บทที่ 5

หนิงหว่านแนะนำตัวเองง่ายๆ และทักทายอย่างสุภาพอีกนิดหน่อย จากนั้นก็ควงแขนจี้ซือหานเดินตามสวีหานเข้าไปในห้องทำงานผู้บริหาร

โจวโจวยืดคอมองตามทั้งสองคน สีหน้าอิจฉาสุดๆ "รับตำแหน่งวันแรก ประธานจี้ก็ไปรับมาส่งถึงที่ นี่สินะท่านประธานเผด็จการกับภรรยาแสนสวยที่ใครๆเค้าพูดกัน?"

จ้าวหยูยกมือขึ้นวางบนไหล่หญิงสาว "ยังไม่รู้อะไรสินะ? ชีเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกมาถึงก็นั่งทำแหน่งท่านประธาน บรรดาผู้ถือหุ้นตัวเอ้ไม่มีทางยอมอยู่แล้ว ที่ประธานจี้มาส่งด้วยตัวเองตั้งแต่รับตำแหน่งวันแรก ก็เพื่อจะแสดงให้พวกผู้ถือหุ้นเห็นว่าชีมีตระกูลจี้เป็นแบ็คอัพให้อยู่น่ะสิ!"

โจวโจววางสองมือเท้าไว้ที่คาง อิจฉาสุดอะไรสุด "ไม่ทันไรก็ปูทางให้ภรรยาซะดิบดีเบอร์นี้ ประธานจี้ท่าจะคลั่งรักไม่ไหว"

จ้าวหยูก็รู้สึกร้อนผ่าวในดวงตาไม่แพ้กัน "ถ้าไม่ใช่ลูกสาวท่านประธาน ผู้ชายทรงอำนาจแห่งเมืองเอที่ไหนจะมาชอบ"

โจวโจวส่ายหน้าไม่เห็นด้วย "เดิมทีประธานหนิงก็โปรไฟล์เลิศอยู่แล้ว เรียนจบสูง เติบโตมาอย่างดี นี่ยังไม่พูดถึงหน้าตา..."

โจวโจวหันไปหาซูหว่าน "ฉันเพิ่งสังเกตว่าหว่านหว่านกับซีอีโอคนใหม่หน้าตาคล้ายกันอยู่นะ?"

จ้าวหยูเองก็รีบจอยเข้ามาดู "ว่าบาป เหมือนจริงๆแหละ แต่ฉันว่าหว่านหว่านสวยกว่า!"

ซูหว่านที่หน้าซีดขั้นสุดตัดบทสั้นๆว่า "อย่าซี้ซั้นพูด" แล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทันที

โจวโจวมองร่างซูบผอมของซูหว่าน แล้วก็รู้สึกกังวล "หว่านหว่านเป็นอะไรไป?"

จ้าวหยูแค่นหัวเราะ "อาจจะคิดว่าตัวเองหน้าเหมือนซีอีโอ แต่ไม่มีบุญเหมือนเค้า เลยอิจฉาล่ะมั้ง!"

โจวโจวได้ยินแบบนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อ จ้าวหยูมีนิสัยต่อหน้าพูดอย่างลับหลังพูดอีกอย่าง ไม่เสวนาด้วยดีที่สุด

ซูหว่านเข้ามาในห้องน้ำ เธอรีบหยิบยาระงับความเจ็บปวดหัวใจ กลืนมันลงไปโดยไม่ได้ดื่มน้ำ

หลังกลับคืนสภาะปกตืได้ครู่ใหญ่ เธอถึงเปิดก๊อก แล้วกวักน้ำใส่หน้า ก่อนจะเงยขึ้นมองตัวเองในกระจก

เธอที่ต้องเจ็บปวดทรมาน หน้าซีดเซียวและอ่อนแอ เพราะโรคภัยไข้เจ็บ แต่หนิงหว่าน...

ขณะกำลังยืนเหม่ออยู่ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก หนิงหว่านสวมรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามา

ใบหน้าของเธอผิวเนียนละเอียด ผิวขาวอมชมพู ออร่าสง่างามเปล่งปลั่งไปทั่วตัว

ไหนจะการศึกษาที่สูงส่งอีก ไม่ว่าจะหน้าตาที่งดงามหรือสติปัญญาอันชาญฉลาด ซูหว่านรู้สึกด้อยกว่าในทุกอย่าง

เมื่อประสานเข้ากับสายตาของหนิงหว่าน ทันใดนั้นเธอก็รีบก้มหัวลง ดึงกระดาษทิชชู่รัวๆ หันหลังเตรียมจะออกไป

"เดี๋ยว"

จู่หนิงหว่านก็เรียกเธอไว้

หัวใจของซูหว่านเต้นแรงและรัวไม่เป็นจังหวะ ราวกับว่าเธอทำเรื่องที่ผิดบาปอะไรมาก็ไม่ปาน ได้แต่ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่

ทั้งที่เธอคือผู้ถูกกระทำที่โดนหลอกไปเป็นตัวแทน เธอไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าตัวจริง เธอก็ยังรู้สึกไม่มีหน้าจะเผชิญกับอีกฝ่าย

หนิงหว่านเดินเข้ามาหาเธอ แล้วส่งยิ้มอ่อนโอน "คุณคือผู้ช่วยในออฟฟิศผู้บริหารใช่ไหม?"

