LOGINShare
chapter 19
Last Updated:
2025-01-03 14:36:42เขาได้แต่อ้าปากค้าง...อยากก่นด่าออกไปว่า ไอ้บัดซบ! หากก็ทำได้เพียงแค่กลอกตาไปมา ขณะคิดว่าจะกล่าวออกไปอย่างไรให้ท่านแม่ทัพตรงหน้าเข้าใจว่าอะไรทำได้ สิ่งใดทำมิได้ สิ่งใดควรและสิ่งใดมิควร
“หากท่านอยากถูกรักษาด้วยวิธีนี้ เดี๋ยวข้าจะไปบอกกล่าวให้ท่านรองแม่ทัพชิงชวนมานอนร่วมเตียงด้วย...คงจะช่วยได้มากเชียวล่ะ” อย่านึกว่าเขาจะรู้มิทันนะ แม่ทัพปีศาจตัวร้ายคิดทำสิ่งใดอยู่ ถึงเขาจะมิฉลาดเฉลียวสักเท่าใด หากเรื่องนี้ก็มิได้โง่จนมองมิออกว่าตนเองกำลังถูกหลอกกินเต้าหู้อยู่หรอกนะ
“ไม่ต้องการชิงชวน แต่จะเอาเจ้า!”
น้ำเสียงแม้จะเบาหากมีน้ำหนัก อีกทั้งสายตาที่มองมาเหมือนกับมีสองมือจับตรึงเอาไว้มิยอมให้เขาขยับ ก่อนที่ร่างหนาจะเคลื่อนตัวมาหาเขาอย่างรวดเร็ว กักร่างบอบบางให้ตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง พลางโน้มใบหน้าลงมาจนริมฝีปากแนบชิดกับใบหูเพื่อบอกกับเขาว่า...
“ข้าต้องการเพียงเจ้า...อาซวง!”
อะไรนะ! เก้าเทียนรุ่ยพยายามคิดเรียบเรียงวาจาของท่านแม่ทัพอยู่ครู่หนึ่ง หากสติก็มิสมบูรณ์ด้วยใบหูถูกรุกรานจากปากอุ่นที่ขบกัดสลับเรียวลิ้นร่วมกระเซ้าเย้าแหย่ ไหนจะมือที่อยู่มินิ่ง ลูบไล้แผ่นหลังเรื่อยลงไปจนถึงสะเอว
“ข้าอยากมีเจ้านอนร่วมเตียง...อาซวง”
อะไรกันวะเนี่ย! แล้วอาซวงนี่ใครกัน? คงจะมิได้หมายถึงเขาหรอกนะ
สัมผัสทำให้เขาวูบไหวจนแทบมิกล้าหายใจแล้ว สัมผัสยังทำให้สมองมันเบลอจนคิดสิ่งใดมิออก มิทันจะได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ ร่างเล็กก็ถูกช้อนไปวางบนเตียงนอนแล้ว
“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนสิท่านแม่ทัพ” เก้าเทียนรุ่ยรีบยกมือยันอกกว้างเอาไว้เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ท่าน...ท่านเพิ่งจะหายป่วยนะ ท่านทำเช่นนี้มิได้”
“ทำอันใด” ศีรษะท่านแม่ทัพเอียงเล็กน้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
หะ! หมายความว่าเขาคิดมากไปเอง ท่านแม่ทัพมิได้จะกินเต้าหู้เขาหรอกหรือ
“ข้าเพียงอยากจะนอนกอดเจ้าเท่านั้นเอง หรือเจ้าต้องการให้ข้าทำสิ่งอื่นใด”
หะ! หมายความว่า เขาโดนท่านแม่ทัพปีศาจบ้านี่หลอกเอาใช่ไหม
หลังนิ้วของท่านแม่ทัพลากไล้บนแก้มของเขาที่ร้อนผ่าวเรื่อยลงมาจนถึงริมฝีปาก กดสัมผัสหยอกเย้าลงไปราวกับว่าจะให้นิ้วแทนริมฝีปากของตนเองชั่วคราว ยิ่งทำให้ตัวเขาคิดอันใดมิออก
“แต่หากเจ้าต้องการเช่นนั้น ย่อมได้”
“เปล่า ๆ นะ...มิใช่นะ ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น” เก้าเทียนรุ่ยรีบปฏิเสธออกไปด้วยเพลิงโทสะผสมกับความอับอาย
“เหตุใดข้าถึงมิได้คิดเช่นนั้น ข้าคิดว่าปากกับใจของเจ้ามิตรงกัน ปากเจ้าบอกว่าไม่ หากใจกลับเรียกร้องให้ข้าสัมผัสเจ้า...ไปทั่วกาย ให้ข้าได้เห็นว่าร่างกายของเจ้างดงามเพียงใด ได้เห็นใบหน้าและดวงตาที่บ่งบอกว่าพึงพอใจและชอบในสิ่งที่ข้าทำลงไปมากเพียงใด เสียงหวานใสยามเว้าวอนขอร้องยามที่เรา...”
