ตอนที่ 7 : ชุมชนพัฒนา

เสียงหัวเราะดังก้องในห้อง หยางหมิงอวี้ยืนอยู่หน้าประตู มุมปากเขาเผยรอยยิ้มเล็กน้อย เมื่อนึกถึงภาพสาวน้อยที่ตัวสั่นเทาเมื่อคืน แตกต่างจากตอนนี้ ที่สามารถหัวเราะเสียงใสราวกับไร้ความกังวล  

เขาชอบที่เธอมีความเป็นตัวของตัวเอง รู้ว่าต้องการอะไรและไม่ต้องการอะไร กล้าพูดกล้าทำ ไม่มีการปิดบังเสแสร้ง ซึ่งแตกต่างจากคนในยุคของเขาเป็นอย่างมาก  

“อรุณสวัสดิ์เพคะ” อินทุภาทักทายเมื่อเห็นหยางหมิงอวี้ยืนอยู่หน้าประตูห้อง จับกระโปรงถอนสายบัวอย่างนุ่มนวล  

สาวใช้ยิ้มแล้วรีบถอยออกไป หยางหมิงอวี้เดินเข้าใกล้ พลางยิ้มกับท่าทางขี้เล่นของเธอ  

“ชุดนี้พอดีไหม? ดูเหมือนจะคับไปหน่อยตรงนี้หรือเปล่า?” เขาใช้ข้อนิ้วไล้เบาๆ ไปตามแนวโค้งละมุนของอกสาว จากเนินเนื้อช่วงบน พาดผ่านยอดอกลงไปฐานล่าง

“ฝ่าบาท!!”

อินทุภาอุทาน หน้าแดงก่ำ จับมือซุกซนดึงออกไม่ให้เลื่อนต่อ

ตายล่ะ! ทำไมแค่สัมผัสเบาๆ ถึงกับทำให้ขนลุกไปทั้งตัว!!

หยางหมิงอวี้ถอนใจ พลิกข้อมือตัวเองจับมือบางจูงออกจากห้อง เขาเกือบลืมตัวอีกแล้ว

พับผ่าสิ! เวลาอยู่ใกล้กันทีไร นึกอะไรอื่นไม่ออกเลย จะอดทนได้นานแค่ไหนก็ยังไม่รู้!!

“เราจะไปไหนกันเพคะ?” เธอถามหลังจากปล่อยให้เขาจับจูงมาได้สักพัก

“ไปชุมชนพัฒนา” เขาตอบแต่ไม่หันมา สีหน้าด้านข้างขรึมเฉย แล้วก็ปล่อยมือที่เดินจับจูงกันมาก่อนหน้านี้ให้เป็นอิสระ ขณะเดินมาถึงคอกม้า

อินทุภาตาโต เมื่อเห็นม้าสองตัวผูกอานเรียบร้อยยืนเคียงกัน ตัวแรกเป็นม้าสีดำตัวใหญ่ ลำตัวสีดำสนิท ข้อเท้าทั้งสี่ข้างเป็นสีขาวราวกับใส่ถุงเท้าไว้ อีกตัวเป็นสีน้ำตาล แผงคอเป็นสีน้ำตาลอมทอง ที่ขอบตากับเท้าทั้งสี่เป็นสีขาวเช่นกัน

“ของเจ้า ชอบหรือไม่?” หยางหมิงอวี้เข้ามาลูบคอม้าตัวสีน้ำตาล วันนี้เขาตั้งใจจะสอนให้เธอขี่ม้า

“ชอบเพคะ” อินทุภาเข้าไปจูบบนหน้าผากม้า ลูบหน้า เอ่ยออกมาอย่างชื่นชม

“สวยจังเลย ชื่ออะไรเพคะ?”

“ซิงเหม่ย”

“ซิงเหม่ยเด็กดี ชื่อเพราะจัง ดวงตาของเธอก็สุกสกาวเหมือนดาวสมกับชื่อซะด้วยสิ .. ช่วยส่งหม่อมฉันขึ้นหน่อยซิเพคะ”

ประโยคหลังเธอหันไปพูดกับเขาอย่างกระตือรือร้น

หยางหมิงอวี้จับเอวอินทุภายกขึ้นอย่างง่ายดาย แล้วเขาก็ตาค้าง เมื่อซิงเหม่ยโผนวิ่งออกไปต่อหน้าต่อตา

“โอ๊ย!! อิงอิง!!”

