ตอนที่ 52 อยากจูบอีก ไม่ได้เหรอ

ในเช้าวันใหม่เตชินหลับไม่ยอมตื่นเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่เกินขาด จนพิมเริ่มกระวนกระวายใจ

[ ตายละ ทำไมคุณเตชินไม่ตื่นสักที นี่มันจะสิบเอ็ดโมงแล้ว ทำยังไงดีๆ ]

เธอกลัวคนอื่นจะสงสัย ตอนนี้เธอร้อนรนกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว

ผู้ช่วยคังที่มารอรับเตชินหน้าบ้านเขารู้สึกว่ามันผิดวิสัยเกินไป 

โดยปกติคุณชายของเขาจะเป็นคนตรงเวลามากจริงจังกับเรื่องเวลาเสมอ

จึงตัดสินใจโทรไปหา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย 

เขาเลยเดินเข้าไปในบ้านแล้วเอ่ยถามกับป้าใจ

" ป้าใจ คุณชายกับคุณพิมยังไม่ตื่นเหรอครับ "

แม้มันจะเป็นการเสียมารยาทแต่เขาก็จำต้องถามแบบนี้เพราะเป็นห่วงเจ้านาย

แม้เจ้านายเขาจะเป็นคนฉลาดเป็นกรดแต่เขาก็กลัวพิมจะทำอะไรเจ้านายเขามากกว่า

เพราะในความคิดเขา ผู้ชายมักจะพลาดท่าให้กับสาวงามเสมอ และเจ้านายเขาก็คล้ายจะอย่างงั้น

ป้าใจจึงเอ่ยตอบผู้ช่วยคังว่า

" ยังค่ะ แต่แปลกนะคะ ทุกวันคุณชายกับคุณพิมจะตื่นเช้า แม้จะตื่นสายก็ไม่ได้สายขนาดนี้ "

เมื่อผู้ช่วยคังรู้ว่าทั้งสองยังไม่ตื่น 

เขาก็ทำหน้านิ่งเฉย เอ่ยเพียงสั้นๆว่า

" สงสัยจะหลับดึก "

เอ่ยจบเขาก็ออกไปนั่งรอคุณชายของเขาที่ห้องรับแขก 

ใจหนึ่งอยากขึ้นไปเคาะประตูดู แต่อีกใจก็กลัวตัวเองจะคิดมากเกินไปเอง

ทางพิมเธอไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกจากห้อง

ทำได้แค่นอนรอข้างๆเขาอย่างเงียบๆ 

รอเวลาที่เตชินตื่น

จู่ๆเตชินก็ขยับตัวค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น เธอรู้สึกโล่งใจไปเลย ที่เห็นเขาขยับตัว เลยลองเรียก

" คุณเตชิน ตื่นได้แล้วค่ะ จะสิบเอ็ดโมงแล้ว "

เตชินที่ได้ยินเสียงเธอดังข้างๆหู เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ราวกับหนังตาหนักอึ้ง

เมื่อเห็นหน้าพิมอยู่ตรงหน้า แววตาของเธอสวยใสแป๋ว จ้องมองเขาอยู่ใกล้ๆ

เขาจึงยื่นมือไปจับท้ายทอยเธอแล้วกดหัวเธอให้ลงมาจูบเขา 

" อื้ม...อื้อ...อื้อ "

เธอส่งเสียงอู้อี้เล็ดลอดดังออกมาจากในลำคอแล้วผลักเขาให้ออกห่าง จากนั้นก็เอ่ยด้วยขึ้นด้วยท่าทางเหนียมอาย

" พอแล้วค่ะคุณเตชิน นี่มันจะสิบเอ็ดโมงแล้ว 

เมื่อคืนเราทำกันทั้งคืน 

คุณยังไม่พออีกเหรอคะ ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ 

ฉันเหนื่อย "

เตชินนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เขาไม่รู้ว่าเขาหลับไปตอนไหน

เขารู้แค่ว่าเขารู้สึกดีและพอใจมาก ที่เธอจูบเก่งขึ้นและจูบเขาอย่างดูดดื่มมีความเร่าร้อนในตัว

จนทำให้เขาเคลิบเคลิ้มที่รู้สึกเหมือนได้หลอมรวมร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ

เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มระคนความอ่อนโยน

" ผมพอใจในรสจูบของคุณมาก อยากจูบอีกไม่ได้เหรอ? "

พิมยิ้มอย่างอ่อนหวานแล้วเอ่ย

" ไม่ได้ค่ะ ผู้ช่วยคังของคุณโทรมาหาคุณแต่เช้าแล้ว 

คุณรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปทำงานเถอะค่ะ "

เตชินลุกขึ้นมานั่งแล้วฉวยโอกาสจูบพิมอีกครั้งก่อนจะลงจากเตียง

เมื่อจูบเธอจนหนำใจแล้ว เขาค่อยลงจากเตียง

เดินเข้าไปอาบน้ำ ด้วยอาการมึนๆสลึมสลือเล็กน้อย พร้อมกับพึมพำในใจ

[ ทำไมรู้สึกมึนๆ หรือจะเป็นเพราะนอนหลับมากเกินไป ]

จากนั้นเขาก็ไม่สนใจอาการของตัวเองอีก

พิมที่นั่งอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าเตชินเข้าไปอาบน้ำแล้ว 

เธอจึงถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

[ แบบนี้ไม่ไหวๆ หัวใจจะวาย เสี่ยงต่อการสงสัยของคนอื่น วันนี้ต้องลดปริมาณยาลงแล้ว ]

" ฮู่ว... "