ท่านแม่ทัพกระซิบบางคำใกล้กับหู ทำเอาเขาถึงกับเลือดขึ้นหน้าด้วยความเดือดดาลมิน้อย หากขณะเดียวกันมันก็ทำให้เก้าเทียนรุ่ยอับอายและไหววูบในช่องท้อง ด้วยว่าเผลอคิดอะไรที่มันมิควรออกไปจริง ๆ นั่นแหละ
“บ้าไปแล้ว! ท่านหยุดกล่าวเช่นนี้เลยนะ ข้า...ข้ามิได้คิดเช่นที่ท่านกล่าวมา” หากน้ำเสียงของเขามิได้มั่นใจอย่างที่กล่าวออกไปเลยสักนิด ประสบการณ์ที่มี มิว่ากับสตรีหรือบุรุษมิโชกโชนเช่นท่านแม่ทัพปีศาจผู้นี้ เมื่อถูกอีกฝ่ายแตะต้องกระเซ้าเย้าหยอก ข้าก็มิรู้ว่าจะรับมือและหาทางออกให้กับตนเองอย่างไร
“ข้าเพียงแค่หวังดีอยากให้ร่างกายของท่านฟื้นตัวได้เร็ว...จะได้หาตัวการที่ทำให้ท่านเป็นเช่นนี้เร็วขึ้นอย่างไรเล่า”
“อาการที่ข้าเป็น...มีคนทำให้เกิดขึ้น”
“ข้า...มิรู้” น้ำเสียงเขาแผ่วเบาด้วยความมิมั่นใจ หากใจนั้นคิดไปแล้วว่าเหตุที่เกิดขึ้นกับท่านแม่ทัพย่อมเป็นฝีมือของใครบางคนที่หวังอะไรบางอย่างจริง ๆ นั่นแหละ หากทุกอย่างก็ยังมิกระจ่างชัดแจ่มแจ้ง
“หากท่านอยากรู้ ตนเองต้องพบเจอกับสิ่งใดอยู่ ท่านก็ต้องรีบทำให้ตนเองหายโดยเร็วที่สุด...ต้องกินอาหารที่ดีและพักผ่อนให้เพียงพอด้วย”
เก้าเทียนรุ่ยโล่งใจเมื่อท่านแม่ทัพพยักหน้ารับโดยมิโต้เถียง “ถ้าเช่นนั้นท่านก็ปล่อยตัวข้าได้แล้ว”
“เหตุใดถึงยังต้องปล่อย...ข้าควรรีบนอนพักมิใช่หรือ”
เก้าเทียนรุ่ยได้แต่กลอกตาไปมาเมื่อเจอกับการตีมึนของท่านแม่ทัพปีศาจที่สุดแสนจะเอาแต่ใจ ดูท่า...มิว่าเขาจะกล่าวออกไปอย่างไร ให้ปากฉีกและคอแห้ง บุรุษตรงหน้าก็มิคิดจะฟัง คงคิดเพียงความต้องการของตนเองเท่านั้น อีกทั้งเขาเองก็เหนื่อยใจหากจะต้องสู้รบตบมือด้วย เพราะเพียงแค่มิกี่ชั่วยามที่ต่อปากต่อคำอยู่ ท่านแม่ทัพก็สร้างเรื่องให้หนักใจถึงเพียงนี้แล้ว วันพรุ่งนี้เขาคงจะต้องเหนื่อยและปวดหัวหนักมากไปกว่านี้แน่นอน หากเป็นเช่นนี้ การรีบพักผ่อนเอาแรง ทำให้ตนเองมีสติให้มากที่สุด จะได้รับมือกับท่านแม่ทัพได้โดยมิเพลี่ยงพล้ำเช่นตอนนี้ย่อมเป็นการดี
“ท่านอยากนอนกอดข้าใช่ไหม เอาเลย ตามสบายเลย ข้ามิขัดความต้องการของท่านแล้ว” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ท่านแม่ทัพผู้นี้ช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน มิอยากหายดีในเร็ววันหรือไง ถึงได้มิยอมพักผ่อน
“นอนกันอาซวง”
เดี๋ยวนะ เขาได้ยินนามนี้อีกแล้ว
“ที่ท่านเรียกขาน...อาซวง” เก้าเทียนรุ่ยชี้มือเข้าหาตนเองและเมื่อเห็นท่านแม่ทัพพยักหน้ารับ จากที่จะบอกกล่าวว่าตัวเขาถูกเรียกขานว่าเอ้อร์เอ๋อร์กลับกลายเป็นความสงสัยขึ้นมาทันที “ทำไมท่านถึงเรียกข้าเช่นนี้”
“ยังมิใช่ตอนนี้”
“แต่...ข้าควรจะได้รู้มิใช่หรือ เหตุใดท่านถึงได้เรียกขานข้าเช่นนี้”
“เจ้าอยากรู้...เจ้าควรเรียกข้าท่านพี่และใกล้ชิดกับข้าให้มากกว่านี้สิ” รอยยิ้มที่แต้มบนใบหน้าและสายตาของท่านแม่ทัพใหญ่ ยังจะมีนิ้วยาวที่ลากไล้บนผิวแก้มนุ่มทำให้เก้าเทียนรุ่ยร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้าและไหววูบในช่วงท้องอีกแล้ว
“ข้า...มิอยากรู้แล้ว” เก้าเทียนรุ่ยรีบปฏิเสธ สองแก้มร้อนผ่าวราวกับจะไหม้จนต้องรีบหันหน้าหนีสายตาที่มันเว้าวอนแต่แฝงไว้ด้วยความเร่าร้อนที่มันทำให้หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะ
Related chapters
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 20
