เข้าสู่ระบบแชร์
chapter 23
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-03 14:39:53“คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์…” หากวาจาที่จะกล่าวหลังจากนั้นกลับหายไปเมื่อท่านรองแม่ทัพได้เห็นว่าเขานั่งอยู่บนตักของใคร
เขาได้แต่ยิ้มแหย ๆ แกมอับอายส่งไปให้ท่านรองแม่ทัพที่นอกจากความตกใจแล้วยังบ่งบอกถึงความดีใจ โล่งอกและคาดมิถึง ดูเหมือนในดวงตาคล้ายจะมีสีแดงและน้ำตาคลอเบ้าอยู่ด้วย
“ท่านแม่ทัพ! ตื่นแล้วหรือขอรับ...ท่านหลับไปนานเลยนะขอรับ”
“นั่นสิ”
ดูเหมือนว่าทั้งคู่มีเรื่องที่อยากจะสนทนากัน หากก็มิรู้ว่าจะเริ่มต้นเช่นไรดี “ท่านสองคนคงจะมีเรื่องให้สนทนาถามไถ่กัน ที่ข้ามิควรจะร่วมรับรู้ ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปจัดการตนเองและจะรีบไปจัดการปรุงยาให้กับท่านแม่ทัพก่อนดีกว่านะขอรับ”
“เดี๋ยวสิอาซวง”
“อาซวง” รองแม่ทัพชิงชวนกล่าวเสียงเบาพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะมองเขาอย่างแปลกใจ
“อย่ามองข้าเช่นนั้น เป็นท่านแม่ทัพของท่านตัดสินใจเองเออเอง ข้ามิรู้มิเข้าใจอะไรด้วยทั้งนั้น...แล้วก็นะ ท่านปล่อยข้าได้แล้ว” เก้าเทียนรุ่ยรีบปลดแขนที่โอบรัดรอบกายออกไป แต่กลับถูกท่านแม่ทัพกลั่นแกล้งเอา นอกจากมิปล่อยแล้วยังจะรัดเขาแน่นกว่าเดิมแล้วยังจะวางคางบนไหล่ด้วย
“ท่าน...ท่านพี่”
สองแก้มร้อนผ่าวราวกับยื่นหน้าไปลนไฟเมื่อต้องกล่าวคำนี้โดยมีสายตาที่มิอยากจะเชื่อ คาดมิถึงและสนใจแฝงไว้ด้วยความสงสัยของรองแม่ทัพชิงชวนมองอยู่
“อยากรู้อะไร ท่านก็ถามไถ่กันเอง ส่วนท่านนะขอรับท่านพี่...จะปล่อยดี ๆ หรือจะต้องให้ข้าเคี่ยวยาหลากรสที่อร่อยจนลืมมิลงและแช่สมุนไพรที่กลิ่นติดทนนานดีละขอรับ”
“หากยาที่ว่า อาซวงเป็นคนป้อน...แช่สมุนไพรมีอาซวงแช่ด้วย”
“เอาไว้ท่านบาดเจ็บมาเมื่อไหร่ ข้าจะให้ท่านลิ้มลองยาที่ข้าปรุงสักเทียบสองเทียบ ดีไหมขอรับท่านรองแม่ทัพ!” เก้าเทียนรุ่ยกล่าวเมื่อเห็นรองแม่ทัพชิงชวนแอบเบือนหน้าที่มีรอยยิ้มและกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้
เป็นทหาร ถึงมิต้องสู้รบกับศัตรู หากก็ยังต้องคอยออกตรวจตราดูแลชาวบ้านและยังจะต้องฝึกซ้อมฝีมืออยู่เสมอ ย่อมมีสักวันสักครั้งที่รองแม่ทัพชิงชวนจะต้องบาดเจ็บกลับมา เมื่อนั้นแหละ...เขาจะจัดยาชุดใหญ่ให้เลย
“ข้าคงมิมีวาสนาเช่นนั้น”
“คงมิต้องให้เจ้ารักษาชิงชวนหรอก หน้าที่นี้มีผู้อื่นทำอยู่แล้ว”
เขาได้ยินเสียงหัวเราะของท่านแม่ทัพ ขณะที่รองแม่ทัพชิงชวนก็ออกอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ที่ทำให้เขาสนใจและอยากพบหน้าผู้ที่ถูกกล่าวถึงเสียแล้วสิ
“มินานอาซวงจะได้เจอ”
“ส่งข่าวมา...ให้ไปรับที่ประตูเมือง”
“มาเอง...จะไปจะมาก็ตามแต่ใจ มิสนใจผู้ใดมิใช่หรือ”
“ครั้งนี้มาพร้อมกับคนพวกนั้น”
รองแม่ทัพชิงชวนมิทันจะกล่าวจบด้วยซ้ำ ท่านแม่ทัพก็หลุดเสียงเหมือนพยัคฆ์ร้องคำรามออกมา
“มิต้องบอกผู้ใด ข้าฟื้นแล้ว”
“แล้ว...”
“ก็มิต้องบอก เขารู้เองได้”
“ขอรับ”
“เจ้าก็เช่นกันนะอาซวง หากมิจำเป็น อย่าอยู่ห่างไกลจากข้า อย่าไว้วางใจผู้ใดนอกจากข้าและชิงชวน”
ดูเหมือนว่าเรื่องที่จะเกิดนับจากนี้และผู้ที่กำลังมามันมิค่อยจะดีสักเท่าไหร่นะ แต่หากเขาจะเป็นตัวก่อเรื่องสร้างปัญหาให้ เขาไปอยู่เงียบ ๆ ปลูกผักกับท่านแม่มิดีกว่าหรือไง
“หากกลัวว่าข้าจะสร้างปัญหา เช่นนั้นให้ข้าไปอยู่กับท่านแม่...”
