แม่เลี้ยงหลอกคุณแล้ว

"ตะวันค่ะตอนนี้คุณอยู่ไหนค่ะ"

เสียงหวานผ่านสายโทรศัพท์มา

"ผมอยู่บ้านครับ พึ่งมาถึงกำลังนั่งเคลียงานอยู่เลย"

ตะวันพูดขึ้นและพิงหลังไปกับเก้าอี้ ตอนนี้เรื่องไร่เองไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่ผับที่เขาทำกำลังพบปัญหา เนื่องจากลูกค้าเยอะขึ้นทำให้ต้องสต็อกเหล้า ไวน์และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ปริมาณที่เยอะ เพราะตอนนี้เหมือนจะไม่พอ ค่าใช้จ่ายในการทำธุรกิจอะไรนั้นมันต้องเยอะขนาดนี้เลยหรือ ตอนนี้เขาต้องรอเงินที่แม่เลี้ยงเคยพูดไว้อย่างใจจดใจจ่อ

"ขวัญคิดถึงคุณค่ะตะวัน คุณคิดถึงขวัญหรือป่าวคะ"

ขวัญถามขึ้น

"ครับ พอดีช่วงนี้ผมยุ่งๆนะครับ ช่วงนี้ขวัญว่างหรือนี้พึ่งต้นเดือนคุณโทรหาผมสองรอบแล้ว"

ตะวันถามขึ้นเพราะปกตินาน ๆ ขวัญจะโทรมาครั้งหนึ่ง ทีแรกตะวันก็คิดว่าผิดสังเกตดูแต่นาน ๆ ไปเขาก็ชิน แต่นี้มันก็ผิดสังเกตุขึ้นมาอีก

"ก็ว่างๆนะคะพอดีว่าน่าจะสิ้นปีนี้ทางครอบครัวขวัญน่าจะกลับไปอยู่ที่ไทยแล้ว ตอนนี้ตะวันเล่นเฟสบุ๊คหรือป่าวค่ะ ข่าวคุณใหญ่โตเลยจนแม่ขวัญถามว่า สรุปว่าเป็นยังไง"

ของขวัญกล่าวขึ้นช่วงนี้ก็โทรไปหาตะวันบ่อยจริง ๆนั้นและ

"อ๋อ ผมไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอกขวัญ ถ้าแม่คุณจะว่าผม ๆก็ปฎิเสธไม่ได้ที่จะให้แม่คุณว่าหรอก งั้นคุณก็บอกกับแม่คุณว่าเพราะแม่คุณไม่ชอบผม ผมเลยต้องหาผู้หญิงใหม่ดีไหม"

ตะวันพูดขึ้นอย่างหยอดเย้า

"ที่ไม่ชอบไม่ใช่แม่เลี้ยงนวลจันทร์หรือค่ะที่ไม่ชอบขวัญ แล้วที่แม่เลี้ยงรับปากคุณได้หรือยังล่ะค่ะ"

ของขวัญพูดขึ้นอย่างทำท่างอนๆ

"ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยครับ พอดีพึ่งกลับจากนครพนม สงสัยคุณแม่ยังเคลียร์อะไรไม่เสร็จ"

ตะวันพูดขึ้น

"แหมคุณก็ยังมองโลกในแง่ดีเหมือนเดิมนะค่ะ ไม่ใช่ว่าแม่เลี้ยงหลอกให้คุณแต่งงานกับเด็กนั้นแล้วให้เรื่องใหญ่โต จนทางครอบครัวขวัญรู้ว่าคุณแต่งงานแล้วและยิ่งจะกีดกันเราหรือค่ะ"

ของขวัญพูดขึ้น ทำให้ตะวันไม่พอใจขึ้นมา เพราะคิดว่าแม่จะเล่นลิ้นเป็นแน่ จึงขอวางสายทันที ทำให้ของขวัญตกใจเป็นอย่างมาก เพราะตะวันไม่เคยเป็นแบบนี้ เพราะของขวัญไม่รู้เลยว่าตะวันทำอะไรอยู่และเขาต้องการเงินก้อนนี้มากแค่ไหน ถ้าเขาไม่ได้ก็หมายถึงธุรกิจเขาจะพังพินาศเลยก็ว่าได้ ทำให้เขาเครียด จึงตัดสินใจวางสาย แต่พอมานั่งคิดดี ๆ ก็เริ่มนึกขึ้นได้ตั้งแต่เกิดมาแม่เลี้ยงพูดคำไหนคำนั้น จึงสบายใจลง และกะว่าจะโทรไปหาแม่เลี้ยงแล้วถาม แต่มันก็พึ่งแค่วันเดียวเท่านั้น ตะวันจึงลุกขึ้นจากเก้าอีทำงานและออกไปนอกห้อง