แต่แล้วเขาก็ผิดสังเกต ม้าที่ออกวิ่งเตลิดไปนั้น คนที่ขี่ไม่น่าจะนั่งตัวตรงได้อย่างนี้ เขาโจนขึ้นหลังจ้าวพายุควบตามไปเต็มฝีเท้า

“ขี้โกง! ขี่ม้าเก่งออกอย่างนี้ ไม่บอกสักคำ”

เขาตามมาทัน อินทุภาหัวเราะ ชะลอความเร็วลง วิ่งหยาะรอให้เขาขึ้นหน้า เป็นเพราะไม่คุ้นสถานที่ด้วย และทางเริ่มแคบ มีสิ่งกีดขวางหลายอย่าง

“ก็พอเป็นเพคะ”

“ถ้างั้น คงเป็นของขวัญที่ถูกใจมากใช่หรือไม่?”

“เพคะ เป็นพระกรุณาเพคะ”

“ห่างเหินจัง” แล้วเขาก็ดึงบังเหียรซิงเหม่ยมาใกล้ ก่อนที่จะก้มลงจุมพิตรวดเร็วที่ริมฝีปากอินทุภา เธอตกใจผงะเอนไปข้างหลัง

ซิงเหม่ยเองก็หงุดหงิดที่ถูกดึงรั้ง ส่งเสียงฟืดฟาดแล้วขยับออก ทำให้หนุ่มสาวผละออกจากกันไปด้วย

“ม้ากับเจ้าของนิสัยเหมือนกันเลย!” เขาพ้อ ทำให้อินทุภาต้องหัวเราะ เพราะกำลังคิดว่าซิงเหม่ยช่างรู้ใจจริงๆ

“พระองค์เคยตรัสว่า..โครงการที่ร่วมกันก่อตั้งกับท่านเยว่ คือชุมชนพัฒนาหรือเพคะ? ” เธอพยายามชวนคุย เพื่อลดอาการขัดเขิน

“ใช่ ข้าได้รับพระราชทานที่ดินเมืองหวางจี ในเขตปกครองทางทิศเหนือนี้ทั้งหมด เมื่อสามปีที่แล้ว ตอนได้รับบรรดาศักดิ์เป็นหยางหมิงอ๋อง แล้วยังโปรดเกล้าฯ เปลี่ยนชื่อเมืองจากหวางจีเป็นหยางซื่อ เนื่องจากเป็นเมืองที่ทำรายได้สูงและมีชื่อเสียง” เขาหยุดนิดหนึ่ง แล้วเล่าต่อ

“สิบปีที่แล้วก่อนที่เจ้าจะมา พื้นที่บางส่วนยังเป็นป่ารกร้าง บางส่วนก็แห้งแล้งจนปลูกอะไรไม่ได้ แหล่งน้ำก็อยู่ไกล ทุรกันดารมาก ชาวบ้านบางกลุ่มอาศัยอยู่ห่างกัน ยากจนอดมื้อกินมื้อ ทำมาหากินลำบาก” เขาหันมองหน้าหญิงสาวนิดหนึ่งแล้วเล่าต่อ

“แต่หลังจากเจ้ามา ก็ได้ช่วยกันแก้ไขปัญหาเหล่านี้ ร่วมมือกันหลายฝ่าย ช่วยกันแก้ปัญหาความยากจน, วางผังเมือง, สร้างสาธารณูปโภค, รวบรวมชาวบ้านพื้นที่ห่างไกลให้มาอยู่รวมกัน, สร้างชุมชนและผืนที่ดินทำกินแบบเกษตรพอเพียง, สร้างอาชีพ, สร้างโรงเรียน เจ้ามีความรู้กว้างขวาง สามารถให้ข้อเสนอแนะได้ในหลายๆ เรื่อง ที่นำไปใช้แก้ปัญหาได้จริง ทำให้เป็นที่ยอมรับจากชาวบ้านและผู้นำในชุมชนพัฒนา”

