ตอนที่ 9 : หายเมาหรือยัง? เลิกแกล้งได้แล้ว(nc นิดๆ)

“มากันแล้วๆ ขอต้อนรับท่านอ๋องด้วยความยินดีพ่ะย่ะค่ะ”

ชายวัยประมาณหกสิบปี มีหนวดเรียวเล็กบนริมฝีปาก ไว้เคราเล็กแหลมที่ปลายคาง แต่งกายภูมิฐาน ยืนรอต้อนรับ มีชายฉกรรจ์ประมาณเจ็ดถึงแปดคน พกดาบไว้ที่เอว ยืนเรียงสองแถวอยู่ด้านหลัง

“อิงอิงนี่คือท่านหงส์จิ่ว หัวหน้าหมู่บ้าน เคยเป็นครูสอนหนังสือมาก่อนจะมาอยู่ที่นี่ .. ท่านหงส์ นี่เยว่อิง ผู้เชี่ยวชาญเรื่องเครื่องประดับและอัญมณี”

“คารวะท่านหงส์” อินทุภากำมือคำนับ น้อมศีรษะให้ความเคารพผู้สูงวัยกว่า

“ไม่ต้องเกรงใจๆ .. เชิญเสด็จท่านอ๋อง พวกเราเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆ รอต้อนรับด้วยกระหม่อม”

หยางหมิงอวี้และอินทุภาเดินตามหัวหน้าหมู่บ้าน ไปยังศาลาทรงกลมขนาดใหญ่ ซึ่งจัดเตรียมไว้อย่างอลังการณ์เพื่อต้อนรับโดยเฉพาะ

อินทุภากวาดตามองสถานที่ไปโดยรอบ มีโต๊ะเตี้ยและเบาะนั่งกับพื้น เป็นแนวสามชั้นวางเรียงตามระยะของพื้นที่ทรงกลม แต่ละโต๊ะมีสาวงามผิวขาวผ่อง อยู่ในชุดเกาะอกปาดครึ่งเต้า คลุมไหล่ด้วยผ้าซีทรูเนื้อบาง ตัวกระโปรงผ่าข้างจนถึงขาอ่อน บางคนเดินเห็นเรียวขาขาวรำไรอย่างน่าดู บางคนนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะคอยบริการรินเหล้าและตักอาหาร

อื้อหือ..อลังการงานสร้าง!!

“เชิญเสด็จทางนี้กระหม่อม” ท่านหงส์เชื้อเชิญให้หยางหมิงอวี้นั่งที่โต๊ะแถวหน้า กึ่งกลางวงกลม แล้วเชิญให้อินทุภานั่งโต๊ะตัวถัดมาทางซ้ายมือของเขา

หยางหมิงอวี้สบตาอินทุภาแล้วเลิกคิ้วให้ เธอขึงตาใส่ สะบัดหน้ามองไปทางอื่น

เชอะ! อยากทำไรก็ทำไปสิ!  

กลุ่มหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อย ราวกับเนื้อผ้าไม่พอตัดชุด เดินเรียงถือถาดสำรับเข้ามา ด้านหลังเป็นนางรำเนื้อผ้าน้อยชิ้นกว่ากลุ่มแรก โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง เดินนวยนาดเข้ามาหลังจากกลุ่มแรกวางอาหารเรียบร้อยแล้วออกไป

เสียงดนตรีดังขึ้น อินทุภาเพิ่งจะเห็น เครื่องดนตรีหลายชิ้นสอดประสานบรรเลงเพลงอยู่ด้านนอก นางรำนุ่งน้อยห่มน้อย เริ่มขยับส่ายสะโพกดินระเบิดร่ายรำ ส่งสายตายั่วเย้า ยิ้มหวานปานน้ำผึ้งไปทางหยางหมิงอวี้ เธอหันไปมอง เห็นเขาทำหน้าเรียบเฉย บางครั้งก็เอียงหน้าฟังหงส์จิ่ว ที่ชวนสนทนาอยู่ทางด้านขวา

