chapter 11

“หากเจ้าสามารถรักษาท่านแม่ทัพให้หายดีได้...จะให้ข้าเป็นม้า เป็นข้ารับใช้เจ้าไปตลอดชีวิตก็ได้ทั้งนั้น แล้วแต่เจ้าจะต้องการ”

“ข้าจะทำเช่นนั้นไปทำไม ให้ท่านอยู่ใกล้ ข้าหายใจออก เอาเงินมิดีกว่าหรือไง อยากได้อะไรก็จะได้ซื้อได้ ดีกว่าที่ท่านกล่าวมาเป็นไหน ๆ ” ในเมื่อเขาอยากที่จะพาท่านแม่หนีไปให้ไกลจากคนพวกนั้น สิ่งที่จำเป็นที่สุดก็คือ...การมีเงินให้เพียงพอคือสิ่งที่ดีที่สุดในยามนี้

“มิถามเรื่องนี้แล้วก็ได้ ถ้าเช่นนั้นข้าขอให้ท่านช่วยหาเตียงเล็ก ๆ มาให้ข้าสักหลัง เอามิต้องใหญ่นะ แต่ให้นอนสบาย”

“จะเอามาทำไม ห้องที่ข้าจัดให้พักมิดีเพียงพอหรือไง”

“ท่านนี่นะ...จะให้ข้ารักษานายของท่านโดยมิรู้อะไรเลยหรืออย่างไรกัน ข้าต้องอยู่ดูแลสังเกตอาการนายของท่านอย่างใกล้ชิดสิ จะได้จัดอาหารให้กินอย่างถูกต้อง จะได้หายเร็ว ๆ มิดีหรืออย่างไร”

“ได้! ต้องการสิ่งใดก็บอกมา”

“ขอพื้นที่สำหรับปลูกผัก” คิดว่าคนบนเตียงคงจะมิหายภายในสามวันเจ็ดวันเป็นแน่ เดือนหนึ่งก็คิดว่าน่าจะยังเร็วด้วยซ้ำ ในเมื่อจำเป็นต้องอยู่นาน ผักหญ้าที่เตรียมเอาไว้ก็คงจะมิเพียงพอ เขาจำเป็นต้องรีบจัดหามาเพิ่มให้เพียงพอและอย่างเร็วที่สุดด้วย

“ส่วนจะปลูกสิ่งใด ข้าคงต้องรบกวนให้ท่านพาไปหาซื้อเมล็ดพันธุ์ อ๋อ...ยังมีอีกหลายที่จำเป็นต้องใช้ ข้าจะค่อย ๆ บอกให้ท่านรู้และจัดหามาให้ ส่วนตอนนี้นายของท่านน่าจะนอนหลับอีกยาว ข้าจะไปปรุงอาหารเตรียมไว้ให้เขากินก่อน”

จะทำอันใดให้คนผู้นี้กินดีนะ...ต้องมีรสชาติดี หอมและอร่อย ที่สำคัญคือคนที่หลับอยู่ทานได้ง่าย ๆ หน่อย เอาเป็น...ไปถึงห้องครัวก่อนแล้วค่อยคิดละกัน

หลังจากที่ทานอาหารที่เขาปรุง...วันที่หนึ่งกับสองดูเหมือนว่าทุกอย่างคงเงียบสงบ มิมีการเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น จนเก้าเทียนรุ่ยรู้สึกผิดหวังมิน้อยที่มิอาจทำให้ท่านแม่ทัพฟื้นขึ้นมาได้ หากในวันที่สามและสี่...เขารู้สึกเหมือนกับว่าถูกใครบางคนเฝ้ามองอยู่ มันเป็นความรู้สึกอึดอัดและกดดัน หายใจมิสะดวกเอาเสียเลีย ทว่าในวันที่ห้ากับหกมันคล้ายกับมีบางอย่างเคลื่อนไหว หากเมื่อมองหาแล้วก็มิเห็นว่าจะมีสิ่งใดผิดปกติไปหรือเขาจะคิดมากไป...

เก้าเทียนรุ่ยได้แต่บ่นพึมพำขณะประคองถาดใส่น้ำผักเคี่ยวที่มีตัวยาบางอย่างที่เขาบอกตามตรงว่ามิรู้จัก หากได้มาเมื่อตอนที่ไปร้านยานั่นแหละ ทุกครั้งที่เขาทำการรักษาใครสักคน จะมีเสียงดังจากในหัว บอกว่าให้ทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ ให้ไปร้านยาแล้วบอกผู้ขายว่าให้เอาสิ่งใด นำทุกอย่างมาเคี่ยวกับผักที่เขาปลูก เคี่ยวจากน้ำห้าถ้วยให้เหลือเพียงแค่ถ้วยเดียว

“นี่ก็ย่างเข้าวันที่เจ็ดแล้ว ท่านควรจะฟื้นได้แล้วสิ” 

หากลงมือทำถึงขนาดนี้แล้ว ผลที่คิดไว้ยังมิเป็นอย่างที่หวัง...เห็นทีเขาคงจะต้องขอยอมแพ้ ด้วยตอนนี้ในสมองมันหมดความคิดแล้วล่ะ แต่...มันจะมิมีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยหรืออย่างไรกัน มันมิน่าจะเป็นไปได้นะ