“ชิงชวน”
“ข้าทราบแล้วขอรับ”
‘พวกท่าน...ได้โปรด ที่กล่าวกันออกมานะ ช่วยบอกกล่าวให้ข้าเข้าใจด้วยคนได้ไหม’
“มิใช่มิไว้ใจ หากบางครั้ง...การมิรู้ก็ปลอดภัยกว่ารู้นะ”
“ข้าจะช่วยเป็นหูเป็นตาขอรับ”
“ฝากดูแลด้วยนะชิงชวน อาซวงเป็นคนที่...ใสซื่อ ตามผู้ใดมิทันอยู่”
“หากท่านกลัวว่าข้าจะไปก่อเรื่องทำให้ผู้หนึ่งผู้ใดสงสัย ข้าจะหลบอยู่แต่ในห้องพักกับท่านแม่ก็ได้นะขอรับ” แม้ว่ามันคงจะน่าเบื่ออยู่นิดหน่อยก็ตาม
“อยู่กับข้าดีที่สุดแล้ว ข้าคุ้มครองอาซวงได้”
“หากท่านจำเป็นต้องปกปิดผู้อื่น ข้าก็ย่อมมีหน้าที่ของข้านะขอรับ”
“เรียกอี้หานกับซื่อเตามา”
“ขอรับ”
“ไปรับยามใด”
“ยามอู่[1] ขอรับ”
“ยังมีเวลา”
“ข้าจะไปเตรียมตัว” กล่าวจบรองแม่ทัพชิงชวนก็รีบเดินออกไปจากห้องโดยทิ้งให้เขามองตามด้วยความงุนงงและสงสัยอยู่มิคลาย
“พวกท่าน...”
“อย่างที่อาซวงกล่าวมานั่นแหละ การเจ็บป่วยครั้งนี้ของข้ามิได้เป็นเพราะฝึกฝนฝีมือหนักไปจนสุขภาพมิดี แต่จะต้องมีใครสักคนแอบทำร้ายข้า ส่วนผู้ที่มา...ข้าก็มิอาจล่วงรู้ได้ว่าหวังดีประสงค์ร้ายหรือเพียงแค่มาเยี่ยมเยือน แต่เราก็ควรป้องกันเอาไว้ก่อน อันตรายเกิดขึ้นได้เสมอ แม้ข้ามิอยากจะดึงอาซวงมาร่วมด้วย หากตอนนี้ก็มิทันแล้ว”
“ข้าเพียงแค่ทำหน้าที่ของข้าไปเท่านั้น ท่านมิต้องห่วง ข้าดูแลตนเองได้”
“เจ้านี่...ดื้อ”
อยากจะโต้เถียงออกไปว่ามิได้ดื้อ หากกล่าวความจริง ทว่าเรื่องที่รับรู้และการสนทนาของท่านแม่ทัพและรองแม่ทัพที่เขามิเข้าใจ แต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่า อีกมินานจวนแห่งนี้จะต้องมีแขกมาเยี่ยมเยือน ในเมื่อท่านแม่ทัพมิต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าฟื้นได้สติแล้ว เพื่อค้นหาผู้ที่อาจจะเป็นคนร้าย ตัวเขาในฐานะผู้คอยดูแลรักษาและปรุงยาให้ ก็ควรจะช่วยและทำหน้าที่ของตนให้เรียบร้อย
“ข้าจะไปจัดการเตรียมอาหารและยาสูตรพิเศษให้นะขอรับ หากท่านมิต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าฟื้นแล้ว ก็ควรจะต้องทำตัวให้เหมือนกับคนที่ยังเป็นผักด้วย” เก้าเทียนรุ่ยรีบปลดแขนที่โอบรัดรอบกายออกไป พร้อมกับลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ครั้งนี้ท่านแม่ทัพยอมปล่อยให้เขาออกไปจากห้องแต่โดยดี หากก็ยังฝากวาจาเอาไว้
“รีบไปรีบกลับ”
“ขอรับ” เรื่องอะไรล่ะ เขาจะทำทุกอย่างให้ช้าที่สุด จะเคี่ยวยาที่หลากหลายรสชาติจนท่านแม่ทัพจะต้องจดจำมิลืม จะเคี่ยวสมุนไพรกับผักต้มที่มีกลิ่นหอมอบอวล แม้จะอาบน้ำชำระล้างร่างกายไปถึงสามวัน ประพรมน้ำหอมดอกไม้ที่สตรีใช้จนหมดไปหลายขวดก็ยังมิอาจที่จะลบกลิ่นหอมนี้ได้
มิรู้ว่าเพราะดีใจจนเกินไปหรือเปล่า ทำให้เก้าเทียนรุ่ยที่มัวแต่คิดถึงสิ่งที่กำลังจะกระทำจนมิได้คิดเฉลียวใจเลยว่าตนเองถูกใครบางคนวางกับดักล่อลวงเอาไว้ รอยยิ้มจากทั้งปากและนัยน์ตาที่ติดตามแผ่นหลังร่างเพรียวบางไป เป็นคำตอบได้ดี
[1] เวลา 11.00-12.59 น.
