ตอนที่ 54 คุณเลิกเสแสร้งแกล้งทำดี...

เช้าวันต่อมา ผู้ช่วยคังไปรับน้ำหนึ่งให้มาที่บริษัทเพื่อตรวจสอบเอกสารที่ใช้ในการ เซ็นสัญญาซื้อขายและโอนย้ายที่ดิน

น้ำหนึ่งเดินเข้ามาที่บริษัทโดยมีผู้ช่วยคังเดินนำ พาเธอมาที่ห้องประธานบริษัท

เมื่อมาถึงผู้ช่วยคังก็ยกมือเคาะประตู 

จากนั้นก็พาน้ำหนึ่งเข้าไปในห้องทันที

ภายในห้องเตชินนั่งรอเอกสารจากน้ำหนึ่ง 

พอน้ำหนึ่งเข้ามา เตชินก็เอ่ยพร้อมกับผายมืออย่างให้เกียรติ

" เชิญนั่งครับ "

" ขอบคุณค่ะ "

น้ำหนึ่งเอ่ยขอบคุณพร้อมกับนั่งลงสายตาจิกเหยื่ออย่างเตชินสุดฤทธิ์

เตชินรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังอ่อยเขาอยู่ เขายกยิ้มขึ้นที่มุมปาก จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น

" คุณน้ำหนึ่งเตรียมเอกสารมามั้ยครับ "

น้ำหนึ่งยื่นเอกสารไปให้เขา พร้อมกับโชว์เนินอกอันอวบอึ๋ม

ที่สุดแสนจะยั่วยวนมาล่อตาล่อใจเตชิน 

พร้อมกับเอ่ยแบบอ่อยๆ

" เตรียมมาพร้อมหมดทุกอย่างค่ะ หากคุณเตชินต้องการอะไรเพิ่มเติม 

น้ำหนึ่งยอมพลีกาย อุ๊บ... ยอมให้ได้ทุกอย่างค่ะ "

เตชินยิ้มแล้วหยิบเอกสารขึ้นมาตรวจดู 

จากนั้นก็เอ่ยว่า

" อืม เอกสารครบ วันนี้เราออกเดินทางไปพร้อมกันเลยนะครับ ผมจะให้ผู้ช่วยคังไปส่งคุณ

กลับไปเอากระเป๋าที่โรงแรม แล้วเราเจอกันที่สนามบินเลยนะครับ "

" ค่ะ "

จากนั้นผู้ช่วยคังก็เข้ามาแล้วเอ่ยอย่างสุภาพ

" เชิญครับ คุณน้ำหนึ่ง "

แล้วน้ำหนึ่งลุกขึ้นเดินออกจากห้องของเตชินไป

เตชินหันไปมองทางห้องน้ำ เห็นพิมเข้าไปนานแล้วไม่ออกมาสักที

เขาเลยเดินเข้าไปหาเธอแล้วเคาะประตูพร้อมกับเอ่ยถาม

" พิม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า "

พิมนั่งอยู่หน้ากระจกด้วยใบหน้าซีดเซียว

เม็ดเหงื่อผุดออกมาทั่วใบหน้า 

เธอปวดท้องเมนส์และหน้ามืดกะทันหันจึงนั่งพัก

พอได้ยินเสียงเตชิน เธอค่อยๆลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตูให้เขา 

เตชินเห็นเธอหน้าซีดเซียวก็ตกใจจึงเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

" พิม คุณเป็นอะไร ทำไมหน้าซีดเซียวขนาดนี้ 

เจ็บตรงไหนหรือเปล่า "

พิมไม่มีแรงเปล่งเสียงออกมาแล้วและไม่มีแม้แต่แรงที่จะใช้หายใจ

จากนั้นเธอก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลย

ทุกอย่างกลายเป็นสีดำมืด สนิท

แล้วเธอก็สลบไปในอ้อมแขนของเตชิน

" พิม! พิม! คุณเป็นอะไร? "

เตชินตกใจมาก 

จากนั้นเขาก็รีบอุ้มพิมขึ้นมาในอ้อมแขน

แล้วรีบเดินไปที่ลิฟท์ 

พอลิฟท์ลงมาถึงลานจอดรถ เขาก็รีบพาเธอเข้าไปนอนในรถ 

จากนั้นก็รีบออกรถขับไปส่งเธอที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