จากนั้นเธอก็ลงจากเตียงไปทำหน้าที่ศรีภรรยา  เตรียมเสื้อผ้าชุดทำงานไว้ให้เขาอย่างเรียบร้อย

แล้วเธอก็เดินออกจากห้องด้วยชุดนอน เดินลงไปชั้นล่าง 

ไปปรากฏตัวให้ผู้ช่วยคังกับป้าใจได้เห็นเธอในสภาพชุดนอน ให้พวกเขารู้ว่าเธอเพิ่งตื่น

เพื่อลดความสงสัยของผู้ช่วยคังกับป้าใจ 

เพื่อไม่ให้เขารู้สึกถึงความผิดปกติ

เธอเห็นผู้ช่วยคังนั่งในห้องรับแขก เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาแล้วแสร้งเอ่ยถามขึ้น

" คุณคัง คุณมารอนานหรือยังคะ "

ผู้ช่วยคังไม่กล้ามองเธอในชุดนอน เพราะกลัวเจ้านายจะตำหนิเอาอีก

เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก้มหน้าดูจอโทรศัพท์เอ่ยตอบแบบหลบหน้า

" ก็ไม่นานครับ "

พิมแอบอมยิ้มในความตลกของผู้ช่วยคังแล้วเอ่ย

" คุณเตชินกำลังอาบน้ำอยู่ อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวเขาก็ลงมาแล้วค่ะ ฉันขอตัวขึ้นไปดูเขาก่อนนะคะ "

" ครับ "

เตชินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาก็เดินลงบันไดมา

 

เมื่อเห็นพิมออกมาจากห้องรับแขกที่มีผู้ช่วยคังนั่งรอเขาอยู่ ก็ไม่ชอบใจขึ้นมาทันที

เขายืนรอพิมที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา มองต่ำลงบนตัวเธออย่างเงียบๆ

เมื่อพิมเดินขึ้นมาถึง เขาก็คว้าเอวเธอเข้ามากอดรัดไว้แนบชิดกับตัวเขา แล้วเอ่ยอย่างไม่ชอบใจ

" คุณลงไปหาผู้ช่วยคังด้วยชุดนอนแบบนี้ทำไม "

พิมงง ก็แค่ชุดนอนป่าววะ ไม่ได้โป๊สักหน่อย 

ชุดที่เธอสวมใส่ เป็นชุดนอนผ้าซาติน 

ปกปิดมิดชิด ติดกระดุมทุกเม็ด แค่แขนสั้น 

แต่กางเกงขายาวถึงตาตุ่ม 

ไม่ใช่ชุดที่ยั่วให้คนเกิดความคิดอกุศลขนาดนั้น

เธอเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับเอ่ย

" แบบนี้ก็ไม่ได้เหรอคะ ชุดนอนไม่ได้ดูโป๊หรือน่าเกลียดอะไรเลยนะคะ "

" ไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าชุดนอน ผมก็ไม่อยากให้คุณใส่ให้คนอื่นเห็นทั้งนั้น "

พิมรู้สึกอยากจะบ้าตายกับความหึงหวง

ของเตชิน 

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงความไม่ชอบใจออกมาแต่อย่างใด เธอเอ่ยเพียงว่า

" ก็ได้ค่ะ แต่ตอนนี้คุณควรไปทำงานได้แล้ว 

แม้คุณจะเป็นเจ้านาย 

ก็ไม่ควรให้ลูกน้องรอ รู้มั้ยคะ

เดี๋ยวเขาจะหมดความเคารพนับถือเอาค่ะ "

เตชินได้ยินเธอพูดคล้ายห่วงเขาแบบนี้ 

เขารู้สึกดีมาก 

จึงหอมไปที่แก้มของเธอ 

จากนั้นก็จุ๊บหน้าผากเธอเบาๆแล้วเอ่ย

" ครับ งั้นผมไปทำงานก่อนนะ ต่อไปคุณอย่าใส่ชุดนอนออกจากห้องอีกเข้าใจมั้ย "

เธอยิ้มแล้วพยักเอ่ยตอบ

" ค่ะ ฉันจะไม่ทำอีกคุณรีบไปทำงานเถอะ "

เตชินยิ้มแล้วคลายมือที่กอดเอวเธอไว้แล้วเดินลงบันไดไป

พิมมองตามแผ่นหลังของเตชินที่ดูแข็งแกร่งด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ ดูองอาจน่าเกรงขาม แล้วพึมพำเบาๆ

" โห ถ้าใครได้เป็นภรรยาของนายเตชินนี่

คงจะไม่มีอิสระ 

ไม่มีความเป็นส่วนตัวแน่เลย คงจะรู้สึกอึดอัดน่าดู

นี่ขนาดแค่เสแสร้งแกล้งเป็นสามีภรรยากันนะ 

ไม่ได้เป็นจริงๆสักหน่อย

ยังแสดงอาการหึงหวงขนาดนี้ ถ้าเป็นภรรยาจริงๆจะขนาดไหน "

พึมพำเสร็จ เธอก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับส่ายหัวเอ่ยพึมพำเบาๆ

" ไม่ไหวๆ "

เตชินเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับผู้ช่วยคัง 

แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ 

ส่วนผู้ช่วยคังก็ไปเปิดประตูเข้าไปนั่งที่คนขับ สตาร์ทรถแล้วขับออกจากบ้านไป

รถหรูแล่นออกจากบ้านแล่นไปตามท้องถนนในความเร็วปกติท่ามกลางเมืองใหญ่ ที่เต็มไปด้วยรถราสัญจรไปมา