บทที่เกี่ยวข้อง
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 24
“ก่อนที่คนพวกนั้นจะมาถึง ข้าคิดว่าท่านควรจะกินอาหารก่อนนะขอรับ อาหารเหล่านี้ปรุงจากผักที่ข้าปลูกด้วยความรัก หวังว่าท่านจะ...กินมันจนหมด” ก็ใช่นะสิ...ขนาดเขาเองยังแทบมิกล้าจะทานเลย แล้วท่านแม่ทัพที่นั่งทำหน้ามิค่อยจะแน่ใจว่าอาหารบนโต๊ะกินได้หรือเปล่าจะมิลังเลใจได้อย่างไรกันล่ะ เก้าเทียนรุ่ยแอบอมยิ้ม ผัดผัก...ที่ใส่พริกสดตำพอแตกลงไปพอให้มีรสชาติเผ็ดร้อนซุปไข่และผักรวมเขาก็ผสมพริกป่นไปอีกช้อนใหญ่ ไหนจะโจ๊กเปล่าที่สามารถกินกับผัดผักและผักดอกสูตรพิเศษที่เขามักจะใช้รักษาคนป่วยเป็นไข้ได้ผลมาแล้วหลายรายอีกล่ะ รวมไปถึงต้มผักที่เคี่ยวกับกระดูกหมูที่เขาเพิ่งจะคิดได้ว่าควรจะต้องเพิ่มรสชาติให้หวานกลมกล่อมหากต้องเข้มข้นด้วยยาที่จะช่วยปรับธาตุร้อนและเย็นในร่างกายของท่านแม่ทัพให้สมดุล ฟื้นตัวได้เร็วขึ้น...ทุกอย่างก็เพื่อท่านแม่ทัพผู้เดียวเท่านั้น“กินได้” คิ้วเรียวยาวเลิกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาเข้มเต็มไปด้วยความสงสัย ขณะมือก็หยิบตะเกียบเขี่ยผักในจานด้วยความสนใจระคนสงสัย“ทำไมจะกินมิได้ล่ะ ท่านรู้ไหมว่าข้าปรุงสุดฝีมือเลยนะ เพื่อบำรุงรักษาให้ท่านหายดีมีพละกำลังรวมถึงฟื้นฟูพลังปราณของท่านให้กลับเร็ว ๆ ด้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 25
หากกล่าวความจริงไปว่ามิชอบ เขาคงจะโดนสั่งขังลืมไว้ในคุกใต้ดินไหมล่ะนี่ “มิใช่ขอรับ...มิใช่ คือข้า...” เก้าเทียนรุ่ยรีบก้มหน้าขณะกล่าวออกไป “ข้ากลัวใครจะมาเห็นเข้านะขอรับ ปากคน...ยิ่งกล่าวก็ยิ่งยาวนะขอรับ ถึงแม้ข้าจะมิได้มีชื่อเสียงให้เสียหาย หากอย่างไรก็เป็นบุตรมีบิดามารดา หากพวกท่านได้ยินได้ฟังคนติฉินนินทาบุตร คงจะมิดีอยู่นะขอรับ”หรือว่าเขาจะยอมให้คนพวกนั้นเห็นดี จากนั้นก็แสร้งทำเป็นว่าโกรธเคืองจนทนไหว มิอยากที่จะรักษาท่านแม่ทัพมือไวให้หายและถือโอกาสนี้พาตนเองและท่านแม่ไปจากจวนแห่งนี้...จะว่าไป ความคิดนี้ก็เข้าท่าอยู่นะ แต่จะทำตอนนี้เห็นทีจะมิได้ เขาจะต้องอดทนรอคอยเวลาอีกสักหน่อย“หากมีผู้ใดกล้าทำเช่นนั้น ข้าจะสั่งโบยให้เข็ด” “ท่านพี่กล่าวเช่นนี้มิได้นะขอรับ ตอนนี้ข้ามิอยากให้มีเรื่องใดรบกวนท่านพี่มากไปกว่าการรักษาตนเองให้หายจากอาการแปลกประหลาดนี้ก่อน” เท่าที่ได้ตรวจดูหลายครั้งแล้ว ก็เกิดความรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่ว่าตรวจกี่ครั้งก็ตาม เขาสัมผัสถึงอาการป่วยของท่านแม่ทัพมิได้เลย มันเหมือนกับว่าร่างกายนี้มิได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด หากเพียงแค่อ่อนเพลียจนมิมีแรงฟื้นขึ้นมาเท่านั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 26
“ท่านพี่ขอรับ...ข้าเจ็บ ท่านปล่อยข้าก่อนนะขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยลูบไล้แขนข้าที่เป็นปัญหาของท่านแม่ทัพอย่างช้า ๆโอ๊ย! ทำไมถึงได้ร้อนเช่นนี้ ร้อนอย่างกับเอามือไปจ่อไฟอย่างนั้นแหละเอ๊ะ! ดูเหมือนว่าเจ้าสีแดง ๆ นี่มันกำลังสูบเอาพลังชีวิตของท่านแม่ทัพไปด้วยใช่ไหม แย่ล่ะ...ต้องเร่งรีบจัดการก่อนที่ความพยายามของเขาจะสูญเปล่า แต่จะทำอย่างไรดี...คิดให้ออกสิเก้าเทียนรุ่ยเอาวะ...หวังว่าที่คิดออกในตอนนี้จะช่วยได้นะเก้าเทียนรุ่ยรีบคว้าเอาจานผัดมาราดใส่แขนของท่านแม่ทัพ หือ...แค่สะดุ้ง ความร้อนก็ยังมิลด แต่น่าจะพอช่วยชะลอสิ่งที่เกิดขึ้นได้อยู่นะ ถ้าเช่นนั้นถ้วยต่อไปก็เอาเป็นซุปไข่ ก่อนจะตามด้วยต้มผักไปละกันเก้าเทียนรุ่ยแทบจะส่งเสียงร้องไชโยออกมาเมื่อแขนที่รัดรอบกายคลายออกจนเขาสามารถพาตนเองถอยออกมายื่นห่างจากแม่ทัพที่ตอนนี้ถูกเพลิงโทสะและเจ้าอะไรบางอย่างที่อยู่ที่แขนควบคุมไว้จนเรียกได้ว่ามิเหลือสติแล้วบ้าชะมัด...สงสัยยาที่ปรุงให้ท่านแม่ทัพจะน้อยเกินไป ถึงยังถูกไอ้เจ้านั่นที่อยู่ที่แขนควบคุมเอาไว้อีก คอยดูนะ...ได้สติกลับคืนมาเมื่อไหร่ เขาจะเพิ่มตัวยาไปอีกสิบเท่าเลย หากท่านแม่ทัพมิหายอย่ามาเรียกเขาว่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 27
