ตอนที่ 6 : วันแรกในโลกใหม่

“ท่านเยว่! .. ท่านเยว่!”  

อินทุภาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก เห็นเด็กหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดปี โยนตะกร้าสานในมือทิ้ง ฉีกยิ้มกว้างวิ่งตรงมาหาเธอด้วยความดีใจ  

“ท่านเยว่! .. ท่านเยว่! จริงๆ ด้วย จำข้าได้ไหมขอรับ? ข้าเอง..เสี่ยวเถา!”  

อินทุภายิ้มแหยๆ หันไปมองหยางหมิงอวี้เพื่อขอความช่วยเหลือ  

“เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ทำให้ความทรงจำหายไป คงอีกสักพักกว่าจะกลับมา” หยางหมิงอวี้กล่าวแทนด้วยน้ำเสียงขบขัน  

“อย่างนี้นี่เอง! อยู่ๆ ท่านเยว่ก็หายตัวไป พวกเราทุกคนคิดถึงท่านมาก โดยเฉพาะฝ่าบาท ตั้งแต่ท่านไม่อยู่ ฝ่าบาทดูหน้าไม่เป็นหน้าเลยขอรับ”  

“อ้อ! งั้นที่เจ้าเรียกฝ่าบาท! ฝ่าบาท! เพราะเห็นว่าหน้าข้ามันคล้ายกันใช่หรือไม่?” หยางหมิงอวี้แกล้งถาม อินทุภาปล่อยเสียงหัวเราะออกมาพรืดหนึ่ง แล้วกลั้นขำเอาไว้

“ธ่อ! กระหม่อมไม่ได้หมายความอย่างนั้นเสียหน่อย!” เสี่ยวเถาทำหน้าเสีย ยิ้มแหยๆ  

“เสี่ยวเถาเป็นนักเรียนคนแรกของโรงเรียน ที่เจ้าก่อตั้งขึ้นเมื่อสิบปีก่อน” หยางหมิงอวี้อธิบาย  

“อ้าวเหรอ..งั้นเรามาทำความรู้จักกันใหม่แล้วกันนะ สวัสดีอย่างเป็นทางการนะจ๊ะ..เสี่ยวเถา ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” อินทุภายิ้ม แล้วยื่นมือออกไปเช็คแฮนด์แบบตะวันตก  

เสี่ยวเถาทำหน้างง มองมืออินทุภา แล้วหันไปมองหยางหมิงอวี้ หนุ่มน้อยไม่รู้ว่าหญิงสาวยื่นมือมาให้ทำอะไร

 อินทุภาเห็นท่างงๆ ของเด็กหนุ่มจึงเริ่มเข้าใจ ว่าเป็นการผิดธรรมเนียมที่ชายจะแตะเนื้อต้องตัวหญิงสาว เธอจึงเปลี่ยนมาใช้การคำนับแบบเปาเฉวียน กำปั้นทับกันอย่างขึงขัง  

เสี่ยวเถาเห็นดังนั้นจึงยิ้มออก ยกมือคำนับระดับหน้าอก แล้วโค้งลงจนเกือบถึงเอว  

หยางหมิงอวี้ยืนเอามือไขว้หลัง แววตาพราวไปด้วยรอยยิ้มขบขัน แล้วหันไปพูดกับเสี่ยวเถา  

“วันนี้แม่เจ้ากลับมาใช่ไหม? ไปบอกท่านป้าให้เตรียมสำรับมารับรองท่านเยว่” 

“พ่ะย่ะค่ะ” เสี่ยวเถาคำนับรับคำสั่ง แล้วรีบเดินออกไปอย่างกระฉับกระเฉง

“ป้าเถียนเป็นแม่ครัวที่ภัตตาคารเฟินเยว่ในตัวเมือง แล้วรู้ไหมว่าอาหารยอดนิยมของที่นั่นคืออะไร?” เขาถามขณะเดินไปด้วยกัน อินทุภาส่ายหน้า แววตาสะท้อนความอยากรู้ออกมาเต็มเปี่ยม  

“ข้าวไข่เจียว! กับเครื่องปรุงสูตรเด็ดที่เจ้าตั้งชื่อว่า ซอสมะเขือเทศ และซอสพริก!”  