ซูหว่านพยายามกดความวุ่นวายภายในใจลงไป หัวที่ก้มอยู่แล้วก็ผงกให้หนิงหว่าน "ใช่ค่ะ"

หนิงหว่านนาฬิกาขึ้นมาขึ้น ดูเวลานิดนึง แล้วพูดว่า "อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะเปิดประชุมใหญ่ คุณช่วยชงกาแฟแล้วเอาไปส่งที่ห้องทำงานให้หน่อยได้ไหม? ฉันรู้สึกยังไม่ตื่นดี"

ซูหว่านรู้ว่าจี้ซือหานยังอยู่ในห้องทำงานท่านประธาน เธออยากจะปฏิเสธ

แต่ตอนนี้เธอยังไม่ได้ลาออก หากได้รับคำสั่งจากเบื้องบน เธอก็ต้องปฏิบัติตาม

เธอจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับ แล้วก็คิดว่าอีกเดี๋ยวชงกาแฟเสร็จค่อยเรียกให้พวกโจวโจวเอากาแฟเข้าไปแทนก็น่าจะได้

หนิงหว่านพูด "ขอบคุณ" แล้วก็เดินออกไป เธอยืดอกไหล่ผึ่ง ออร่าท่านประธานเต็มเปี่ยม

ความมั่นใจและความสดใสของเธอแตกต่างจากซูหว่านอย่างสิ้นเชิง

ซูหว่านที่กำลังเจ็บปวด ก็เหมือนกับหนิงหว่านในเวอร์ชั่นของเก๊ จนเธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่มีอะไรดีสักอย่าง

ซูหว่านยังคงยืนนิ่ง หลังจากเหม่ออยู่สักพัก ก็เก็บอารมณ์ความรู้สึกเข้าไป ออกจากห้องน้ำแล้วตรงดิ่งไปยังห้องกาแฟ

เธอชงกาแฟให้หนิงหว่านโดยอิงจากรสชาติประจำของท่านประธาน จากนั้นก็ตั้งใจจะเรียกให้โจวโจวช่วยนำกาแฟเข้าไปส่งในห้อง

แต่พวกนั้นถูกสั่งให้ไปเตรียมห้องประชุมก่อนแล้ว เธอจึงต้องนำกาแฟเข้าไปให้เอง

"เข้ามา"

เสียงเล็กนุ่มนวลของหนิงหว่านดังมาจากในห้อง

ซูหว่านรู้ดีว่าเมื่อเธอเข้าไปข้างใน เธอจะต้องอึดอัดใจมากแน่

เธอพยายามฝืนบังคับตัวอยู่สักพัก สุดท้ายก็ปลุกความกล้าในตัวออกมาแล้วเปิดประตูเข้าไป

ขณะเปิดประตูออก เธอก็เหลือบไปเห็นหนิงหว่านกำลังนั่งอยู่บนตักของจี้ซือหาน

ถึงแม้เธอจะเตรียมใจมามากแค่ไหน แต่เมื่อเห็นภาพช็อตนั้น มือที่ยกถาดกาแฟอยู่ก็สั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

เธอกลัวทั้งสองคนจะเห็นถึงความผิดปกติ จึงรีบปรับสายตาลงต่ำ แล้วแสร้งพูดขึ้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ประธานหนิง กาแฟของคุณได้แล้วค่ะ"

หนิงหว่านพูดกับซูหว่านอย่างเขินอายเล็กน้อย "วางตรงนั้นก็ได้"

ซูหว่านพยักหน้า หลังจากวางกาแฟลงบนโต๊ะเสร็จ ก็หมุนตัวเดินออกมา โดยไม่ได้มองหน้าจี้ซือหานเลยแม้แต่นิดเดียว

ทันทีที่ออกมาจากห้องทำงานท่านประธาน ขาทั้งสองข้างก็อ่อนเปรี้ย ซูหว่านต้องพยุงกำแพงเอาไว้ถึงจะดึงแรงกลับมาได้

ถึงแม้เมื่อกี้นี้เขาสองคนจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่ในหัวของซูหว่านก็เต็มไปด้วยภาพที่ทั้งสองคนพลอดรักกัน

การมีอยู่ของเธอ ก็แค่เป็นตัวแทนที่มีลมหายใจก็แค่นั้นเอง...