บทที่ 2

หลังจากจี้ซือหานออกไปแล้ว ซูชิงผู้ช่วยส่วนตัวของเขาก็เดินถือยาเข้ามา

เขาส่งยาให้กับซูหว่าน แล้วพูดด้วยความเคารพ "คุณซู รบกวนด้วยนะครับ"

มันคือยาคุม เพราะจี้ซือหานไม่ได้รักเธอ เขาจึงไม่ต้องการให้เธอท้อง

ทุกครั้งหลังจากเสร็จกิจ เขามักจะให้ซูชิงเอายามาให้ แถมกำชับให้ซูชิงดูให้เห็นกับตาว่าเธอกินไปแล้วจริงๆ

ซูหว่านมองดูยาเม็ดสีขาว ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหัวใจล้มเหลว หรือเพราะถูกจี้ซือหานทิ่มแทงอย่างไรความปราณี เอาเป็นว่าเธอเจ็บปวดจนรู้สึกหายใจลำบาก

"คุณซู..."

ซูชิงเห็นเธอเงียบไป ก็รีบเรียกสติ กลัวว่าเธอจะไม่ยอมกิน

ซูหว่านมองเขานิดนึง ก่อนจะรับยามาโดยไม่พูดอะไร เธอใส่มันเข้าปากล้วกลืนลงไปโดยไม่แม้แต่จะดื่มน้ำ

สีหน้าเป็นกังวลของซูชิงหายเป็นปลิดทิ้ง เขาหยิบเช็คกับโฉนดบ้านออกมาจากแฟ้มเอกสาร แล้ววางไว้ตรงหน้าซูหว่าน

"คุณซู นี่เป็นค่าตอบแทนที่ประธานจี้มอบให้คุณ นอกจากบ้าน และรถหรูแล้ว ยังมีเงินอีกจำนวนสองร้อยห้าสิบล้านบาท กรุณารับไว้ด้วยครับ"

ก็นับว่าใจป๋าอยู่หรอก

แต่น่าเสียดายตรงที่ สิ่งที่เธอต้องการมาโดยตลอด ไม่ใช่เงิน

ซูหว่านเงยหน้ามองซูชิงแล้วยิ้มบางๆ "ฉันไม่ต้องการของพวกนี้ค่ะ"

ซูชิงชะงัก เขาไม่เข้าใจเท่าไหร่ "คุณรู้สึกว่ามันน้อยไปหรอครับ?"

พอได้ยินแบบนั้น ซูหว่านก็รู้สึกเจ็บแปล๊บในใจ

แม้แต่ซูชิงก็ยังเข้าใจว่าเธอต้องการเงิน คงไม่ต้องพูดถึงจี้ซือหาน

จ่ายค่าจ้างเลิกแพงขนาดนี้ คงกลัวว่าอีกหน่อยเธอจะยังตามรังควานเขาเพราะอยากได้เงินสินะ?

ซูหว่านยิ้มขมขื่น เธอหยิบกระเป๋าที่อยู่ข้างตัวขึ้น ล้วงเอาบัตรสีดำใบนึงออกมาแล้วยื่นให้ซูชิง "เขาให้ฉันไว้ รบกวนคุณเอาไปคืนให้เขาทีนะคะ แล้วก็ช่วยฝากบอกเขาด้วยว่าที่ผ่านมาฉันไม่เคยใช้เงินของเขาแม้แต่บาทเดียว แน่นอนว่าฉันก็จะไม่รับค่าจ้างเลิกของเขาเช่นกัน"

ซูชิงอึ้งไปในทันที ตลอดห้าปีที่ผ่าน คุณซุไม่ใช้เงินประธานจี้เลยแม้แต่บาทเดียว?

