เตชินเกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวย คนที่จะมาเป็นคุณหญิงของเขาในอนาคต
ไม่ใช่จะเลือกใครก็ได้ เขาเองก็เลือกคนที่เหมาะสมกับเขาเช่นกัน และเขาอาจจะมีตัวเลือกที่ดีกว่าพิมแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ได้ แต่ถึงแม้เตชินจะเก่ง จะฉลาด รอบคอบแค่ไหน แต่บางเรื่องเขาก็มองข้ามไปโดยไม่รู้สึกเอะใจอะไร ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เกี่ยวกับเรื่องเล็กน้อยของพิม เลยไม่เคยนึกสงสัยว่าเธอรู้จักและสนิทสนม กับป๊อบที่มีฐานะร่ำรวยได้ยังไง พิมนอนแช่น้ำในอ่างอย่างสบายใจ ฟองสบู่ลอยเหนือน้ำอุ่นๆส่งกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย เมื่ออาบน้ำเสร็จเธอก็ลุกขึ้นมาจากอ่างแล้วเปิดฝักบัวล้างตัวอีกครั้ง จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดตัวมาปกปิดเรือนร่างแล้วสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปนั่งเป่าผม เตชินเห็นว่าเธออาบน้ำเสร็จแล้ว เขาจึงจากจากเก้าอี้ เดินออกมาจากห้องน้ำงานแล้วไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำต่อ พิมไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเอายานอนหลับที่เธอซ่อนไว้ในกระเป๋า มายัดใส่ลงในกระเป๋าเสื้อของชุดนอนที่เธอสวมใส่อยู่ จากนั้นก็กลับมานั่งเป่าผมที่เดิม เป่าผมเสร็จเธอก็ออกจากห้องแล้วเดินลงไปชั้นล่าง เธอเดินเข้าไปในห้องครัว เปิดตู้เก็บอาหารแห้งแล้วหยิบถุงชาคาโมมายล์กับเก๊กฮวยขึ้นมา แล้วเริ่มต้มน้ำพอน้ำเดือด เธอก็เริ่มชงชา คาโมมายล์ผสมเก๊กฮวยใส่แก้วไว้สองแก้ว แล้วเธอก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าชุดนอนเตรียมจะหยดยานอนหลับ เตชินที่เดินเข้ามาอย่างเงียบๆก็มากอดเอวเธอไว้แล้วหอมไปที่แก้มเนียนนุ่มของเธอ แล้วเอ่ยถามขึ้น " คุณกำลังทำอะไรน่ะพิม ผมบอกแล้วถ้าคุณอยากได้อะไร ให้บอกป้าใจ " พิมตกใจจนลูกตาแทบหล่นดีที่เธอหันหลังให้เขา ไม่งั้นเขาคงจับพิรุธได้แล้ว หัวใจแทบตกหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มหัวใจเต้นตุบๆอย่างแรง พอเริ่มควบคุมสีหน้าและหัวใจที่เต้นแรงให้สงบลงได้แล้ว เธอจึงยิ้มขึ้นแล้วหมุนตัวหันมามองหน้าเขา พร้อมกับผละเขาออกห่างจากเธอเล็กน้อยแล้วเอ่ย " เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนป้าเขาหรอกค่ะ อีกอย่างฉันอยากทำให้คุณด้วยตัวเอง " คำพูดของเธออ่อนหวานจับใจแต่ใครจะรู้ว่ามันไม่มีความจริงใจเลย ดังสำนวนสุภาษิตที่ว่า ปากหวานก้นเปรี้ยว จากนั้นเธอก็เอ่ยถามเขาไปว่า " แล้วทำไมคุณมาไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้คะ ดีที่ไม่ตกใจจนทำน้ำร้อนลวกใส่มือ " เอ่ยจบเธอก็แอบบ่นพึมพำในใจเบาๆ [ ดีนะ ที่ยังไม่เอายานอนหลับออกมา ไม่งั้นได้ตกเป็นเมียเตชินรอบสองแน่ ] เตชินยื่นฝ่ามือใหญ่ไปจับใบหน้าเรียวเล็กเบาๆแล้วเอ่ย " ขอโทษครับ ที่ทำให้คุณตกใจ แล้วคุณกำลังทำอะไรอยู่ ต้มน้ำอะไร " พิมยิ้มแล้วเอ่ย " ฉันกำลังชงชาคาโมมายล์ผสมเก๊กฮวยค่ะ เห็นเขาว่าดื่มก่อนนอนช่วยทำให้หลับสบาย เห็นคุณทำงานหนัก เลยอยากชงให้คุณดื่มก่อนนอนทุกคืนจะได้หลับสบายค่ะ " เตชินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุขแฝงความเจ้าเล่ห์ในแววตา แล้วเอ่ย " จริงๆแล้วยัง มีวิธีอื่นที่ทำให้หลับสบายกว่าการดื่มชาอีกนะ " พิมสงสัยว่า มันมีวิธีอื่นที่เธอยังไม่รู้อีกเหรอ แล้ววิธีไหนกัน? เธอรู้สึกสนใจ จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยแววตาเป็นประกาย " ยังมีวิธีอื่นอีกเหรอ...