ตอนที่ 56 จะไม่ให้ใครรู้ ว่าคุณเป็น...

เมื่อไปถึงโรงแรม เตชินเดินเข้าไปเช็คอิน พนักงานโรงแรมก็ออกมาช่วยขนกระเป๋าสัมภาระไปที่ห้อง

เตชินเดินจูงมือพิมไปที่ห้องไม่ยอมปล่อย ราวกับกลัวเธอจะหายไป

พิมได้แต่เดินตามเขาไปเงียบๆ พอเดินไปถึงห้องเตชินก็แตะคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปในห้อง

แล้วเอ่ย

" คุณไปอาบน้ำก่อนแล้วนอนพักเอาแรงเลย เย็นๆผมจะพาคุณไปดูที่ "

พิมมองเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้งแล้วเอ่ย

" คุณชิน ฉันไม่ใช่เด็กนะที่คุณจะมาบังคับให้อาบน้ำแล้วฉันก็ต้องอาบน่ะ "

เตชินหันมามองเธอแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา

" พิมหรือคุณจะให้ผมอาบให้ อย่างงั้นเราก็มาอาบพร้อมกันเลย "

พูดจบเขาก็จับพิมอุ้มขึ้นมาทันที พิมรีบเอ่ยเบรคเขาไว้ทันที 

สีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

" ฉันอาบเอง คุณวางฉันลงเลย "

แล้วเตชินก็วางเธอลงเบาๆ เธอเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบเอาผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างถมึงทึง

เตชินนั่งลงบนเตียงแล้วโทรไปหาผู้ช่วยคัง 

เมื่อผู้ช่วยคังรับสายเขาก็เอ่ยขึ้น

" พรุ่งนี้คุณไปรับน้ำหนึ่งกับพ่อของเขาให้ไปที่สำนักงานที่ดินแต่เช้าเลยนะ "

" ครับ "

เมื่อสั่งงานเสร็จ เตชินก็วางสายไป 

นั่งรอพิมอาบน้ำอย่างเงียบๆ

สักพักพิมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอสวมใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย 

เตชินหันไปมองเธอแล้วเอ่ย

" เดินทางมาเหนื่อยๆ คุณนอนพักก่อนเถอะ "

" รู้จักแต่สั่งๆๆๆ "

พิมเดินพึมพำขึ้นไปนอนพักบนเตียงอย่างจำใจ ส่วนเตชินก็เดินเข้าไปอาบน้ำต่อจากเธอ

สี่โมงเย็น เตชินก็ปลุกเธอ

" พิม เย็นแล้ว ตื่นเถอะผมจะพาคุณไปดูที่แล้ว "

พิมตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เตชินจูบไปที่ปากเธอเบาๆ ดวงตาเธอเบิกว้างขึ้นมาทันที

เตชินยิ้มแล้วเอ่ย 

" เอาอีกทีมั้ย "

พิมทำตาเขียวใส่เตชินแล้วเอ่ย

" คนชอบฉวยโอกาส นิสัยไม่ดี "

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นมาลงจากเตียงแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พากันออกจากห้อง

เตชินขับรถ พาเธอออกไปดูที่ดิน ที่อยู่ไกลออกไปจากในเมือง

ซึ่งเป็นเขตชานเมืองที่อากาศดีมากบรรยากาศเย็นสบาย

พอมาถึงที่ดินที่จะซื้อเขาก็หันมาเอ่ยกับพิมว่า

" ถึงแล้ว ลงไปดูสิ "

พิมลงจากรถแล้วทอดมองออกไปไกลให้ดวงตาได้ชื่นชมธรรมชาติ

เธอรู้สึกว่าที่ดินผืนนี้กว้างมาก ทำเลดี รอบๆมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

ยิ่งเย็นๆแบบนี้อากาศก็ยิ่งดีมากๆเป็นพิเศษ

เธอหลับตาลงสัมผัสกลิ่นไอที่คุ้นเคย 

สูดดมอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด 

ทอดสายตามองออกไปยัง กลางทุ่งนา 

ชื่นชมความเขียวขจีของต้นข้าว ท่ามกลางสายลมที่พัดมาเอื่อยๆ ต้นข้าวเรียงรายพลิ้วไหวไปตามสายลม