"พ่อเลี้ยงจะกินข้าวเย็นหรือยังคะ กับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วคะ"

สาวใช้ที่ชื่อว่าสิตากล่าวถามออกมา

"แล้วเด็กนั่นล่ะอยู่ไหนหรือ"

ตะวันถามคนรับใช้กลับไป

"เห็นเดินออกไปดูเรือนคนใช้ค่ะ เหมือนเธออยากเข้าไปอยู่เลย"

สิตาตอบอย่างไว สิตาเป็นคนใช้ในบ้านนี้ก็จริงแต่คุณของขวัญส่งเธอมา เพราะฉะนั้นเธอย่อมไม่ชอบ ภรรยาของคุณตะวันอยู่แล้ว เพราะตำแหน่งนี้คือที่ของคุณของขวัญเท่านั้น

"อืมงั้นไปหาข้าวเถอะ ผมจะกินแล้ว"

ตะวันพูดขึ้นและเดินไปกินข้าวที่โต๊ะอาหาร

"สิตาไม่ไปเรียกคุณปลายฝันล่ะ"

ป้าสายถามขึ้น

"ป้าครับป้าก็รู้นิว่าผมชอบกินคนเดียว เอาเป็นว่าป้าอยู่ห้องเดิมหลังห้องครัวที่ป้าอยากอยู่นะครับ ส่วนเรือนคนใช้นั้น เด็กนั้นขอผมไว้หลังหนึ่งพรุ่งนี้ให้คนไปจัดของมาตกแต่งให้ด้วย พรุ่งนี้ตอนเช้าเรียกคนงานที่ต้องทำงานแถวรอบบ้านมา รวมคนใช้ด้วยผมจะแจกแจงงานให้ใหม่ ป้าเองก็แก่แล้วเดียวผมให้คนช่วยป้าทำกับข้าวในครัวนะครับ แล้วเรียกหัวหน้าคนงานมาด้วยหนึ่งคนนะ"

ตะวันพูดเสร็จก็กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย และก็กลับห้องนอนไปคืนนี้เขาจะได้นอนสบายแล้ว ไม่ต้องคอยระเวงเขาไม่เคยชอบที่จะอยู่ร่วมห้องกับใครเลย ขนาดพี่ชายของตัวเองยังไม่เคยได้อยู่ร่วมห้องกัน ทางด้านปลายฝันเมื่อเดินดูเรือนเสร็จเธอก็จะต้องไปถามว่าเรือนไหนของป้าสาย เพราะเรือนนั้นมันจะเป็นของเธอ เธอเดินเข้ามาในตัวเรือนใหญ่ก็เห็นตะวันเดินขึ้นไปข้างบนแล้ว และป้าสายก็เดินมาหาเธอ

"คุณหนูปลายฝันกินข้าวเลยไหม พอดีว่าคุณตะวันกินเสร็จแล้ว น่าจะเหนื่อยเลยรีบกินและเข้านอนเลย"

ป้าสายพูดขึ้น

"ยังหรอกค่ะ หนูว่าจะถามป้าอยู่พอดีว่าบ้านที่ป้าเลือกนั้นหลังไหนคะ หนูอยากไปดูด้านในจังเลยค่ะ เดียวให้วันดีไปดูด้วยก็ได้นะ"

ปลายฝันเอ่ยขึ้น

"วันดีน่าจะไปล้างห้องน้ำแล้วล่ะ เดียวพี่ไปเป็นเพื่อนเธอเองก็ได้"

สิตาพูดขึ้น

"ยัยสิตา นี้คือคุณปลายฝันแกจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้ เขาคือเจ้านายแก แกต้องเรียกว่าคุณปลายฝัน"