วิธีอะไรคะ? " เธออยากรู้ เพื่อที่เธอจะได้นำวิธีนั้นมาปรับใช้กับยานอนหลับที่เธอเตรียมไว้ เพื่อกันไม่ให้ใครสงสัยหรือจับได้ เตชินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แววตาเยิ้ม แล้วเอ่ย " เดี๋ยวคืนนี้ผมจะบอกคุณ เราจะรู้กันแค่สองคนในห้องเท่านั้น " ได้ยินดังนั้นพิมก็เข้าใจทันที แววตาเยิ้มแฝงความหื่นกามถึงห้าส่วน ถ้าดูไม่ออกก็ตาบอดแล้ว แถมคำพูดเขาชัดเจนขนาดนั้นถ้าเธอฟังไม่ออกก็ไม่ใช่คนปกติแล้ว เธอจึงแสร้งยิ้มอย่างเขินอาย เธอวางแผนมาขนาดนี้แล้วจะให้เสียแผนไม่ได้ เธอจึงเล่นตามน้ำไป " หืม...ตอนนี้เพิ่งจะหนึ่งทุ่มเองนะคะ อีกนานกว่าจะถึงคืนนี้ ฉันเริ่มอดที่จะอยากรู้ไม่ได้แล้วสิ " เตชินเห็นว่าเธอเล่นด้วยก็ยิ้มขึ้นที่มุมปาก แล้วยื่นมือไปกอดเอวเธอไว้แน่น ดึงตัวเธอให้เข้ามาแนบชิดกับเขาแล้วเอ่ย " ไม่ต้องรอคืนนี้ก็ได้ครับ หากคุณอยากรู้ เรากลับขึ้นไปนอนแต่หัวค่ำเลยดีมั้ย " พิมยิ้มแล้วเอ่ย " งั้นคุณกลับขึ้นไปรอพิมก่อนค่ะ เดี๋ยวพิมชงชาเสร็จแล้วจะตามขึ้นไป นะคะ " พิมเอ่ยตบท้ายด้วยคำว่า นะคะ ด้วยแววตาออดอ้อน เตชินไม่อาจทนต่อแววตาสวยใสเป็นประกายออดอ้อนของเธอได้ เขาจึงเอ่ยว่า " ได้ครับ งั้นผมขึ้นไปก่อนนะ คุณรีบๆตามมาล่ะ " " ค่ะ " พิมเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน พอเตชินเดินออกจากห้องครัวไป เธอก็รีบหยิบยานอนหลับออกมา แล้วเปิดฝาหยดลงไปในชาทันที พร้อมกับพึมพำในใจเบาๆ [ หนึ่งหยด หลับสาม ถึงห้าชั่วโมง งั้นก็จัดให้สักสามหยดละกัน จะได้ออกฤทธิ์เร็วๆ นอนแต่หัวค่ำ หลับยาวไปถึงเช้าเลยยิ่งดี วันแรกคุณก็เป็นหนูทดลองให้ฉันไปก่อนละกันนะคุณเตชิน ] ชงเสร็จเธอก็ยกของเธอขึ้นมาดื่มจนหมด จากนั้นก็ยกขึ้นไปให้เตชินทันที พอเตชินเห็นเธอเขาก็เข้ามากอดเธอทันที เธอจึงเอ่ยว่า " คุณดื่มชาก่อนค่ะ ฉันตั้งใจทำให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ รสชาติอร่อยกลิ่นหอมมาก คุณลองดมดูสิคะ " เตชินสูดดมกลิ่นชาคาโมมายล์ผสมเก๊กฮวยแล้วเอ่ย " หอมจริงด้วย งั้นผมจะดื่มแล้วนะ " " ค่ะ " แล้วเขาก็ยกชาขึ้นมาดื่มจนหมด แล้วหยิบเอาจานรองในมือพิมมา เดินไปวางไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ จากนั้นเขาก็เดินกลับมาหาพิม แล้วอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขน เดินไปที่เตียงพร้อมกับเอ่ย " ถึงเวลาที่ผมจะบอกวิธีที่ทำให้ผมหลับสบายแล้ว คุณพร้อมหรือยัง " เอ่ยจบเขาก็วางเธอนอนลงบนเตียงแล้วก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่ม พิมยื่นมือไปโอบรอบคอเขาแล้วตอบรับจูบจากเขาอย่างเร่าร้อน เตชินรู้สึกดีมากที่พิมเต็มใจมีอะไรกับเขาแบบนี้ ส่วนพิม เธอคิดว่ามากกว่าจูบก็เคยทำกันมาแล้ว จะเสแสร้มแกล้งทำเป็นสมยอมอย่างเต็มใจ ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย อย่างน้อยก็ไม่เสี่ยงท้อง ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามตัวเธอ ริมฝีปากอุ่นๆปิดทับริมฝีปากเธอแน่นสนิท แล้วมือใหญ่เข้าโอบรัดตัวเธอแน่นราวกับจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว พิมเองก็เรียนรู้การจูบจากเขา เธอจึงจูบตอบเขาแบบเร่าร้อนจนเตชินรู้สึกเคลิบเคลิ้มและพอใจมาก แล้วเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าเขานิ่งไปเธอจึงแตะไปที่ใบหน้าของเขาเบาๆแล้วลองเอ่ยเรียก " คุณเตชิน คุณเตชิน คุณเป็นอะไรไป คุณเตชิน " เมื่อไม่มีการตอบสนองเธอก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยเบาๆอย่างเยาะเย้ย " หลับฝันดีนะคะ ขอให้ฝันถึงฉากเลิฟซีนในฝันของคุณต่อไปค่ะ กู๊ดไนท์ " เอ่ยจบเธอก็ผลักเขาออกจากตัวเธอ แล้วนอนที่ใครที่มันอย่างสบายใจ สำหรับเธอแล้วเปลืองจูบดีกว่าเปลืองตัวในเช้าวันใหม่เตชินหลับไม่ยอมตื่นเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่เกินขาด จนพิมเริ่มกระวนกระวายใจ[ ตายละ ทำไมคุณเตชินไม่ตื่นสักที นี่มันจะสิบเอ็ดโมงแล้ว ทำยังไงดีๆ ]เธอกลัวคนอื่นจะสงสัย