ไร่ตะวัน

หลังจากออกจากเครื่องบินแล้ว ทั้งสองก็ขึ้นรถตู้ออกจากสนามบินนั่งซักประมาณครึ่งชั่วโมงก็เจอกับทางเข้าไร่ซึ่งทั้ง 2 ทางเป็นไร่ส้ม ต้นส้มที่ต้นโตพอๆกันอยู่สองข้างทาง ช่วงนี้น่าจะอยู่ในช่วงที่ใกล้เก็บเกี่ยวแล้ว ลูกส้มสีเหลือง อมส้มทั้งสองข้างทางน่ามองมาก ต้นส้มทุกต้นมีไม้ไผ่ค้ำไว้ซึ่งไม้ไผ่นั้นก็ค้ำอย่างเป็นระเบียบ เหมือนกับภาพวาดที่ตั้งใจวาดขึ้น แต่นี้ดูแล้วเป็นฝีมือคนที่ช่างละเอียดละออยิ่งนัก ตะวันก็เผลอมองปลายฝันที่ทำท่าราวกับตื่นเต้นกับสิ่งที่เขาเองก็เห็นมาตั้งแต่เด็กจนโตกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเสียแล้ว ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้ตกดินทำให้ท้องฟ้าเป็นสีอมส้มตัดกับใบต้นส้มที่เขียวขจีและผลส้มแล้วดึงดูดสายตาของปลายฝันยิ่งนัก ซึ่งทั้งสองนั่งรถราวๆครึ่งชั่วโมง ก็ถึงบ้านพักที่บ้านนั้นหลังใหญ่โตมากพ่อเลี้ยงทำบ้านไม้สองชั้น และมีเรือนเล็กๆอีกสองสามหลังอยู่ข้างๆกัน พอรถไปจอดคนขับรถก็วิ่งไปเปิดประตู และคนงานก็เปิดท้ายรถและนำกระเป๋าลากของปลายฝันและอีกใบหนึ่งสีดำสนิทแต่ใบเล็กกว่าของปลายฝัน ที่แท้กระเป๋าก็อยู่ที่นั่นเอง ปลายฝันมองออกไป เห็นผู้หญิงสามคนเดินออกมาจากตัวบ้าน หนึ่งในนั้นมีคนแก่หนึ่งคนและอีกสองคนก็อายุน่าจะเท่าๆกับเธอ ปลายฝันยกมือไหว้ยายคนนั้นและคนที่ตามออกมา ทั้งสามก็ไหว้กลับคืน

"เอากระเป๋าของเด็กนี้ไปไว้ห้องข้างๆห้องผม ที่ผมบอกให้ป้าเตรียมให้"

ตะวันพูดขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้าไปเอากระเป๋าแล้วก็เชิญปลายฝันขึ้นห้องไป คนแก่ไม่ได้เดินตามปลายฝันไปแต่เขาเดินตามตะวันไป

"พ่อเลี้ยงมันไม่เข้าท่าเลยนะ ผัวเมียกันทำไมไม่นอนห้องเดียวกัน"

ป้าสายพูดขึ้น

"ป้าทำตามคำสั่งผมอย่างเดียวเถอะครับ ป้าเองก็รู้ว่าผมกับเด็กนั้นแต่งงานเพื่ออะไร เพื่อป้องกันเด็กนั้นด้วยไงจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกัน ผมมีคุณธรรมไม่น้อยเลยนะป้า ว่าหรือป่าว"

ตะวันพูดกับคนใช้ที่เลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็ก จึงรับฟังความคิดเห็นของป้าบ้าง แต่ส่วนมากตะวันก็จะฟังตัวเองมากกว่า

"คนเราแต่งงานกันแล้ว ยังไงฝ่ายหญิงก็เสียหายไม่น้อย เราเป็นผู้ชายก็ต้องรับผิดชอบ ไม่ใช้จะปล่อยให้ผู้หญิงจะอยู่คนเดียวเปลี่ยวใจนะ คุณตะวันคิดเอาเองล่ะกันป้าไม่ยุ่งแล้วป้าไปเตรียมกับข้าวก่อนล่ะกัน"

ป้าสายทิ้งระเบิดไว้แล้วก็เดินหนีไป หน้าที่ของป้าคือต้องพยายามพูดให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันจนได้ แต่ตอนนี้ป้าเองก็ต้องไปทำอาหารเย็นก่อน พอปลายฝันขึ้นห้องไปก็พบกับที่นอนที่ใหญ่โตมโหฬาร และมีประตูอยู่อีกฝั่งน่าจะเป็นประตูห้องน้ำ ในห้องที่ใหญ่มีของจิปะถะมากมายโต๊ะเครื่องแป้งที่กระจกใสแกะสลักอย่างจงใจ ตู้เสื้อผ้าติดผนังโต๊ะวางของอยู่ข้างตู้หลังใหญ่ ปลายฝันมองแล้วก็ตื่นเต้นคือใหญ่ก็ว่าห้องที่เธอเคยอยู่มาก

"นี้คือห้องของคุณค่ะ พ่อเลี้ยงจะอยู่ห้องข้างๆ ห้องนี้เล็กกว่าห้องของพ่อเลี้ยงเล็กน้อย เครื่องใช้ก็ไม่ครบถ้วนถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกนะค่ะ จะได้ให้คนไปซื้อมาเพิ่ม"

ผู้หญิงคนที่มาส่งปลายฝันกล่าวขึ้น

"โห ยังเล็กกว่าห้องของคุณตะวันอยู่หรือ แล้วเธอชื่ออะไรนะ อายุเท่าไหร่ล่ะ"