เมื่อไปถึงโรงพยาบาลเขารีบอุ้มเธอที่นอนสลบอยู่ ลงจากรถทันที

เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเห็นก็รีบลากรถเข็นมาให้ แล้วพาพิมเข้าห้องฉุกเฉิน

เตชินนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินอีกครั้งด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

สักพักหมอและพยาบาลก็เปิดประตูออกมา 

เขาจึงลุกขึ้นถามหมอว่า

" คุณหมอภรรยาผมเป็นอะไรครับ "

หมอยิ้มแล้วเอ่ย

" ภรรยาของคุณเป็นเมนส์ ที่เป็นลมหมดสติไปเกิดจากอาการปวดท้องน้อยที่ปวดมากกว่าปกติ

เลยทำให้ร่างกายทนความเจ็บปวดไม่ไหว

จึงสลบไป สักพักก็ฟื้นแล้วค่ะ

คุณไม่สบายใจได้ มันไม่ได้มีอะไรร้ายแรง ภรรยาคุณสุขภาพแข็งแรงดี "

หมอเห็นว่าเตชินและพิมดูเด็กหน้าตาหล่อสวย

ทั้งคู่และยังดูรักและเป็นห่วงกันมากๆ

หมอจึงเอ่ยแนะนำให้ความรู้เล็กๆน้อยๆกับเขาต่อว่า

" แต่ช่วงเป็นเมนส์คุณต้องทำใจหน่อยนะคะ 

บางทีเขาอาจจะหงิดหงุด หรือโมโหง่ายกว่าปกติ 

มันเกิดจากฮอร์โมนที่ทำให้อารมณ์แปรปรวนอย่างหาสาเหตุไม่ได้ 

บางคนที่รู้ตัวจะคอยสังเกตความผิดปกติของตัวเอง 

เมื่อรู้ว่าอารมณ์แปรปรวนช่วงฮอร์โมน

ก็จะพยายามระงับใจไม่ให้หงุดหงิดง่าย

แต่ส่วนใหญ่จะไม่รู้ตัวกัน หรือบางคนรู้ตัว

แต่ก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้เลย

มันเป็นเรื่องเซนซิทิฟค่ะ บางคนช่วงฮอร์โมน

ขี้น้อยใจก็มี

ในฐานะที่คุณเป็นสามีควรจะต้องศึกษา

และทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ให้มากๆ

จะได้ไม่ผิดใจกัน บางคนมาทะเลาะกัน 

เลิกกัน เพราะช่วงนี้ก็มี 

ขอให้คุณเข้าใจ และอดทนให้ผ่านช่วงนี้ไป "

เตชินฟังอย่างตั้งใจ ถ้าหมอไม่บอกเขาก็ไม่เคยรู้และไม่สนใจเรื่องเล็กน้อย ที่ละเอียดอ่อนพวกนี้ของผู้หญิงเลย เขาจึงเอ่ยตอบว่า

" ครับ ขอบคุณมากครับคุณหมอ "

เตชินเอ่ยขอบคุณเสร็จ หมอก็เดินออกไป 

ในห้องผู้ป่วยเตชินโทรไปหาผู้ช่วยคังแล้วเอ่ยว่า

" คุณไปกับคุณน้ำหนึ่งก่อนเลย เดี๋ยวผมจะตามไปทีหลัง ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนนี้ "

เอ่ยจบเขาก็กดวางสายไป 

พิมฟื้นขึ้นมาได้ยินเสียงเตชินคุยโทรศัพท์

เธอมองแผ่นหลังของเขาที่ยืนหันหลังให้เธออย่างเงียบๆ

เธอไม่ชอบความรู้สึกอบอุ่นที่เกิดขึ้นในใจ 

เธอไม่ชอบที่เตชินมาทำดีกับเธอเกินไปแบบนี้

เธอจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

" คุณเตชิน ฉันว่าคุณไปทำงานเถอะ อย่ามาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นตัวปัญหา ทำให้คุณต้องเลื่อนงานออกไป "

ความจริงเธอไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวปัญหาอย่างที่พูด