“ท่าน...คนเพิ่งจะฟื้นไข้ ควรต้องพักผ่อนให้มาก ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็ว ๆ มีเรื่องอื่นใดก็ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถอะ” ควรเป็นเขาที่จะต้องรีบนอนหลับเอาแรง ตื่นมาพรุ่งนี้สมองจะได้ปลอดโปร่ง จะได้มีหนทางรับมือกับท่านแม่ทัพได้โดยมิเพลี่ยงพล้ำเช่นครั้งนี้“เจ้าจะนอน...เช่นนี้หรือ”ตอนแรกเก้าเทียนรุ่ยก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยมิเข้าใจ หากเมื่อเห็นสภาพของท่านแม่ทัพใหญ่ที่ตอนนี้มีเพียงแค่กางเกงและเสื้อตัวในติดกาย อีกทั้งผมที่ควรจะผูกรัดและสวมกวาน[1] ให้เหมาะสมกับฐานะแม่ทัพแห่งแคว้นฮั่นหยางก็มิได้อยู่ในที่ซึ่งมันควรอยู่ เขาก็เลยเข้าใจ“ข้าต้องคอยดูแลท่าน จะตอนไหนก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมอยู่เสมอ แต่งกายนอนเช่นนี้ก็มิแปลกอันใดมิใช่หรือไง” อีกทั้ง...เขาคิดเอาเองนะ อย่างน้อยแต่งกายเช่นนี้ก็พอจะป้องกันมิให้ถูกแม่ทัพกินเต้าหู้ได้โดยง่ายด้วย“จะมิมีใครทำอันตรายเจ้าได้ทั้งนั้น”หือ...เหมือนว่าท่านแม่ทัพจะกล่าวอะไรสักอย่างอยู่นะ หากเขาก็มิทันจะเอ่ยสิ่งใดออกไป เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่ก็หลุดออกจากกายคงเหลือเพียงแค่กางเกงและเสื้อตัวในเท่านั้น อีกทั้งร่างบอบบางก็โดนกอดรัด ศีรษะถูกจับให้อยู่แนบชิดกับต้นไหล่กว้าง แขนกำยำพาดบ
Last Updated : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 21
“ยากมาก...ต้องใช้เวลานาน ปรุงยาก็ต้องเยอะด้วย แต่นั่นมิสำคัญเท่ากับนายของท่านจะสู้หรือไม่ ต่อให้ข้าเก่งเพียงใดและใช้ยาที่ดีที่สุดทำการรักษา แต่ถ้าเขามิคิดสู้ ก็มิมีใครช่วยเขาได้หรอก นอกจากตัวเขาจะช่วยตนเองเท่านั้น”การสนทนาไต่ถามเกี่ยวกับอาการป่วยของเขาดังเป็นระยะ มันเป็นเหมือนบทเพลงขับกล่อมให้เขาสามารถนอนหลับได้สนิทโดยมิฝันร้าย! ก่อนจะตื่นมาเพื่อกินอะไรบางอย่างที่อีกฝ่ายกล่าวว่าเป็นยาผสมผักที่ปรุงเองเพื่อเพิ่มพลังทางร่างกายพร้อมกับปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาขม…เปรี้ยวและเผ็ดร้อนเป็นอย่างมาก หากตื่นอยู่ เขาคงจะต้องสำลักและไอจนหน้าดำหน้าแดงเป็นแน่“ถือว่าใช้ได้...เป็นเช่นนี้ โอกาสฟื้นขึ้นมาก็มีมากเชียวล่ะ”มิรู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความขบขันและสะใจ มันยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากที่จะลืมตาตื่นเพื่อจะได้มองหน้าผู้ที่กล่าวอยู่ให้ชัดเจนเขามิอาจรับรู้ว่ายามนี้ผ่านไปกี่วันแล้ว รับรู้เพียงแค่มิว่าเวลาใดที่มิหลับคนผู้นั้นจะอยู่ด้วยเสมอและการกินยาที่มันช่างเต็มไปด้วยรสชาติอันแปลกประหลาด บางครั้งก็ขมแกมเค็มแฝงไว้ด้วยรสชาติที่เผ็ดร้อนราวกับว่าร่างกายมันร้อนราวกับถูกไฟเผา หากบาง
Last Updated : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 22
เขามิเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นเหตุมาจากร่างกายที่กรำศึกมายาวนานเกิดประท้วง จะต้องมีผู้หนึ่งผู้ใดเป็นผู้กระทำแน่นอน ที่เขาจะต้องรีบสืบหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังให้ได้อย่างเร็วที่สุด ก่อนที่มันผู้นั้นจะทำเรื่องร้ายแรงเช่นนี้กับผู้อื่นอีก อีกทั้งยังมีอีกเรื่องที่สำคัญยิ่งมิแพ้กัน...เขามองร่างเล็กเพรียวที่ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความโมโห “เจ้ากล่าวว่า ข้าเพิ่งจะฟื้นไข้ จำเป็นต้องได้รับการรักษาและพักผ่อนอย่างเพียงพอ”“ใช่”“ถ้าเช่นนั้นก็...นอนกัน”“ท่านเข้าใจบ้างไหม ท่านเป็นนายและเป็นคนป่วย ส่วนข้าเป็นแค่บ่าวไพร่ที่มาดูแลรักษาให้ท่านหายดี หยุดเอาแต่ใจสักทีได้ไหมท่านแม่ทัพ”น้ำเสียงเหมือนแมวขู่ที่ ทำให้เขาอยากจะยั่วโทสะเจ้าตัวเล็กมากยิ่งขึ้น“นอนกอดกัน ถือว่ารักษาไหม” หากเจ้าตัวเล็กกลับบอกว่าจะไปตามชิงชวนมาให้มานอนกอดกับเขาแทนเสียนี่“ข้าต้องการเพียงเจ้า...อาซวง!” เจ้าตัวเล็กจะโต้ตอบเขากลับมาเช่นไรนะ“ข้าอยากมีเจ้านอนร่วมเตียง...อาซวง” หากเจ้าตัวเล็กก็ยังหาทางออกจากวาจากระเซ้าเย้าหยอกของเขาได้และยังจะยอมแพ้โดยที่ข้าถึงกับคาดมิถึง มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่า...คนเช่นนี้แหละที่ข้าปรารถนาจะอยู่ใกล้ชิด เหมาะ