ตอนนี้เธอร้อนรนกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุขแล้วผู้ช่วยคังที่มารอรับเตชินหน้าบ้านเขารู้สึกว่ามันผิดวิสัยเกินไป โดยปกติคุณชายของเขาจะเป็นคนตรงเวลามากจริงจังกับเรื่องเวลาเสมอจึงตัดสินใจโทรไปหา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย เขาเลยเดินเข้าไปในบ้านแล้วเอ่ยถามกับป้าใจ" ป้าใจ คุณชายกับคุณพิมยังไม่ตื่นเหรอครับ "แม้มันจะเป็นการเสียมารยาทแต่เขาก็จำต้องถามแบบนี้เพราะเป็นห่วงเจ้านายแม้เจ้านายเขาจะเป็นคนฉลาดเป็นกรดแต่เขาก็กลัวพิมจะทำอะไรเจ้านายเขามากกว่าเพราะในความคิดเขา ผู้ชายมักจะพลาดท่าให้กับสาวงามเสมอ และเจ้านายเขาก็คล้ายจะอย่างงั้นป้าใจจึงเอ่ยตอบผู้ช่วยคังว่า" ยังค่ะ แต่แปลกนะคะ ทุกวันคุณชายกับคุณพิมจะตื่นเช้า แม้จะตื่นสายก็ไม่ได้สายขนาดนี้ "เมื่อผู้ช่วยคังรู้ว่าทั้งสองยังไม่ตื่น เขาก็ทำหน้านิ่งเฉย เอ่ยเพียงสั้นๆว่า" สงสัยจะหลับดึก "เอ่ยจบเขาก็ออกไปนั่งรอคุณชายของเขาที่ห้องรับแขก ใจหนึ่งอยากขึ้นไปเคาะประตูดู แต่อีกใจก็ก
เตชินนั่งทำงานในห้องของตัวเองในบริษัท ตอนบ่ายก็เรียกประชุมหัวหน้าของแต่ละแผนกการประชุมดำเนินไปอย่างราบรื่นจนจบการประชุม เมื่อเดินออกมาจากห้องประชุมผู้ช่วยคังก็รายงานว่า" คุณชายครับที่ดินแถวเชียงใหม่แปลงนั้น ดูเหมือนคุณหานจะกลับคำ ไม่ขายให้เราแล้วครับครับ "ได้ยินดังนั้น เตชินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังน่าเกรงขามแฝงไปด้วยอำนาจบารมีและมีสีหน้าเคร่งขรึม ก้าวเท้าเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองอย่างมั่นคงด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย" แล้วยังไง ก่อนหน้านี้เจ้าของที่ดิน ก็ตกลงจะขายให้เรา สัญญามัดจำก็เซ็นแล้ว เขามากลับคำแค่นี้ คุณก็จัดการไม่ได้เหรอ "ผู้ช่วยคังเหงื่อตกแล้วค่อยๆเอ่ยอธิบาย" ครับคุณชาย ก่อนหน้านี้คนที่ตกลงขายที่ดินให้เราคือนายหาน ต่อมาลูกสาวเขาเหมือนจะไม่ยอมให้ขายที่ดินผืนนั้น เขาเลยส่งลูกสาวมาเจรจากับคุณชายครับ "ได้ยินดังนั้นเตชินก็เอ่ยว่า" หึ! ส่งลูกสาวมาเจรจางั้นเหรอ ได้ นัดมาเลย "ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยว่า" ครับ วันนี้ห้าโมงเย็น เธอจะรอที่ร้านอาหาร Zara food ชั้น B ครับ "" ได้ งั้นเราก็ออกไปตอนนี้เลย "" ครับ "ทั้งสองเดินเข้าไปในลิฟท์ส่วนตัวของประธานบริษัทแล้วลงไปที่ลานจ
เช้าวันต่อมา ผู้ช่วยคังไปรับน้ำหนึ่งให้มาที่บริษัทเพื่อตรวจสอบเอกสารที่ใช้ในการ เซ็นสัญญาซื้อขายและโอนย้ายที่ดินน้ำหนึ่งเดินเข้ามาที่บริษัทโดยมีผู้ช่วยคังเดินนำ พาเธอมาที่ห้องประธานบริษัทเมื่อมาถึงผู้ช่วยคังก็ยกมือเคาะประตู จากนั้นก็พาน้ำหนึ่งเข้าไปในห้องทันทีภายในห้องเตชินนั่งรอเอกสารจากน้ำหนึ่ง พอน้ำหนึ่งเข้ามา เตชินก็เอ่ยพร้อมกับผายมืออย่างให้เกียรติ" เชิญนั่งครับ "" ขอบคุณค่ะ "น้ำหนึ่งเอ่ยขอบคุณพร้อมกับนั่งลงสายตาจิกเหยื่ออย่างเตชินสุดฤทธิ์เตชินรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังอ่อยเขาอยู่ เขายกยิ้มขึ้นที่มุมปาก จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น" คุณน้ำหนึ่งเตรียมเอกสารมามั้ยครับ "น้ำหนึ่งยื่นเอกสารไปให้เขา พร้อมกับโชว์เนินอกอันอวบอึ๋มที่สุดแสนจะยั่วยวนมาล่อตาล่อใจเตชิน พร้อมกับเอ่ยแบบอ่อยๆ" เตรียมมาพร้อมหมดทุกอย่างค่ะ หากคุณเตชินต้องการอะไรเพิ่มเติม น้ำหนึ่งยอมพลีกาย อุ๊บ... ยอมให้ได้ทุกอย่างค่ะ "เตชินยิ้มแล้วหยิบเอกสารขึ้นมาตรวจดู จากนั้นก็เอ่ยว่า" อืม เอกสารครบ วันนี้เราออกเดินทางไปพร้อมกันเลยนะครับ ผมจะให้ผู้ช่วยคังไปส่งคุณกลับไปเอากระเป๋าที่โรงแรม แล้วเราเจอกันที่สนามบินเลยนะครับ "" ค
