chapter 25

หากกล่าวความจริงไปว่ามิชอบ เขาคงจะโดนสั่งขังลืมไว้ในคุกใต้ดินไหมล่ะนี่ “มิใช่ขอรับ...มิใช่ คือข้า...” เก้าเทียนรุ่ยรีบก้มหน้าขณะกล่าวออกไป “ข้ากลัวใครจะมาเห็นเข้านะขอรับ ปากคน...ยิ่งกล่าวก็ยิ่งยาวนะขอรับ ถึงแม้ข้าจะมิได้มีชื่อเสียงให้เสียหาย หากอย่างไรก็เป็นบุตรมีบิดามารดา หากพวกท่านได้ยินได้ฟังคนติฉินนินทาบุตร คงจะมิดีอยู่นะขอรับ”

หรือว่าเขาจะยอมให้คนพวกนั้นเห็นดี จากนั้นก็แสร้งทำเป็นว่าโกรธเคืองจนทนไหว มิอยากที่จะรักษาท่านแม่ทัพมือไวให้หายและถือโอกาสนี้พาตนเองและท่านแม่ไปจากจวนแห่งนี้...จะว่าไป ความคิดนี้ก็เข้าท่าอยู่นะ แต่จะทำตอนนี้เห็นทีจะมิได้ เขาจะต้องอดทนรอคอยเวลาอีกสักหน่อย

“หากมีผู้ใดกล้าทำเช่นนั้น ข้าจะสั่งโบยให้เข็ด”

“ท่านพี่กล่าวเช่นนี้มิได้นะขอรับ ตอนนี้ข้ามิอยากให้มีเรื่องใดรบกวนท่านพี่มากไปกว่าการรักษาตนเองให้หายจากอาการแปลกประหลาดนี้ก่อน” เท่าที่ได้ตรวจดูหลายครั้งแล้ว ก็เกิดความรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่ว่าตรวจกี่ครั้งก็ตาม เขาสัมผัสถึงอาการป่วยของท่านแม่ทัพมิได้เลย มันเหมือนกับว่าร่างกายนี้มิได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด หากเพียงแค่อ่อนเพลียจนมิมีแรงฟื้นขึ้นมาเท่านั้น