ปลายฝันถามขึ้น

"หนูชื่อวันดีคะ อายุ 24 ปี"

วันดีกล่าวขึ้น

"อายุเท่ากันเลย งั้นเธอเรียกเราว่าปลายฝันนะวันดี ไม่ต้องมาคงมาคุณหรอก"

ปลายฝันพูดขึ้น

"แล้วเรือนเล็กๆน่ารักๆด้านนอกโน้นเป็นของใครหรือ ดูเล็กน่ารักจัง เหมือนพึ่งทำเสร็จเลย"

ปลายฝันถามขึ้น อย่างตั้งใจฟัง

"พึ่งทำเสร็จเมื่อไม่กี่วันนี้เองค่ะ พ่อเลี้ยงกะว่าจะให้คนรับใช้อยู่ แต่ก็ยังจัดสรรค์ไม่ลงตัวสักที ตัวป้าสายเองก็ไม่อยากไปอยู่ที่นั้น อยากอยู่ในห้องหลังครัว พอตื่นมาจะได้ทำกับข้าวเลย ป้าแกก็แก่แล้วถ้าให้เดินเข้าเดินออกก็จะลำบากหน่อยๆ ทำไม่หรือ"

วันดีกล่าวขึ้น

"ป่าวหรอกแค่มันน่ารักไง ใครๆก็ชอบป่ะ แล้วพ่อเลี้ยงอยู่ไหนล่ะ"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"น่าจะอยู่ให้ห้องทำงานด้านล่างล่ะมั่ง ทำไหมหรือ"

วันดีตอบและถามขึ้น

"งั้นเราไปหาพ่อเลี้ยงดีกว่า เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ"

ปลายฝันพูดขึ้นและเดินไปหาพ่อเลี้ยงด้านล่าง ตอนขึ้นไปข้างบนปลายฝันไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก พอตอนขาลงจากบันใดเธอก็ลองนับดูเธอเดินลงบันใดสิบเอ็ดขึ้นก็ถึงชานพักและเดินลงมาอีกสิบเอ็ดขึ้นก็ถึงด้านล่าง บันใดมันต้องมีจำนวนเท่ากันทั้งสองเลยหรือ ปลายฝันได้แต่คิดในใจ

"พอเลี้ยงอยู่ไหนค่ะ"

ปลายฝันถามขึ้นเพราะเห็นคนยืนเฝ้าประตูก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงต้องอยู่ข้างใน

"อยู่ด้านในครับคุณปลายฝันมีอะไรหรือป่าว"

ผู้ชายหนึ่งคนที่ยื่นอยู่หน้าประตูกล่าวถามขึ้น

"พอดีมีธุระจะคุยกับพ่อเลี้ยงนิดหน่อยคะ เข้าไปได้ไหมค่ะ"

ปลายฝันถามขึ้น ผู้ชายอีกคนที่ยืนด้วยกันก็เดินไปในบ้าน และใช้โทรศัพท์บ้านกดโทรออก สักพักก็วางสาย และหันมาพยังหน้าให้เพื่อน

"เชิญคุณปลายฝันครับ"

ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นและเดินไปเปิดประตูให้ปลายฝัน ปลายฝันเดินเข้าไปด้านในก็เห็นโซฟาขนาดใหญ่อยู่และมีโต๊ะกระจกอยู่ตรงกลางห้อง โต๊ะทำงานของพ่อเลี้ยงตะวันจะอยู่ตรงขวามือ ซึ่งเขากำลังนั่งอยู่หน้าคอมตัวหนึ่ง

"มีอะไรหรือ อยากได้อะไรเพิ่มเติมอีก"

ตะวันพูดขึ้นโดยที่ไม่เงยหน้ามองเลยสักนิดเดียว

"พอดีหนูเห็นเรือนใหม่สามหลังที่พึ่งสร้างเสร็จด้านนอกโน้น ถามวันดีเขาบอกว่าคุณตะวันจะทำให้ให้คนรับใช้อยู่ หนูอยากจะขออยู่สักหลังได้หรือป่าวค่ะ ห้องที่หนูอยู่มันใหญ่แปลกๆ อยู่คนเดียวน่าจะได้ห้องเล็กๆแบบนั้นดีกว่า"

ปลายฝันเอ่ยขอโดยตรง

"มาไม้ไหนเนี้ย เธอพูดว่าอยู่คนเดียวคือต้องการให้ผมไปอยู่ด้วยหรือ"

ตะวันพูดเหมือนคนรู้แผนนี้ดี เขากะว่าจะเล่นตามน้ำโดยให้เธออยู่เรือนคนใช้ที่พึ่งทำ แต่ปากก็อดที่จะบอกว่ารู้ทันไม่ได้

"ป่าวค่ะ หนูไม่ต้องการให้ใครมาอยู่ด้วยแค่อยากได้เรือนเล็กๆหนึ่งหลัง"

ปลายฝันกล่าวขึ้น และก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตะวันดังขึ้น ตะวันจับโทรศัพท์มาดูเล็กน้อย และมองมาที่ตัวของปลายฝัน

"อืมถ้าอยากได้เดียวพรุ่งนี้ค่อยไปดู ป้าสายแกก็แก่แล้ว แกเองก็บ่นอยู่ว่าไม่อยากไปอยู่ที่เรือนหลังเล็ก ก็เอาเรือนของป้าแกนั้นแหละแต่วันนี้ก็อยู่ที่นั้นไปก่อน ออกไปได้แล้วล่ะ"

ตะวันพูดขึ้น ปลายฝันก็ดีใจและเดินออกไปจากห้องทำงานทันที