หาาาา!?!

อินทุภาอ้าปากค้าง เขาเห็นแล้วขำเลยทำท่าเอานิ้วชี้แหย่เข้าไป ทำให้เธอรู้ตัวรีบหุบปากทันที  

“อย่าบอกนะว่า..เป็นความคิดของท่านเยว่” อินทุภาทาย  

“เจ้าเคยบอกว่า เรื่องพิสดารที่ไม่เหมือนใครให้ไว้ใจเจ้า” เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนพูดต่อ “พูดแบบภูมิอกภูมิใจด้วยนะ” อินทุภาหัวเราะแหยๆ ตามไปด้วย  

แบบนี้ก็ได้เหรอ!? เมนูง่ายๆ ยังกล้าเอามาหลอกชาวบ้านด้วยความภาคภูมิใจ!

“เฟินเย่วเหลามีชื่อเสียงเรื่องอาหารแปลก แต่อร่อยจนเลื่องลือไกล คนต่างเมืองแวะเวียนมาลิ้มลองไม่ขาดสาย โต๊ะจองเต็มทุกวัน ชาวบ้านของเรามีรายได้ และความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่าเมื่อสิบปีก่อนมาก”  

เขาหยุดเดิน หันมาสบตาอินทุภา บีบมือเธอเบาๆ  

“ทั้งหมดนี้ ต้องขอบใจเจ้า”  แล้วเขาก็ยกมืออินทุภาขึ้นมาจูบที่ข้อนิ้ว แววตาอ่อนโยน  

“เล่าให้ฟังหน่อยสิเพคะ ว่าท่านเยว่สร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้อีกบ้าง?”  

“เยอะเลย! ล้วนแต่คาดไม่ถึง และไม่น่าเป็นไปได้ทั้งนั้น!” เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม  

“ฝ่าบาทคงเสียพระทัยที่ได้รู้จักคนอย่างหม่อมฉัน!” อินทุภาแกล้งพูดประชด  

“ข้ายิ่งรู้สึกดีใจ ที่ได้มารู้จักคนอย่างเจ้าต่างหาก!” หยางหมิงอวี้ตอบยิ้มๆ พลางดึงมือเธอให้หยุดเดิน  

“ทางซ้ายคือชุมชนพัฒนาที่เราสร้างขึ้นด้วยกัน พรุ่งนี้จะพาไปดู ส่วนทางขวาคือทางไปจวนของข้า และบ้านของหมอซุน เราจะพักที่นั่น”  พูดจบ เขาก็จูงมืออินทุภาเดินไปทางขวา

อินทุภาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าต้นอวี้หลันในมิตินี้ ยืนต้นสูงเด่นอยู่บนเนิน ซึ่งมีทางลาดลงมา และมีทางแยกให้เลี้ยวซ้ายหรือขวา ส่วนอวี้หลันในมิติปัจจุบันนั้น ปลูกอยู่ในสวนหลังบ้านของซุนจ่งซาน ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก

“พี่ซานนี่นา!” อินทุภาอุทานด้วยความดีใจปนประหลาดใจ พร้อมกับยิ้มกว้าง เมื่อเดินเข้าประตูจวนและเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังตากสมุนไพรอยู่

“นั่นหมอซุนต่างหาก” หยางหมิงอวี้แก้คำให้

“เหมือนพี่ซานจริงๆ เพคะ เหมือนเป็นคนคนเดียวกันเลย!” อินทุภายังคงตื่นเต้นไม่หาย

หมอซุนเงยหน้าขึ้นจากสมุนไพรที่กำลังตาก เมื่อได้ยินเสียงสนทนาแว่วมา แต่จับใจความไม่ชัด เขาตะลึงงันอยู่กับที่ สีหน้ายิ้มกว้างด้วยความยินดีและรีบตรงเข้ามาหา

“อาอิง! นี่ใช่อาอิงจริงๆ หรือไม่! ทำไมถึงเหมือนกันราวกับฝาแฝดเช่นนี้ล่ะ!” เขาพูดพลางดึงมือเธอมากุมไว้ทั้งสองข้าง สีหน้าแสดงออกถึงความดีใจอย่างยิ่งยวด