Last Updated : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 23
“คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์…” หากวาจาที่จะกล่าวหลังจากนั้นกลับหายไปเมื่อท่านรองแม่ทัพได้เห็นว่าเขานั่งอยู่บนตักของใครเขาได้แต่ยิ้มแหย ๆ แกมอับอายส่งไปให้ท่านรองแม่ทัพที่นอกจากความตกใจแล้วยังบ่งบอกถึงความดีใจ โล่งอกและคาดมิถึง ดูเหมือนในดวงตาคล้ายจะมีสีแดงและน้ำตาคลอเบ้าอยู่ด้วย“ท่านแม่ทัพ! ตื่นแล้วหรือขอรับ...ท่านหลับไปนานเลยนะขอรับ”“นั่นสิ”ดูเหมือนว่าทั้งคู่มีเรื่องที่อยากจะสนทนากัน หากก็มิรู้ว่าจะเริ่มต้นเช่นไรดี “ท่านสองคนคงจะมีเรื่องให้สนทนาถามไถ่กัน ที่ข้ามิควรจะร่วมรับรู้ ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปจัดการตนเองและจะรีบไปจัดการปรุงยาให้กับท่านแม่ทัพก่อนดีกว่านะขอรับ”“เดี๋ยวสิอาซวง”“อาซวง” รองแม่ทัพชิงชวนกล่าวเสียงเบาพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะมองเขาอย่างแปลกใจ“อย่ามองข้าเช่นนั้น เป็นท่านแม่ทัพของท่านตัดสินใจเองเออเอง ข้ามิรู้มิเข้าใจอะไรด้วยทั้งนั้น...แล้วก็นะ ท่านปล่อยข้าได้แล้ว” เก้าเทียนรุ่ยรีบปลดแขนที่โอบรัดรอบกายออกไป แต่กลับถูกท่านแม่ทัพกลั่นแกล้งเอา นอกจากมิปล่อยแล้วยังจะรัดเขาแน่นกว่าเดิมแล้วยังจะวางคางบนไหล่ด้วย“ท่าน...ท่านพี่”สองแก้มร้อนผ่าวราวกับยื่นหน้าไปลนไฟเมื่อต้องกล่าวคำนี
Last Updated : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 24
“ก่อนที่คนพวกนั้นจะมาถึง ข้าคิดว่าท่านควรจะกินอาหารก่อนนะขอรับ อาหารเหล่านี้ปรุงจากผักที่ข้าปลูกด้วยความรัก หวังว่าท่านจะ...กินมันจนหมด” ก็ใช่นะสิ...ขนาดเขาเองยังแทบมิกล้าจะทานเลย แล้วท่านแม่ทัพที่นั่งทำหน้ามิค่อยจะแน่ใจว่าอาหารบนโต๊ะกินได้หรือเปล่าจะมิลังเลใจได้อย่างไรกันล่ะ เก้าเทียนรุ่ยแอบอมยิ้ม ผัดผัก...ที่ใส่พริกสดตำพอแตกลงไปพอให้มีรสชาติเผ็ดร้อนซุปไข่และผักรวมเขาก็ผสมพริกป่นไปอีกช้อนใหญ่ ไหนจะโจ๊กเปล่าที่สามารถกินกับผัดผักและผักดอกสูตรพิเศษที่เขามักจะใช้รักษาคนป่วยเป็นไข้ได้ผลมาแล้วหลายรายอีกล่ะ รวมไปถึงต้มผักที่เคี่ยวกับกระดูกหมูที่เขาเพิ่งจะคิดได้ว่าควรจะต้องเพิ่มรสชาติให้หวานกลมกล่อมหากต้องเข้มข้นด้วยยาที่จะช่วยปรับธาตุร้อนและเย็นในร่างกายของท่านแม่ทัพให้สมดุล ฟื้นตัวได้เร็วขึ้น...ทุกอย่างก็เพื่อท่านแม่ทัพผู้เดียวเท่านั้น“กินได้” คิ้วเรียวยาวเลิกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาเข้มเต็มไปด้วยความสงสัย ขณะมือก็หยิบตะเกียบเขี่ยผักในจานด้วยความสนใจระคนสงสัย“ทำไมจะกินมิได้ล่ะ ท่านรู้ไหมว่าข้าปรุงสุดฝีมือเลยนะ เพื่อบำรุงรักษาให้ท่านหายดีมีพละกำลังรวมถึงฟื้นฟูพลังปราณของท่านให้กลับเร็ว ๆ ด้
Last Updated : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 25
หากกล่าวความจริงไปว่ามิชอบ เขาคงจะโดนสั่งขังลืมไว้ในคุกใต้ดินไหมล่ะนี่ “มิใช่ขอรับ...มิใช่ คือข้า...” เก้าเทียนรุ่ยรีบก้มหน้าขณะกล่าวออกไป “ข้ากลัวใครจะมาเห็นเข้านะขอรับ ปากคน...ยิ่งกล่าวก็ยิ่งยาวนะขอรับ ถึงแม้ข้าจะมิได้มีชื่อเสียงให้เสียหาย หากอย่างไรก็เป็นบุตรมีบิดามารดา หากพวกท่านได้ยินได้ฟังคนติฉินนินทาบุตร คงจะมิดีอยู่นะขอรับ”หรือว่าเขาจะยอมให้คนพวกนั้นเห็นดี จากนั้นก็แสร้งทำเป็นว่าโกรธเคืองจนทนไหว มิอยากที่จะรักษาท่านแม่ทัพมือไวให้หายและถือโอกาสนี้พาตนเองและท่านแม่ไปจากจวนแห่งนี้...จะว่าไป ความคิดนี้ก็เข้าท่าอยู่นะ แต่จะทำตอนนี้เห็นทีจะมิได้ เขาจะต้องอดทนรอคอยเวลาอีกสักหน่อย“หากมีผู้ใดกล้าทำเช่นนั้น ข้าจะสั่งโบยให้เข็ด” “ท่านพี่กล่าวเช่นนี้มิได้นะขอรับ ตอนนี้ข้ามิอยากให้มีเรื่องใดรบกวนท่านพี่มากไปกว่าการรักษาตนเองให้หายจากอาการแปลกประหลาดนี้ก่อน” เท่าที่ได้ตรวจดูหลายครั้งแล้ว ก็เกิดความรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่ว่าตรวจกี่ครั้งก็ตาม เขาสัมผัสถึงอาการป่วยของท่านแม่ทัพมิได้เลย มันเหมือนกับว่าร่างกายนี้มิได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด หากเพียงแค่อ่อนเพลียจนมิมีแรงฟื้นขึ้นมาเท่านั้น
