บทที่ 3 三

งานเลี้ยงวันนั้นได้ผ่านมาแล้วอีกหลายปี

เป็นหลายปีที่น่ารำคาญใจยิ่ง ด้วยมีข่าวลือแพร่สะพัดไปว่ามี่ฮวาแย่งชิงอวี้เวินฉิงมาจากจื่อสุ่ยจิง

แรกๆมี่ฮวาไม่รู้อะไรจึงออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกตามปกติ กระทั่งเห็นสายตาคนรอบข้างที่เปลี่ยนนั่นแหละ ความรู้สึกนางถึงเปลี่ยนตาม

ประกอบกับเหล่าคนใช้ที่ไปตลาดเช้าชอบเอาข่าวแปลกๆมาเล่าให้ฟัง ทำให้ยิ่งระคายหู

จากนั้นนางก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในวัง แทบไม่กล้าย่างกรายออกจากตำหนักด้วยซ้ำ บิดานางก็อยากจะช่วยแก้ปัญหาให้ แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ตกเสียที

เขารู้ว่าลูกทุกข์ใจขนาดไหน นางไม่เคยมีเรื่องด่างพร้อยในชีวิต กลับต้องมาติดในวังวนที่ใครก็ไม่รู้เป็นผู้สร้างเช่นนี้

วันนี้ก็ยังเหมือนเดิม มี่ฮวานั่งเหม่อลอยมองแจกันดอกไม้ในห้องโดยมีสายตาของพ่อและแม่แอบสอดส่องมาจากนอกหน้าต่าง

เห็นดวงตาไม่สดใสของลูกสาวแล้ว ฮูหยินต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เหตุใดผู้คนถึงขยันเล่าขานเรื่องไม่จริงกันนักนะ"

นางบ่นน้ำเสียงหม่นลง กังวลกับคำร่ำลือไร้แก่นสารที่ฝังหัวคนนานเกินไป

"เราจะช่วยลูกอย่างไรดีเจ้าคะ" นางหันมาถามตาละห้อย

ชุนหรงเซินเองก็ไม่รู้ เป็นที่ลือกันเช่นนี้ ไม่ว่าจะสูงส่งมาจากไหนก็ถูกรังเกียจได้ทั้งนั้น

"ข้าจนปัญญาเหมือนกัน"

ทั้งคู่มองหน้ากันเงียบๆ ครู่หนึ่งภรรยาถึงนึกความคิดดีๆขึ้นมาได้

"ข้าว่าองค์มหาเทพต้องรู้วิธีแก้แน่เพคะ พระองค์เป็นเทพที่ปราดเปรื่องที่สุดในยุทธภพแล้ว"

"จริงของเจ้า เช่นนั้นข้าจะไปเขียนสารถึงพระองค์เดี๋ยวนี้"

ชุนหรงเซินเดินออกจากตรงนั้นอย่างรีบร้อน กลับไปโต๊ะเขียนหนังสือห้องตัวเอง ร่างจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นแล้วนำมาเก็บใส่กระบอกอย่างดี ออกเดินทางไปยังแผ่นดินใหญ่เพื่อขอเข้าเฝ้ามหาเทพ

...

ราวสองชั่วยามต่อมา

รถลากไร้ม้าเทียมทำจากไม้เนื้อดีสลักลวดลายละเอียดรอบคันได้ร่อนลงมาจอดยังตีนบันไดกว้าง ด้านหน้าชุนหรงเซินมีผู้เฝ้าประตูยืนรออยู่

"คารวะท่านเทพผู้บันดาลผืนป่าและมวลผกามาลี"

เสียงเทพอสูรหน้าทางขึ้นเขาสวรรค์สององค์รวมกับร่างกายใหญ่โตราวภูผา ยิ่งทำให้ผู้มาเยือนอกสั่นขวัญแขวนแทบไม่กล้ามองตรงๆ

"นำสารนี้ไปมอบแด่มหาเทพ"

ชุนหรงเซินยื่นกระบอกใส่จดหมายมาตรงหน้าเทพอสูรโดยพยายามควบคุมไม่ให้มือสั่น

เทพอสูรนั้นมีหน้าตาน่ากลัวจนไม่ว่าใครเห็นในระยะประชิดก็ต้องหวาดผวา อาการที่เขาเป็นตอนนี้หาใช่เรื่องแปลกอันใด

"ทราบแล้วขอรับ"

เป็นตงหลิงจวินยื่นมือไปรับ ก่อนกางปีกทะยานขึ้นไปบนผืนฟ้าสูงลิ่ว

และเป็นหน้าที่ซีจงจวินที่ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนชุนหรงเซินที่ตีนบันไดด้านล่าง