สามวันต่อมา อาการปวดท้องเมนส์ของพิม ก็หายเป็นปกติบนโต๊ะอาหารเย็น ทั้งสองนั่งทานข้าวกันอย่างเงียบๆระหว่างทานข้าวพิมเลยเอ่ยกับเตชินว่า" คุณเตชิน ฉันทำให้คุณเสียเวลามาสามวันแล้ว ฉันว่าคุณรีบไปเคลียร์เรื่องที่ดินของคุณให้เรียบร้อยเถอะค่ะ "เตชินเลื่อนสายตาจากจานข้าวไปมองหน้าพิมแล้วเอ่ยอย่างเอื่อยๆ" ผมไม่รีบ รอให้คุณหายดีก่อน ค่อยไป ระหว่างนี้ มีคุณคังคอยอยู่ดูแลทางโน้นแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นได้หรอก "ได้ยินดังนั้นพิมจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า" ฉันหายดีแล้ว แล้วทีหลังคุณก็ไม่ต้องมาทำดีกับฉันจนเกินไป อย่างครั้งนี้อีก ฉันไม่ชอบติดหนี้คุณความดีของใครฉันไม่อยากเกิดความรู้สึกเกรงใจ จนทำให้ตัวเองลำบากใจ "เตชินหยุดการเคลื่อนไหวในมือแล้วเอ่ยอย่างจริงจังด้วยน้ำเสียงหนักแน่น" คุณไม่ได้ติดหนี้ผม แต่มันเป็นหน้าที่ของสามีที่ต้องดูแลภรรยายามเจ็บป่วย ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของผม ผมก็ควรจะทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด จะได้ไม่รู้สึกผิดทีหลัง "ประโยคหลัง ทำให้พิมเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว เธอถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอ่ยเพียงสั้นๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาตามปกติ ในแววตาของเธอเจือความเศร้านิดๆ" อืม ฉันเข้าใจแล้ว
เมื่อไปถึงโรงแรม เตชินเดินเข้าไปเช็คอิน พนักงานโรงแรมก็ออกมาช่วยขนกระเป๋าสัมภาระไปที่ห้องเตชินเดินจูงมือพิมไปที่ห้องไม่ยอมปล่อย ราวกับกลัวเธอจะหายไปพิมได้แต่เดินตามเขาไปเงียบๆ พอเดินไปถึงห้องเตชินก็แตะคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วเอ่ย" คุณไปอาบน้ำก่อนแล้วนอนพักเอาแรงเลย เย็นๆผมจะพาคุณไปดูที่ "พิมมองเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้งแล้วเอ่ย" คุณชิน ฉันไม่ใช่เด็กนะที่คุณจะมาบังคับให้อาบน้ำแล้วฉันก็ต้องอาบน่ะ "เตชินหันมามองเธอแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา" พิมหรือคุณจะให้ผมอาบให้ อย่างงั้นเราก็มาอาบพร้อมกันเลย "พูดจบเขาก็จับพิมอุ้มขึ้นมาทันที พิมรีบเอ่ยเบรคเขาไว้ทันที สีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน" ฉันอาบเอง คุณวางฉันลงเลย "แล้วเตชินก็วางเธอลงเบาๆ เธอเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบเอาผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างถมึงทึงเตชินนั่งลงบนเตียงแล้วโทรไปหาผู้ช่วยคัง เมื่อผู้ช่วยคังรับสายเขาก็เอ่ยขึ้น" พรุ่งนี้คุณไปรับน้ำหนึ่งกับพ่อของเขาให้ไปที่สำนักงานที่ดินแต่เช้าเลยนะ "" ครับ "เมื่อสั่งงานเสร็จ เตชินก็วางสายไป นั่งรอพิมอาบน้ำอย่างเงียบๆสักพักพิมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอสวมใส่เสื้อ
พิมยืนนิ่งจ้องไปยังน้ำหนึ่งอย่างไม่วางตา [ โลกกลมอะไรขนาดนี้เนี่ย มาเจอเจ้ากรรมนายเวรจนได้ เซ็ง ]เตชินเห็นความผิดปกติของพิมเขาจึงเอ่ยถามขึ้นเบาๆ" พิม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า "พิมจึงเอ่ยตอบว่า" เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร "เตชินจึงเอ่ยต่อว่า" งั้นก็เข้าไปข้างในเถอะ "พิมเดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ ที่ถูกจัดไว้ข้างๆเตชิน ส่วนเตชินก็นั่งอยู่หัวโต๊ะพ่อของน้ำหนึ่ง นั่งข้างเตชินทางด้านซ้ายมือ ถัดมาก็คือน้ำหนึ่งส่วนผู้ช่วยคังนั่งทางฝั่งเดียวกันกับพิม น้ำหนึ่งนั่งมองหน้าพิมอย่างเงียบๆสลับกับย้ายสายตามามองเตชินแล้วพึมพำในใจ[ เธอไปรู้จักกับคุณเตชินได้ยังไงกัน ][ เธอเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันหรือไงกันนะอยู่ที่ไหน ทำอะไร ก็เจอแต่เธอ ฉันชอบอะไร อยากได้อะไร ก็ถูกเธอแย่งไปจนหมด ][ ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมแพ้ให้กับเธอแล้ว ฉันจะแย่งคุณเตชินมาให้ได้ ]เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้วน้ำหนึ่งจึงเอ่ยขึ้น" คุณเตชินไม่แนะนำคนที่คุณพามาหน่อยเหรอคะ "[ ตอแหลเก่งจริงๆเลยนะน้ำหนึ่ง ]พิมแอบด่าในใจเธอนั่งหน้านิ่ง แล้วหันไปทางเตชิน รอฟังคำพูดที่เขาจะเอ่ย เตชินจึงเอ่ยแนะนำว่า" คุณพิม เป็น... "เตชินเอ่ยถึงแค่ " เป็น