Last Updated : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 26
“ท่านพี่ขอรับ...ข้าเจ็บ ท่านปล่อยข้าก่อนนะขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยลูบไล้แขนข้าที่เป็นปัญหาของท่านแม่ทัพอย่างช้า ๆโอ๊ย! ทำไมถึงได้ร้อนเช่นนี้ ร้อนอย่างกับเอามือไปจ่อไฟอย่างนั้นแหละเอ๊ะ! ดูเหมือนว่าเจ้าสีแดง ๆ นี่มันกำลังสูบเอาพลังชีวิตของท่านแม่ทัพไปด้วยใช่ไหม แย่ล่ะ...ต้องเร่งรีบจัดการก่อนที่ความพยายามของเขาจะสูญเปล่า แต่จะทำอย่างไรดี...คิดให้ออกสิเก้าเทียนรุ่ยเอาวะ...หวังว่าที่คิดออกในตอนนี้จะช่วยได้นะเก้าเทียนรุ่ยรีบคว้าเอาจานผัดมาราดใส่แขนของท่านแม่ทัพ หือ...แค่สะดุ้ง ความร้อนก็ยังมิลด แต่น่าจะพอช่วยชะลอสิ่งที่เกิดขึ้นได้อยู่นะ ถ้าเช่นนั้นถ้วยต่อไปก็เอาเป็นซุปไข่ ก่อนจะตามด้วยต้มผักไปละกันเก้าเทียนรุ่ยแทบจะส่งเสียงร้องไชโยออกมาเมื่อแขนที่รัดรอบกายคลายออกจนเขาสามารถพาตนเองถอยออกมายื่นห่างจากแม่ทัพที่ตอนนี้ถูกเพลิงโทสะและเจ้าอะไรบางอย่างที่อยู่ที่แขนควบคุมไว้จนเรียกได้ว่ามิเหลือสติแล้วบ้าชะมัด...สงสัยยาที่ปรุงให้ท่านแม่ทัพจะน้อยเกินไป ถึงยังถูกไอ้เจ้านั่นที่อยู่ที่แขนควบคุมเอาไว้อีก คอยดูนะ...ได้สติกลับคืนมาเมื่อไหร่ เขาจะเพิ่มตัวยาไปอีกสิบเท่าเลย หากท่านแม่ทัพมิหายอย่ามาเรียกเขาว่
Last Updated : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 27
“เจ้า!”“อยากรู้อะไร เอาไว้ค่อยไถ่ถามกันในภายหลังเถอะนะ ตอนนี้ท่านทั้งสองช่วยกันจับท่านแม่ทัพไว้ให้ดีก่อน” แค่ลงมีดกดลงไปบนผิวเนื้อ ท่านแม่ทัพก็สะบัดเต็มแรงจนเขาแทบกระเด็นแล้ว มือเล็กยกปาดเหงื่อบนขมับด้วยความตกใจและขลาดกลัว“นั่นอะไรนะ”เขาจะไปรู้ไหมล่ะ ก็เห็นพร้อม ๆ กันเนี่ย“จับแขนท่านแม่ทัพดี ๆ กันหน่อยสิ” เก้าเทียนรุ่ยบ่นขณะเพิ่มแรงกดลงไปเต็มแรงที่มี ก่อนจะลากมีดเป็นทางยาวประมาณหนึ่งเพื่อให้มองเห็นข้างในว่ามันคือสิ่งใดกันแน่ อีกทั้งคิดว่าเลือดจะต้องออกมากแน่ ๆ จึงรีบยื่นมือไปคว้าผ้าสะอาดมาเตรียมเช็ดเลือด หากสิ่งที่เกิดขึ้นกลับมิเป็นเช่นที่เขาคิดเลย อีกทั้งตัวเขา รองแม่ทัพชิงชวนกับบุรุษอีกคนต่างก็ตกตะลึงในสิ่งที่ได้พบเห็นจนเอ่ยออกมาพร้อม ๆ กัน“นี่มันอะไรกันเนี่ย!”“หนอนเหรอ...” ลักษณะมันได้ มันคล้ายตัวหนอนจริง ๆ น่ะ หากสีของมันเป็นสีแดงราวกับสีของเลือด“รีบเอามันออกมาก่อนที่มันจะดูดเลือด ดูดพลังชีวิตของท่านแม่ทัพจนหมด ต้องกลับไปนอนเป็นผักเช่นเดิมอีก...คราวนี้อาจจะยาวนานเป็นปีเลยก็ได้” เสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวก็บอกมาให้เขารีบจัดการให้เร็วที่สุดก่อนที่เจ้าสิ่งนี้มันจะหายไป“แล้วจะเอ
Last Updated : 2025-01-03
Latest chapter
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 40
“ท่านแม่” “เอ้อร์เอ๋อร์”เรียกได้ว่า เมื่อเห็นเขาเปิดประตูห้องเข้าไปและร้องเรียก ท่านแม่ก็รีบพาร่างบอบบางพุ่งตรงมาหาในทันที สองมือเล็กเหี่ยวนุ่มเย็นจัดเช่นเดียวกับใบหน้าที่ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนวิตกกังวลมิแพ้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนอกร้อนใจ มันทำให้เขารู้สึกมิค่อยดี หรือว่าท่านแม่...“ท่านแม่เจอ...แล้วหรือขอรับ” หากเจอกันแล้ว ยามที่เขาเจอกับบุรุษผู้นั้นมันต้องมีอะไรบางอย่างที่บอกให้รู้บ้างสิ แต่เท่าที่เห็น...จากความคิดของเขาเอง แม้จะเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งเพียงใด แต่การได้เจอกับบุตรชายที่ได้ตายไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตกใจ...สงสัยและบังคับเอาคำตอบแน่นอน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือบุรุษผู้นั้นมิได้สนใจในตัวเก้าเทียนรุ่ยที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด แทบจะมิปรายตามองด้วยซ้ำไป“แม้จะเห็นเพียงแค่ไกล ๆ ถึงการอยู่ด้วยกันจะมิได้รับการเอาใจใส่ แต่อย่างไรก็สามีภรรยากัน มีหรือที่แม่จะจดจำคนผู้นั้นมิได้ แม่รีบหลบมาอยู่แต่ในห้อง อยากจะไหว้วานนายทหารให้ส่งข่าวให้เอ้อร์เอ๋อร์รู้ แต่ก็กลัวจะถูกสงสัย เลยได้แต่รอด้วยความร้อนใจเช่นนี้”“ท่านแม่ไว้วางใจได้ขอรับ นอกจากเขาจะจำข้ามิได้แล้ว เขายังไม่
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 39
นิ้วยาวลากไล้บนท่อนแขนกำยำอย่างแผ่วเบาพลางพึมพำออกมาว่า “แผลที่แขนสมานกันดีจนแทบมิเห็นรอยบาดแผลแล้ว ยาใส่แผลของข้าช่างได้ผลดียิ่งนัก” มิน่าเชื่อว่ายาเหล่านั้นจะทำให้บาดแผลหายเร็วเช่นนี้ มันช่างแปลกประหลาดเหลือที่จะกล่าว แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นการดียิ่งเก้าเทียนรุ่ยลุกขึ้นเพื่อไปตรวจดูแขนอีกข้างของท่านแม่ทัพอย่างละเอียดที่สุดเท่าที่คนอย่างเขาจะทำได้ แต่นอกจากบาดแผลจากการสู้รบและฝึกฝนฝีมือที่มีอยู่ก่อนหน้าแล้วก็มิเห็นว่าจะมีสิ่งใดผิดปกติไปเลยแม้แต่นิดเดียว“เจ้าหนอนแดงนั่นมันหลบซ่อนอยู่ตรงไหนกันนะ มันต้องมีร่องรอยบ้างสิ ข้าต้องหาเจอสิน่า” เก้าเทียนรุ่ยบ่นพึมพำพลางกวาดสายตามองแขนท่านแม่ทัพอย่างมิให้คลาดสายตาแม้สักจุดเดียว ก่อนจะเลยไปถึงแผงอกกว้างกำยำที่ดูอย่างไรก็เห็นจะมีเพียงแค่ร่องรอยของบาดแผลทั้งเก่าและใหม่มิมีร่องรอยของสิ่งที่ค้นหาอยู่เลย“คิดว่ามันจะยอมให้หาเจอง่าย ๆ หรือไง กระทั่งตัวข้าเองที่มีมันอยู่ในร่างกายยังมิรู้เลยนะ”“จะซ่อนให้ดียังไง มันก็หนอนที่ไร้ความคิดนะขอรับ จะปกปิดซุกซ่อนอย่างความคิดของคนได้ยังไงกันล่ะ” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยออกไปขณะเดียวกันสำรวจร่างกายคนตรงหน้าอย่างละเอียด
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 38
แย่เข้าไปใหญ่ ทำอย่างนี้จะมีแต่จะทำให้คนเกลียดเขาเพิ่มมากขึ้นนะสิ หากเทียนรุ่ยก็มิอาจกล่าวสิ่งใดออกไปได้ นอกจาก“ใจเย็นก่อนนะขอรับท่านพี่ ที่ข้ากล่าวออกไปเพราะอยากให้ท่านคิดไตร่ตรองให้ดี อย่าทำสิ่งใดให้ศัตรูที่ยังหลบซ่อนกายอยู่ล่วงรู้”“ข้าคงเร่งรีบมากจนเกินไปจึงทำให้ลืมเรื่องนี้ไปเสียได้ ขอบใจที่เตือนข้านะอาซวง นอกจากเรื่องนี้แล้ว ยังมีเรื่องอื่นที่ทำให้อาซวงกังวลใจอยู่อีก ใช่หรือไม่”หากจะบอกว่ามิใช่...ย่อมเป็นไปมิได้ “เพราะเรามิรู้ว่าศัตรูอยู่ไกลหรือวางคนอยู่ใกล้ตัวเพียงใด การฟื้นมาของท่าน คนเหล่านั้นอาจจะล่วงรู้และเตรียมตัวรับมือไว้แล้วก็เป็นไปได้ การเดินทางรอนแรมทั้งที่ร่างกายเพิ่งจะฟื้นได้มินาน อาจจะทำให้หนอนแดงที่ข้าคิดว่ายังคงถูกฝังอยู่ในตัวท่านตื่นขึ้นมาเล่นงานอีกนะขอรับ ข้ากลัวท่านจะรับมือมันมิไหว” หากครั้งนี้ล้มหมดสติไปอีก ดูท่าว่าการจะทำให้ฟื้นขึ้นมาคงเป็นไปได้ยาก“หากมีอาซวงอยู่ด้วย ข้าย่อมมิกลัวสิ่งใด”“เอ่อ...” สายตาคู่นั้นมันช่างทำให้เขารู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวและหัวใจก็เต้นไหวอย่างรุนแรงด้วย นี่เขาเป็นอันใดไป“แม้ว่าเราจะเพิ่งพบเจอกัน หากข้าเชื่อว่าอาซวงจะมิทำร้ายข้า”สง
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 37
