ตอนที่ 58 รู้ว่าเขาอ่อย

ได้ฟังคำพูดของน้ำหนึ่งแล้ว ลึกๆเธอก็แอบเจ็บนะ เพราะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ

เตชินทำอย่างนั้นกับเธอ ทำราวกับเธอเป็นของเล่นใช้เธอเป็นเครื่องมือในการผลิตลูก 

แต่ต่อให้มันจริงแล้วยังไง แค่เธอไม่ได้ปักใจรัก ไม่ให้ถูกคุมเกมฝ่ายเดียว

เธอก็ไม่แคร์หรอกว่าพวกคนรวยจะคิดกับเธอยังไง คิดได้ดังนั้นเธอก็ยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ย

" ดูแล้วเธอเองก็อยากจะเป็นของเล่นให้คุณ

เตชินจนตัวสั่นเหมือนกันนะ 

เสียใจด้วยที่แม้แต่ของเล่น

เขายังไม่อยากได้เธอเป็นของเล่นเลย

ฉันว่าเธอเอาเวลาที่มาแซะ มาแขวะ มาหาเรื่องฉันเนี่ย ไปพิจารณาตัวเองดีกว่านะ

แล้วก็ ขอบคุณ ที่เป็นห่วงฉันเรื่องคุณเตชิน 

แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันฉลาดขนาดนี้ 

ไม่โง่ให้คุณเตชินตัดปีกกระดูกได้ง่ายๆหรอก เธอรอดูวันที่ฉันโบยบินอย่างสง่างามต่อไปละกัน "

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไป

" ฉันจะคอยดูแล้วกัน ว่าเธอจะปากเก่งแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่า เธออย่าพลาดให้ฉันหัวเราะเยาะก็แล้วกัน "

น้ำหนึ่งเอ่ยด้วยความโกรธแค้นที่ถูกพิมว่าให้จนเธอพูดไม่ออก

ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของพิม ดูเย่อหยิ่ง เย็นชา น่าหมั่นไส้ จนน้ำหนึ่งเกลียดเข้ากระดูกดำ

พิมกลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าปกติแล้วหันไปถามผู้ช่วยคังว่า

" คุณเตชินล่ะ "

ผู้ช่วยคังยังไม่ทันเอ่ยตอบเตชินก็เดินกลับเข้ามาในห้องอาหารแล้ว

เธอมองเตชินที่เดินเข้ามาด้วยความสงสัย 

แล้วเธอก็หันไปมองผู้ช่วยคังอีกครั้งราวกับจะถามว่า [ เขาไปไหนมา ]

เตชินเห็นสายตาเธอที่หันไปมองผู้ช่วยคัง

เขาเดินมานั่งที่เดิมแล้วเอ่ยกระซิบหยอกเธอ

" ทำไมผมหายไปแค่แป๊บเดียว คุณก็คิดถึงผมแล้วเหรอ เดี๋ยวกลับไปผมจะชดเชยให้ "

พิมนั่งนิ่งแล้วกัดฟันเอ่ยเสียงเบาแฝงการเตือนหน่อยๆ

" คุณพูดให้มันดีๆหน่อย "

เตชินยิ้มแล้วกลับมานั่งตัวตรงอย่างสง่าผ่าเผยเหมือนเดิม

น้ำหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าปกติ แต่แววตาเธอกลับแสดงออกถึงความแข็งกร้าวชัดเจน

พิมยิ้มแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณน้ำหนึ่งเป็นอะไรไปคะ แววตาดูไม่ดีเลย "

น้ำหนึ่งยิ้มแล้วเอ่ยอย่างไม่ยอม

" อ่อ พอดีไปเจอคนบ้าชอบพูดจากโอ้อวดหลงทระนงตนพูดจาไม่ดีใส่น่ะค่ะ 

แต่ช่างมันเถอะน้ำหนึ่งไม่ใส่ใจคำพูดของคนบ้าหรอกค่ะคุณพิมอย่าไปสนใจเลย "

ได้ทีน้ำหนึ่งแขวะไม่เลิก พิมฉีกยิ้มในหน้าแล้วเอ่ยต่อว่า

" เหรอคะ คุณน้ำหนึ่งช่างเป็นคนจิตใจดีจริงๆเลยค่ะ น่ายกย่องจริงๆ "

เตชินนั่งฟังอย่างเงียบๆ พร้อมกับอมยิ้มในหน้าจ้องมองพิมอย่างไม่กะพริบแล้วเอ่ยพึมพำในใจ

[ คุณนี่แสบใช่ย่อยเลยนะพิม ก่อนหน้านี้ว่าให้เขาอยู่หยกๆ มาตอนนี้ยกย่องเขาซะงั้น ]

จากนั้นพิมก็หันมามองเตชิน เห็นเขาจ้องเธอ ตาไมะพริบใบหน้าอมยิ้มอยู่อย่างนั้น

เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีพร้อมกับทำตาดุอย่างไม่พอใจ ประมาณว่า ยิ้มอะไร?

เตชินเห็นสีหน้าภรรยาดังนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วย้ายสายตามาเอ่ยกับพ่อของน้ำหนึ่ง

" ผมต้องขอบคุณคุณหานกับคุณน้ำหนึ่งมากเลยนะครับ

ที่ขายที่ดินผืนนั้นให้ผม สำหรับอาหารมื้อนี้

ถือซะว่าเป็นการเลี้ยงขอบคุณ คุณทั้งสองคนก็แล้วกันนะครับ "

น้ำหนึ่งส่งแววตายิ้มยั่วอ่อยเตชินแล้วเอ่ย

" ขอบคุณคุณเตชินมากเช่นกันค่ะที่พามาเลี้ยงข้าวมื้อนี้ หวังว่าจะได้เจอคุณพิมกับคุณเตชินอีกนะคะ "

เตชินลุกลุกขึ้นยืนอย่างสง่า แล้วยื่นมือไปจับมือพิมที่ลุกขึ้นตามอย่างแน่น 

ยิ้มหว่านเสน่ห์ให้น้ำหนึ่งแล้วเอ่ย

" แน่นอนครับ ขอแค่คุณไปกรุงเทพเราได้เจอกันอีกแน่นอน เราจะต้อนรับคุณเป็นอย่างดีครับ "

พิมได้ยินดังนั้นเธอก็ไม่พอใจขึ้นมาทันทีแอบพึมพำในใจอย่างไม่พอใจ

[ นายคิดจะทำอะไรกันแน่ รู้ว่าเขาอ่อยก็ไปอ่อยตอบงั้นเหรอ ]

ได้ยินดังนั้นน้ำหนึ่งรู้สึกดีใจมาก เธอเลื่อนสายตาไปมองพิมเห็นพิมยืนนิ่ง เธอจึงเอ่ยขึ้น

" แต่ดูเหมือนคุณพิมจะไม่อยากต้อนรับน้ำหนึ่งเลยนะคะ "

ได้ยินดังนั้น พิมยิ้มขึ้นอย่างเป็นมิตรแล้วเอ่ย

" แน่นอนว่ายินดีต้อนรับเสมอค่ะ "

คุณหานเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจว่า

" ขอบคุณคุณเตชินมากเลยนะครับสำหรับอาหารมื้อนี้ 

รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับที่ได้ร่วมทานอาหารกับคุณ 

หวังว่าจะมีโอกาสได้เลี้ยงต้อนรับคุณบ้างนะครับ "

เตชินจึงเอ่ยว่า

" แน่นอนครับ หลังจากนี้พวกอาจจะได้เจอกันบ่อยขึ้น "

คุณหานยิ้มแล้วเอ่ยอย่างเป็นมิตร

" ยินดีเลยครับ "

แล้วเตชินก็เอ่ยต่อว่า

" ผมกับภรรยาขอตัวกลับก่อนนะครับ "

เอ่ยจบเตชินก็เดินออกไป ทำเอาพิมและคนอื่นๆต่างตะลึงอึ้งไป

ผู้ช่วยคังที่เดินข้างๆแอบขำคุณชายของเขา

ที่ออกตัวแรง

แสดงความเป็นสามีให้คนอื่นรู้โดยไม่ปรึกษาพิมเลย

น้ำหนึ่งหันไปมองหน้าพ่อของตัวเองแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณพ่อ เราฟังผิดไปใช่มั้ยคะ เมื่อกี้คุณเตชิน

