท่านได้โปรดรู้ไว้ว่าพวกนางโกหก” กล่าวจบเจียงเซียวเล่อก็หันหน้ามาหานางก่อนจะเอ่ยต่อ

            “ซือซือ คนที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงนี้เป็นพี่ชายคนรองของข้านามว่าเจียงเซวียน แต่ถ้าไม่จำเป็นเจ้าอย่าได้เข้าใกล้เขา เพราะเจ้าจะโดนสตรีร้ายกาจพวกนั้นหมาย...” เจียงเซียวเล่อกล่าวยังไม่ทันจบก็โดนพี่ชายใช้นิ้วดีดหน้าผาก

            แป๊ะ! แม้จะไม่แรงมากแต่ก็ทำให้อีกฝ่ายเจ็บพอที่จะหยุดเอ่ยวาจาแนะนำตัวเกินเหตุได้

            “เอ่ยแนะนำพี่ให้มันดี ๆ หน่อย ประเดี๋ยวสหายของเจ้าก็หวาดกลัวพี่จนไม่อยากเข้าใกล้หรอก”

            “ข้าเจ็บนะเจ้าคะ ซือซือไม่อยากเข้าใกล้พี่รองเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ นางจะได้ไม่ต้องโดนสตรีพวกนั้นปองร้าย”

            “เจ้าก็กล่าวเกินไป”

            “พี่รอง ท่านไม่รู้เสียแล้ว แรงริษยาของสตรีนั้นน่ากลัวยิ่ง ข้าไม่อยากให้ซือซือที่น่ารักของข้าต้องไปแปดเปื้อนหรือถูกปองร้ายเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

            “แต่ตราบใดที่นางยังเป็นสหายของเจ้า นางก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะพบปะพี่ได้ ใช่หรือไม่ซือซือ” เสียงเรียกของเขาทำให้นางสะดุ้งโหยงพลันขนลุกไปทั่วทั้งตัว

            ‘แง ๆ ข้ากำลังโดนเขาหมายหัวอยู่ใช่หรือไม่’ นางคิดก่อนจะยกมือลูบแขนตนเองแล้วก้าวเท้าออกมาจากด้านหลังของสหาย

            “ขออภัยที่ข้ามีตาหามีแววไม่ เพราะไม่ทราบจริง ๆ ว่าท่านคือพี่รองของเล่อเล่อ ข้าจึงไม่ได้ทักทาย และวันนั้นข้าต้องขอโทษจริง ๆ นะเจ้าคะที่เสียมารยาทแย่งซื้อเสี่ยวหลงเปาจากท่าน หวังว่าคุณชายรองเจียงจะมีเมตตาให้อภัยข้าที่ไม่รู้ความเจ้าค่ะ”