ตอนที่ 46 ตอนนี้อาจจะไม่รัก แต่...

เตชินอุ้มพิมขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้องไป ป๊อบจึงเดินตามเขาไป แล้วเอ่ยถาม

" คุณเตชินจะพาพิมไปโรงพยาบาลใช่มั้ย "

เตชินหยุด เดินแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา โดยไม่หันมามองป๊อบ

" เธอเป็นภรรยาของผม ผมรู้ว่าควรจะดูแลเธอยังไง ขอบคุณเรื่องวันนี้ เรื่องอื่นคุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง "

ด้วยความที่หวงและห่วงพิมมาก ป๊อบจึงเอ่ยอย่างหนักแน่น ไม่มีทีท่าว่าจะยอม 

คำพูดแฝงการขู่เล็กน้อย

" ก็เพราะเธอเป็นภรรยาคุณ ผมกลัวคุณจะใช้วิธีรักษาแบบคนพวกนี้ 

ทางที่ดี คุณควรพาเธอไปหาหมอ จะได้รู้ว่าเธอถูกวางยาชนิดไหน 

ไม่อย่างงั้น ต่อให้เธอเป็นภรรยาคุณ ผมก็ไม่เกรงใจคุณแล้ว "

เตชินมองพิมที่ไม่มีเรี่ยวแรงในอ้อมอก ริมฝีปากอวบอิ่มพึมพำเสียงแผ่วเบา

เขาคิดว่าคำพูดของป๊อบก็มีเหตุผลพอ ที่เขาสามารถรับฟังได้

เขาจึงเดินออกจากห้องไป โดยไม่เอ่ยอะไร

ป๊อบเดินตามไม่ห่างเพราะเป็นห่วงพิม

ผู้จัดการร้านตามเตชินมา แล้วเอ่ยถามความเห็นขอคำสั่งอย่างกล้าๆกลัวๆ

เพราะเขาเห็นเตชินโกรธจัดจนอัดคน กระทืบจนน่วม 

จนผู้ถูกกระทำหมดสติไป เพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว มีแผลเต็มหน้าเต็มตัว

" เอ่อ คุณเตชินครับ แล้ว แล้วคนพวกนั้นจะให้ทำยังไงต่อครับ "

เตชิ้นอุ้มพิมในอ้อมอก แล้วเดินไปที่ลานจอดรถเรื่อยๆ 

โดยไม่หันมามองผู้จัดการร้านหรือหยุดเดินเลย

แต่กลับเอ่ยเสียงเย็น ด้วยสีหน้าเคร่งครึมดุดัน

" ส่งพวกมันทุกคนเข้าคุกด้วยวิธีไหนก็ได้ แล้วแต่คุณ 

แต่ต้องลากตัวหญิงชั่วช้าคนนั้นมาให้ได้ก่อน แล้วรอให้ไอ้สองตัวนั้นฟื้น 

ค่อยส่งหญิงชั่วเข้าไปให้ไอ้สองตัวนั้น 

ให้มันชดใช้ในสิ่งที่ทำกับพิม

มันจะได้รู้ว่าบาปกรรมมันมีจริง ไม่ต้องรอถึงชาติหน้า แล้วค่อยส่งพวกมันเข้าไปอยู่ในคุกพร้อมกัน "

แล้วเอ่ยตบท้ายอย่างเยือกเย็นคล้ายประโยคขอร้อง

แต่แท้จริงแล้วมันคือประโยคคำสั่งที่ทำให้คนฟังหนาวสั่น

" อย่าทำให้ผมผิดหวัง "

ผู้จัดการร้านก้มหน้าแล้วเอ่ยตอบ

" ครับ ผมจะไปจัดการ ตามที่คุณเตชินสั่งเดี๋ยวนี้ครับ "

คำพูดของเตชินเลือดเย็นอย่างไม่ปราณีใคร 

งานบางงานไม่สามารถผิดพลาดได้แม้แต่นิดเดียว

เขารู้กฎหมายดี แต่จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกฎหมายในการสั่งสอนคนพวกนี้ 

มันจะเป็นการเมตตามากเกินไป เขาไม่ถนัด 

เขาถนัดสอนให้คนจำ ผลของการกระทำมากกว่า 

ให้คนได้รับผลกรรม จากการกระทำของตนเอง

ซึ่งการทำแบบนี้ มันผิดกฎหมายเขารู้ดี ดังนั้นลูกน้อง จะทำให้เขาผิดหวังไม่ได้ หากผิดหวังในตัวลูกน้อง