เป็นที่ดินที่ดีน่าซื้อมาก สามารถมองเห็นวิวบนยอดเขาดอยสุเทพด้วย

เตชินปล่อยให้เธอยืนสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเงียบๆคนเดียวสักพัก 

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาเธอ แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าข้างๆแก้มเธอ แล้วเอ่ย

" ชอบมั้ย "

พิมหันไปทางเขา จมูกโด่งๆและริมฝีปากเนียนนุ่มของเธอสัมผัสไปโดนแก้มของเขาเต็มๆ

เขาอมยิ้มอย่างชอบใจแล้วถามอีกครั้ง

" ชอบมั้ย? "

พิมผลักเขาออกแล้วเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาสีหน้าบ่งบอกอารมณ์ไม่ดี

" ชอบ แต่ไม่มีปัญญาซื้อ "

จากนั้นเธอเธอก็ถามเขาว่า

" อย่าบอกนะว่าที่ตรงนี้คือที่ ที่คุณจะซื้อ "

เตชินเอ่ยตอบอย่างสบายอารมณ์

" ถูกต้อง "

ได้ยินดังนั้นสีหน้าพิมเจื่อนไปเลย แล้วเตชินก็เอ่ยถามต่อว่า

 " เป็นไง บรรยากาศกลางทุ่งนา เนื้อที่ร้อยกว่าไร่ อากาศดี วิวสวย พื้นที่เงียบสงบ 

ไม่ไกลจากในตัวเมืองมาก คุณว่าดีมั้ยถ้ามาทำบ้านพักตากอากาศที่นี่   "

พิมบึนปากพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยเอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

" อื้อ...ฉันว่าคุณไปหาซื้อที่ ที่อื่นเถอะ ถ้าจะปลูกบ้านตรงนี้ ฮวงจุ้ยไม่ค่อยดีอ่ะ "

จากนั้นเธอก็ทำเป็นครุ่นคิดแล้วเอ่ย

" อืม...ถ้าคุณจะทำเป็นหมู่บ้านจัดสรร 

แล้วใครเขาจะสนใจ กลางทุ่งนาแบบนี้ใครจะกล้าอยู่ ใช่มั้ย? "

เตชินหันมามองเธอด้วยแววตาสงสัยแล้วเอ่ย

" ผมไม่สนใจฮวงจุ้ยหรอก แค่คุณชอบก็พอแล้ว และไม่คิดจะทำอย่างอื่นด้วย "

ได้ยินดังนั้น พิมถึงกับยิ้มเจื่อนแล้วเอ่ยว่า

" ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว เมื่อกี้ลืมดูฮวงจุ้ยน่ะ "

เธอกลายเป็นซินแสแบบไม่รู้ตัว ทำเอาคนฟังนึกขำในใจ

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินกลับไปที่รถ เตชินจับแขนเธอไว้แล้วเอ่ยถาม

" ทำไมคุณพูดกลับกลอกแบบนี้ เมื่อกี้ยังบอกเลยว่าชอบ "

พิมจึงหันมามองหน้าเขาแล้วเอ่ย

" ค่ะ เมื่อกี้ชอบ แต่พอรู้ว่าคุณจะซื้อก็ไม่ชอบแล้วฮวงจุ้ยไม่ดี ไม่เหมาะกับโหงวเฮ้งของคุณ จบนะ "

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินกลับไปที่รถ เตชินรั้งตัวเธอไว้แล้วเอ่ยถามอย่างอยากรู้เหตุผล

" พิม ผมขอเหตุผลที่ฟังแล้วเชื่อถือได้หน่อย "

เธอมองเตชินแล้วอยากตะโกนดังๆว่า

[ เพราะมันอยู่ใกล้บ้านของฉันไงเล่า ]

แต่เธอพูดออกมาไม่ได้ไง เธอจึงเอ่ยเพียงว่า

" อยู่นอกเมืองไปหน่อย "

เอ่ยจบเธอก็สลัดมือเตชินออกแล้วหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ

เตชินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก แล้วเอ่ย

" เหรอ! ผมว่าเป็นเพราะที่มันอยู่ใกล้บ้านคุณ

มากกว่ามั้ง "

