พยาบาทรักลวงใจ

1

1 นอกกำแพงบ้านหลังใหญ่ที่มีความยาวเกือบหนึ่งร้อยเมตร ร่างเด็กหญิงวัยสิบห้าปียืนอยู่ติดกำแพง ดวงตาของเธอมองลอดผ่านรูอิฐบล็อกไปยังภาพครอบครัวแสนอบอุ่นของเจ้าของบ้าน ที่กำลังนั่งเล่นอยู่กลางสนามหญ้า เธอน่าจะอยู่ตรงนั้น อยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกท่ามกลางความอบอุ่น มิใช่อยู่กันตามลำพังกับมารดาที่ถูกทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดี มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้นที่เธอสัมผัสได้ตั้งแต่รู้ความจริง น้ำตาเม็ดเล็กหยดไหลเป็นทางขณะที่เด็กหญิงมองภาพนั้น ภาพอันแสนเจ็บปวดใจ ยิ่งมองยิ่งเจ็บ แต่เธอก็เลือกที่จะยืนมองภาพนั้นให้ตอกย้ำความแค้นที่ฝังเข้าลิ่มเลือด ให้หยั่งลึกถึงความปวดร้าวของตนเอง เพื่อวันหนึ่งเธอจะถ่ายเทความรู้สึกที่ได้รับให้กับสองแม่ลูกที่พรากทุกอย่างไปจากตน “พ่อจะรู้ไหมคะว่า มีหนูอยู่ในโลกนี้” วชิราภรณ์พูดเบาๆ กับตัวเอง พร้อมกับน้ำตาหลั่งไหลไม่ขาดสาย “แต่สักวันพ่อจะต้องรู้ หนูจะทำให้พ่อรู้ว่า พ่อมีลูกคนนี้อีกคน” มือเล็กปาดน้ำตาทิ้ง หยุดการสะอื้นไห้ จ้องมองไปยังเด็กหญิงหน้าตาสะสวยอยู่ในอ้อมกอดของชายสูงวัยที่คงไม่รู้ว่า กำลังถูกพี่สาวต่างมารดาอาฆาตแค...