“ท่านหมอซุนก็เช่นกันค่ะ เหมือนพี่ชายของฉันราวกับโคลนออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน” เธอเลียนแบบคำพูดของเขา แล้วหัวเราะ

“เจ้าก็เคยพูดเช่นนี้กับข้าเมื่อครั้งก่อนโน้น ยังบอกอีกว่ารักและนับถือในความเก่งกาจแสนดีของพี่ชายคนนั้นมาก”

“จริงหรือคะ? แต่พี่ซานของฉันก็แสนดีแสนวิเศษจริงๆ น่ะแหละ ฉันรักและนับถือเขาเหมือนพี่ชายแท้ๆ เลยค่ะ” เธอพูดด้วยความภูมิใจ

“ไปคุยกันข้างในดีกว่า” หยางหมิงอวี้ตัดบท

……………………….

“เทียน-นา! เทียนจินช่วยด้วยเถอะ! ท่านเยว่! ท่านเยว่! จริงๆ”

หญิงวัยกลางคน ประคองถาดอาหารเข้ามา ตาโตอุทานเรียกหาสวรรค์ จนเกือบปล่อยถาดทิ้ง ยังดีที่หยางหมิงอวี้รีบเข้าไปรับไว้ได้ทัน

นางเข้ามานั่งคุกเข่าลงที่พื้น ข้างโต๊ะกลมเล็กที่อินทุภานั่งอยู่ น่าจะเป็นท่านป้าเถียนแม่ของเสี่ยวเถา

“เจ้าเถามันวิ่งไปบอก ยังดุมันว่าอย่าเอาท่านมาล้อเล่น ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า จะเป็นเรื่องจริง! พวกเรารอคอยให้ท่านกลับมาตลอดหลายปีนี้ แต่ไม่มีข่าวคราวเลย” นางจับมืออินทุภา ทั้งบีบทั้งขยำ พูดไป ร้องไห้ไป

“ท่านป้า ฉันมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ที่ทำให้สูญเสียความทรงจำ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันยังจำท่านป้าไม่ได้” อินทุภาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พยายามพลิกมือข้างหนึ่งออกมาช้าๆ

ท่านป้า!..ขยำมือฉัน เสียจนจะเปลี่ยนรูปร่างได้อยู่แล้ว!!

“เอ่อ..ท่านอ๋องบอกฉันว่าท่านป้าและลูกสาว รับภาระดูแลเฟินเยว่เหลามาตลอดหลายปีนี้ ฉันต้องขอบคุณท่านป้ามากๆ เลยนะคะ” อินทุภายิ้มให้ ขยับดึงมือออกมาได้สำเร็จหนึ่งข้าง รีบพลิกมืออีกข้างมากุมมือนาง แล้วบีบซะเอง

“เป็นสิ่งที่ควรทำแล้วเจ้าค่ะ ท่านเยว่อุตส่าห์ลำบากทำเพื่อพวกเรา ถึงคราวที่พวกเราจะตอบแทนความดีของท่านบ้าง” นางปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นตามแรงดึงของอินทุภา

“เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะแวะไปหาท่านป้าที่บ้าน เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันยาวๆเลย” ท่านป้าเถียนเปลี่ยนมือพลิกกลับ แล้วขยำมืออินทุภาอีกครั้ง ก่อนขอตัวออกไป

ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาชายหนุ่มทั้งสอง ที่นั่งปิดปากนิ่งเงียบไม่มีคำพูดใดๆ แต่นัยน์ตาพราวไปด้วยรอยยิ้มขัน อินทุภายิ้มอย่างเขินอายให้คนทั้งคู่ แล้วหันหน้ามามองบนโต๊ะอาหาร

“โอ๊ะ..แม่เจ้า! เมนูชาววังทั้งนั้นเลยนี่!” อินทุภาตื่นตากับเมนูอาหารเมนูชาววัง ตำรับคล้ายๆ กับร้านอาหารของแม่

“ใช่ ล้วนเป็นอาหารที่ขึ้นชื่อของเฟินเยว่เหลา ตามคำโฆษณาชวนเชื่อของเจ้าที่ว่า..อร่อยเลิศอย่างเหลา ไม่ต้องชาววังก็กินได้ แถมจ่ายเพียงนิดเดียว! อ้อ! มีส่งต่าเปา ถึงบ้านให้ด้วยนะ เฉพาะในพื้นที่ที่กำหนด แล้วก็คิดค่าบริการแพงมาก!!” หยางหมิงอวี้พูดอย่างเห็นขันในแนวคิดของเธอ