ขณะที่หยางหมิงอวี้กำลังพูดอยู่นี้ สีหน้าเรียบเฉยก็จริง แต่แววตาอ่อนโยนลึกซึ้ง

อินทุภาคิดว่าสิ่งที่เขาพูดมานี้ ดูน่าเหลือเชื่อเกินไป ถึงแม้เธอจะเป็นหนอนหนังสือ เป็นนักอ่านตัวยง ชอบดูสารคดี หรือพวกคลิปต่างๆในยูทูป แต่เธอก็ไม่คิดว่า เธอจะเป็นคนคนเดียวกันกับบุคคลที่หยางหมิงอวี้กล่าวถึง ที่สามารถทำอะไรทั้งหมดนี้ได้

“ที่นี่เป็นชุมชนเกษตรกรรมที่ใกล้ที่สุด เราจะเริ่มจากที่นี่ก่อน”

หยางหมิงอวี้ลงจากหลังม้า เดินอ้อมไปรับอินทุภา เขายืนอยู่ชิดซิงเหม่ย มือรั้งเอวอินทุภาไว้มั่นยกเอวให้ตัวพ้นอาน ขณะที่เธอเกาะไหล่เขาเป็นหลักข้างละมือ รูดตัวลงมาสู่พื้น ต้นขาของเธอกับส่วนที่สงวนของผู้หญิง เบียดเสียดกับต้นขาของเขา ถูกส่วนสำคัญของเขาอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็รู้สึกถนัดถนี่

อินทุภาหน้าแดง ลงเหยียบพื้นหญ้าได้ก็หันหลังให้ รู้สึกร้อนไปหมดเหมือนถูกไฟนาบที่ตรงนั้น หยางหมิงอวี้เองก็รู้สึกคอแห้งผาก ต้องสงบสติอารมณ์อยู่ชั่วครู่ แล้วจูงม้าทั้งสองตัวออกเดินนำหน้าไป

…

“อั๊ยหยา! ท่านเยว่! ท่านเยว่! จริงๆ ด้วย เร็วไอ้หนูวิ่งไปบอกทุกบ้าน ไปเร็วๆ!”

ชายชราอายุประมาณเจ็ดสิบ หนวดสีขาวยาวถึงหน้าอก นั่งรับลมอยู่ตรงศาลาทางเข้าหน้าชุมชน ตะโกนอย่างดีใจเมื่อเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าคุ้นตาเดินเข้ามา 

อินทุภาจับเสื้อตรงข้อศอกหยางหมิงอวี้ กระตุกเบาๆ เพื่อบอกเขาเป็นนัยๆ ว่าเธอต้องการให้ช่วยอะไร ซึ่งเขาก็เข้าใจทันทีโดยไม่ต้องบอก

“ท่านปู่หวาง เป็นหัวหน้าชุมชนที่นี่”

ท่านปู่หวาง เดินรี่ตรงมาหาหญิงสาวโดยเร็ว ทั้งๆ ที่มีไม้เท้าค้ำยัน พอมาถึงก็คุกเข่าลง ก้มตัวจะทำความเคารพกับพื้น แต่อินทุภาผวาเข้าไปดึงตัวขึ้นมาซะก่อน

“ท่านปู่หวาง! ลุกเถอะค่ะ! อย่าทำให้ฉันต้องอายุสั้นเลย!”

ท่านปู่หวางยังไม่ทันจะลุกขึ้น ชาวบ้านกลุ่มใหญ่หลายสิบชีวิตเดินเป็นวิ่งเข้ามา คุกเข่าตามท่านปู่  คำนับกับพื้นกันทั้งหมด อินทุภาหน้าตาเหลอหลา หันไปหาหยางหมิงอวี้เพื่อขอความช่วยเหลือ