เก้าเทียนรุ่ยขมวดคิ้วเข้าหากัน แม้ขณะเดินไปยังห้องของท่านแม่ทัพ ในหัวก็ยังคิดทบทวนว่าตลอดหกวันที่ผ่านมาจนถึงวันนี้คนบนเตียงมีสิ่งใดผิดแปลกไปบ้าง

นอกจากมีน้ำมีนวลขึ้นมานิดหนึ่ง หากอย่างอื่นก็มิมีเลยนี่น่า...มิเพียงแค่นั้น กลิ่นที่เคยสัมผัสได้เมื่อวันแรกที่มาถึงก็ยังมิมีด้วย...มิใช่สิ มันก็มีอยู่นะ กลิ่นที่บางเบาแตะปลายจมูกเล็กน้อย

ยามได้สัมผัสกับกลิ่นนั้น เกิดสิ่งใดขึ้นบ้างนะ อ๋อ...ใช่แล้ว เขารู้สึกเหมือนกับว่าถูกใครบางคนจ้องมอง หรือว่า...กลิ่นพวกนั้นจะสัมพันธ์กับการเคลื่อนไหว ถ้าได้กลิ่นแสดงว่าจะต้องเกิดอันใดขึ้นสักอย่างกับคนผู้นี้!

ถ้าเช่นนั้น...ต้องรีบไปถามท่านรองแม่ทัพให้รู้ จะได้แวะไปหาท่านแม่ด้วย ป่านนี้คงจะเป็นห่วงเขามากแล้ว แต่ก่อนจะไปเขาก็ต้องทำหน้าที่ของตนเองให้เสร็จสิ้นเสียก่อนสินะ...เพราะของที่อยู่ในถ้วยควรจะกินตอนที่ยังอุ่น ๆ อยู่ หากเย็นลงไปผลที่จะได้รับมันก็จะน้อยลงไป

“ท่านนี่นะ...มัวแต่นอนหลับได้หลับดี ทำให้ผู้อื่นเขาเดือดร้อนมากเท่าไหร่แล้ว” เก้าเทียนรุ่ยอดที่จะบ่นขณะจิ้มนิ้วลงไปบนอกคนที่นอนอยู่ไม่ได้

“รู้บ้างไหม...ถึงที่นี่จะสบายอยู่มิน้อย จะทำสิ่งใดก็มีคนทำให้ ปลูกผักก็มีคนรดน้ำพรวนดินให้ คอยดูแลจัดการกับพวกหญ้าและแมลงให้ อยากได้สิ่งใด รู้ก็มีคนไปหามาให้ หากมิรู้จักว่าเป็นสิ่งใดก็ยังมีคนพาไปหา...หากข้าก็มิอยากอยู่ที่นี่นาน มันมิมีค่อยอิสระ จะไปไหน จะทำอะไรก็มีคนคอยดูอยู่”

จะว่าไป...ก่อนจะให้ท่านแม่ทัพกินในสิ่งที่เขาทำมา มันควรจะมีอะไรสักอย่างกระตุ้นสักหน่อย...หรือเปล่า

ลองคิดดูแล้ว หากเขาเป็นเช่นบุรุษผู้นี้ นอนอย่างกับผักแห้งเหี่ยวรอวันเขาเอาไปทิ้ง หากยังคงมีจิตใจจิตวิญญาณอยู่ก็คงจะพยายามต่อสู้ทุกวิถีทางเพื่อให้ตนเองนั้นลืมตาตื่นขึ้นมา หากเมื่อทำด้วยตนเองมิได้...เขาในฐานะคนที่คอยดูแลในตอนนี้นะ ควรจะต้องช่วยให้ร่างกายนี้ได้มีความเคลื่อนไหวบ้างสินะ มิเช่นนั้นหากเมื่อฟื้นขึ้นมาก็คงต้องนอนบนเตียงเพราะกล้ามเนื้อไม่มีแรงไปอีกนาน ถ้าเช่นนั้นก็...

“ข้าจะทำให้ร่างกายท่านเคลื่อนไหวกับชวนท่านคุยนะ...เริ่มจากอะไรก่อนดี เอาเป็นมือละกันเนอะ ข้าจะยกแขนท่านขึ้นข้างละสิบครั้ง” เก้าเทียนรุ่ยเริ่มต้นทำอย่างช้า ๆ จนเสร็จสิ้นไปข้างหนึ่ง หากเมื่อกำลังจะเริ่มอีกข้างที่เขาจำต้องชะโงกตัวไปเพื่อจับแขนที่ดำราวกับถูกไฟเผายกขึ้น เพราะมัวแต่มุ่งมั่นจะทำเลยมิได้สังเกตว่าปลายนิ้วของมือข้างที่ถูกยกขึ้นเมื่อครู่มีการเคลื่อนไหวที่มาพร้อมกับ...

นี่มัน...กลิ่นนั้นนี่น่า หรือสิ่งที่เขาทำลงไปจะทำให้คนผู้นี้...เก้าเทียนรุ่ยรีบหันไปดู หากสิ่งที่ได้เห็นกลับทำให้ร่างกายแข็งทื่อเหมือนกับท่อนไม้

ใช่! บุรุษที่นอนมิไหวติงมานานลืมตาขึ้นแล้วจริง หากในดวงตานั้นมิเหมือนของผู้คนทั่วไป ด้วยว่าใบหน้าที่เป็นสีน้ำตาลราวแห้งราวกับต้นไม้ที่ยืนตนตายและในดวงตาเต็มไปด้วยหมอกที่ขาวโพลน ดูอย่างไรก็มิเหมือนคน!