ได้ฟังคำพูดของน้ำหนึ่งแล้ว ลึกๆเธอก็แอบเจ็บนะ เพราะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆเตชินทำอย่างนั้นกับเธอ ทำราวกับเธอเป็นของเล่นใช้เธอเป็นเครื่องมือในการผลิตลูก แต่ต่อให้มันจริงแล้วยังไง แค่เธอไม่ได้ปักใจรัก ไม่ให้ถูกคุมเกมฝ่ายเดียวเธอก็ไม่แคร์หรอกว่าพวกคนรวยจะคิดกับเธอยังไง คิดได้ดังนั้นเธอก็ยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ย" ดูแล้วเธอเองก็อยากจะเป็นของเล่นให้คุณเตชินจนตัวสั่นเหมือนกันนะ เสียใจด้วยที่แม้แต่ของเล่นเขายังไม่อยากได้เธอเป็นของเล่นเลยฉันว่าเธอเอาเวลาที่มาแซะ มาแขวะ มาหาเรื่องฉันเนี่ย ไปพิจารณาตัวเองดีกว่านะแล้วก็ ขอบคุณ ที่เป็นห่วงฉันเรื่องคุณเตชิน แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันฉลาดขนาดนี้ ไม่โง่ให้คุณเตชินตัดปีกกระดูกได้ง่ายๆหรอก เธอรอดูวันที่ฉันโบยบินอย่างสง่างามต่อไปละกัน "เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไป" ฉันจะคอยดูแล้วกัน ว่าเธอจะปากเก่งแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่า เธออย่าพลาดให้ฉันหัวเราะเยาะก็แล้วกัน "น้ำหนึ่งเอ่ยด้วยความโกรธแค้นที่ถูกพิมว่าให้จนเธอพูดไม่ออกทั้งน้ำเสียงและท่าทางของพิม ดูเย่อหยิ่ง เย็นชา น่าหมั่นไส้ จนน้ำหนึ่งเกลียดเข้ากระดูกดำพิมกลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้า
ในเช้าวันต่อมา พิมพาเตชินไปทำบุญไหว้พระขอพรที่วัดพระธาตุดอยคำ ทั้งสองไปซื้อดอกมะลิถวาย แล้วจุดธูปขอพรจากองค์พระพุทธรูป หลวงพ่อทันใจเมื่อขอพรเสร็จทั้งสองก็เดินออกมา กลับไปขึ้นรถ ระหว่างทางในขณะที่นั่งอยู่ในรถเตชินก็หันมาเอ่ยถามพิมว่า" เมื่อกี้คุณขอพรอะไร "พิมจึงเอ่ยตอบไปตามตรงว่า" ฉันขอพรให้ตัวเองและครอบครัวมีความสุข ขอให้ตัวเองประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมีเงินทองไหลมาเทมา แคล้วคลาดจากคนที่ไม่ชอบ แคล้วคลาดจากเจ้ากรรมนายเวรค่ะ "จากนั้นเธอก็ถามเตชินว่า" แล้วคุณล่ะ? "เตชินมองหน้าเธอแล้วยิ้มขึ้น" ผมขอให้คุณ มีลูกให้ผมเร็วๆและขอให้มีคุณอยู่ข้างๆผมแบบนี้ตลอดไป "พิมได้ยินดังนั้นเธอก็ตกใจแล้วโวยวายขึ้นมา" คุณเตชิน คุณไปขอพรแบบนั้นทำไม คุณรู้มั้ยว่าหลวงพ่อทันใจท่านศักดิ์สิทธิ์แค่ไหนหากใครขออะไรจากท่านแล้ว จะสมหวังดังใจปรารถนา ทุกประการตามที่ขอคุณไปขอแบบนั้นเท่ากับจะกักขังฉันไว้ข้างกายคุณตลอดชีวิตเลยนะ คุณต้องไปแก้ให้ฉัน ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคนที่ไม่ได้รักฉันตลอดชีวิต และฉันก็ไม่ได้...(รักคุณ) " พิมพูดถึงแค่ ไม่ได้ แล้วก็หยุดชะงักไปเมื่อเตชินได้ยินประโยคหลัง เขาก็เอ่ยถามข
ในห้องผ่าตัดหลังจากผ่าตัดเสร็จอยู่ๆพิมก็หยุดหายใจไป เนื่องจากเธอเสียเลือดมากและแท้งบุตรในขณะที่ประสบอุบัติเหตุทำให้ร่างกายไม่สามารถทนพิษบาดแผลไหวในตอนที่เธอยังมีลมหายใจโรยริน จิตสุดท้ายของเธอคล้ายกับรับรู้ได้ว่าตัวเองสูญเสียลูกไปแล้ว คลื่นความเศร้าโศกถาถมความเสียใจเข้ามาสาดใส่ ทำให้เธอไม่มีกำลังใจที่จะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เพราะเธอตั้งใจจะพาลูกของเธอหนีไปอยู่ในที่ปลอดภัย ไม่คิดว่าจะเป็นการพาเขามาตายจากแล้วหมอก็รีบทำการช่วยชีวิตเธออีกครั้งอย่างสุดความสามารถใช้เวลาอยู่นานเธอก็ไม่กลับมาหายใจ คลื่นหัวใจเป็นเส้นตรงไม่ขยับเขยื้อนเลยสีหน้าหมอแสดงถึงความจนปัญหาด้วยความผิดหวังแล้วเอ่ยเสียงเศร้า" แจ้งญาติคนไข้เถอะ "" ค่ะ "พยาบาลเอ่ยตอบแล้วเดินออกไปจากห้องผ่าตัด" ผ่าตัดเสร็จแล้วแท้ๆ ไม่คิดว่าคนไข้จะมาเสียชีวิตในขณะที่เราเพิ่งจะมีความหวังขึ้นมา "พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยอย่างผิดหวัง เพราะในตอนแรกพวกเขาก็ทำใจไว้แล้วว่าคนไข้อาจจะไม่รอดแต่พวกเขาต่างก็ตั้งใจช่วยชีวิตพิมอย่างสุดความสามารถมากจนเธอกลับมาหายใจอีกครั้งความจริงพิมหยุดหายใจตั้งแต่ตอนเกิดเหตุแล้วหมอจึงเอ่ยอย่างสุขุมว่า" บางทีจิตสุ
" ไม่ได้นะคุณเตชิน คุณอย่าทำแบบนี้ ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะ "พิมขอร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยเธอไม่หยุด แต่เขากลับนิ่งเฉย รตีลงจากรถแล้วแอบเดินถามเตชินเข้ามาในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้เธอไปหาเตชินที่บ้าน เห็นเตชินขับรถออกจากบ้าน เธอจึงให้คนขับรถ ขับตามเตชินเธอใส่แว่นสีดำปกปิดดวงตาและใส่แมสก์ปกปิดหน้าเอาไว้ไม่ให้เตชินรู้ว่าเป็นเธอพิมที่อยู่ในอ้อมแขนของเตชินเธอทั้งตีทั้งข่วนเขาจนเธอน้ำตาไหลพรากแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างจนปัญญาด้วยความหวาดกลัว" คุณเตชิน คุณจะฆ่าเขาไม่ได้ เขาเป็นลูกของคุณไม่ใช่ลูกของคุณป๊อบอย่างที่คุณเข้าใจ เขาเป็นลูกของคุณจริงๆ "ได้ยินดังนั้นเตชินก็หยุดชะงักไป รตีได้ยินก็ช็อกไปเช่นกัน แล้วแววตาของเธอก็กลายเป็นดุร้ายเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาเตชินมองหน้าพิมแล้วเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง" คุณพูดว่าไงนะ "พิมมองเขาแล้วเอ่ยเสียงสั่น" เขาเป็นลูกของคุณ คุณวางฉันลงก่อนได้มั้ยแล้วฉันจะอธิบายให้ฟัง "เตชินวางเธอลง พอเธอเป็นอิสระจากมือของเขาเธอก็วิ่งหนีไปทันทีเตชินเห็นเธอวิ่งหนีไปเขารู้สึกเจ็บใจมากที่ถูกหลอกจึงวิ่งตามเธอออกไปแล้วคว้าข้อมือเธอมาจับไว้นำตัวเธอกลับมาอีกครั้งพร้อ
เมื่อป๊อบเห็นพิมกลับมา เขาก็ปลีกตัวออกจากกลุ่มนักเรียนแล้วเดินมาหาพิมพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น" พิมเขาทำอะไรคุณหรือเปล่า "พิมส่ายหน้าแล้วเอ่ย" ไม่ค่ะ "ป๊อบพยักหน้าแล้วเอ่ย" เช่นนั้นก็ดีแล้ว ปิดเทอมนี้เราก็ว่างบ้างแล้วเดี๋ยวผมจะให้เขาเซ็นหย่าให้คุณให้ได้ ต่อไปเขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับคุณอีก "พิมมองป๊อบด้วยสีหน้าเหนื่อยใจนึกถึงคำพูดของเตชินก่อนหน้านี้เธอไม่อยากได้แล้วใบหย่า เธอจึงเอ่ยว่า" จะหย่าหรือไม่หย่าฉันไม่สนใจแล้วค่ะ แค่ใบหย่าใบเดียวไม่มีผลอะไรกับชีวิตฉันหรอกค่ะ ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขาอีกแล้วเราอย่าไปใส่ใจกับใบหย่านั่นอีกเลยค่ะ "" ก็ได้ครับ ไว้คุณคลอดลูกแล้วค่อยมาตัดสินใจอีกที "เขาก็ไม่อยากให้พิมติดอยู่กับสถานะสมรสนี้เพราะเขาอยากจะจดทะเบียนสมรสกับเธอใช้ชีวิตฉันสามีภรรยาอย่างถูกต้องเตชินเดินเข้ามาเห็นทั้งสองยืนคุยกันอยู่ เขาจึงเดินผ่านทั้งสองไป แล้วเดินไปยังกลุ่มของนักเรียนถ่ายรูปกับพวกเขา จากนั้นเขาก็เอ่ยถามเด็กนักเรียนว่า" เด็กๆพวกคุณปิดเทอมกันเมื่อไหร่ครับ "" พวกเราปิดเทอมแล้วครับ กลับไปพวกเราจะฉลองแชมป์ปิดเทอมกันครับ คุณเตชินไปฉลองกับพวกเรามั้ยครับ "" โอ้ว