“เอาเถอะทุกคน ลุกขึ้นกันก่อน” หยางหมิงอวี้ทำมือให้ทุกคนลุกขึ้น

“มีข่าวลือมากมายว่าท่านเยว่เสียชีวิตแล้ว แต่พวกเราไม่เชื่อ เรารอคอยให้ท่านกลับมาตลอดหลายปีนี้ แล้วท่านก็มาจริงๆ ชีวิตนี้ของข้าน้อยได้ตายตาหลับแล้ว!” เสียงปู่หวางพูดคร่ำครวญ มือตบอก น้ำตาคลอเบ้า

อินทุภาก็พลอยอินไปด้วย ขอบตาร้อนขึ้นมาเหมือนกัน เพราะซาบซึ้งแทนท่านเยว่ผู้นั้น เธอรับสมอ้างไปก่อนก็ได้ ปฏิเสธอะไรไปตอนนี้ จะเป็นการทำลายศรัทธาของพวกเขาไปเปล่าๆ

“จ้ะ ฉันกลับมาแล้ว” อินทุภาพูด แต่รู้สึกเลยว่าตัวเองยิ้มจืดๆ พิกล

“ไปขอรับท่านทั้งสอง เชิญที่เรือนของข้าน้อยก่อน ข้าน้อยอยากรับรองท่านทั้งสอง ให้เป็นเกียรติเป็นศรีกับวงศ์ตระกูลชั่วลูกชั่วหลาน!” ปู่หวางเอ่ยปากเชื้อเชิญอย่างพินอบพิเทา ราวกับอินทุภามียศมีตำแหน่งเทียบเท่าท่านอ๋องไปด้วย 

หยางหมิงอวี้อธิบายขณะเดินตามท่านปู่หวางไปด้วยกัน

“ที่ชุมชนนี้เป็นชุมชนเกษตรกรรมทั้งหมด เราแบ่งที่ดินทำกินให้แต่ละบ้าน ให้ความรู้เกี่ยวกับวิถีเกษตรพอเพียง มีคนกลางรับซื้อผลผลิต ส่วนหนึ่งส่งไปที่เฟินเยว่เหลา ชาวบ้านมีกินมีใช้ในครัวเรือน และยังมีรายได้เพิ่มอีกด้วย” 

“มิน่าล่ะ เฟินเยว่เหลาจึงมีวัตถุดิบหลากหลายตามฤดูกาล” อินทุภารู้สึกทึ่ง

“ใช่ ถ้าผลผลิตมากหน่อย ก็ทำเป็นของแห้ง ของดอง เก็บไว้กินในช่วงฤดูหนาว และบางส่วนยังสามารถนำไปขายได้อีก”

หลังจากออกจากบ้านท่านปู่หวาง หยางหมิงอวี้พาอินทุภาเดินดูโดยรอบ ไม่ว่าจะผ่านบ้านไหน ล้วนแต่นำผักผลไม้ ของหมัก ของดอง ของแห้งใส่ตระกร้าเตรียมมอบให้ ซึ่งหยางหมิงอวี้ต้องบอกตลอดทางว่าต้องไปอีกหลายที่ นำไปด้วยไม่ได้ รับไว้ได้แต่น้ำใจ

กว่าจะออกจากชุมชนเกษตรกรรม ก็เกือบบ่ายคล้อย หยางหมิงอวี้พาไปหมู่บ้านถัดไป  ซึ่งเป็นชุมชนหัตถกรรมผ้าไหม  และจักสาน เขาเล่าว่าในช่วงที่ท่านเยว่ผู้นั้นยังอยู่ ได้เป็นคนออกแบบลายผ้า และรูปแบบผลิตภัณฑ์จักสาน เป็นที่นิยมกว้างขวางในตลาดกลางถึงชนชั้นสูงอยู่ช่วงหนึ่ง เพราะมีรูปแบบที่ไม่ซ้ำใคร และกลายเป็นรูปแบบในตำนานที่เป็นของสะสม 

ชุมชนถัดไปจะเป็นชุมชนเหมืองและอัญมณี แต่ระยะทางต้องไปอีกไกล เกือบถึงหน้าด่าน ซึ่งเป็นแถบพื้นที่ที่เป็นภูเขา จึงต้องหาที่พักแรมกันก่อน ค่อยเดินทางกันต่อในวันรุ่งขึ้น

