chapter 21

“ยากมาก...ต้องใช้เวลานาน ปรุงยาก็ต้องเยอะด้วย แต่นั่นมิสำคัญเท่ากับนายของท่านจะสู้หรือไม่ ต่อให้ข้าเก่งเพียงใดและใช้ยาที่ดีที่สุดทำการรักษา แต่ถ้าเขามิคิดสู้ ก็มิมีใครช่วยเขาได้หรอก นอกจากตัวเขาจะช่วยตนเองเท่านั้น”

การสนทนาไต่ถามเกี่ยวกับอาการป่วยของเขาดังเป็นระยะ มันเป็นเหมือนบทเพลงขับกล่อมให้เขาสามารถนอนหลับได้สนิทโดยมิฝันร้าย! ก่อนจะตื่นมาเพื่อกินอะไรบางอย่างที่อีกฝ่ายกล่าวว่าเป็นยาผสมผักที่ปรุงเองเพื่อเพิ่มพลังทางร่างกายพร้อมกับปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา

ขม…เปรี้ยวและเผ็ดร้อนเป็นอย่างมาก หากตื่นอยู่ เขาคงจะต้องสำลักและไอจนหน้าดำหน้าแดงเป็นแน่

“ถือว่าใช้ได้...เป็นเช่นนี้ โอกาสฟื้นขึ้นมาก็มีมากเชียวล่ะ”

มิรู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความขบขันและสะใจ มันยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากที่จะลืมตาตื่นเพื่อจะได้มองหน้าผู้ที่กล่าวอยู่ให้ชัดเจน

เขามิอาจรับรู้ว่ายามนี้ผ่านไปกี่วันแล้ว รับรู้เพียงแค่มิว่าเวลาใดที่มิหลับคนผู้นั้นจะอยู่ด้วยเสมอและการกินยาที่มันช่างเต็มไปด้วยรสชาติอันแปลกประหลาด บางครั้งก็ขมแกมเค็มแฝงไว้ด้วยรสชาติที่เผ็ดร้อนราวกับว่าร่างกายมันร้อนราวกับถูกไฟเผา หากบางคราก็รสชาติหวานละมุนนุ่มลิ้นหากก็ยังคงมีความขมและเผ็ดอยู่

มิน่าเชื่อ! เขารับรู้ว่าตนเองเริ่มจะมีเรี่ยวแรงมากขึ้น สามารถขยับเคลื่อนร่างกายได้บ้าง จึงลองรวบรวมพลังปราณภายในร่างกายดู จากที่เคยท้อแท้และหมดหวังว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกมีความหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แก่นปราณที่มันเคยเย็นราวกับถูกน้ำแข็งห่อหุ้มเริ่มมีความร้อนแต่งแต้ม เส้นชีพจรที่มันถูกบางสิ่งบางอย่างกดทับอยู่เริ่มเต้นแรงและเร็วขึ้น

มินาน...เขาเชื่อว่าอีกมินานจะสามารถรวบรวมหล่อหลอมปราณภายในร่างจนสามารถเอาชนะและขับไล่สิ่งที่มันกัดกินภายในร่างกายได้!

เมื่อสามารถควบคุมตนเองได้บ้าง เขาก็อยากรู้ว่าหากมิยอมรับยารสชาติแปลกประหลาดจนความขม ฝาดและเผ็ดร้อนติดลำคอ คนที่เขาอยากจะเห็นหน้าที่สุดจะทำอย่างไร มิคาดคิดว่าคนผู้นี้จะทำให้เขาคาดมิถึงเอาเสียเลย

แม้จะมิได้สัมผัสอย่างใกล้ชิดมาก เป็นเพียงแค่การแตะริมฝีปากด้วยว่าอีกฝ่ายป้อนยาเขาด้วยปากของตนเอง หากนั้นก็ทำให้เขาสามารถรวบรวมพลังและตื่นลืมตาขึ้นได้

ใบหน้าที่แดงระเรื่อ ริมฝีปากที่อ้าค้าง อีกทั้งดวงตาที่ตื่นตระหนกหากเต็มไปด้วยความสดใสมันกระแทกใจเขาอย่างแรง ในหูอื้ออึงไปเสียหมด ในสมองที่มันว่างเปล่าเกิดแสงสว่างวาบขึ้นมา พร้อมกับใจที่รับรู้เพียงแค่ว่า...มิอาจปล่อยมือจากคนตรงหน้าไปได้!

เมื่อรู้ว่ามีสิ่งใด...ใครที่ทำให้อยากเห็นหน้า อยากโอบกอดแนบชิดทุกชั่วยาม เขาก็มิอาจหลับยาวนานได้อีกแล้ว แม้จะเจ็บปวดเพียงใด เขาก็ต้องตื่น!

“ท่าน!”