“ใช่แล้วลิ่วหลาง นับตั้งแต่เจ้าล้มป่วย เต่าน้อยเองก็ล้มป่วยเช่นกัน หากทั้งหมอหลวงจางและราชครูเหลิ่งกลับมิยอมบอกเรื่องนี้กับผู้ใด นี่หากว่ามิแอบได้ยินหมอหลวงจากกล่าวเรื่องเสนาบดีกรมโยธาปู้หว่านเรื่องยาที่ให้ไปหามา ข้าก็คงมิล่วงรู้ ข้าร้อนใจมากด้วยมิรู้ว่าจะบอกเรื่องนี้กับผู้ใดได้บ้าง”“ในราชสำนักน่าจะมีผู้ที่อยู่ฝั่งหมอหลวงจางและเสนาบดีกรมโยธาปู้หว่านอยู่มิน้อย”“มิต้องสนใจเรื่องใด กลับไปทำหน้าที่ของเจ้า...สุขภาพข้ายามนี้พอจะเดินทางไกลได้ไหมอาซวง”“ท่านเพิ่งจะฟื้นขึ้นมาเองนะขอรับ หากเดินทางไกล ข้ากลัวว่า...”“หากอาซวงจะร่วมเดินทางไปด้วย”เรื่องที่ได้รู้คงทำให้ท่านแม่ทัพร้อนใจมิใช่น้อย หากว่า...ยามนี้ยังเดินทางไกลมิได้จริง ๆ หากการรักษามิต่อเนื่อง อาจจะทำให้ร่างกายที่ดีขึ้นแล้วทรุดลงอย่างรวดเร็วจนอาจจะกลายเป็นเรื่องเลวร้ายได้“จะยังไงมันก็ยังมิควรนะขอรับ”“มิมีหนทางอื่นใดช่วยได้เลยหรือท่านหมอ”ซูเหย้าน่าจะพอรู้แล้วว่าท่านแม่ทัพจะเดินทางไปที่ใด“ไหนว่าเก่งนักเก่งหนาอย่างไรเล่า แค่นี้ก็แก้ไขมิได้”ท่านแม่ทัพมองโหยวเจียนด้วยสายตาเยียบเย็น แต่กล่าวกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า“ข้ารู้ว่าอาซว
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 36
“ลิ่วหลาง! ในที่สุด เจ้าก็ฟื้นแล้ว”เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดที่นั่งอยู่ โหยวเจียนก็เอ่ยเสียงดังราวกับจะให้ได้ยินไปทั่วจวน พร้อมกันนั้นก็รีบเดินตรงลิ่วไปหาท่านแม่ทัพราวกับลมพัด หากกำลังจะยื่นมือไปจับกายแกร่งที่ยามนี้ผอมจนแทบจะมีเพียงแค่หนังหุ้มกระดูก แต่ท่านแม่ทัพกลับเบี่ยงกายหนีและยังกล่าวด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด“หากเจ้ายังทำเสียงดังเช่นนี้อีก ก็กลับไปเสีย มิต้องมาให้เห็นหน้า”ก็พอจะคาดเดาได้ว่าท่านแม่ทัพเป็นผู้ที่มิสนใจผู้ใด ยกเว้นก็เพียงแค่ชิงชวน อ้ายฉีและน่าจะมีผู้ที่ถูกเรียกว่าเต่าน้อย แต่คิดมิถึงว่าจะกล่าวกับโหยวเจียนเช่นนี้ด้วยคนถูกไล่ตอนแรกก็มีสีหน้ามิค่อยดีสักเท่าไหร่ คงจะอับอายด้วยว่ามีผู้อื่นเช่นเขาและซูเหย้าที่เดินตามหลังมาอยู่ด้วย แต่ก็เป็นเพียงแค่สูดลมหายใจเข้าปอดเท่านั้น ใบหน้าที่แดงด้วยโทสะก็คลี่ยิ้มเช่นเดิม ทำราวกับเมื่อครู่มิได้ยินสิ่งใด“ก็ข้าดีใจที่เจ้าฟื้นแล้ว เจ้าหมอผู้นี้ทำหน้าที่ของตนได้สมกับที่รับปากไว้ มิเสียแรงที่ข้ายอมเสียงเงินถึงหนึ่งกำปั่นเพื่อให้นำมาซื้อยารักษาเจ้า”ยามได้ยิน เขาคิดว่าโหยวเจียนจะโอ้อวดว่าตนเองมั่งมีเงินทองและอาศัยการจ่ายเงินในครั้งนี้ทวงบุญ
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 35
‘ดีมากอาซวง...เจ้าช่างรู้ใจข้าเสียยิ่งนัก’ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ยังไว้วางใจสิ่งใดมิได้ เขาจะต้องคิดหาวิธีไล่สองคนนี้ออกไปจากห้องก่อนจะทนมิไหว ทำแผนของอาซวงพังมิเป็นท่าเอ๊ะ...ดูเหมือนอาซวงจะส่งสัญญาณบอกมาแล้ว เขาก็เลยรีบส่งเสียงที่คำราม พร้อมกับยกแขนและขาฟาดไปฟาดมาหวังว่าจะทำให้ทั้งสองคนที่บุกรุกมาสร้างความรำคาญใจให้เจ็บตัวสักหน่อย หากก็มิสำเร็จอย่างต้องการ ด้วยว่าโหยวเจียนแม้จะอ้วนพี แต่ก็ช่างเป็นคนที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วอย่างคาดมิถึง...เพียงแค่เขายกเท้าขึ้นจะถีบ อีกฝ่ายก็เผ่นไปถึงประตูห้องเสียแล้ว“เสียดาย”“ท่านพี่ว่าอะไรนะขอรับ”“ข้าว่าเสียดายที่ยังมิทันจะได้ถีบโหยวเจียนเลย”อาซวงหัวเราะ “ซูเหย้าผู้นั้นก็ไปเร็วเช่นกัน แต่กว่าจะไปก็ทำเอาข้าถึงกับเหนื่อยเหมือนกัน”“ขอโทษที่ทำให้อาซวงเหนื่อยนะ”มิรู้ว่าเขาจะคิดไปเองหรือเปล่า ดูเหมือนว่าสายตาของอาซวงที่มองโหยวเจียนและซูเหย้าบ่งบอกว่า...มิไว้วางใจและน่าจะแฝงไว้ด้วยความสงสัยอยู่มิน้อย หากก็ยังคงปกปิดมิยอมเอ่ยปากบอกให้เขารู้ หากนั่นยังมิเท่าสิ่งที่อาซวงบอกมา...‘ในตัวเขา...มีบางสิ่งฝังอยู่!’แม้มิอยากเชื่อ หากเมื่อก้มลงมองแขนที่ได้
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 34