เทพเซียนลอบชำเลืองมองอสูรยักษ์หกมือ ผิวกายสีแดงอ่อนในชุดเกราะเหล็ก ท่าทางอาจองสมเป็นนักรบข้างกายเจ้ายุทธภพ

ม่านตาสีเหลืองทองภายในลูกตาสีดำ ซึ่งสมควรจะเป็นสีขาวนั้นช่างดูราวกับอสูรจริงแท้ ทั้งที่มีไอเซียนไหลเวียนรอบกาย แต่ชายผู้นี้กลับมีรูปลักษณ์ที่น่าพรั่นพรึงเสียนี่

องค์มหาเทพช่างเป็นนักคิดที่ชาญฉลาดจริง...

ไม่นาน ตงหลิงจวินบินกลับลงมาอีกครั้ง พร้อมกล่าวเสียงดังฟังชัด

"มหาเทพให้ท่านเทพเข้าเฝ้าได้ขอรับ"

"อืม" เขาตอบรับสั้นๆแล้วเหาะขึ้นบันไดไปโดยเร็ว ไม่หันกลับมามองอีก

เมื่อขึ้นมาถึงยอดแล้วชุนหรงเซินไม่รอช้า เข้าไปยังตำหนักกลางซึ่งเป็นที่ประทับของผู้ครองยุทธภพ

"คารวะมหาเทพ"

"เรื่องร้อนใจอันใดถึงทำให้เทพแห่งวสันต์มาเยือนตำหนักเรากะทันหันเช่นนี้"

มหาเทพอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนสบายๆบนตั่งยาว ผมทุกเส้นหงอกขาวบ่งบอกอายุที่มากเกินจะนับปีแล้ว แม้ใบหน้าจะไม่ได้ดูชรามากก็ตาม

"บุตรีของกระหม่อม ตั้งแต่งานเลี้ยงเมื่อคราวนั้นนางตกเป็นที่ครหาของผู้คน สร้างความทุกข์ใจให้ครอบครัวของกระหม่อมอย่างมาก คิดหาทางออกไม่ได้สักทีจึงมาขอคำชี้แนะจากมหาเทพพ่ะย่ะค่ะ"

มหาเทพฟังแล้วก็พยักหน้ารับครั้งหนึ่ง ยกชากลิ่นหอมกรุ่นขึ้นจิบ เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ

"คำนินทาเป็นสิ่งห้ามไม่ได้ คล้ายห้ามไม่ให้อาทิตย์ส่องแสง ห้ามไม่ให้สายลมโบกพัด หรือห้ามไม่ให้กาลเวลาผันผ่าน"

"กระหม่อมทราบพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่อยากให้มันซาลงบ้าง อย่างน้อยคนก็จะไม่จำลูกสาวของกระหม่อมในทางเสียๆหายๆ"

มหาเทพพยักหน้าอีกหนึ่งครั้ง แล้วจึงเอ่ยต่อ

"เช่นนั้นก็หาประเด็นอื่นมาเบี่ยงความสนใจคน เช่นให้ลูกสาวของเจ้าแต่งให้บุรุษอื่นไปเสีย"

แต่งให้ผู้อื่นรึ...

แล้วควรให้นางแต่งให้ผู้ใดดี..

ชุนหรงเซินคิดหนัก เขานึกไม่ออกว่าคนที่เหมาะกับมี่ฮวาที่สุดจะเป็นใคร

"กระหม่อมยังหาคนที่เหมาะกับนางไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"

"เช่นนั้นให้นางหาเอาเองเป็นอย่างไร"

หากมันง่ายขนาดนั้นก็ดีน่ะสิ...

ตลอดเวลาที่ผ่านมามี่ฮวาไม่ชายตามองบุรุษแม้แต่คนเดียว

จะมีก็แต่อวี้เวินฉิงที่สนิทด้วย ทว่าอวี้เวินฉิงช่างมีชะตาอาภัพ นอกจากมี่ฮวาจะไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งกับเขาแล้วยังต้องถูกลงโทษให้ไปที่โลกมนุษย์อีก

"กระหม่อมคิดว่านางไม่มีทางยอมพ่ะย่ะค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าก็จัดงานดูตัว ให้นางหาคนที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับนาง หากยังไม่มีชายใดที่พึงใจจริงๆค่อยใช้วิธีสุ่มเลือกเจ้าบ่าว"

ผู้เป็นพ่อรู้นิสัยลูกสาวคนเล็กดี นางถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก หากไม่ได้คนที่ชอบจริงๆมีหวังได้บ้านแตกแน่

"กระหม่อมเกรงว่า.."