“เจ้า!”“อยากรู้อะไร เอาไว้ค่อยไถ่ถามกันในภายหลังเถอะนะ ตอนนี้ท่านทั้งสองช่วยกันจับท่านแม่ทัพไว้ให้ดีก่อน” แค่ลงมีดกดลงไปบนผิวเนื้อ ท่านแม่ทัพก็สะบัดเต็มแรงจนเขาแทบกระเด็นแล้ว มือเล็กยกปาดเหงื่อบนขมับด้วยความตกใจและขลาดกลัว“นั่นอะไรนะ”เขาจะไปรู้ไหมล่ะ ก็เห็นพร้อม ๆ กันเนี่ย“จับแขนท่านแม่ทัพดี ๆ กันหน่อยสิ” เก้าเทียนรุ่ยบ่นขณะเพิ่มแรงกดลงไปเต็มแรงที่มี ก่อนจะลากมีดเป็นทางยาวประมาณหนึ่งเพื่อให้มองเห็นข้างในว่ามันคือสิ่งใดกันแน่ อีกทั้งคิดว่าเลือดจะต้องออกมากแน่ ๆ จึงรีบยื่นมือไปคว้าผ้าสะอาดมาเตรียมเช็ดเลือด หากสิ่งที่เกิดขึ้นกลับมิเป็นเช่นที่เขาคิดเลย อีกทั้งตัวเขา รองแม่ทัพชิงชวนกับบุรุษอีกคนต่างก็ตกตะลึงในสิ่งที่ได้พบเห็นจนเอ่ยออกมาพร้อม ๆ กัน“นี่มันอะไรกันเนี่ย!”“หนอนเหรอ...” ลักษณะมันได้ มันคล้ายตัวหนอนจริง ๆ น่ะ หากสีของมันเป็นสีแดงราวกับสีของเลือด“รีบเอามันออกมาก่อนที่มันจะดูดเลือด ดูดพลังชีวิตของท่านแม่ทัพจนหมด ต้องกลับไปนอนเป็นผักเช่นเดิมอีก...คราวนี้อาจจะยาวนานเป็นปีเลยก็ได้” เสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวก็บอกมาให้เขารีบจัดการให้เร็วที่สุดก่อนที่เจ้าสิ่งนี้มันจะหายไป“แล้วจะเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 28
ในความทรงจำของเก้าเทียนรุ่ยที่ยังหลงเหลือให้เขาผู้เป็นเจ้าของร่างคนใหม่รับรู้ นอกจากเรื่องที่ถูกซิงเยียนฮูหยินรังแกแล้ว เขาก็เห็นว่ายังมีใครอีกคนที่ทิ้งความเจ็บปวดและหวาดกลัวไว้ให้ด้วยเพราะคิดว่าอย่างไรตนเองก็เป็นบุตรชายคนโตที่มีหน้าที่ดูแลปกป้องมารดาและคนในเรือน จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีความรู้และฝึกฝนร่างกายให้แข็งแรง เพียงแค่คิดว่าจะต้องนำเรื่องนี้ไปบอกกล่าวให้บิดารู้ หากสิ่งที่เกิดขึ้นคือ เก้าเทียนรุ่ยถูกบิดาหยิบเอาจานฝนหมึกมาปาใส่ แล้วยังจะตบหน้าซ้ำอีกครั้งพร้อมกับกล่าวว่า...“น้ำหน้าอย่างเจ้านี่ คิดจะเป็นคนดูแลตระกูลเก้าคนต่อไปแทนข้า...ช่างน่าขันยิ่งนัก กลับไปได้แล้ว” จากนั้นผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาของเก้าเทียนรุ่ยก็จับเอาร่างเล็กโยนออกมาจากห้องหนังสือ “หากมิจำเป็นก็อย่ามาหาข้าอีก” แล้วประตูห้องหนังสือก็ปิดลงดังปังในยามนั้นเด็กน้อยยังมิเข้าใจ คิดเพียงแค่ว่าบิดาหวังดีและโกรธเคืองที่ตนเองทำตัวเป็นเด็กโตเกินวัย หากเมื่อครั้นมารดาป่วยจำเป็นต้องหาหมอมารักษา ยามนั้นเก้าเทียนรุ่ยก็วิ่งหน้าตาตื่นไปหาบิดา หากสิ่งที่ได้ยินกลับทำให้น้ำตาของเด็กน้อยรินไหลอาบแก้ม...“นางจะเป็นหรือตาย ม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 29
“จริงหรือที่ลิ่วหลางดีขึ้น”“เป็นความจริงขอรับ แม้ยังมิฟื้น...”“ไหนว่าดีขึ้น แล้วทำไมถึงยังมิฟื้น”เก้าเทียนรุ่ยถึงกับนิ่วหน้ารีบยกมือขึ้นปิดใบหูเพราะน้ำเสียงเกรี้ยวกราดที่แผดดังของบุรุษนามโหยวเจียน“นั่นสิ มิใช่ว่าเจ้ากล่าวอวดว่าตนเองเก่งหรืออย่างหรือไร”“มิได้ขอรับท่านทั้งสอง ข้าน้อยกล่าวความจริง หากมิเชื่อท่านไถ่ถามความจริงนี้จากท่านรองแม่ทัพชิงชวนได้ หากว่าอาการของท่านแม่ทัพนั้นหนักหนามาก...การที่จะฟื้นตัวขึ้นมาย่อมต้องใช้เวลาขอรับ ยิ่งการรักษาของข้าได้ผลเช่นนี้ มิเกินสามคืนหลังจากนี้ ท่านแม่ทัพฟื้นแน่นอนขอรับ” ด้วยสภาพท่านแม่ทัพยามนี้ หากบอกว่ายังมิฟื้น ย่อมมีผู้คลางแคลงใจ บอกไปเช่นนี้นะดีที่สุดแล้ว“จริงหรือ”“จริงแท้ขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยคลี่ยิ้มเล็กน้อย ถึงแม้สองคนนี้จะมิใช่ศัตรูของท่านแม่ทัพ หากก็เชื่อได้อย่างหนึ่งว่ามีโอกาสเป็นผู้กระจายข่าวเรื่องท่านแม่ทัพออกไป มิว่าผู้ใดที่หลบซ่อนกายอยู่ ย่อมต้องเดือดเนื้อร้อนใจกับเรื่องนี้จนต้องเร่งหาทางทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นแน่“ข้าจะไปดูลิ่วหลาง อย่างไรข้าต้องเห็นกับตาว่าลิ่วหลางดีขึ้นจริง ๆ มิใช่คำพูดลอย ๆ จากปากของเจ้าหมอที่มิน่าเชื่อถือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 30