พิมชะงักไปห้าวิ สีหน้าจืดลงทันที หลุดคำหยาบออกมาพึมพำในใจเบาๆ

[ เชี่ย! เขารู้ได้ไงว้า ว่าบ้านเราอยู่ใกล้ๆแถวนี้ ]

หัวใจเธอเต้นตึกตัก แทบไม่เป็นจังหวะแล้ว 

เธอจึงรีบกลับเข้าไปในรถอย่างเนียนๆเงียบๆ

ทำเหมือนไม่ได้ยินและไม่สนใจที่เขาพูด

เตชินยิ้มแล้วเดินกลับมาที่รถแล้วเข้ามานั่งในรถ จากนั้นก็หันมามองเธอแล้วเอ่ย

" คุณไม่ต้องห่วงหรอกพิม แม้ผมจะซื้อที่ดินผืนนี้ 

หรือมาทำบ้านพักตากอากาศที่นี่ 

ผมสัญญา จะไม่ให้ใครรู้ ว่าคุณเคยเป็นผู้หญิงของผม และเคยเป็นแม่ของลูกผม "

ได้ยินแบบนี้อีกแล้ว แค่พูดถึงสิ่งที่จะเกิดกับเธอในอนาคต เธอก็รู้สึกเจ็บปวด จุกในอกจนพูดไม่ออกแล้ว

เธอถอนหายใจเบาๆพร้อมกับหลับตาลง 

แล้วเอ่ยอย่างเหนื่อยใจกับเรื่องนี้

" คุณเตชิน คุณจะทรมานฉันโดยการมีลูกให้คุณ แล้วทำให้ลูกที่เกิดมาจากฉัน 

เห็นฉันเป็นคนอื่นงั้นเหรอ จิตใจของคุณทำด้วยอะไร "

ได้ยินเธอพูดแบบนี้เขาก็ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่อ จึงสตาร์ทรถแล้วขับออกไป

พิมนั่งเงียบมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง บรรยากาศอึมครึม เงียบสงบจนได้ยินเสียงหายใจ

เช้าวันต่อมา เตชินไปที่สำนักงานที่ดินแต่เช้า ส่วนผู้ช่วยคังก็ขับรถไปรับน้ำหนึ่งกับพ่อของเขา

พวกเขาเข้าไปด้านใด ส่วนพิมนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่ในรถคนเดียวอย่างเงียบๆ

ผ่านไปสองชั่วโมง 

เตชินและน้ำหนึ่งก็เริ่มเซ็นสัญญาการซื้อขายและโอนที่ดินต่อหน้ากรมที่ดินเรียบร้อย

จากนั้นพวกเขาก็ออกมา เตชินเดินกลับมาหาพิมที่รถแล้วเอ่ยถาม

" คุณหิวหรือยัง? "

พิมไม่ตอบแต่ส่ายหัว เตชินจึงเอ่ยต่อว่า

" เดี๋ยวเราจะไปทานข้าวร่วมกับเจ้าของที่ดินเก่านะ ผมจะเลี้ยงขอบคุณเขาสักหน่อยที่ยอมขายที่ตรงนั้นให้ "

ได้ยินแบบนี้พิมก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที เธอรู้สึกเหมือนถูกเยาะเย้ยยังไงไม่รู้

เตชินเห็นดังนั้นก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไป 

ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

พิมจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเย็นชา

" อืม เอาที่คุณสบายใจเลย "

เธอหมดคำจะพูดไม่มีอารมณ์ไปทะเลาะหรือคุยเรื่องนี้แล้ว

เงินของเขาจะซื้ออะไร ซื้อที่ดินที่ไหน มันก็สิทธิ์ของเขา

พอไปถึงร้านอาหารที่น้ำหนึ่งแนะนำ พิมกับเตชินก็ลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในห้องอาหารพร้อมกัน

เมื่อเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องอาหาร ทั้งพิมและน้ำหนึ่ง

ต่างตะลึงอึ้งไปพร้อมๆกัน ดวงตาจับจ้องกันและกันอย่างไม่กะพริบ

***

ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆนะคะที่ชื่นชอบผลงานของนักเขียน คอมเมนต์คุยกันได้นะคะ

ขอบคุณในทุกๆคอมเมนต์ค่ะ  ^_^