อินทุภาทอดสายตามองสาวงามที่นั่งข้างๆ เขา กำลังใช้มือข้างหนึ่งรินเหล้าใส่จอกเล็ก ส่วนอีกมือวางบนหัวไหล่ของชายหนุ่ม พร้อมเบียดหน้าอกแนบชิดกับแขนที่แข็งแรง จนเห็นการเสียดสีทุกครั้งที่เขายกจอกเหล้าขึ้นดื่ม เธอมองสะโพกผายดินระเบิดขยับชิดตัวเขาเข้าไปอีก จนเข่าแทบจะเกยขึ้นมานั่งบนตักอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนเขายังเฉย ไม่ได้มีอาการที่จะปฏิเสธแต่อย่างใด

อินทุภามองอย่างรำคาญใจ นึกอยากจะลุกไปจิกผมสาวคนนั้นให้หน้าหงายจนหลุดติดมือมาเป็นกระจุกเลยยิ่งดี จะได้เลิกทำท่าทางยั่วยวนชวนปล้ำกลางที่สาธารณะแบบนั้นเสียที

เฮอะ!! พวกมลพิษทางสายตา!

สาวน้อยที่นั่งข้างๆ ค่อยๆ รินเหล้าให้อินทุภา แล้วตักอาหารใส่จานวางไว้ให้ตรงหน้า เธอแอบมองด้วยความพิจารณา สังเกตเห็นกิริยามารยาทที่เรียบร้อย และสีหน้าที่สงบนิ่ง ซึ่งดูขัดแย้งกับลักษณะการแต่งตัวที่โดดเด่น ของสาวผู้นี้ด้วยความแปลกใจ

“สาวงามทั้งหมดนี้ เป็นคนของหมู่บ้านนี้หรือ?” อินทุภาชวนคุย

“เฉพาะที่นั่งอยู่ในนี้ กับคนเดินอาหารเจ้าค่ะ นางรำกับนักดนตรีนำมาจากในเมือง” หญิงสาวกล่าว

“ทำไมต้องแต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อยแบบนี้ด้วยล่ะ หรือว่า.. ขอโทษนะที่ต้องถาม คือ.. มีบริการสำหรรับผู้ชายที่หมู่บ้านนี้ด้วยหรือเปล่า? ” เธอถามแบบตะกุกตะกัก เพราะกลัวคนข้างๆ จะเข้าใจผิด

“ไม่มีแบบนั้นเจ้าค่ะ หัวหน้าหมู่บ้านได้จัดเตรียมไว้สำหรับต้อนรับแขกโดยเฉพาะ” เธอตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เท่ากับว่า ไปเกณฑ์สาวๆ ในหมู่บ้านมาหรอกรึ?” หญิงสาวไม่ตอบ ก้มหน้ารินเหล้า ปากเม้มเป็นเส้นตรง

“เจ้าชื่ออะไร?” อินทุภาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“เสียวมี่ เจ้าค่ะ”

“เสียวมี่ข้าคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ ถ้ามีอะไรที่ไม่สบายใจ หรือต้องการใช้ช่วยเหลืออะไร ข้าเต็มใจช่วย ขอให้บอก” เสียวมี่สบตาอินทุภาแต่ไม่พูดอะไร ยิ้มเพียงเล็กน้อย แล้วคีบอาหารมาวางไว้ให้ในจาน

อินทุภาหันหน้าไปทางหยางหมิงอวี้ เห็นเขามองตรงมาที่เธอ ไม่ได้มองโชว์นางรำดาวยั่วอะไรนั่น แต่อินทุภาสะบัดหน้ามองทางอื่น เพราะหมั่นไส้หน้าอกที่เบียดเสียดถูไถกับลำแขนแข็งแรงนั้น โดยที่เขาไม่คิดจะขยับหนี

อินทุภายกเหล้าขึ้นดื่มอย่างโมโห แต่แล้วก็สะดุ้งชาวาบ ร้อนไปตลอดลำคอ เธอไม่ทันคิดว่าเหล้าโบราณจะแรงถึงขนาดนี้