“เก้าซูเหย้าหวังให้บุตรสาวของตนเองได้เป็นฟูเหรินของท่านแม่ทัพ”แม้จะคิดว่ามันคงเป็นมิได้ หากเมื่อคิดไตร่ครองตามความเป็นจริงแล้ว ก็คิดว่ามีความเป็นไปได้สูงมาก ด้วยว่ายามนี้ตระกูลเก้าทั้งสายหลักและสายรองต่างก็แก่งแย่งชิงดีกัน สายรองที่เมื่อก่อนนั้นทำธุรกิจการค้า ตอนนี้เริ่มอยากจะเพิ่มอำนาจให้กับตนเองด้วยการผูกมิตรกับผู้ที่รับราชการ อีกทั้งยังให้ลูกหลานตนเองส่วนหนึ่งสอบเคอจวี่[1] ในขณะที่สายหลักอย่างบิดาของเก้าเทียนรุ่ย...ย่อมยอมมิได้อยู่แล้ว การที่จะรักษาฐานอำนาจและตำแหน่งของตนเองให้มั่นคง ย่อมต้องหารทางผูกมิตรกับผู้ที่มีอำนาจ หากบุตรสาวได้เป็นฟูเหรินของท่านแม่ทัพ...เพียงแค่คิดว่ามีสตรียืนเคียงข้างท่านแม่ทัพ ในใจเขาก็หงุดหงิดอย่างที่สุด ยิ่งหากเป็นบุตรสาวของสตรีผู้นั้นอีก เก้าเทียนรุ่ยก็ยิ่งอึดอัด หัวหูร้อนไปหมด เกิดอยากจะยื้อเวลาให้ผู้ที่นอนหลับอยู่บนเตียงนั้นหลับยาวไปอีก...ยาวนาน หรือไม่ก็ปลุกให้รีบฟื้นขึ้นมาแทบทุบ ๆ ให้ช้ำไปทั้งตัว“ส่วนโหยวเจียนนั้นยิ่งเป็นไปมิได้เลย”“ทำไมละ”“โหยวเจียนเป็นอาของฮองเฮา เท่ากับได้เป็นอาของโอรสสวรรค์ อยู่เหนือคนทั่วแผ่นดินแต่อยู่ใต้เพียงแค่หลานตนเอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 31
แม้เก้าเทียนรุ่ยจะสงสัยว่าการที่เขาเรียกท่านแม่ทัพว่าท่านพี่มันมีอะไรเป็นพิเศษหรือ เพราะเมื่อครั้งก่อนที่ชิงชวนได้ยินก็มีอาการแปลกใจเช่นกัน หากเรื่องนี้เอาไว้เขาค่อยไถ่ถามท่านแม่ทัพให้รู้ ตอนนี้จะต้องทำให้คนที่มีโทสะอยู่สงบจิตใจก่อนที่จะเกิดเหตุมิคาดฝันขึ้นมาอีก ที่คราวนี้เขามิมั่นใจเลยว่าจะรับมือได้“ใจเย็น ๆ นะขอรับ อาหารที่ท่านกินกับโทสะทำให้ข้าค้นพบสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้ท่านปวดศีรษะ หากก็ยังมิแน่ชัดว่าจะยังคงมีอีกหรือไม่ เอาไว้ข้าค่อยบอกกล่าวเรื่องราวให้ท่านฟังในภายหลังนะขอรับ ตอนนี้ถือว่าข้าขอ...ร่างกายท่านพี่ยังมิฟื้นดี” เก้าเทียนรุ่ยลูบไล้ต้นแขนข้างที่มีบาดแผลของท่านแม่ทัพ“ท่านต้องทำใจให้สงบนิ่ง อย่ามีโทสะ...ท่านก็เหมือนกัน หากมาก่อกวนกันเช่นนี้ ก็รีบกลับไปพักผ่อนดีกว่านะขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยส่งยิ้มหวานให้กับเหลียนอ้ายฉีที่คงจะรู้ว่าหากมิทำตามที่เขากล่าว อาจจะต้องเจอกับเรื่องที่มิคาดฝัน ทั้งที่ความเป็นจริงเพราะมีมือของท่านแม่ทัพทาบอยู่บนแผ่นหลังมากกว่า จึงทำให้เขากล้าที่จะกล่าวออกไปอย่างที่ใจคิด“รู้สึกว่าการข่าวของข้าจะมิดีเอามาก ๆ เลยนะ เจ้าว่าไหมอาชวน”“ออกไปได้แล้ว”“ลิ่วห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03
บทล่าสุด
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 124 - จบ
