บทที่ 3

ซูหว่านลากกระเป๋ามาถึงบ้านเฉียวซานซานเพื่อนสนิทของเธอ

เธอยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ จากนั้นก็ยืนรออยู่ด้านข้าง

เฉียวซานซานกับเธอต่างก็เป็นเด็กกำพร้า ทั้งสองคนเติบโตขึ้นในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันเป็นอย่างดี

จำได้ว่าตอนที่เธอถูกจี้ซือหานรับตัวไป เฉียวซานซานบอกกับเธอว่า "หว่านหว่าน ในอนาคตถ้าเขาไม่ต้องการเธอแล้ว ให้กลับบ้านนะ"

แล้วก็เป็นเพราะคำพูดนั้น ซูหว่านถึงกล้าปฏิเสธบ้านที่จี้ซือหานมอบให้

ไม่นาน เฉียวซานซานก็เปิดประตู พอเห็นเธอ มุมปากก็ยกขึ้นทันที ดวงตาทั้งสองข้างก็ยิ้มจนหยีไปหมด

"หว่านหว่าน มาได้ไงเนี่ย?"

มือของซูหว่านที่จับกระเป๋าเดินทางอยู่ก็กำแน่น เธอพูดอย่างเขินอายนิดๆ "ซานซาน ฉันมาเกาะเธอกินแล้ว"

ตอนนี้เองเฉียวซานซานถึงสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางในมือเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งทื่อทันที "เกิดอะไรขึ้น?"

ซูหว่านแสร้งยิ้มราวกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร "ฉันเลิกกับเขาแล้ว"

เฉียวซานซานอึ้งไป แล้วมองรอยยิ้มฝืนๆของซูหว่าน

ใบหน้าเล็กเท่ากำปั้นนั้น ทั้งซูบผอม ทั้งซีดเซียว

ร่างที่ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว ยิ่งไม่ต่างอะไรกับกระดาษบางๆแผ่นนึง

เมื่อเห็นซูหว่านในสภาพนั้น จู่ๆเฉียวซานซานก็รู้สึกปวดใจ

เธอรีบเดินขึ้นหน้าแล้วกอดซูหว่านแน่น "ไม่ต้องเสียใจนะ เธอยังมีฉันอยู่"

พอได้ยินแบบนั้น ซูหว่านก็ดวงตาแดงก่ำอย่างกลั้นไม่ไหว

เธอกอดตอบซานซาน แล้วลูบไหล่ของเธอเบาๆ "ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง"

เฉียวซานซานรู้ดีว่าเธอแค่กำลังปลอบใจตัวเองอยู่เท่านั้น

ซูหว่านชอบจี้ซือหานมากขนาดไหน เธอรู้อยู่เต็มอก

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ซูหว่านทำงานสุดชีวิต เพื่อหาเงินห้าล้านมาคืนให้จี้ซือหาน

เพราะความคิดซื่อๆว่า ทำแบบนั้นแล้วจะทำให้จี้ซือหานจะมองเธอเปลี่ยนไป

แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังถูกจี้ซือหานเทอย่างไม่ไยดีจนได้

จู่ๆเฉียวซานซานก็ย้อนนึกถึงคืนนั้นที่ฝนตกหนัก...

ถ้าหว่านหว่านไม่ต้องขายตัวเพื่อซ่งซือเยว่ ก็คงไม่เจอเข้ากับจี้ซือหาน

แล้วหว่านหว่านของเธอก็คงจะมีชีวิตที่เป็นสุขกว่านี้

น่าเสียดาย ที่ไม่อาจย้อนเวลากลับไปเริ่มใหม่ได้...

ซูหว่านไม่อยากให้ซานซานต้องเศร้าไปกับเธอ จึงผลักเพื่อนรักออกเบาๆ จากนั้นส่งยิ้มอ่อนโยนให้ "เธอไม่อยากเลี้ยงฉันใช่ไหมฮะ มัวแต่ให้ฉันยืนตากลมอยู่หน้าบ้าน จะแข็งตายอยู่แล้ว!"

เฉียวซานซานเห็นซูหว่านยังคงแข็งแกร่งไม่เปลี่ยน จึงค่อยๆวางใจขึ้น

เธอเชื่อว่าหว่านหว่านจะมูฟออนได้ในเร็ววัน เด็กที่ไม่มีใครต้องการอย่างพวกเธอ การโดนทอดทิ้งจึงนับว่าเป็นเรื่องปกติ

ขอแค่มีชีวิตอยู่ต่อไป พวกเธอก็พร้อมจะก้าวผ่านทุกอุปสรรค

พอคิดได้แบบนี้เฉียวซานซานก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง เธอรับกระเป๋าเดินทางของซูหว่านมา แล้วพาเพื่อนรักเข้าบ้าน "ต่อไปนี้อย่ามาพูดเรื่องเลี้ยงไม่เลี้ยงอีกนะ ที่นี่คือบ้านของเธอ อยากจะอยู่นานแค่ก็ไหนก็เชิญ!"