เขาจะไม่เก็บคนที่ทำให้เขาผิดหวังเลย และผับ G แห่งนี้ ก็เป็นของเขา ที่ให้ลูกน้องดูแล

พอถึงรถ ป๊อบเปิดประตูรถให้เตชินพาพิมเข้าไปนั่งในรถ

เตชินวางพิมลงข้างๆคนขับ คาดเบลท์ให้เธอแน่น

แล้วมาเอ่ยกับป๊อบด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชาเพียงสั้นๆว่า

" ขอบคุณ "

จากนั้นเขาก็เดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งคนขับ เข้าไปนั่งข้างใน แล้วสตาร์ทรถขับออกไปทันที

ป๊อบรีบไปที่รถของตัวเองแล้วขับตามเตชินออกไป

ระหว่างทาง พิมนั่งในรถร้องเรียกเสียงแผ่วเบ

" เตชิน คุณเตชิน "

เตชินหันไปมองเธอแวบๆสลับกับมองทางข้างหน้าแล้วเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน

" อดทนไว้ก่อนนะพิม เดี๋ยวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว อดทนอีกนิดนะคนดี "

เขายื่นมือออกไปจับมือเธอเบาๆแล้วรีบขับไปที่โรงพยาบาล

พอไปถึงโรงพยาบาล เขาก็อุ้มพิมลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

หมอและเจ้าหน้าพยาบาลรีบออกมารับตัวพิม

เพราะป๊อบได้โทรแจ้งไว้กับทางโรงพยาบาล

ในระหว่างที่ขับรถมา 

ในขณะที่เข็นผู้ป่วยไปหมอก็ถามเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วยไปด้วย

เตชินไม่พูดมากเอ่ยเพียงสั้นๆว่า

" เธอถูกวางยากระตุ้นอารมณ์ "

หมอและพยาบาลก็เข้าใจทันที รีบลากรถเข็นไปห้องฉุกเฉิน

เมื่อพิมถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว เตชินกับป๊อบก็นั่งรอหน้าห้องอย่างเงียบๆ ด้วยความเป็นห่วง

ผ่านไปนานหมอและพยาบาลก็เปิดประตูออกมา

ป๊อบกับเตชินลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน

" เธอเป็นยังไงบ้างครับ? "

หมอมองหนุ่มหล่อหน้าใสทั้งสอง ที่ดูร้อนใจ 

แถมยังเอ่ยถามอาการของผู้ป่วยอย่างพร้อมเพรียงกันอีก

หมอยังไม่ตอบแต่กลับเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

" พวกคุณสองคนเป็นอะไรกับคนไข้ "

ได้ยินหมอถามดังนั้น เตชินเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ พูดออกมาเต็มปากเต็มคำว่า

" ผมเป็นสามีของเธอครับ "

หมอก็ทำท่าพอเข้าใจแล้วมองไปที่ป๊อบอย่างรอคำตอบ

ป๊อบเหล่มองเตชินด้วยหางตาอย่างโกรธแค้นในใจ แล้วหันมาเอ่ยตอบหมอด้วยสีหน้าสุขุมเย็นชา

" ผม...ผมเป็นเพื่อนสนิทเธอครับ "

ได้คำตอบแล้ว หมอจึงเอ่ยต่อว่า

" อืม เป็นคุณใช่มั้ยที่โทรแจ้งกับทางโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ "

" ครับ "

ป๊อบเอ่ยตอบ

แล้วหมอก็เอ่ยต่อด้วยท่าทางเหนื่อยใจกับทั้งสองคน ว่า

" ตอนนี้ผู้ป่วยสงบลงแล้ว เหลือแต่รอให้ผู้ป่วยฟื้น 

ส่วนยาที่ผู้ป่วยได้รับเป็นยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศ ที่มีชื่อว่า Maroc 

ยานี้ มีลักษณะเป็นยาน้ำใสๆ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น หากได้รับยาเข้าไป

จะมีอาการไวต่อความรู้สึก จะรู้สึกเคลิบเคลิ้มเมื่อถูกสัมผัสตัว และเกิดอารมณ์ทางเพศ