“แล้วเด็กสองคนนั้น” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยถามเพราะหนานชวนส่งข่าวให้รู้บ้างแล้ว“ดูเป็นเด็กดีอยู่ขอรับ” นับตั้งแต่ที่เขาอยู่กับเสวียนลิ่วหลางมา มิเพียงแค่ร่างกายที่เปลี่ยนไป หากรับรู้ว่าภายในกายเริ่มมีพลังลมปราณมากพอที่จะสัมผัสได้ว่าใครมีวรยุทธ์และพอจะมองออกว่าผู้ใดมาดีหรือร้าย ทำให้มองออกว่าเด็กน้อยสองคนเป็นเด็กดีจริง ๆ จึงยินดีเป็นอย่างมากที่มารดามีคนดี ๆ มาคอยดูแล“แล้วท่านพี่ละขอรับ พบเจอเรื่องใดหรือไม่”หากเสวียนลิ่วหลางมิทันจะได้บอกกล่าวเรื่องที่ได้ไปตรวจสอบมา...มิได้มีสิ่งใดร้ายแรง ก็เป็นพวกมารปลายแถวกับเผ่าปีศาจที่มิชอบหน้ากันมาทะเลาะกัน แล้วกลุ่มจอมยุทธ์รุ่นใหม่เขาอยากแสดงว่าตนมีฝีมือเท่านั้น ก็มีบางคนเดินเข้ามา“มาทำไม” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยเสียงเข้มดุ หากเด็กน้อยตรงหน้ากลับมิสนใจแล้วยังจะส่งยิ้มให้กับเก้าเทียนรุ่ยเพื่อยั่วโทสะยักษ์ใหญ่ตรงหน้าอีกด้วย“มิได้มาหาเจ้าเสียหน่อย มาหานั่น...” ปากเล็กสีแดงสดบุ้ยใบ้ไปทางเก้าเทียนรุ่ย “ต่างหากล่ะ...คิดถึงมากเลย”“ที่นี่เรือนข้า...ไปคิดถึงไกล ๆ หากมิอยากถูกจับโยนออกไป”“กล้ารึ...ข้าพี่ชายสองนะ เจ้ากล้าทำร้ายพี่ชายเมียเจ้ารึ”“ฮึ! พี่ชายที่นอก
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 123
“อึก...อ้ายฉี!” ชิงชวนร้องเรียกด้วยความเกรี้ยวกราดเพราะยังมิทันได้เตรียมกายรับอ้ายฉีก็แทรกแท่งใหญ่ร้อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วยังจะหัวเราะร่าพร้อมกับกลั่นแกล้งเขาด้วยการขยับกายออกแล้วเคลื่อนกลับเข้าไปใหม่จนสุด“ไอ้เจ้าบ้าอ้ายฉี!”“อา...ข้ามันคนบ้านี่น่า เขาว่าคนบ้าทำอะไรก็มิผิด” ว่าแล้วอ้ายฉีก็เร่งเคลื่อนกายจู่โจมเข้าในพื้นที่เร้นลับของชิงชวนอย่างหนักหน่วงซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จากนุ่มนวลกลับเป็นรุนแรงเมื่อถูกผนังอ่อนนุ่มบีบรัด“เจ้าว่า...ข้าจะบ้าได้มากกว่านี้ไหมอาชวน”“หยุดทำอย่างที่เจ้าคิดเลยนะอ้ายฉี” ชิงชวนห้ามปรามเมื่อพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดทำการสิ่งใด เขามิอยากเดินออกจากห้องพักอย่างอับอายเพราะถูกอีกฝ่ายจับกดจนเตียงพังอย่างเช่นโรงเตี้ยมที่ก่อนหน้าอ้ายฉีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะกล่าวออกไป “ข้ายังมิได้คิดอะไรสักหน่อย”“ฮึ! เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะมิล่วงรู้ ข้าอยู่กับเจ้ามานานเท่าใดแล้ว ยามนี้หากมิใช่เพราะคิดว่าเดินทางกันพอแล้วกับในยุทธภพมีเรื่องมากมายชวนปวดหัว คิดว่าเจ้ากับข้าจะคิดกลับไปหาท่านแม่ทัพ...นายท่านกับคุณชายหรือไงกัน”“ครั้งนี้ข้ายอมก็ได้” หากมิใช่เพราะจะทำให้ชิงชวนอับอาย แต่เขาสัมผัสได้ว
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 122
“ใบหน้าเมียข้ายามนี้ช่างงดงามเหลือเกิน เร่งอีกหน่อยสิท่านพี่ ข้าอยากได้ยินเสียงร้องของอาเหว่ย” จวินต้าเกอเอ่ยยามทอดสายตามองใบหน้าที่แสดงออกถึงความสุขสมยามถูกกระแทกด้วยความต้องการ“ได้สิน้องข้า” เฮยต้าเกอตอบรับ ผนังอ่อนนุ่มช่างบีบรัดเสียจนเขาถึงหายใจหอบแรงทำให้เขาขยับโยกกายด้วยความหนักหน่วงรุนแรงตามความต้องการที่มันเพิ่มมากขึ้น...และมากขึ้นจางเหว่ยสัมผัสได้ถึงกระแสความร้อนที่ไหลพุ่งเข้าสู่ร่างกายพร้อมกับเสียงครางของเฮยต้าเกอ ก่อนคลื่นความร้อนครั้งใหม่จะถาโถมเข้าหา“ข้าถูกพี่ใหญ่กลั่นแกล้ง แล้วยังจะต้องพาหมูป่ากลับมา ระหว่างทางก็ยังจะพลัดตกลงไปในแม่น้ำด้วย กว่าจะถึงบ้านก็เหนื่อยมิใช่น้อย เมียข้าช่วยปลอบโยนข้าหน่อยนะ” จวินต้าเกอเอ่ยขณะสองมือใหญ่ลูบคลำไปทั่วร่างกายพร้อมกับใช้แท่งใหญ่ยักษ์ของตนเองกดรุกล้ำเข้าไปในร่องทางด้านหลังของจางเหว่ยยามถูกผนังอบอุ่นห่อหุ้มและรัด ความต้องการของจวินต้าเกอก็เพิ่มมากขึ้น เขาขยับกายตัวราวกับพายุฝนที่กำลังกระหน่ำสาดซัดอย่างรุนแรง“หากเมียข้ายังจะทำสีหน้าเช่นนั้น...วันนี้เราคงจะมิได้ไปหานายท่านกับคุณชายเป็นแน่” เฮยต้าเกอกล่าวขณะวางมือลูบไล้บนอกเมียรัก“ข้า
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 121