“กระหม่อมดีใจจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ที่ท่านอ๋องให้เกียรติเลือกพักกับเราที่นี่” เถ้าแก่รีบกุลีกุจอมาต้อนรับถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยม

“แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งกระหม่อม คือ.. วันนี้เราเหลือห้องพักแค่ห้องเดียว” เขาพูดอย่างขอลุแก่โทษ ที่แก้ปัญหาให้ไม่ได้

หยางหมิงอวี้หันหน้ามามองอินทุภาชั่วครู่ ก่อนที่จะตัดสินใจโดยไม่ถามความเห็นของเธอ

แล้วมองเพื่อ?

“ได้ ไม่เป็นไร ห้องเดียวนั่นก็ได้ ขอเครื่องนอนเพิ่มด้วยแล้วกัน” เถ้าแก่ยิ้มกว้าง รีบเดินห่างออกไป

หยางหมิงอวี้หันมาเลิกคิ้ว เหมือนรอให้เธอโต้แย้ง เธอหันหน้าหนีเพราะพูดไปก็เท่านั้นแหละ

ก็เอาที่สบายใจแล้วกัน!

…

เถ้าแก่เปิดประตูห้องให้กว้างออกทั้งสองบาน จากนั้นก็โค้งคำนับจากไป หยางหมิงอวี้เดินนำไปเข้าก่อน เหลียวมองซ้ายขวา แล้วหันมาหาหญิงสาว

“เจ้าก็นอนที่เตียง ส่วนข้าก็ที่เก้าอี้ยาวนั่น” เขาชี้ไปอีกฟากหนึ่งของห้อง 

เธอไม่พูดอะไร เดินตรงไปที่เตียงทันที แล้วคลี่ผ้าม่านมาปิดบังสายตาคนด้านนอกไว้ ถอดเสื้อชั้นนอกออก เหลือแต่เสื้อและกางเกงตัวใน แล้วลงนอนหนุนหมอนอย่างอ่อนเพลีย

…

อินทุภาหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่รู้สึกตัวตื่นเพราะอากาศที่เย็นลง เธออยู่ในมุมด้านในสุดของห้องยังเย็นขนาดนี้ แล้วคนด้านนอกล่ะ อินทุภาแหวกผ้าม่านแอบมอง เห็นเขานอนกอดอกตัวคุดคู้อยู่บนเก้าอี้ยาว ทำให้รู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้ เลยหยิบเสื้อเสื้อคลุมมาสวมแล้วลุกออกไปดู

“ฝ่าบาทเพคะ! ฝ่าบาท!” หญิงสาวเรียก จับแขนเขย่าเบาๆ

“หือ มีอะไร?” เขาปรือตามอง

“ลุกเถิดเพคะ ไปนอนบนเตียง ตรงนี้เย็นมาก”

“เจ้าแน่ใจรึ?”

“เพคะ มาเถอะ หม่อมฉันจะหอบผ้าห่มไปให้”

เอาเถอะ! ทนอายหน่อย ดีกว่าทำให้เขาไม่สบาย

“เราคงต้องซ้อนผ้าห่มสองผืน จะได้ช่วยให้อุ่นขึ้นเจ้าเห็นว่าอย่างไร?” เขาถาม เชิงขอความคิดเห็น อินทุภาชะงักนิดหนึ่ง

เดี๋ยวนะ!..ขอตั้งสติแป๊บ!

“เอ่อ..เพคะ แบบนั้นน่าจะดีกว่า” เธอยิ้มจืดเจื่อน

หยางหมิงอวี้นอนรอให้อินทุภาลงนอนก่อน จากนั้นจึงจัดแจงปูผ้าห่มสองชั้นทับกันให้เรียบร้อย ก่อนจะค่อยๆ นอนชิดหลังและโอบเอวเธอไว้อย่างนุ่มนวล อินทุภาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงความเย็นจากมือของเขา แต่เมื่อร่างกายทั้งสองชิดกันมากขึ้น ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านกลับทำให้เธอรู้สึกร้อนมากกว่าหนาว

“นอนเถอะ ขอแค่นอนกอดเฉยๆ แบบนี้แหละ”