หญิงสาวเห็นจานอาหารโปรด เรียงรายอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด ดูหน้าตาน่าอร่อยจนน้ำลายแทบไหล ตะเกียบในมือถือค้างอยู่กลางอากาศ มองไปทุกจานอย่างลังเล ไม่รู้ว่าจะเริ่มชิมจากจานไหนก่อนดี สุดท้ายก็ตัดสินใจเลือกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด

“อื้ม! รสชาติอร่อยจนเหมือนเจ้าของต้นตำรับมาเองเลยนะนี่!” สองหนุ่มหัวเราะขำ เมื่อเห็นหญิงสาวทำท่ายกยอตัวเอง

เธอรู้สึกพอใจ ที่อาหารออกมามีมาตรฐานฝีมือคุณนายอรรพี แบบนี้คงไม่ทำให้มารดาต้องขายหน้าแล้ว คิดไปคิดมา เธอเริ่มลังเลว่าจะขยายแฟรนไชน์ดีไหม เพื่อเผยแพร่ชื่อเสียงของแม่ให้ดังไกลไปจนถึงชาติหน้าเลยทีเดีย

…

หมอซุนฟังหยางหมิงอวี้เล่าเรื่องราวอย่างคร่าวๆ แล้วรู้สึกอัศจรรย์ใจกับปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น เขาคิดว่าอาจเป็นไปได้ที่ทั้งสองคนจะเป็นคนเดียวกัน หรืออาจเป็นผลจากมิติที่ซ้อนทับกัน หรือการกลับมาเกิดใหม่ในชาติภพอื่น นอกจากนี้ อาจมีเงื่อนไขบางอย่างที่ทำให้อินทุภาเป็นผู้ถูกเลือกอีกครั้ง

“แมวสีดำตัวนั้น ก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไข ของมิติที่เหลื่อมกันนี้ด้วย” หยางหมิงอวี้ตั้งข้อสังเกต

“แมวดำหรือ?” หมอซุนชะงักแล้วหันมาถาม

“ก็จากที่ท่านเล่าเรื่องราวในครั้งนั้น ทำให้ข้าคอยสังเกตอยู่ว่าจะเป็นดังนั้นหรือไม่ และพบว่าแมวดำตัวนั้นมีหยกสีขาวคล้ายกับที่ท่านเล่าไว้ทุกประการ” หยางหมิงอวี้อธิบาย

“แล้วตอนที่พระองค์ข้ามมิติกับท่านเยว่ครั้งแรก ไม่เห็นแมวดำหรือเพคะ?” อินทุภาถาม

“ครั้งนั้นเป็นเจ้าที่ข้ามมา ส่วนข้าอยู่บริเวณนั้นพอดี”

“ในวันนั้นกระหม่อมเห็นอาอิง พูดอะไรสักอย่างกับแมวดำ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในความมืดแถวต้นอวี้หลัน แล้ว…” หมอซุนพูดค้างไว้ สีหน้าเปลี่ยนไป เขาหลับตาลงสักครู่ก่อนเงยหน้าขึ้นมองอินทุภาอีกครั้ง “กระหม่อมเห็นร่างของอาอิงสลายกลายเป็นละอองสีทองหลังจากถอดแหวนวงนั้นออก”

“แล้วต้นอวี้หลันล่ะ! จะเกี่ยวข้องกับความลึกลับพวกนี้ด้วยไหม?” อินทุภาเปรยขึ้น

ทั้งสองหนุ่มหันมามองเธอพร้อมกัน ต่างก็ทำตาปริบๆ จ้องมองนิ่ง ในสายตาบ่งบอกว่า พวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

“จริงสิ! ต้องมีเงื่อนไขอื่นนอกเหนือจากหยกด้วย” หยางหมิงอวี้ตั้งข้อสังเกต  

“ถ้าอวี้หลันเป็นเงื่อนไขที่สี่ล่ะ เช่น เคยเป็นหลุมดาวตกมาก่อน” หมอซุนเสนอ  

“หรือเป็นหยกแบบเดียวกัน! | หรือเป็นหยกแบบเดียวกัน!”  อินทุภากับหยางหมิงอวี้พูดพร้อมกัน  

“ใช่แน่ๆ กระหม่อม! อาจเกิดเหตุการณ์ฝนดาวตกในวันเดียวกัน และบางส่วนอาจจะตกลงที่ต้นอวี้หลัน ..เอ๊ะ!” 