"หากเจ้ากับนางจะเรื่องมากถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่หาวิธีเอาเอง"

เมื่อมหาเทพตรัสเช่นนั้นเซียนพฤกษาถึงได้รู้สึกตัวว่าตนนำปัญหากวนใจมาให้แต่กลับปฏิเสธทุกข้อเสนอเช่นนี้ เสียมารยาทนัก

"ขออภัยมหาเทพ กระหม่อมไม่กล้าสร้างความรำคาญใจให้พระองค์แล้ว"

"จะทำอย่างไรต่อไปก็เรื่องของเจ้า ข้าทำดีที่สุดได้แค่เสนอเท่านั้น"

เทพแห่งพฤกษาคงต้องน้อมรับ แม้จะไม่อยากขัดใจลูกสาวก็ตาม "ขอบพระทัยมหาเทพที่ทรงชี้แนะ"

เมื่อหมดเรื่อง ชุนหรงเซินอยู่จิบชาพูดคุยให้ผ่อนคลายความทุกข์พักหนึ่ง แล้วจึงลากลับจากตำหนักสวรรค์ราวปลายยามโหย่ว

เทพอสูรหน้าประตูยังคงตั้งใจยืนเฝ้าอย่างขยันขันแข็ง เมื่อเห็นเขาเดินลงมาจึงประสานมือทำความเคารพอีกรอบ มองดูเทพเซียนจากไปพร้อมกับรถเหาะ

ชุนหรงเซินเร่งกลับแผ่นดินอุดรโดยเร็ว เพราะยามนี้ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า ป่ารอบแผ่นดินใหญ่ที่ปกติก็ไม่ได้ปลอดภัยอะไรมากอยู่แล้ว ในยามวิกาลยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่

เขาไม่น่าเลินเล่อ นั่งจิบชารสเลิศจนลืมเวลาเลยจริงๆ

ป่ารอบเขาสวรรค์นี้เต็มไปด้วยสัตว์อสูร ปกติหากไม่รุกล้ำเข้าไปยุ่งมันก็จะไม่ทำอะไร แต่ในตอนกลางคืนที่เป็นเวลาออกหากินของพวกสัตว์ใหญ่จะอันตรายกว่าตอนกลางวัน

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม รถลากไร้ม้าเทียมเหาะไปบนกลีบเมฆ ชุนหรงเซินนั่งข้างในด้วยใจประหวั่น

..ขอเพียงเข้าเขตดินแดนอุดรได้ เขาก็จะปลอดภัย เพราะสัตว์อสูรในเขตแดนเหนือจะไม่ทำร้ายเทพเซียนซี้ซั้ว ไม่เหมือนที่นี่ซึ่งปล่อยให้พวกมันใช้ชีวิตอิสระตามใจ

จะมีแค่วันงานเลี้ยงห้าพันปีเท่านั้น ที่มั่นใจได้ว่าสัตว์อสูรจะไม่โผล่มาทำร้ายแขก เพราะพวกมันจะถูกเทพอสูรทั้งสี่กักบริเวณเอาไว้

กุกกัก..กุกกัก...

เกิดเสียงหนึ่งที่ใต้ที่นั่งของชุนเซินหรงคล้ายของแข็งแหลมขูดเกาที่ท้องรถ เขาเริ่มใจคอไม่ดี เมื่อเสียงนั้นดังถี่ขึ้นเรื่อยๆก่อนจะ..

กั่ก! เปรี๊ยะ!!

พื้นไม้ท้องรถเกิดรอยร้าว ไม่นานก็แตกเป็นเสี่ยงๆ มือเรียวยาวสีเขียวน่าพะอืดพะอมโผล่ขึ้นมาข้างหนึ่ง พุ่งเข้าคว้าข้อเท้าของเทพเซียน เร็วจนตาจับภาพไม่ทัน

สิ่งนี้ ไม่ใช่สัตว์อสูรแน่ๆ..

มันคือวิญญาณอาฆาต!!!