เตชินลากพิมมาที่รถ จากนั้นก็เปิดประตูให้เธอขึ้นไปบนรถ พิมทำตามที่เขาต้องการโดยไม่บ่นอะไรแล้วเตชินก็เข้าไปนั่งข้างๆเธอพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่รีรออีกต่อไป" เด็กในท้องเป็นลูกของใคร "พิมกระเถิบห่างออกไปอย่างระมัดระหวังพร้อมกับเอามือจับท้องของตัวเองไว้แล้วมองเตชินอย่างดุดันด้วยแววตาสู้คนเมื่อเตชินเลื่อนสายตามาจับจ้องท้องของเธอ[ เตชินถามแบบนี้หมายความว่ายังไง หรือเขาจะสงสัยว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขากันนะ ]เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงลองถามหยั่งเชิงดู" เขาก็เป็นลูกของคนที่คุณคิดไง แล้วคุณคิดว่าเขาเป็นลูกใครล่ะ "เธอไม่รู้หรอกว่าเตชินคิดว่าเด็กในท้องเป็นลูกของป๊อบ เธอแค่อยากรู้ความคิดของเขา จึงพูดออกไปแบบนั้นเธอคิดว่าถ้าเขาบอกว่าเด็กในท้องเป็นลูกเขาเธอก็จะได้ปฏิเสธอย่างไม่น่าสงสัยแต่เมื่อเตชินได้ยินเธอพูดดังนั้น เขากลับรู้สึกเหมือนถูกเธอตบหน้าแรงๆ แล้วให้คำตอบอย่างเยาะเย้ยแต่เขาก็พยายามปฏิเสธความคิดของตัวเอง พยายามคิดว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของป๊อบแต่เป็นลูกของเขา แต่การคิดแบบนี้ กับระยะเวลาที่ไม่ได้เจอพิมบวกกับภาพความสนิทสนมชิดใกล้กันของพิมกับป๊อบทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังหลอกต
" สวัสดีค่ะคุณป๊อบ คุณพิม คุณเทเท่ "ณัชชาเอ่ยทักขึ้น เทเท่ยิ้มแล้วสวัสดีกลับ" สวัสดีค่ะคุณณัชชาไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่ "แล้วป๊อบก็หันมาพร้อมกับเอ่ย" คุณณัชชารู้ได้ยังไงครับว่าวันนี้เรามีแข่งที่นี่ "ป๊อบแค่ถามไปตามมารยาทของคนรู้จักกันส่วนพิมแค่หันมามองแล้วหันกลับไปสนใจเด็กของตัวเองต่อเมื่อทีมก่อนหน้าแข่งจบลง พิธีกรบนเวทีก็เอ่ยขึ้น" จบลงไปแล้วนะคะ ทีม SS ตัวแทนจากภาคใต้ ต่อไปจะเป็นทีม JK ตัวแทนจากภาคเหนือค่ะ ขอให้ทีม JK เตรียมตัวเลยนะคะ ในปีนี้ต้องบอกเลยว่าแต่ละทีมนั้น ทำให้คณะกรรมการของเราหนักใจมากเลยทีเดียว "" ใช่แล้วครับ ในตอนนี้ทีม JK คงจะพร้อมกันแล้วต่อไปเชิญพบกับทีม JK ตัวแทนจากภาคเหนือได้เลยครับ "พิมเรียกนักเรียนให้มายืนเป็นวงหันหน้าเข้าหากันจากนั้นเธอก็แบมือแล้วคว่ำฝ่ามือลงยื่นแขนออกไปข้างหน้า เทเท่ก็วางฝ่ามือทับซ้อนลงบนหลังมือเธอแล้วนักเรียนก็วางมือทับต่อๆกัน" ขอให้พวกเราตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพื่อคว้าชัยชนะที่อยู่แค่เอื้อม สู้มั้ย! "" สู้!!! "พิมเอ่ยกระตุ้นสร้างกำลังใจให้นักเรียนมีใจฮึกเหิม แล้วทุกคนก็เก็บมือเตรียมตัว จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนเวทีจากนั้นทีมขอ
พิมกับเทเท่นัดแนะกับเด็กในห้องนาฏศิลป์ แล้วแจกใบขออนุญาตเดินทางไปแข่งขัน ให้กับนักเรียนทุกคน ให้เอาไปให้ผู้ปกครองเซ็นอนุญาตยินยอม จากนั้น พิมก็เริ่มเอ่ยกับนักเรียนของตัวเองว่า" นักเรียนคะ พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปแข่งที่กรุงเทพแล้ว วันนี้ซ้อมแค่รอบเดียวพอแล้วเก็บแรงไว้เดินทางพรุ่งนี้ จำไว้ว่าเราเป็นตัวแทนของภาคขอให้เราตั้งใจทุ่มเททำให้ดีที่สุดจะได้ไม่เสียใจภายหลัง แต่สิ่งสำคัญคือ เราอย่าลืม ว่ากว่าแต่ละทีมจะมาถึงจุดนี้ได้ทุกทีมล้วนเป็นคู่แข่งที่เก่งและน่ากลัว ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีที่สุดทุกทีมเราจะประมาทหรือเหลิงโอ้อวดว่าเราเก่งเหนือคนอื่นไม่ได้ในโลกนี้ ในประเทศนี้ยังมีคนที่เก่งกว่าเราอีกตั้งมากมาย ไม่ว่าเราจะได้แชมป์หรือไม่ก็อย่าไปท้อแท้น้อยใจหรือเสียใจเด็ดขาดขอให้เรายอมรับและแสดงความยินดีกับคนที่ได้แชมป์อย่างจริงใจครูเชื่อว่าทุกความตั้งใจทุกความสามัคคีจะนำเราไปสู่ความสำเร็จขอให้เราตั้งใจทำให้เต็มที่ ทำให้สุดกำลังความสามารถเข้าใจมั้ยคะ "" เข้าใจค่ะ/ เข้าใจครับ "นักเรียนทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียมเสียงดังชัดเจน แล้วเทเท่ก็นัดแนะเวลามาขึ้นรถที่โรงเรียนต่อ" แล้วพรุ่งนี้นะคะ