ไม่ได้เรียกนังพิมว่า ภรรยาใช่มั้ย "

คุณหานเห็นลูกสาวเรียกพิมว่า นัง เขาก็เอ่ยตำหนิขึ้น

" ลูกพูดจาให้เกียรติคนอื่นหน่อย ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วคิดว่าพ่อดูไม่ออกเหรอ "

เขามีลูกสาวคนเดียว เลี้ยงแบบตามใจมาตลอด เขารู้สึกว่ายิ่งโตยิ่งเสียคน เอาแต่ใจมากขึ้นทุกที

เมื่อเข้าไปในรถแล้ว พิมก็เอ่ยถามถึงเรื่องที่ทำให้เธอไม่พอใจ

" คุณเตชิน ที่คุณพูดกับน้ำหนึ่งในห้องอาหารคุณหมายความว่ายังไง ยินดีต้อนรับอะไร

คุณรู้ว่าเธออ่อยคุณอยู่ คุณก็จะล่อให้เธอ

ไปหาคุณที่กรุงเทพงี้เหรอ คุณคิดจะทำอะไร "

เธอหงุดหงิด เพราะเธอไม่อยากจะเห็นหน้า

น้ำหนึ่ง 

เธอเหม็นขี้หน้าน้ำหนึ่งที่ชอบดูถูกเธอมาตลอด หาว่าเธอจน เป็นหงส์จอมปลอม 

แล้วยังแย่งแฟนคนแรกของเธอที่คบกันนานถึงหกปี เพียงเพราะอยากเอาชนะเธอ

แต่เตชินกลับพูดแบบนั้น เป็นการชักชวนน้ำหนึ่งให้มาหาชัดๆ เธอไม่พอใจ เธอยอมไม่ได้

เตชินหันมาสบตากับเธอแล้วเอ่ย

" เธออ่อยแล้วยังไง คุณกลัวอะไร หรือกลัวผมจะเผลอใจไปกับเธอเหรอ

คุณสบายใจได้ ผมไม่นอกกายคุณเด็ดขาด 

และผมก็ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากคุณ

มีเพียงคุณคนเดียวเท่านั้นที่ผมรัก เข้าใจมั้ย "

ได้ยินดังนั้น เธอจึงเอ่ยด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

" แต่ฉันไม่ชอบที่เธอมาอ่อยคุณ แล้วคุณก็ไปเชิญชวนเเธอแบบนั้น คุณรอดูนะ ไม่เกินห้าวันเธอโผล่หัวไปที่กรุงเทพแน่  "

เตชินมองเธอด้วยความสงสัยแล้วเอ่ยถาม

" ทำไมคุณดูเหมือนรู้จักดีขนาดนั้น "

ได้ยินดังนั้นสายตาพิมก็เลิ่กลั่กทันทีแล้วเอ่ยกลบเกลื่อนไปว่า

" ฉันเดาเอาน่ะ แล้วน้ำหนึ่งก็ส่งสายตาอ่อยขนาดนั้น คุณคิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ 

ผู้หญิงแบบนี้น่ะ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก 

คุณหล่อขนาดนี้ รวยขนาดนี้ ฉันก็หึงสิ "

เอ่ยจบเธอก็พึมพำในใจ แววตาดูแข็งกร้าวอย่างไม่ยอมคน

[ หึงกับผีสิ ฉันแค่ไม่อยากยอมแพ้น้ำหนึ่ง

ที่ชอบดูถูกฉันก็เท่านั้น

จะไม่ยอมให้น้ำหนึ่งแย่งของที่เป็นของฉันได้อีก โดยเฉพาะผู้ชาย ]

เตชินไม่เชื่อคำพูดเธอเลยสักนิดเพราะคำพูดกับแววตาของเธอมันขัดกัน เขาจึงเอ่ยว่า

" ขอให้จริงอย่างที่คุณพูด ถ้าผมจับได้ว่าคุณไม่ได้หึงผม ผมจะจับคุณมาลงโทษให้หนักๆเลย "