หยางหมิงอวี้จับตาดูอินทุภา ซึ่งดูเหมือนจะเริ่มเมา เขาเห็นเธอยกดื่มหมดจอกครั้งแรก จากนั้นก็ค่อยๆ จิบในจอกต่อมา จนกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังยกดื่มไม่หยุดคล้ายจะติดใจในรสสุรานั้น เขาค่อนข้างเป็นห่วง แต่ก็ต้องนิ่งไว้ก่อน เพราะต้องคอยสังเกตดูท่าทีของคนเหล่านี้ไปด้วย

“ท่านหงส์ ข้าเห็นจะต้องขอตัวไปพัก วันนี้เดินทางมาไกลเลยค่อนข้างจะเพลีย” เขาเตรียมตัดบท รู้สึกเป็นห่วงคนที่เริ่มจะเมา

“ฮ่อๆ ได้ๆ กระหม่อมจัดเตรียมที่พักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวกระหม่อมจะให้เด็กๆ พาไปพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านหงส์สะบัดมือ ส่งสัญญาณให้สาวงามที่นั่งข้างๆ หยางหมิงอวี้รับหน้าที่ นางยิ้มอย่างดีใจราวกับถูกรางวัลใหญ่ รีบสอดแขนกอดรัดแขนข้างหนึ่ง ของหยางหมิงอวี้ไว้แน่นยิ่งกว่ากาว เตรียมประคองเขาให้ลุกขึ้น

“หม่อมฉันจะพาไปเองเพคะ” นางพูดเสียงหวาน กระชับแขนกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม เบียดหน้าอกเต่งตูมเข้าไปชิดยิ่งขึ้น

“โอ๊ะ ไม่เป็นไร ให้เด็กคนนั้นไปแทนแล้วกัน” หยางหมิงอวี้ชี้มือไปที่สาวน้อยที่นั่งข้างๆ อินทุภา

ท่านหงส์ทำมือสะบัดให้นางถอยออกไป ท่านอ๋องผู้นี้คงจะชอบแบบเรียบๆ ติ๋มๆ มากกว่าพวกใส่พานถวายถึงโอษฐ์ เขากัดกรามไว้แน่นจนเห็นได้ชัด จำใจเรียกสาวน้อยข้างๆ อินทุภามาแทน

หยางหมิงอวี้อุ้มอินทุภาไว้ในอ้อมแขน แล้วกอดกระชับตัว เดินตามสาวน้อยไปยังห้องพักที่เตรียมไว้

“ห้องพักท่านเยว่ ห้องนี้เพคะ”

“ห้องข้าล่ะ?”

“ห้องบรรทมฝ่าบาท อยู่อีกฝั่งหนึ่งของเรือนเพคะ เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุด มองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก”

“เจ้าไปที่ห้องข้า จุดเทียนเฉพาะตรงหัวนอน แล้วนอนอยู่ที่นั่น”

“เพคะ” สาวน้อยรับคำเสียงเบา ก้มหน้า ปากสั่น

หยางหมิงอวี้พยุงอินทุภาไปที่เตียง จัดการถอดเสื้อผ้าชั้นนอก เดินหาน้ำกับผ้าสำหรับเช็ดตัว

“ฮื้อ! อย่ามายุ่ง! จะไปไหนก็ไป! พวกเสเพล!” อินทุภาเสียงอ้อแอ้ ปัดมือ หลบหน้าหนีผ้าชุบน้ำเย็นๆ นั้น

“ข้าทำอะไรผิด? ถึงได้กลายเป็นคนเสเพล” เขากลั้นยิ้ม

“พระองค์! ก็คงไม่ต่างจากผู้ชายทั่วไป เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น เป็นแค่เซ็กส์ทอย!”

“เพ้อใหญ่แล้ว เซ็กส์ทอยคืออะไร? ฟังดูเหมือนความหมายจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

“คนบ้ากาม! มักมาก! ล่าราคะ!” เธอตะโกนใส่หน้า มือผลักไปที่อก

หยางหมิงอวี้ไม่อยากโต้เถียง หรือแก้ตัวตามที่ถูกกล่าวหา เขาดึงอินทุภาขเข้ามาในอ้อมกอด จนร่างกายทั้งสองเบียดชิดกัน เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดนั้นกลับจมหายไปท่ามกลางริมฝีปากของเขา วงแขนแข็งแรงรัดไว้แน่นจนเธอแทบจะขยับตัวไม่ได้ ความอึดอัดทำให้เธอพยายามดิ้นหนี แต่ก็ไร้ผล