“ท่าน...ท่านพี่” จางเหว่ยเอ่ยทักสองบุรุษที่เดินเข้ามาในบ้านเสียงแผ่วเบา ด้วยอย่างไรเขาก็ยังมิชินกับการเป็นฟูเหรินของบุรุษด้วยกัน แต่มิใช่เพราะเขาจำต้องผูกพันธสัญญาหรือมิเต็มใจอยู่กับกระทิงสองพี่น้องหรอกนะ แต่เพราะใจของเขาก็รู้สึกดีกับทั้งสองคนอยู่มิน้อย ยิ่งเมื่อผ่านพ้นค่ำคืนผูกพันธสัญญาไปแล้ว เฮยต้าเกอและจวินต้าเกอก็ดูแลเขาอย่างดี“มิสบายหรือเมียข้า” เฮยต้าเกอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ข้ามิได้เป็นอะไร หากแต่ท่านพี่กับท่านพี่จวิน เหตุใดถึงได้กลับมาเรือนเร็วเช่นนี้ ยังมิทันจะเที่ยงเลย ท่านมิสบาย...บาดเจ็บใช่หรือไม่” จางเหว่ยเอ่ยถามพลางมองดูว่าบุรุษตรงหน้ามีบาดแผลที่ส่วนใดของร่างกายบ้าง“มิได้เป็นเช่นนั้น วันนี้โชคดี ได้หมูป่าตัวใหญ่มา เลยคิดกันว่ารีบกลับบ้านจะดีกว่า หมูป่าตัวใหญ่เช่นนี้ถ้าได้นั่งล้อมวงกินกันหลาย ๆ คนคงจะดีมิใช่น้อย อาเหว่ยอยากพามันไปกินกับนายท่านกับคุณชายหรือไม่” เฮยต้าเกอกล่าวถึงเสวียนลิ่วหลางกับเก้าเทียนรุ่ย“แต่กว่าท่านพี่จะจับมันได้...มิง่ายเลยนะขอรับ” แม้จะดีใจที่กระทิงสองพี่น้องยังคิดถึงความรู้สึกของเขา“สัตว์มีอยู่เต็มป่า จะจับเมื่อไหร่ก็ได้ แต่นายที่ดีอย่างนายท่
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 120
“อ่า...รอค่ำคืนนี้ก่อนนะเมียรักของข้า รุ่งสางแล้วเราต้องเร่งทำเวลา” ยามนี้จวนแม่ทัพยังมีงานให้เขาทำอยู่ อีกทั้งยังบางคนที่มิอยากให้เขาออกไปใช้ชีวิตที่อื่นก็มาคอยอ้อนวอนขอร้อง“อื้อ...” เก้าเทียนรุ่ยรับคำก่อนจะยกตนเองขึ้นเพื่อตอบรับเจ้ายักษ์ใหญ่ที่ค่อย ๆ สอดดันเข้ามาในร่างก่อนจะถอนออกอย่างเชื่องช้า แล้วย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งจะลึกขึ้นเรื่อย ๆร่างเล็กบางไหวโยกตามแรงเคลื่อนไหว ผนังด้านในรับรู้สึกแท่งร้อนที่บุกรุกเข้ามาในกายครั้งแล้วครั้งเล่า บ้างก็เชื่องช้า บ้างก็รวดเร็ว“ท่านพี่”ใบหน้าแดงระเรื่อของเก้าเทียนรุ่ย ดวงตากลมใสที่ยามนี้ฉายแววปรารถนาอย่างชัดเจนทำให้เสวียนลิ่วหลางยิ่งถาโถมแท่งร้อนบุกรุกเข้าไปในพื้นที่หวงห้ามด้วยความปรารถนาที่รุนแรง เสียงสะท้อนของร่างกายที่กระทบกันดังทั่วห้องเช่นเดียวกับเสียงหอบของสองคนที่ดำดิ่งกับความใกล้ชิดเสวียนลิ่วหลางพลิกกายบางให้ลงนอนคว่ำ ใบหน้าเก้าเทียนรุ่ยแนบกับหมอนหนุน แขนแกร่งสอดรัดเอวเล็กขณะกดสะโพกพาแท่งเหล็กร้อนให้ดำดิ่งสอดแทรกไปในช่องทางที่อ่อนนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนเสียงคำรามจะแผดดังขึ้นพร้อมกระแสความร้อนไหลพุ่งเข้าสู่
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 119
“เอาเป็นข้า...” เด็กน้อยเคลื่อนไหวกายเพียงเล็กน้อยแต่กลับรวดเร็วเสียจนแทบจะมองมิทัน เพียงแค่มิถึงหนึ่งจิบชาดูเหมือนว่าทุกคนที่ยังคงอ่อนแรงยกเว้นเสวียนลิ่วหลางก็ดีขึ้น“ข้าช่วยพวกเจ้าได้เพียงแค่นี้ ส่วนที่เหลือก็เป็นเรื่องของพวกเจ้าเองแล้ว”“เดี๋ยว!” เก้าเทียนรุ่ยร้องเรียกเด็กน้อยตรงหน้าที่หันกายจะจากไป“มีอะไรอีก ข้ามิได้คิดร้ายกับพวกเจ้านะ”“เปล่า ข้ามิได้คิดเช่นนั้น แต่...” เก้าเทียนรุ่ยขบเม้มปากเข้าหากัน มิรู้ว่ามันเป็นความรู้สึกของเขาเองหรือเปล่าที่รู้สึกคุ้นเคยกับเด็กน้อยตรงหน้าประมาณหนึ่ง จนมันอดที่จะคิดมิได้“หากเจ้ามิพูดอะไร ข้าจะไปแล้วนะ”“เจ้า...คุณเป็นหนึ่ง” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยเสียงแผ่วเบา“หือ...” คิ้วของเด็กน้อยเลิกขึ้น“ใช่หรือไม่”เด็กน้อยคลี่ยิ้ม ก่อนจะเอ่ยออกไปว่า “จะใช่หรือมิใช่ จะมีสิ่งใดแตกต่างไปล่ะ ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมิอาจย้อนกลับไปแก้ไขสิ่งใดได้แล้ว เจ้านั่นแหละ...ได้โอกาสแล้วก็ใช้ชีวิตนับจากนี้ไปให้มีความสุขเถอะ” กล่าวจบเด็กน้อยที่มิบอกกล่าวให้ทุกคนรู้เป็นผู้ใดจากไปพร้อมกับร่างของเสวียนลิ่วหลางที่ทรุดล้มลงศีรษะแนบชิดกับลำคอเก้าเทียนรุ่ย“ท่านพี่!”“ท่านแม่ทัพ!”