พูดจบ ก็หมุนตัวเดินไปหยิบชุดนอนสะอาดมาชุดนึง แล้วส่งให้ซูหว่าน "ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฉันไปทำของอร่อยมาให้กิน จากนั้นก็นอนพักซะ แล้วไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม?"

ซูหว่านรับชุดนอนมา แล้วพยักหน้าอย่างว่าง่าย "โอเค"

ซานซานเป็นแบบนี้เสมอ ทำดีกับเธอโดยไม่มีเงื่อนไข เหมือนกับแสงสว่างที่มอบความอบอุ่นให้กับชีวิตของเธอ

น่าเสียดายที่โรคหัวใจล้มเหลวระยะสุดท้าย จะมาพรากชีวิตของเธอไปอีกไม่ช้า

ถ้าหากซานซานรู้ว่าเธอกำลังจะไปจากโลกใบนี้ คงจะร้องไห้ใหญ่

เพื่อนที่ใจดีและอ่อนโยนแบบนี้ เธอไม่ยอมให้ร้องไห้หรอกนะ

เธอเห็นเงาที่กำลังวุ่นวายอยู่ในครัว ก็ค่อยๆเดินเข้าไปหา "ซานซาน ฉันอยากลาออกจากงาน"

เฉียวซานซานพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง "เธอควรพักได้แล้ว หลายปีที่ผ่านมาทำงานดึกๆดื่นๆแทบตายเพื่อเศษเงินแค่นั้น เหนื่อยจนสภาพดูไม่ได้อยู่แล้ว รีบไปลาออกแล้วอยู่บ้านพักผ่อน ต่อไปนี้เรื่องหาเงินเข้าบ้านให้เป็นหน้าที่ฉันเอง!"

ซูหว่านรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธอตอบกลับว่า "อื้อ" เบาๆ จากนั้นก็หมุนตัวเดินเข้าห้องอาบน้ำไปพร้อมกับน้ำตา

โชคชะตาอะไรที่คนเขาพูดกันนี่ ไม่เคยสนใจใยดีเธอบ้างเลย

ในเมื่อกำหนดมาแล้วว่าจะต้องจากลา งั้นช่วงระยะเวลาสามเดือนสุดท้าย ก็ขอให้เธอได้อยู่เคียงข้างซานซานก็แล้วกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอแต่งหน้าหนาๆปกป้องใบหน้าอันขาวซีด จากนั้นลุกขึ้นไปบริษัทเพื่อขอลาออก

ทันทีที่หย่อนก้นนั่งลงในตำแหน่งประจำ เตรียมจะเปิดคอมเพื่อเขียนจดหมายลาออก โจวโจวเพื่อนร่วมงานก็ไถลเก้าอี้เข้ามาหา

"หว่านหว่าน เธอเช็คเมลยัง?"

ซูหว่านส่ายหน้าเล็กๆ สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอถูกจี้ซือหานรับตัวไป จะเอาเวลาที่ไหนไปเช็คอีเมลกันล่ะ

โจวโจวรีบบอกข่าวทันใด "พี่สวี่หานออกประกาศลงมา บอกว่าวันนี้ลูกสาวของผู้บริหารจะมานั่งตำแหน่งซีอีโอ"

ซูหว่านไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกสาวผู้บริหารเลยสักนิด แล้วเธอก็ไม่ได้สนใจด้วย ถึงยังไงเธอก็กำลังจะลาออก ใครจะมานั่งตำแหน่งอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ

แต่โจวโจวกลับสนใจสุดๆ ยังคงเม้ามอยต่อ "ได้ยินว่าเพิ่งเรียนจบจากเมืองนอก ถึงจะจบป.เอกด้านบริหารมาก็จริง แต่ยังไม่มีประสบการณ์การทำงานจริง มาถึงก็มานั่งตำแหน่งซีอีโอ ไม่กลัวโดนคนเค้านินทาหรือไงนะ?"

จ้าวหยูที่นั่งอยู่ข้างๆโจวโจวก็แค่นเสียงขึ้นมาบ้าง "ใครจะกล้านินทาชี ก็ชีน่ะเป็นถึงแม่ยอดดวงใจของคนแซ่จี้เชียว"

พอได้ยินคำว่าแซ่จี้ มือที่จับเม้าส์ของซูหว่านก็ชะงักทันที