ชายหนุ่มค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกจากเธอ แล้วเคลื่อนลงมาจูบไล่ตามลำคออย่างอ่อนโยน ก่อนจะเบี่ยงขึ้นไปสัมผัสแอ่งเล็กหลังติ่งหู เธอตัวแข็งเกร็งไปชั่วครู่ แต่แล้วก็ยอมเงยหน้าขึ้น ปล่อยให้เขาทำตามใจโดยไม่ขัดขืนอีก พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

“หายเมาหรือยัง? เลิกแกล้งได้แล้วนะ” เขากระซิบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงความขี้เล่น

“อื๋อ!... รู้ได้ยังไงน่ะ?” เธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่เสแสร้งแกล้งทำอีก

“รู้สิ! เมาตรงไหนกัน หลอกด่าชัดๆ!” เขาพูดพลางหัวเราะเบาๆ

อินทุภายิ้มอายๆ แล้วทุบไปที่อกเขาเบาๆ ด้วยความขัดใจ แต่แววตาของเธอกลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน

“เกลียดคนรู้ทัน! ปล่อยก่อนเพคะ” เธอดันอกเขา ยันตัวจะลุก เขาจึงคลายแขนออกช้าๆ

“ว้า! เสียดาย รู้งี้ปล่อยเลยตามเลยเสียก็ดีหรอก” อินทุภาหัวเราะเบาๆ ให้กับความทันคนของเขา

“จริงๆ ก็มึนนิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับเมาหรอกเพคะ หม่อมฉันทำเพื่อให้แน่ใจว่าเราจะไม่ถูกจับแยกกัน”

อินทุภาขยับถอยหลังไปพิงพนักหัวเตียง  ในขณะที่หยางหมิงอวี้นอนราบหนุนหมอน มือข้างหนึ่งสอดหนุนหลังศีรษะอีกทีหนึ่ง

“หม่อมฉันรู้สึกไม่ชอบมาพากล เป็นห่วงฝ่าบาท ในดงอิทธิพลอันธพาลแบบนี้ เราเกาะกลุ่มกันไว้น่าจะปลอดภัยกว่า”

“อืม แล้วเจ้าเห็นด้านนอกศาลาหรือไม่ ชายฉกรรจ์พร้อมอาวุธครบมือ เฝ้ายามอยู่โดยรอบ ข้านับจำนวนคร่าวๆ ได้ราวๆ ยี่สิบกว่าคน”

“พวกเขาจะลงมือคืนนี้ไหมเพคะ?”

“คิดว่าไม่ มันโจ่งแจ้งเกินไป หลักฐานอาจจะมัดตัวได้ แต่หลังจากที่เราออกไปจากที่นี่ นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง!”

“เสียวมี่ ผู้หญิงที่นั่งข้างหม่อมฉัน ถ้าเราสามารถให้เธอยอมพูดอะไรออกมาได้บ้าง คงจะดีไม่น้อย”

“ข้าให้นางไปนอนรอที่ห้องข้าแล้ว ตบตาคนพวกนั้นเอาไว้ก่อน บางทีเผื่อจะได้เรื่องได้ราวอะไรมาบ้าง”

“ได้แน่ๆ เพคะ! ได้ขึ้นสวรรค์กันคืนนี้แหละ!” เธอตวัดสายตาใส่เขาอย่างขวับๆ โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความขี้งอน

หยางหมิงอวี้หัวเราะเบาๆ เขาชอบกิริยาขี้งอนเหมือนเด็กน้อยของเธอเหลือเกิน มันทั้งน่ารักและน่าเอ็นดู เขาค่อยๆ เขยิบตัวเลื่อนศีรษะขึ้นมาหนุนตักเธอ พร้อมกับอ้อมแขนไปโอบเอวหญิงสาวไว้อย่างนุ่มนวล