“ข้าจะรีบทำให้เสร็จโดยเร็วและจะรีบกลับมา” เก้าเทียนรุ่ยจับแขนแกร่งออกจากกายแล้วดันร่างของท่านแม่ทัพให้ล้มตัวลงนอน ถึงจะมิง่วงเพราะนอนมายาวนานแล้ว แต่อย่างไรร่างกายนี้ก็ยังอ่อนเพลียอยู่ ยังต้องพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อจะได้มีแรงสู้กับสิ่งที่ฝังอยู่ภายในร่าง“เดี๋ยวสิ”เก้าเทียนรุ่ยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อท่านแม่ทัพจับมือไว้มิยอมปล่อย “มีอะไรอีกหรือขอรับ”อย่างรวดเร็วจนเขามิทันจะได้ตั้งตัว กายแกร่งก็ผุดลุกขึ้นมาพร้อมกับปากหนาที่แนบลงมาบนแก้ม“รีบไปรีบกลับนะ...อาซวง”ใบหน้าเก้าเทียนรุ่ยร้อนผ่าว ขณะที่ดวงตาก็ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ แม้กระทั่งเดินออกมาแล้วสติก็ยังมิครบครัน ก่อนจะคิดได้ว่า เพราะเขาน่ารัก ท่านแม่ทัพที่เพิ่งจะพบหน้าถึงได้รู้สึกถูกชะตาและเอ็นดู ถึงได้บอกด้วยการกระทำว่าเป็นพี่ชายที่รักน้องชายผู้นี้เป็นอย่างมาก ที่เขาควรจะต้องเร่งหาทางรักษาอีกฝ่ายให้หายให้เร็วที่สุดเป็นการตอบแทน...ใช่! ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอนจะกล่าวถึงฝีมือทำอาหารของอาซวง แม้รสชาติจะจัดจ้านไป…มิน้อย บางครั้งก็แทบจะกลืนมิลง หากรวม ๆ แล้วก็อร่อยอยู่นะ ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายต้องคอยเอาอกเอาใจ ป้อนด้วยท่าทางหงุดหงิดที่ทำใ
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 33
ช่างกล่าวได้อย่างโหดร้ายมาก นี่นะหรือที่ท่านอ้ายฉีกับชิงชวนกล่าว บุรุษผู้นี้มิอาจจะทำร้ายท่านแม่ทัพได้ จนกว่าจะได้เจอกับผู้ที่หลบซ่อนกายอยู่ ทำอย่างไรเขาก็ยังมิปักใจเชื่อแน่ว่าสองคนนี้จะมิเกี่ยวข้อง“ใจเย็นก่อนท่านโหยวเจียน กล่าวเช่นนี้ไปจะทำให้ท่านหมอขลาดกลัวจนอาจจะทำสิ่งใดผิดพลาดไปได้นะ”“ถ้ามิขู่ให้กลัว แล้วจะรักษาลิ่วหลางอย่างดีหรือไง” โหยวเจียนสะบัดมือด้วยความหงุดหงิดเก้าเทียนรุ่ยได้แต่กลอกตากับความคิดของคนผู้นี้เสียจริง “ข้าจะดูแลรักษาท่านแม่ทัพให้ดีที่สุดเท่าที่ข้าผู้น้อยจะทำได้ขอรับท่านโหยวเจียน หากตอนนี้ข้าต้องขออภัยที่จำเป็นต้องให้ท่านทั้งสองคนออกไปจากห้องนี้ก่อน”“นี่เจ้า! เจ้าเป็นใคร กล้าดียังไงมาไล่ข้า”“หากท่านทั้งสองจะอยู่ ข้าก็มิว่าอันใด แต่หากเกิดสิ่งใดขึ้น...ท่านจะกล่าวโทษข้ามิได้นะขอรับ”“หมายความว่าอย่างไรหรือหมอ”“คือ...ด้วยยาที่ข้าให้ท่านแม่ทัพกินเข้าไปทำให้ร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น จากที่เคยนอนเป็นผักเน่าก็เคลื่อนไหวได้ แต่การเคลื่อนไหวนี่แหละขอรับที่ทำให้ข้ากลัวว่าจะเกิดอันตรายกับพวกท่าน” ดูเหมือนว่าวาจาของเขาจะทำให้ท่านแม่ทัพรู้ว่าควรจะต้องทำเช่
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 32
“ข้ากำลังจะรายงานนายท่านโหยวเจียนอยู่เลยขอรับ แต่ก่อนนั้นข้าจะต้องไถ่ถามท่านเสียก่อน” คิดจะเล่นงานเขาใช่ไหม ถ้าเช่นนั้นเขาเล่นงานท่านก่อนละกัน จะเอาให้หมดเนื้อหมดตัวเลย“อะไร”“ท่านมาเยี่ยมท่านแม่ทัพครั้งล่าสุด...นานหรือยังขอรับ”“ก็หลายวันอยู่นะท่านหมอ” เป็นซูเหย้าที่ตอบแทนโหยวเจียนที่ตอนนี้ยังโมโหจนหน้าดำหน้าแดงอยู่ เดี๋ยวจากแดงจะกลายเป็นคล้ำจนดำเพราะต้องเสียเงินให้เขาเป็นกำปั่น“ถ้าเช่นนั้นข้าอยากให้ท่านทั้งสองดูบางสิ่งที่ทำให้ข้ามั่นใจในวาจาที่เคยกล่าวมาตั้งแต่แรก...มิเกินสามวันท่านแม่ทัพจะต้องฟื้นแน่นอน” เพื่อให้ความมั่นใจกับทั้งสองคนตรงหน้าที่เขาจะเรียกเงินเข้ากระเป๋าให้มากที่สุด เก้าเทียนรุ่ยก็รีบกล่าวออกไป“ท่านทั้งสองสังเกตใบหน้าของท่านแม่ทัพสิขอรับ ระหว่างวันนี้กับก่อนหน้านั้นแตกต่างกันหรือไม่” หากมิแตกต่างก็คงจะเกินไปแล้วล่ะ กินอาหารเผ็ดร้อนเข้าไปเสียขนาดนั้น ใบหน้าและริมฝีปากย่อมยังมีสีสันอยู่แล้ว“ท่านว่าเปลี่ยนแปลงหรือไม่”“เจ้าอาจจะเอาสีมาป้ายไว้ก็ได้นี่”“ข้าหรือจะกล้าทำเช่นนั้น หากท่านโหยวเจียนยังมิเชื่อ ถ้าเช่นนั้นท่านก็ต้องดูผิวกายขอรับ...ครั้งแรกที่ข้าเห็น ก็ยังคิด