การที่พวกคุณไปเที่ยวสถานบันเทิงน่ะไม่ผิด แต่ต่อไป

ถ้าพาเพื่อนผู้หญิงหรือภรรยาไป ก็ดูแลกันดีๆ

ส่วนวิธีป้องกันมีเพียง 

ให้ระมัดระวังเครื่องดื่มของพวกคุณ จะให้ดีไม่ควรรับเครื่องดื่มจากคนอื่น เข้าใจมั้ย "

สองหนุ่มหน้าใสเอ่ยตอบพร้อมกันเพียงสั้นๆว่า

" ครับ "

หมออวุโสเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงจากใจ เกี่ยวกับยาพวกนี้

ซึ่งเป็นเรื่องที่แก้ยากและเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นบ่อยจนเขาอดเป็นห่วงคนหนุ่มสาวในวัยคึกคะนองไม่ได้

เอ่ยจบหมอก็เดินออกไป พยาบาลสาวจึงเอ่ยขึ้น

" เชิญสามีผู้ป่วยไปให้ข้อมูลและประวัติของผู้ป่วยกับทางโรงพยาบาลทางนี้ค่ะ "

พยาบาลสาวผายมือทำท่าเชิญอย่างให้เกียรติ

เตชินชะงักไป เขาเพิ่งรู้ตัวก็วันนี้ ว่าเขานั้นไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับพิมเลย 

นอกจากรู้ว่าเป็นสามีเธอกับรู้ชื่อเล่นเธอที่เรียกประจำ 

อย่างอื่นที่เกี่ยวกับเธอเขาไม่รู้และไม่เคยสนใจเลย 

ป๊อบยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยประชด

" คุณเป็นสามีที่ดีจริงๆเลย "

เขารู้ว่าเตชินไม่รู้จักพิม ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพิมเลย

 

จากนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้นอย่างผู้ชนะที่เหนือกว่า 

ยิ้มในหน้าอย่างเย้ยหยัน พร้อมกับเอ่ยให้เตชินรู้สึกเจ็บใจ

" ผมเป็นคนที่รู้จักเธอดีที่สุดครับ ดีกว่าบางคน ผมจะไปให้ข้อมูล เกี่ยวกับประวัติของเธอ แทนสามีที่ดีของเธอเองครับ "

พยาบาลยิ้มอย่างลำบากใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยอย่างเกรงใจเตชิน

" งั้นเชิญทั้งสองท่านไปด้วยกันเลยค่ะ "

ไปถึงห้องพักผู้ป่วย ป๊อบก็เริ่มให้ข้อมูลเกี่ยวกับพิม 

ไม่ว่าจะชื่อจริงนามสกุลหรือแม้กระทั่งส่วนสูงน้ำหนักและกรุ๊ปเลือด เขารู้หมด

เตชินได้แต่นั่งฟังอย่างเงียบๆด้วยความไม่พอใจ 

และเจ็บใจที่ต้องยอมให้ป๊อบข้ามหน้าข้ามตา พูดจาไม่ให้เกียรติเขาต่อหน้าคนอื่น

โมโหผู้ช่วยคังที่ไม่เคยเอาข้อมูลของพิมมาให้เขาเลย

เมื่อได้ข้อมูลและประวัติของผู้ป่วยครบแล้ว

พยบาลสาวก็ลุกขึ้นแล้วเอ่ย

" เรียบร้อยแล้วค่ะ สักครู่ผู้ช่วยพยาบาลจะเข็นผู้ป่วยเข้ามานะคะ "

" ครับ "

ป๊อบเอ่ยตอบ แล้วพยาบาลสาวก็เดินออกจากห้องไป

สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นพิมที่นอนนิ่ง หมดสติอยู่บนเตียงเข้ามาในห้อง

เตชินลุกขึ้นไปนั่งข้างๆพิม ป๊อบเองก็เช่นกันทั้งสองนั่งกันคนละข้างของเตียง

ป๊อบมองเตชินด้วยความโกรธแค้น หากไปช้ากว่านี้

เขาไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับพิมแค่ไหน

เขาจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงเบา

แววตาแข็งกร้าวมองไปทางเตชิน

" คุณเตชินเรามีเรื่องต้องคุยกัน "

เอ่ยจบเขาก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป เตชินก็ลุกตามเขาออกไป