ซูหว่านไม่สนใจว่าซูชิงจะเชื่อเธอหรือไม่ เธอวางบัตรสีดำลงบนกองเอกสารโฉนดบ้าน

จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกจากคฤหาสน์หมายเลข8ไป

ฤดูหนาวในเมืองเอนี้หนาวจับใจจริงๆ

ซูหว่านเดินอยู่บนทางในระแวกหมู่บ้าน

เงาร่างบางๆ ที่สะท้อนลงบนพื้นนั้นดูผอมมาก

เธอดึงเสื้อคลุมสีงาตัวใหญ่ กัดฟันเดินบนรองเท้าส้นสูงกลับคอนโด

เมื่อเปิดประตูออก ด้านในกว้างใหญ่กินพื้นที่ครอบคลุมไปทั้งชั้น การตกแต่งก็เป็นสไตล์หรูหราทั้งสิ้น

แต่ซูหว่านกลับรู้สึกเย็นยะเยือก ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับหัวใจของจี้ซือหาน

เธอนั่งลงบนโซฟา หลังจากเหม่ออยู่สักพัก ก็เริ่มเก็บของ

คอนโดหลังนี้จี้ซือหานเป็นคนให้เธอ

ในเมื่อเขาไม่ต้องการเธอแล้ว ของที่เป็นของเขา เธอก็ไม่ต้องการเช่นกัน

ซูหว่านหยิบกระเป๋าเดินทางมา เปิดมันออก แล้วยัดเสื้อผ้าทั้งหมดของตัวเองลงไปข้างใน

เธอไม่ได้นำของอะไรมาเยอะ เก็บแค่พอประมาณแล้วลากกระเป๋าออกมาจากคอนโด

พอเข้ามานั่งในรถ ก็ส่งข้อความหาซูชิง

"ผู้ช่วยซู รหัสเข้าคอนโดตี้หาว 0826 ค่ะ"

ซูชิงเป็นคนฉลาด เมื่อเห็นข้อความนั้น เขาก็เข้าใจในทันที

นอกจากคุณซูจะไม่ใช้เงินของประธานจี้แล้ว แม้แต่คอนโดของประธานจี้เธอก็ไม่ต้องการ

ทั้งสง่างามและมั่นใจแบบนี้ แตกต่างกับผู้หญิงที่คุกเข่าต่อหน้าประธานจี้ ขอให้ประธานจี้จ่ายเงินห้าล้านเพื่อนอนกับเธอหนึ่งคืนเมื่อห้าปีก่อนโดยสิ้นเชิง

เขารีบบึ่งหน้ากลับบริษัท ของที่ถือไปนำกลับมาคืนจี้ซือหานดังเดิม พร้อมทั้งส่งต่อคำพูดของซูหว่านอย่างไม่มีตกหล่น

จี้ซือหานช้อนดวงตาเรียวคมกริบขึ้น เขาปรายตามองสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะ แววตาอันแสนเย็นชาหยุดอยู่ที่บัตรสีดำ

เขาถามซูชิงเสียงเย็น "ในนั้นมีเงินเพิ่มเข้ามาห้าล้าน?"

ซูชิงพยักหน้าทันที "ใช่ครับ"

ก่อนที่ซูชิงจะเข้าบริษัท เขาไปเช็คยอดเงินที่ธนาคารมา

นอกจากจำนวนเงินที่ประธานจี้สั่งให้เขาโอนเข้าทุกเดือน ยังมียอดห้าล้านเพิ่มเข้ามาต่างหาก

เห็นได้ชัดว่ามันคือเงินค่าตัวที่คุณซูคืนให้ประธานจี้

จี้ซือหานขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน หลังจากมีสีหน้าคร่ำเคร่งไปครู่หนึ่ง นิ้วเรียวซึ่งเห็นรอยข้อต่อกระดูกชัดก็เอื้อมไปหยิบการ์ดสีดำนั้น แล้วหักมันออกเป็นสองท่อน

จากนั้นก็ดันเอกสารโฉนดต่างๆไปตรงหน้าซูชิง ประทั้งออกคำสั่งเสียงเย็น "จัดการให้เรียบร้อย"

ซูชิงได้แต่อ้าปากพะงาบๆ อยากจะพูดอะไรสักอย่างแทนคุณซู แต่เห็นจี้ซือหานเปิดคอมขึ้นแล้วเริ่มทำงานเสียก่อน

ซูชิงจึงได้แต่หุบปากโดยอัตโนมัติ เขาหยิบของทั้งหมดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานท่านประธานไป