หมอซุนชะงักเหมือนนึกอะไรได้ขึ้นมา 

“ใช่แล้ว! กระหม่อมจำได้แล้ว! เหมือนท่านย่าจะเคยเล่าว่า ต้นอวี้หลันต้นนี้ มีอายุยืนยาวมาหลายชั่วอายุคน คนเฒ่าคนแก่เล่าต่อๆ กันมาว่า สมัยก่อนมีหลุมขนาดใหญ่ตรงต้นอวี้หลัน เกิดจากลูกไฟที่ตกลงมาจากฟ้า จนไหม้เหลือแค่ตอ แต่กลับไม่ตาย ต่อมาจึงแตกกิ่งก้านชูช่อ ยืนต้นตระหง่านมาจนถึงทุกวันนี้ คนในตระกูลจึงเชื่อกันว่า น่าจะเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์” หมอซุนพูดด้วยความตื่นเต้น  

“ต้องมีชิ้นส่วนของหยกชิ้นที่สี่แน่ๆ” อินทุภาดีดนิ้วด้วยความมั่นใจ  

“คงต้องลองกันอีกครั้งนะ” หยางหมิงอวี้หันมาขอความเห็นจากอินทุภา

“แต่คงยังไม่ใช่ตอนนี้นะเพคะ” อินทุภาทำเสียงอ่อย ยิ้มจืดๆ

“งั้นวันนี้ พักผ่อนกันก่อนเถิด กระหม่อมให้เด็กๆ จัดเตรียมห้องพักไว้ให้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หมอซุนพูด 

อินทุภาสะดุ้ง พยายามคิดในแง่ดีว่าเขาคงจะไม่ทำอะไร เหมือนที่เธอคิดไว้แน่ๆ

“ไป พักผ่อนกันเถอะเรา” หยางหมิงอวี้พูด พร้อมกับดึงมืออินทุภาให้ลุกขึ้น

ตายล่ะสิ!! .. ทำไมทำหน้าเหมือนหมาป่าล่าราคะแบบนั้นล่ะ!!

"ฝ่าบาทเพคะ พระองค์คงจะไม่..เอ่อ” อินทุภาพูดทิ้งค้าง เห็นหน้าเขาแล้วทำให้ใจหวาดหวั่น อีกทั้งยังไม่กล้าพูดต่อหน้าหมอซุน

หยางหมิงอวี้หัวเราะ กับท่าทีของอินทุภา แล้วมองหมอซุน ซึ่งคงจะเข้าใจกัน เพราะหมอซุนออกจากห้องไปทันที

หยางหมิงอวี้นั่งลงข้างๆ อินทุภา วางมือของเขาบนมือของเธอ นิ้วโป้งไล้หลังมือเบาๆ

“อันที่จริง เราก็เกือบจะเข้าพิธีกันอยู่แล้วนะ ครั้งนี้ก็ถือเสียว่ารวบรัดตัดขั้นตอน เหลือเฉพาะช่วงเวลาที่สำคัญก็แล้วกันนะ” หยางหมิงอวี้พยายามหว่านล้อมด้วยเสียงอ่อนโยน 

นี่ฉันข้ามมิติมาเจออะไรเนี่ย!? เขาช่างไม่เลือกวิธี เรื่องแบบนี้ก็พูดออกมาได้ง่ายๆ!!