“คนดี ยังไม่เชื่อใจกันอีกหรือ รู้ไหมว่าเวลาอยู่ใกล้เจ้าทีไร ข้าจะคลั่งตายอยู่แล้ว” เขาพลิกตัวมาชิดอินทุภาอีกครั้ง พูดเสียงอู้อี้ด้วยน้ำเสียงอ้อน

“ใช่สิ! อยู่ใกล้กันแล้วจะคลั่ง เลยต้องไปหาคนที่อยู่ไกลๆ หน่อย จะได้หายคลั่งใช่ไหมล่ะ!” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“โอ๊ะ! ข้าน้อยมิกล้า! มือเท้าหนักแบบนี้ ใครจะกล้าไปหาคนอื่นได้อีก!” เขาพูดพลางยิ้มกว้าง พร้อมกับกอดเธอไว้แน่นขึ้น

“นี่แน่ะไม่กล้า! แล้วที่เบียดเสียดถูไถกันเมื่อหัวค่ำนั่น คืออะไร! นี่ๆ!! ฉันหมั่นไส้จะตายอยู่แล้ว!” เธอกำหมัดรัวกระหน่ำทุบลงที่ต้นแขนแข็งแรงของเขา ด้วยความหมั่นไส้สุดขีด กับอาการที่พูดอย่าง แต่ทำอีกอย่างของเขา

“เด็กบ้านี่! ชักกำเริบใหญ่แล้วนะ!” เขาตวาดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แต่แววตากลับแฝงไปด้วยความขบขัน

หยางหมิงอวี้ค่อยๆ ลุกขึ้นมาคุกเข่า จับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง กดลงไปข้างลำตัวของเธออย่างนุ่มนวล ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากนุ่มอุ่นเบาๆ หญิงสาวตัวแข็งทื่อ ตาเบิกกว้าง ทำท่าจะขัดขืน แต่แล้วไม่นานก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย โอนอ่อนเข้าหา ทำให้เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอด้วยความพึงพอใจ

ที่ยอมนี่อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์สุรากระมัง

ชายหนุ่มค่อยๆ จูบริมฝีปากของเธออย่างอบอุ่นและนุ่มนวล ทุกการสัมผัสเต็มไปด้วยความทะนุถนอม ไม่เร่งร้อน สองมือของเขาค่อยๆ ลูบไล้ขึ้นมาตามแขนเธออย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ แหวกสาบเสื้อด้านหน้าออกจากกัน ปลดตะขอบราลูกไม้ แล้วประคองเธอให้นอนลงใต้ร่างของเขา มือลูบไล้เคล้าคลึงที่ทรวงอกอย่างอ่อนโยน นิ้วหัวแม่มือปัดยอดอกเบาๆ จนเธอแอ่นหลังขึ้นอย่างลืมตัว เขาจึงลูบไล้ต่อไปอย่างชวนสยิว ทั่วทั้งร่างของเธอ

เขาถอนริมฝีปากเพื่อจูบไซ้มาตามลำคอ แล้วเบี่ยงขึ้นมาหาติ่งหู งับเม้มเบาๆ ก่อนจะจูบระเรื่อยลงมาหยุดที่ยอดทรวงอกอวบ

อินทุภาค่อยๆ เลื่อนมือเข้าไปในผมดกหนาของเขา แล้วกดศีรษะให้แนบชิดกับเรือนร่างของตัวเอง ปลายลิ้นที่สัมผัสเบาๆ โลมไล้ไปมานั้น ทำให้เกิดความทรมานที่แปลกประหลาด จนต้องบิดตัวไปมาในอ้อมแขนที่แข็งแรงของเขา เพื่อหลบเลี่ยงความรู้สึกวาบหวาม ใจหนึ่งก็อยากให้เขาเลิกทำแบบนี้เสียที แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เขาหยุดเลยสักนิด

“เป่าเป้ย์..น่ารักเหลือเกิน นุ่มนิ่มไปทั้งตัว” เขาพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา แหบพร่าเล็กน้อย

หญิงสาวรู้สึกว่า ตัวเองกำลังเสียการควบคุม ไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ คิดอะไรไม่ออกสักอย่าง นอกจากเสียงครวญครางเบาๆ ที่หลุดออกมา โดยที่เธอไม่อาจหักห้ามใจได้