บ้านพักครูเป็นบ้านปูนเล็กๆมีเพียงสองห้องนอนหนึ่งห้องน้ำ ตอนกลางคืน ณัชชากับเทเท่ก็ปูเสื่อนอนหน้าทีวี ในห้องที่จัดเป็นห้องนั่งเล่น อยู่ติดกับบันไดที่จะขึ้นไปชั้นสองเมื่อทุกคนเข้านอนแล้วบรรยากาศกลางดึกที่เงียบสงบ เทเท่ก็ลุกขึ้นมา ยื่นมือไปลูบไล้เรียวขาของณัชชาด้วยความหื่นกระหายเขาลูบไล้ขึ้นลงได้สักพัก ณัชชาก็เริ่มรู้สึกตัวเพราะรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติเธอค่อยๆขยับแพขนตาแล้วลืมตาขึ้นช้าๆอย่างงัวเงียเทเท่เห็นว่าเธอรู้สึกตัวแล้วเขาก็ขึ้นคร่อมบนตัวเธอทันทีแล้วจับมือเธอไว้ ก้มหน้าลงจูบไปตามคอพร้อมกับเอ่ยเสียงกระเส่า" คุณณัชชาผมต้องการคุณ ผมอดใจไม่ไหวแล้ว ฮอร์โมนส์เพศชายของผมมันกำเริบอีกแล้ว ผมต้องการคุณ "ทีแรกณัชชายังงงๆอยู่ว่าเทเท่คิดจะเล่นอะไร พอได้สติ เธอก็กรีดร้องขึ้นดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดชีวิต" กรี๊ด!...ช่วยด้วยๆ ไอ้บ้าออกไปจากตัวฉันนะ ออกไป กรี๊ด... "" ไม่แน่นอนครับ ตอนนี้ฮอร์โมนส์เพศชายของผมมันกำลังคุกรุ่นต้องการร่างกายผู้หญิง "เทเท่เอ่ยพร้อมกับมองหน้าณัชชาด้วยสีหน้าหื่นกระหาย" กรี๊ด...ไม่เอาๆ ปล่อย ไอ้เทเท่ ไอ้บ้า ออกไปจากตัวฉัน ออกไป "แววตาณัชชากลัวจนสั่นไหว เธอกลัวจนหน้าข
ในเช้าวันต่อมา ขณะที่พิมกำลังสอนอยู่ ก็มีเพื่อนครูคนหนึ่งเดินมาบอกว่า" ครูพิมจ๊ะ มีคนมาหาครูพิมจ้ะ ตอนนี้รออยู่ที่หน้าบ้านพักครูพิมแล้ว "" อ้อ ค่ะ "พิมเอ่ยตอบ แล้วแอบพึมพำในใจ[ ใครกันที่มาหาเรา ช่างเถอะให้รอไปก่อนเดี๋ยวค่อยไปดู ]จากนั้นเธอก็หันมาสอนนักเรียนต่อ พอหมดคาบเรียน เธอก็เดินกลับไปที่บ้านพักเห็นหญิงสาวรูปร่างดีนั่งหันหลังให้เธอบนโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านพัก[ ใครกัน? ]เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยถามขึ้น" คุณมาขอพบฉัน มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ "ณัชชาหันหน้ามามองเธอแล้วยิ้มขึ้นพร้อมกับเอ่ย" เซอร์ไพรส์ค่ะ คุณพิม "เมื่อเห็นว่าเป็นณัชชาเธอก็รู้สึกแปลกใจจนแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตา แล้วเอ่ยถามขึ้น" คุณณัชชา! คุณมาทำอะไรที่นี่ "ไม่ต้องถามก็รู้ว่าณัชชารู้ที่อยู่เธอได้ยังไง เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเตชินส่งมาแน่ๆแต่เธอก็ไม่ได้กังวลอะไร เพราะคิดว่าอย่างน้อยดีกว่าเตชินมาเอง เธอแค่อยากรู้ว่าณัชชามาด้วยจุดประสงค์อะไรก็เท่านั้นณัชชาได้ยินพิมยิงคำถามมาแบบนี้ เธอจึงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ย" ฉันมาเที่ยวน่ะ แล้วรู้มาจากพี่เตชินว่าคุณสอนอยู่ที่โรงเรียนนี้ เลยอยากจะแวะมาทักทาย ขอค้างคืนด้วยสั
ป๊อบพาพิมกลับมานอนพักบนบ้านพัก เขาค่อยๆประคองเธอขึ้นห้องไปอย่างช้าๆเมื่อเข้าไปในห้องเขาก็ประคองเธอไปที่เตียงแล้วพิมก็ขึ้นไปนอนบนเตียงป๊อบเป็นห่วงเธอมาก เพราะเธอพักบ้านพักครูคนเดียวเขาจึงเอ่ยว่า" คืนนี้ผมจะมานอนเป็นเพื่อนคุณนะ "" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมอยู่คนเดียวได้ หากคุณมาอยู่ดูแลพิม เดี๋ยวคนอื่นจะมองไม่ดี จะพากันเข้าใจผิดกันไปใหญ่ "พิมรีบปฏิเสธ เพราะเธอแคร์สายตาและแคร์ความคิดของสังคมภายนอก มากกว่าความความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในกายของตนเองอาจจะเป็นเพราะเธอถูกเลี้ยงมาแบบนี้ อยู่ในสังคมที่แคร์คนอื่น เธอจึงวางตัวดีมาเสมอและไม่ทำให้ตัวเองเสียชื่อเสียงเหมือนที่พ่อแม่เธอสอนไว้ว่า" ให้เป็นคนดี เป็นที่นับถือ ยำเกรง ทำอะไรคิดไตร่ตรองให้รอบคอบ อย่าทำตัวให้เป็นที่ครหานินทา "ป๊อบมองเธอแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับจัดผ้าห่มมาห่มให้เธออย่างดี" พิมเวลานี้คุณไม่ควรแคร์คนอื่นนะ คุณต้องห่วงสุขภาพตัวเองกับลูกในท้องก่อนการที่ผมมาดูแลคุณแล้วเป็นที่ครหา ผมว่าดีซะอีก คนอื่นจะได้รู้ว่าคุณท้องลูกของผมอยู่ "พิมจ้องหน้าป๊อบที่คิดวางแผนเพื่อปกป้องเธอไม่ให้ถูกคนอื่นกล่าวหาว่าท้องไม่มีพ่อแ