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 118
“พวกท่านทุกคนต่างก็ทำกันอย่างดีที่สุดแล้ว นับจากนี้ก็ปล่อยให้ท่านพี่เป็นคนลงมือเถอะขอรับ...ฤทธิ์จากยาที่ท่านพี่กินเข้าไป...พลังที่มากเกินหากมิได้ถ่ายเทออกเพื่อปรับให้เหมาะสมจะทำร้ายเจ้าของร่าง ยามนี้หากท่านพี่ได้โคจรพลังรับมือกับคนพวกนั้น...ย่อมจะเป็นการดีมากขอรับ”เมื่อเก้าเทียนรุ่ยบอกเช่นนั้น ชิงชวนก็ปล่อยอาวุธในมือและทรุดกายลงเคียงข้างกับสหายทุกคนที่ต่างก็บาดเจ็บจนยืนมิไหวแต่มิวายเอ่ยกับเสวียนลิ่วหลางไปว่า “แต่หากท่านมิไหว ต้องรีบบอกพวกข้านะขอรับ” เสวียนลิ่วหลางพยักหน้ารับพลางกางอาณาเขตพลังปกป้องคนที่อยู่เบื้องหลังมิให้ได้รับผลกระทบ ก่อนที่ตนเองจะเข้าห้ำหั่นกับคนที่ถูกควบคุมอย่างรวดเร็วจนแม้กระทั่งซูเหย้าที่กว่าจะรู้ตัวก็ยามที่ได้เห็นลูกน้องฝีมือสูงของตนถูกปราณของเสวียนลิ่วหลางแยกร่างกายออกจากกัน“เจ้า!” ซูเหย้าโกรธจนหน้าเป็นสีเลือด เพราะมิว่าเขาจะสั่งการอย่างไร ลูกน้องของเขาก็มิอาจลุกมาเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างที่เคยเป็น“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้เจ้าคะนายท่าน” ซิงเยียนที่มั่นใจเสมอมา มิว่าอย่างไรก็จะมิมีผู้ใดจัดการกับคนที่ถูกหนอนพิษเพลิงพิรุณได้ถามอย่างตื่นตระหนก จะเป
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 117
“เจ้าสองคนฉลาดมิใช่น้อย หากเป็นสหายกัน งานที่ข้าทำคงจะสำเร็จไปแล้ว น่าเสียดายยิ่งนักที่คนฉลาดเช่นเจ้าสองคนจะต้องสิ้นชีพในวันนี้” ซูเหย้ามองเสวียนลิ่วหลางตาวาว หากเขาดึงเอาหนอนพิษอีกสองตัวที่อยู่ในร่างอีกฝ่ายออกมาได้ ยามนั้นท่านประมุขก็จะต้องแข็งแกร่งจนมิอาจมีใครทำอันตรายได้อีกแล้ว“ผิดแล้วละซูเหย้า วันนี้หากจะมีคนไหนต้องจากไป ต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”ยามแรกซูเหย้าจะถกเถียงว่า...เจ้าที่ร่างกายยังอ่อนแอจากการถูกหนอนพิษเล่นงาน กับเจ้าเด็กน้อยที่ถือตนว่าเก่งกล้าแต่ไร้วรยุทธ์จะสู้ข้าได้อย่างไร...หากเมื่อเขาได้เห็นประกายในดวงตาเป็นสีแดงเจิดจ้ากับพลังปราณอย่างรุนแรงที่แผ่ซ่านมาของเสวียนลิ่วหลางทำให้คิดไปว่า...หากมิใช่หนอนพิษที่ยังหลงเหลืออยู่ในกายเสวียนลิ่วหลางได้ถูกกำจัดออกไปจนหมดสิ้นแล้ว ก็แสดงว่าอีกฝ่ายได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับมัน...เป็นไปมิได้!เสวียนลิ่วหลางหัวเราะก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “คิดว่าเจ้าก็คงจะพอคาดเดาได้แล้ว...ข้าสามารถบังคับเจ้าหนอนร้ายนั้นได้แล้ว”“แล้วอย่างไรเล่า เจ้าก็ทำได้เพียงแค่ในยามนี้เท่านั้น อีกประเดี๋ยวทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเป็นของข้าเช่นเดิม” มิใช่ว่าหนอนพิษของเขาใครจะบัง
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 116
“อาซวง!” เสวียนลิ่วหลางร้องเรียกสติเก้าเทียนรุ่ยที่ปล่อยให้เสียงจากภายนอกมามีผลกระทบกับการปรุงยาที่ใกล้จะสำเร็จอยู่มิช้ามินานนี้แล้ว “หากอยากช่วยทุกคนเจ้าจะต้องปรุงยาให้เสร็จนะ อีกมินานแล้ว...เราจะได้ไปดูด้วยอย่างไรเล่า ใครเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายนี้”ถึงเขาจะพยายามข่มใจทำตามคำบอกกล่าวของเสวียนลิ่วหลาง เบื้องหน้าเตาปรุงยาลอยอยู่ระดับเดียวกับอก ภายในถูกปราณที่ถูกส่งจากสองกายก่อเกิดเป็นไฟเพื่อหลอมตัวยาทั้งหลายให้รวมเป็นหนึ่ง หากในหัวกลับได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและขอความช่วยเหลือดังมิยอมหยุด“ด้านนอกอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดอยู่ก็ได้นะ ในเมื่อทุกคนทุ่มเทปกป้องเราอย่างเต็มกำลัง…หากอยากช่วยทุกคน อาซวงก็ต้องปรุงโอสถให้สำเร็จ...ข้าเชื่อมั่นในตัวอาซวงนะ” เสวียนลิ่วหลางบีบกระชับมือเล็กดึงเก้าเทียนรุ่ยให้หลุดออกมาจากความกังวล“อาซวงสัญญากับข้าแล้วมิใช่หรือ จะเป็นฟูเหรินของข้า หากปรุงยารักษาข้ามิสำเร็จ แล้วจะเป็นฟูเหรินของข้าได้อย่างไรเล่า” เพราะวาจาของเสวียนลิ่วหลางที่ทำให้เก้าเทียนรุ่ยก็คิดขึ้นมาได้ มิใช่เพียงแค่บุรุษที่ยืนเคียงข้างในยามนี้ หากเขายังมีสหายที่ดีและท่านแม่ที่จะต้องดูแลด้ว