“แต่ว่า..” อินทุภารั้งมือไว้ เธอยังไม่ปักใจเชื่อเหตุผลข้างๆ คูๆ ของเขา

หยางหมิงอวี้เดินจูงมืออินทุภา มายืนหยุดที่หน้าประตูห้อง ทั้งสองสบตากัน เขาค่อยๆ โน้มตัวลงมาจุมพิตที่หน้าผาก แก้มนวล และไถลมาจุ๊บที่ริมฝีปากเบาๆ  

“ฝันดีนะ คนงาม”  

นัยน์ตาของเขาวิบวับ พร้อมกับแววขี้เล่นที่เหมือนกำลังแกล้งเธอ อินทุภาเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม หยางหมิงอวี้หัวเราะเบาๆ แล้วเปิดประตู ดันเธอเข้าไปในห้อง ก่อนจะงับประตูปิด  

อ้าว!!  .. อิหยังวะ!?  

อินทุภายืนงงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจยาว เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองว่า หัวใจที่เต้นแรงนั้น เกิดจากความตื่นเต้นที่รอคอยให้บางสิ่งเกิดขึ้น หรือเพราะโล่งใจที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่

……………………….

 “ท่านเยว่เจ้าคะ!”

มีเสียงเรียกอยู่หน้าประตูแต่เช้า น่าจะเป็นสาวใช้ อินทุภาลุกไปเปิดประตู สาวใช้สองคนเดินตามกันเข้ามา

“ท่านอ๋องให้บ่าวนำชุดนี้มาให้เจ้าค่ะ”

“ไหน ขอดูหน่อย” อินทุภาหยิบเสื้อแต่ละชิ้นออกมากาง

“ใส่ยังไงกันล่ะนี่ ทำไมมีหลายชิ้นจัง”

“หลังอาบน้ำเสร็จ บ่าวจะช่วยแต่งตัวให้เจ้าค่ะ” อินทุภาหน้าแดง

“อย่าบอกนะว่า พวกเธอจะเข้าไปช่วยอาบน้ำด้วยเหมือนกัน” อินทุภาห่อปาก ตาโต

“เจ้าค่ะ” เสียงสองสาวตอบพร้อมกัน

“โอ๊ะ! ไม่ต้องๆ! ฉันอาบเองได้ พวกเธอจะออกไปก่อน หรือจะรอตรงนี้ก็ได้ ฉันอาบแป๊บเดียว”

“เป็นหน้าที่ของพวกเราเจ้าค่ะ หากท่านเยว่ปฏิเสธ พวกเราอาจถูกพ่อบ้านลงโทษ เพราะทำงานบกพร่อง”

สาวใช้นางหนึ่งพูดเสร็จก็ทำหน้าเศร้านัยย์ตาโศก อินทุภาลำบากใจ เพราะไม่สะดวกใจเลยที่ต้องเปลือยกายต่อหน้าคนอื่น ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ตามที

“งั้นก็ได้ แต่ให้ฉันลงน้ำก่อนนะ แล้วค่อยหันมา” เธอใจอ่อนจนได้

“เจ้าค่ะ” นางพูดพร้อมกัน แล้วก็หันไปยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย

…

“ท่านเยว่สวยเกินคำบรรยายจริงๆ เจ้าค่ะ ใบหน้าสวย รูปร่างก็งดงาม ผมดำเป็นประกายราวกับม่านไหม ผิวนวลเนียนละมุนราวกับแพรชั้นดี” สาวใช้กล่าวชมไม่หยุด ขณะกำลังช่วยอินทุภาแต่งตัว  

“พอแล้วนะ! เยินยอมาตั้งแต่ตอนอาบน้ำจนถึงแต่งตัว ฉันจะลอยไปติดเพดานแล้ว!”  

“แต่เป็นความจริงนี่เจ้าคะ ดูอย่างหน้าอกหน้าใจนี่ก็เหมือนกัน เกินมาตรฐานหญิงทั่วไปจริงๆ เจ้าค่ะ”  

อินทุภาพยายามกลั้นหัวเราะกับคำพูดของสาวใช้  

“แล้วแบบไหนล่ะถึงเรียกว่ามาตรฐานของผู้หญิง?”  

สาวใช้เหลียวมองกันแล้วหัวเราะ  

“ก็แบบบ่าวสองคนนี้แหละเจ้าค่ะ” 

……………………….

ต่าเปา" (打包 - dǎ bāo) เป็นคำภาษาจีนที่หมายถึง การห่ออาหารกลับบ้าน หรือ การแพ็คอาหารที่เหลือจากร้านอาหารเพื่อนำกลับไปกินต่อ