ป้าสายตะโกนลั่นบ้าน ที่คนใช้ไม่เรียกนายว่าคุณ ปลายฝันกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรเรียกแบบนี้ก็ได้ แต่สิตาพูดขึ้นก่อน

"ป้าสายคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้มีคนเดียวคือคุณของขวัญ หนูจะไม่เรียกใครว่าคุณนอกจากคุณของขวัญ"

สิตาพูดขึ้น จึงทำให้ปลายฝันสนใจไม่น้อย ส่วนป้าก็เงียบทันทีไม่คิดว่าสิตาจะพูดถึงคุณของขวัญ

"ใครหรือค่ะป้าคุณของขวัญนี่"

ปลายฝันถามขึ้น และทำสีหน้าจริงจังเพื่อฟังคำตอบ

"คุณของขวัญคือคนรักของพ่อเลี้ยงตะวัน"

เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ใช่ป้าสายที่ตอบแต่เป็นเสียงของสิตา ปลายฝันได้แต่คิดในใจว่าเรื่องคงจะยุ่งยากแล้ว เพราะเธอเองก็พอรู้มาบ้างแล้วว่าพ่อเลี้ยงตะวันมีแฟนแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะมีคนของผู้หญิงคนนั้นอยู่ในบ้านนี้ด้วย

"งั้นหรือ อย่างนั้นเธอก็คงจะเป็นคนของผู้หญิงที่ชื่อของขวัญนั้นนะสิ"

ปลายฝันพูดยิ้มๆ

"ค่ะคุณของขวัญหางานให้เราเอง"

สิตากล่าวขึ้น

"งั้นถ้าเป็นคนของคุณของขวัญก็กลับไปอยู่กับเจ้านายของเธอเถอะ รอตอนที่คุณของขวัญอะไรนั่นมาเป็นนายของบ้านนี้แล้วค่อยกลับมานะ"

ปลายฝันพูดขึ้นและเดินหนีไป ขึ้นบนห้องทันที เธอคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธออยู่บ้านหลังนี้ได้ เพราะลำพังพ่อเลี้ยงก็ไม่ชอบเธออยู่แล้ว ถ้ายังมีผู้หญิงคนนี้อีกอาจนำภัยมาให้เธอภายหลังเป็นแน่

"ก๊อกๆ ก๊อกๆ คุณหนูปลายฝันป้าสายให้วันดีเอาอาหารมาให้ค่ะ เปิดประตูให้หน่อยนะคะ"

เสียงวันดีเรียก ปลายฝันอยากคุยอะไรกับวันดีจึงเปิดประตูให้และปิดประตูและล็อคห้องทันทีเมื่อวันดีเข้ามาแล้ว

"นั่งสิ เรามีเรื่องจะถามเกี่ยวกับคุณของขวัญอะไรนั้น"

ปลายฝันกล่าวขึ้น วันดีจึงเล่าแต่สิ่งที่ตัวเองรู้

"ไม่เคยเห็นเลยหรือ แล้วจะเรียกว่าคนรักได้อย่างไร แล้วเขาแต่งงานพ่อเลี้ยงยังหน้าโง่ไม่รู้อีกโธ่ ชีวิตยิ่งกว่านิยาย"

ปลายฝันอดพูดออกมาไม่ได้

"แต่วันดีว่าชีวิตของปลายฝันก็เหมือนนิยายเหมือนกันนะ ทำนองนางเอก แต่งเข้าบ้านพระเองไม่รักอะไรแบบนี้555"

วันดีแซวเจ้านายเล่น

"มีแซวนะเดียวก็ไล่ออกหรอกนิเราเป็นเจ้านายเธอนะ"

ปลายฝันแกล้งพูด

"วันดีว่าเรื่องของสิตาไม่น่าจะจบง่ายๆหรอก นังนั้นมันรายงานคุณของขวัญตลอดและพ่อเลี้ยงต้องเข้าข้างมัน"

วันดีพูดขึ้น

"อืมเราก็คิดแบบนั้นแหละ"

ปลายฝันตอบ ทุกอย่างปลายฝันก็ปรึกษาต้นข้าว แต่เหมือนเล่าให้ฟังเฉยๆ ไม่ได้คำปรึกษาอะไร เหมือนโทรไปเม้ามอยกันเล่นๆ