หากครั้งแรกที่ได้เห็นหน้ามิทำให้พึงพอใจแล้ว...ครั้งนี้เมื่อยามได้ยินน้ำเสียงหวานใสที่ดังจากริมฝีปากสีราวกับกลีบเหลียนฮวา[1]เช่นเดียวกับสองแก้มที่อยากจะยกมือไปสัมผัสและมองสบกับดวงตากลมโตที่ฉายแววสดใส ตื่นตระหนกและหวาดหวั่นก็ทำให้หัวใจของเขาที่เต้นอ่อนล้าอยู่ถึงกับกระหน่ำเต้นอย่างรุนแรง

“ท่านฟื้นแล้ว”

วาจาที่หวานใสยังมิสู้กลิ่นหอมที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายคล้ายกับต้นหญ้าที่ได้รับน้ำฝนจนชุ่มฉ่ำ ริมบึงเหลียนฮวาที่ชู่ช่อเบ่งบานอยู่มีต้นไม้น้อยใหญ่กับสายลมพัดพาหอบเอาความสดชื่นมาให้ มันเป็นอะไรที่...

“น่าสนใจดี” เขาพึมพำแผ่วเบา ยกปลายนิ้วสัมผัสผิวแก้มใสแต้มสีที่ช่างน่าสัมผัสยิ่ง อีกทั้ง...กลีบปากสีเหลียนฮวานั้นจะมีรสชาติเป็นเช่นไรกันนะ...

มันเหมือนกับเขาโดนล่อลวงให้ตกหลุมแห่งความลุ่มหลงดึงดูดเข้าหาอย่างถอนตัวมิขึ้น จากที่จะสัมผัสริมฝีปากนั้นด้วยมือ เขากลับเลือกที่จะกดจูบลงไปเพื่อให้ได้ลิ้มรสชาติ

มิผิดหวัง...

กลิ่นหอมสดชื่นและความหวานละมุนที่อบอวลอยู่ในปาก ทำให้เขาอยากจะสัมผัสให้มากขึ้น อยากเพิ่มแรงบดคลึงลงไปอีก ยิ่งถูกอีกฝ่ายปัดป้องและผลักไสก็ยิ่งทำให้อยากที่จะใกล้ชิดและจูบอีกฝ่ายด้วยความหนักหน่วงและดื่มด่ำมากยิ่งขึ้น

อา...มันมากกว่าที่คิดเอาไว้เลยนะ รสชาตินักปรุงยาตัวน้อยช่างหวานเสียจริง จูบแล้วมิอยากที่จะหยุดเลย แต่ก็กลัวอยู่ ถ้ามากเกินไป คนตัวเล็กกว่าจะหายใจมิออกไปเสียก่อน ก็เลยต้องยอมหยุดชั่วคราว หากก่อนจะหยุดเขาก็ขอจูบอีกฝ่ายอีกสักหน่อยละกัน อีกทั้งยังมีบางอย่างรบกวนใจเขาด้วย นั่นก็คือกลิ่นที่มันติดกายอยู่นี่แหละ...

“เจ้าทำสิ่งใดกับข้า...เหม็น”

แม้พลังปราณและเส้นชีพจรในร่างจะฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว หากมันก็ยังมิมากพอให้เขาเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างใจต้องการมากนัก ไหนจะวาจาที่ดูเหมือนว่าจะยังติดขัดอยู่มิน้อย หากการได้เห็นดวงตาของคนตัวเล็กวาววับไปมา ใบหน้าที่เปลี่ยนไปมาตามอารมณ์ก็ทำให้เขารู้สึกว่ามันคุ้มค่า

กลีบปากราวเหลียนฮวาช่างดึงดูดใจยิ่งนัก คนตัวเล็กตรงหน้าช่างเป็นคนที่...เหมาะสมกับการถูกรังแกมาก! ถึงมากที่สุดเลยล่ะ!

จนเขาอดที่จะคิดมิได้ หากได้อีกฝ่ายมาร่วมนอนเตียงเดียวกัน ตื่นนอนในยามเช้ามีคนตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอด ดวงตาและใบหน้าจะแสดงออกมาเช่นไรนะ เพียงแค่คิดเขาก็อดที่จะตื่นเต้นมิได้ อยากจะเร่งให้ถึงยามค่ำคืนโดยเร็วและเมื่อเวลานั้นมาถึง เขาก็มิรีรอที่จะชักชวนคนตัวเล็กมานอนอิงแอบแนบชิดกันบนเตียงนอนที่เมื่ออีกฝ่ายรู้เข้า...

มันเหมือนกับว่าเขาได้เห็นแมวขนปุยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขู่เสือที่ตัวใหญ่กว่าเป็นเท่าตัว ทั้งที่เกรงกลัวอย่างมาก แต่ก็ยังพยายามที่จะเชิดหน้าสู้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่า...ทั้งน่ารักและน่าแกล้ง ทว่า...เป็นเขาผู้เดียวเท่านั้นที่ทำเช่นนั้นได้ หากมีผู้อื่นมารังแกกลั่นแกล้งเจ้าแมวน้อยตัวนี้ละก็...

“นี่ก็ดึกแล้ว”

หากสำหรับเขาที่เพิ่งจะตื่นลืมตาจากการหลับที่ยาวนานถือว่ามิใช่เวลาที่อยากจะนอนพักผ่อน นอกจากการต้องเรียกชิงชวนมาสอบถามให้ละเอียด ระหว่างที่หลับไปนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้าง จัดการหาผู้ที่ทำให้ตัวเขาต้องนอนหลับไปยาวนาน...

[1] ดอกบัว