ชุนหรงเซินตกใจสุดขีด ด้วยเขาเป็นเทพเซียนผู้บันดาลพืชผล การเผชิญหน้าต่อสู้ หรือรับมือกับอะไรแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายๆเลย

หากให้เทียบ วิญญาณชั่วช้าที่หลุดออกมาจากแดนนรกซึ่งก็คือแผ่นดินประจิมนั้นน่ากลัวกว่าสัตว์ร้ายหลายเท่า

เพราะสิ่งที่พวกมันต้องการคือพลังจากทั้งดวงจิตและกายเนื้อ จึงลงมือแบบไม่เลือกเหยื่อไม่ว่าเทพ มาร หรือสัตว์อสูร หากต่อต้านพวกมันไม่ได้ก็จะถูกฉกฉวยเอาพลังไป ทำให้จิตแตกสลายในที่สุด

"ปล่อยข้านะ!!"

เขาพยายามแกะมือข้างนั้นออกจากขา แต่ไม่สำเร็จเพราะชั่วอึดใจต่อมาพื้นท้องรถก็แตกเป็นหลุมใหญ่จนร่วงลงไป

ชุนหรงเซินลอยคว้างกลางอากาศ พยายามประคองสติใช้วิชาลอยตัวให้ตกลงพื้นโดยไม่เจ็บมากนัก แต่มันก็ช่างยากเหลือเกินเมื่อก้มลงมาเห็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่จับขาเขาไว้

!!!!!

แทบลืมหายใจในวูบนั้น มันคือวิญญาณน่ารังเกียจที่ร่างกายเป็นสีเขียวอมม่วงคล้ายช้ำเลือดช้ำหนอง มีรอยตะปุ่มตะป่ำทั่วตัว ดวงตาลึกกลวงโบ๋ปากฉีกเหวอะเผยฟันซี่ยาวที่ง้างกว้าง กดแรงกัดแทะท่อนขาที่จับไว้มั่น

"อ๊ากกก!!!!!"

ชุนหรงเซินร้องลั่นป่า ขาเป็นรอยกัดเลือดไหล วิญญาณร้ายสูบปราณเซียนเพื่อเพิ่มพลังให้ตัวเองจนมันสามารถพูดได้

และคำแรกที่ได้ยินก็คือเสียงหัวเราะแหลมสั่นประสาท ร่างของชุนหรงเซินตกกระทบพื้นดังตุบ! แทบจะหมดสติในทันที

"ขอพลังไปละนะ"

กรงเล็บเปื้อนเลือดเหนียวกรังยื่นมาตรงหน้า ตาของชุนหรงเซินพอจะหรี่มองได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แต่ความหวาดกลัวก็ยังสั่งให้ออกแรงขยับหนี

"อย่าหนีสิ ขอไปนิดเดียวไม่นานก็หายเจ็บ"

มันฉีกยิ้มกว้างถึงใบหู ที่บอกว่าขอนิดเดียวเป็นเพียงคำลวงเพื่อไม่ให้เหยื่อดิ้น และอีกไม่นานก็หายเจ็บนั่นหมายถึงจะไม่รู้สึกอะไรอีกตลอดกาล..

"อย่านะ.."

เทพเซียนเอ่ยเสียงแผ่ว เปลือกตากำลังจะปิดลงแล้วเมื่อหนีกรงเล็บนั้นไม่พ้น

จิตเขากำลังจะแตกสลายอย่างนั้นหรือ..

เป็นเซียนแห่งพืชพรรณมีข้อเสียตรงนี้ พลังของเขามีมากก็จริง แต่มันมีไว้เพียงเพื่อสร้างหาใช่ทำลาย

..เปรี้ยง!!!! โครม!!!!!

เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นข้างหู คล้ายอัสนีบาตฟาดลงมายังพื้นพิภพ ชุนหรงเซินปรือตาขึ้นมอง ทั้งกายแข็งทื่อขยับไม่ได้

ภาพที่เห็นคือร่างของอสูรใหญ่ยักษ์น่ากลัวกว่าวิญญาณร้ายตนนั้นหลายพันเท่า กำลังต่อสู้ใช้ดาบฟันจ้วง ทะลวงแทงอีกฝ่ายจนเละไปทั้งตัว สภาพไม่เหลือชิ้นดีกว่าตอนแรกเสียอีก

ยักษ์ตนนั้น..ช่างคุ้นหน้านัก

อสูร..ตัวแดง..

สี่เขา..หกมือ...

ถ้าจำไม่ผิด...

ชุนหรงเซินไม่เหลือสติให้คิดอะไรมาก ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วร่าง เปลือกตาเขาค่อยๆเลื่อนลง ก่อนจะปิดรับการรับรู้ทุกสิ่งในที่สุด...

****************

1 ชั่วยามเท่ากับ 2 ชั่วโมง

ยามโหย่วคือเวลา 17.00 น. ถึง 19.00 น.