ทั้งสองขึ้นไปคุยกันบนดาดฟ้า ที่จัดทำเป็นสวนไว้สำหรับพักผ่อนชมวิว

เมื่อเตชินตามขึ้นมาถึง ก็เปิดประตูเข้ามา เดินมาหาป๊อบที่ยืนหันหลังรอเขา 

ป๊อบหันหน้ามาแล้วต่อยไปที่หน้าของเตชินด้วยความโกรธแค้นแล้วเอ่ยตะคอกเสียงดัง

" เป็นเพราะคุณ พิมถึงได้เป็นแบบนี้ "

เตชินไม่โต้ตอบ ยืนนิ่งยอมรับผิดด้วยความรู้สึกผิดต่อพิม 

เขาเองก็ไม่อยากคิดถ้าไปช้ากว่านี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับพิมบ้าง พิมคงจะเกลียดเขาไปชั่วชีวิต

ป๊อบเข้าไปกระชากคอเสื้อเตชินแล้วเอ่ยต่อ

" ถ้าคุณไม่ทิ้งเธอไว้ในที่แบบนั้นคนเดียว เธอจะถูกกระทำแบบนี้มั้ย ห๊ะ!

ถ้าเราไปช้ากว่านี้มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง คุณบอกว่าคุณเป็นสามีเธอ นี่น่ะเหรอคือสิ่งที่สามีทำกับภรรยา 

คุณรู้บ้างมั้ยว่าพิมกลัวความมืด คุณทิ้งเธอไว้ในที่แบบนั้น ในเวลานั้น 

คุณเคยคิดมั้ยว่าเธอจะรู้สึกกลัวแค่ไหน เธอไม่เคยดื่ม ไม่เคยเที่ยว เหมือนผู้หญิงคนอื่น คุณรู้บ้างมั้ย "

เอ่ยจบเขาก็ผลักเตชินออกไปด้วยความโมโห

เขาโกรธเตชินจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว

เมื่อนึกสภาพพิมที่ต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย 

นึกภาพที่เธออยู่อย่างหวาดกลัว เขาอยากจะซัดเตชินให้น่วมเหมือนสองคนนั้นเลย

เขายืนหันหน้าออกไป สายตาทอดมองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตาบนดาดฟ้า

ยืนสูดลมหายใจเข้าแล้วหายใจออกเบาๆเพื่อสงบสติอารมณ์

เมื่อเริ่มควบคุมอารมณ์ได้ เขาจึงหันมามองเตชินแล้วเอ่ย

" ในเมื่อคุณไม่รู้จักเธอเลย แล้วยังดูแลเธอไม่ได้อีก คุณก็หย่ากับเธอซะ 

ปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้เธอได้โบยบินอย่างอิสระ "

เอ่ยจบเขาก็เดินชนไหล่เตชินออกไป 

เตชินยกมุมปากขึ้น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

" หึ! ไม่มีทาง ผมจะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด "

ป๊อบได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงัก กำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ

แล้วค่อยๆหันมามองเตชินแล้วเอ่ยถามด้วยแววตาคมกริบ

" ทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยเธอ เพราะอะไร! "

เตชินยิ้มมุมปาก นัยน์ตาดำขลับดูสุขุมเคร่งขรึมเย็นชา เอ่ยขึ้น

" เพราะผมรักเธอ และจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเธอไปเด็ดขาด "

คิ้วป๊อบกระตุกเล็กน้อย เมื่อเตชินประกาศชัด ว่าเป็นศัตรูหัวใจกับเขา เขาจึงเอ่ยว่า

" แต่เธอไม่ได้รักคุณ "

เตชินไม่เถียง เขารู้ว่าพิมยังไม่รักเขา ใจเธอไม่เคยหวั่นไหวกับเขา เขาจึงเอ่ยตอบไปว่า

" ตอนนี้อาจะไม่ได้รัก แต่ต่อไปมันก็ไม่แน่ และผมจะทำให้เธอหันมารักผมให้ได้ "

ป๊อบก็ยกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยอย่างท้าทาย

" ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้นก็ลองดู หากทำให้เธอรักคุณได้ ผมจะยอมปล่อยเธอไป "

เอ่ยจบเขาก็เดินออกไปด้วยหัวใจที่สั่นไหว 

เพราะกลัวพิมจะชอบเตชินเข้าจริงๆ

สองหนุ่มคุยกันแบบแมนๆบนสวนดาดฟ้าท่ามกลางสายลมที่คอยพัดผ่านตลอดเวลา