แต่เป็นเพราะเธอเกลียดความจอมปลอมของ

เตชินที่แสร้งทำดีกับเธอเกินจริง 

จนทำให้เธอรู้สึกดีและหวั่นไหวต่างหาก 

เตชินได้ยินดังนั้นจึงหมุนตัวกลับมาดูเธอแล้วเดินเข้ามาหาเธอ

พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรื่อยเฉื่อยแฝงความห่วงใย

" ไม่เป็นไรหรอก ผมไปทั้งๆที่คุณไม่สบายแบบนี้ผมเองก็ไม่สบายใจ ทำงานไปก็ไม่มีความสุข 

อีกอย่างคุณไม่ใช่ตัวปัญหาเลย ผมอยากอยู่ดูแลคุณเองต่างหาก "

ความจริงเขาวางแผนที่จะพาพิมไปเที่ยวด้วยกันเขาอยากพาเธอกลับไปเที่ยวบ้านเกิด

เพราะเห็นเธอเคยบ่นคิดถึงบ้าน

พิมได้ยินดังนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด

ด้วยน้ำเสียงโมโห

" คุณเตชิน ขอร้องล่ะ คุณเลิกเสแสร้งแกล้งทำดีกับฉันสักทีเถอะ ฉันเบื่อเต็มทีแล้ว "

 ไม่รู้หงุดหงิดจนทนไม่ไหวเพราะฮอร์โมนทำให้อารมณ์แปรปรวน

หรือเพราะมีเรื่องอื่นที่ฝังใจ เธอก็แยกไม่ออก

เตชินนึกถึงคำพูดของหมอ เขาพยายามไม่เก็บมาใส่ใจในสิ่งที่เธอพูด 

แล้วเขาก็เอ่ยอย่างใจเย็นว่า

" พิมคุณอารมณ์ไม่ดีอยู่ คุณนอนพักเถอะ "

พิมได้ยินดังนั้นเธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง

" ฉันจะกลับบ้าน ฉันแค่เป็นเมนส์ 

นอนพักที่บ้านก็ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องแอ็ดมิทหรอก "

เตชินจึงเอ่ยว่า

" ได้ ถ้าคุณไม่อยากแอ็ดมิทก็ไม่เป็นไร 

งั้นเรากลับบ้านกัน "

แล้วเตชินก็กดออดขอรถเข็นให้พิม 

ไม่นานผู้ช่วยพยาบาลก็เอารถเข็นมาให้เตชิน

ที่ห้อง

แล้วเตชินก็อุ้มพิมมาวางลงบนรถเข็นแล้วเข็นเธอออกไปที่ลานจอดรถ 

จากนั้นก็ประคองเธอเข้าไปนั่งในรถแล้วขับรถออกจากโรงพยาบาล

เมื่อถึงบ้านเขาก็ไม่ยอมให้พิมเดินเอง อุ้มพิมลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป 

จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนห้อง วางเธอนอนลงบนเตียงเบาๆแล้วเอ่ย

" คุณนอนพักนะ เดี๋ยวผมจะลงไปเอาถุงน้ำร้อนกับน้ำขิงอุ่นๆมาให้ "

เอ่ยจบเขาก็เดินไปปรับแอร์ให้เธอแล้วออกจากห้องไป

พิมนอนขดตัวอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวดที่ท้องน้อย 

เธอรู้สึกมึนๆหนักที่หัว ซึ่งเป็นอาการหลังจากเป็นลมแล้วฟื้นขึ้นมา จะรู้สึกแบบนี้

จากนั้นไม่นานเตชินก็เดินเข้ามา แล้วยื่นถุงประคบร้อนให้เธอ 

จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปป้อนน้ำขิงให้เธอ

พร้อมกับเอ่ย

" ตัวคุณเย็นดื่มน้ำขิงหน่อยร่างกายจะได้อุ่นขึ้นเลือดลมจะได้ไหลเวียนดีหน่อย "

พิมนั่งดื่มน้ำขิงที่เตชินป้อนโดยไม่เอ่ยอะไร เพราะเธอไม่มีแรงเอ่ยอะไรแล้ว

เตชินป้อนจนหมด จากนั้นก็ห่มผ้าให้เธอแล้วเอ่ย

" นอนพักเถอะ จะได้หายไวๆ "

เอ่ยจบเขาก็นอนลงข้างๆเธอ ฝ่ามือใหญ่ตบไหล่เธอเบาๆ ไม่นานพิมก็เผลอหลับไป