หวังดี

ตั้งแต่เหตุการณ์ในครั้งนั้นเกิดขึ้นปลายฝันก็ไม่ได้เข้าออฟฟิตอีกเลย เหมือนเขาจะพยามยามหลบหน้าพ่อเลี้ยงอีกด้วย กิจวัตประจำวันของเขาคือทำกับข้าวเช้าเย็น และตอนกลางวันทำงานในไร่ ปลายฝันไม่เคยกินข้าวเที่ยงที่ทางไร่ทำขึ้นให้เลย เธอจะห่อข้าวไปกินใต้ต้นส้มคนเดียวทุกวัน คนงานทุกคนในไร่ปฎิบัติกับเขาดีขึ้นทุกคน ปลายฝันตั้งใจทำงานของตัวเองจึงทำให้ทุกคนใจไร่เห็นใจกว่าเดิมอีก พ่อเลี้ยงตะวันพยายามที่จะขอโทษปลายฝันอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล อาจเป็นเพราะพ่อเลี้ยงไม่เข้าหาปลายฝันเองด้วย และปลายฝันก็หลบหน้าพ่อเลี้ยง เมื่อตำแหน่งบัญชีของไร่ว่างและรอปลายฝันเข้ามาทำ แต่ปลายฝันก็ปฏิเสธที่จะทำเพราะเมื่อเดือนที่แล้วมีปัญญากับพ่อเลี้ยง แม่เลี้ยงจึงสั่งให้พนักงานบัญชีจากไร่ใหญ่เข้ามาทำให้ โดยไม่ให้คนงานต้องรอเงินเดือนเพียงเพราะเจ้าของไร่ทั้งสองทะเลาะกัน ทำให้พ่อเลี้ยงไม่พอใจอย่างมากแทนที่แม่เลี้ยงจะสั่งให้ปลายฝันเข้ามาทำบัญชีแต่กลับให้คนของตัวเองมาทำ เหมือนแม่เลี้ยงไม่ปล่อยโอกาสให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันเลย ปลายฝันก็พลอยหลบหน้าพ่อเลี้ยงตะวันตลอด ถึงงานจะทำได้ดีแต่ไม่ปล่อยโอกาสให้พ่อเลี้ยงเข้าใกล้เพื่อขอโทษจนหนึ่งเดือนเต็มๆแล้ว จึงทำให้ทั้งสองหมางเมินกัน แต่ก็ทำให้แม่เลี้ยงเองพอใจอยู่ไม่น้อยที่เจ้าลูกชายพยายามที่จะให้ตนช่วยอยู่หลายครั้ง แต่เขาอยากดัดลูกชายของเขาเองแหละจึงไม่ช่วยพูดอะไรทั้งสิ้น ให้ลูกชายจัดการเอง เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายของสิตาที่เป็นสายคอยรายงานของขวัญตลอด จึงทำให้ของขวัญเองหาทางที่จะกำจัดปลายฝันออกไปจากไร่เลย พ่อเลี้ยงกับปลายฝันทะเลาะกันเรื่องเงินที่ทางไร่ตะวันส่งไปเบิกที่ไร่ใหญ่เกินห้าหมื่นบาท ของขวัญคิดดูถูกปลายฝันไม่น้อยแค่ห้าหมื่นก็คิดจะโกง ถ้าเป็นตัวเขาเองต้องเป็นสิบๆล้านถึงจะถูก ปลายฝันช่างมักน้อยเหลือเกิน ไม่สมเป็นคู่แข่งของเธอเลยด้วยซ้ำ เธอจึงให้สิตาไปหยิบแหวนหรือสร้อยของพ่อเลี้ยงเอามาไว้ในห้องของปลายฝันและรอฟังข่าว ทางด้านสิตาเมื่อได้รับคำสั่งก็ไม่ได้คิดอะไรให้ถี่ถ้วนก่อน จัดการทำตามคำสั่งทันที เขาเอาสร้อยพระที่แม่เลี้ยงให้พ่อเลี้ยงไปไว้ในห้องนอนของปลายฝัน แต่ปลายฝันเองก็รู้ว่าสิตาทำอะไรลับๆล้อๆในห้องตัวเอง เพราะวันดีเป็นคนบอก ปลายฝันกลับมาทำกับข้าวตอนเย็นจึงไปดูว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือป่าว เขากับวันดีช่วยกันรื้อห้องสักพักก็ไม่เจออะไร

"เป็นอะไรหรือสองคนนี้ ทำท่าหาอะไรกัน"

ป้าสายถามขึ้น เมื่อหาของไม่เจอปลายฝันจึงพาทุกคนเดินออกจากห้อง

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะป้า"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"จะไม่มีอะไรได้อย่างไรล่ะ ร้อยวันวันปียัยสิตาไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวายห้องของเธอ"

วันดีพูดขึ้นพร้อมหยิบมือถือที่แอบถ่ายตอนที่สิตากำลังเดินออกมา เพราะตอนเข้าไปถ่ายไม่ทัน สิตาเปิดประตูเรือนของปลายฝันแล้วมองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะเดินออกไปแล้วมองดูซ้ายขวาอีกรอบ

"แบบนี้ต้องเข้าไปถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย"

ป้าสายบอก

"ไม่ต้องหรอกค่ะป้า เดียวทำกับข้าวเสร็จหนูกับวันดีจะไปหาอีกรอบว่ามีอะไรอันตรายกับหนูหรือป่าว ทั้งต้นไม้กล้วยไม้ที่เขาเอามาวางในเรือนหนูดูแล้วหวังดีทั้งนั้น บางทีอาจจะเอาสัตว์ที่เป็นมิตรกับต้นไม้พวกนั้นไปไว้ข้างในก็ได้ ถ้าหาอะไรไม่เจอจริงๆหนูจะขอแรงผู้ชายให้เข้าไปช่วยหาด้วย"

ปลายฝันบอกป้าสายและตั้งใจทำกับข้าว สิตาก็เดินมาและยิ้มให้ทุกคน

"สิตาทำไมดูมีความสุขจังเลยล่ะ ทำงานที่ได้รับมาสำเหร็จแล้วหรือ"

วันดีถามขึ้นพลางยิ้มๆ

"งานอะไรของแกล่ะ"

สิตาพูดขึ้นและชักสีหน้าเดินออกไป

"555ก็ไปรู้ทันเขาอีก"

ปลายฝันพูด ทั้งสองช่วยกันทำกับข้าวเสร็จก็กะว่าจะไปหาอะไรที่อยู่ในห้องของปลายฝัน แต่ก็พบว่าป้าสายพาคนไปหาของในห้องด้วย

"มีอะไรกันหรือป้า มาค้นเรือนทำไมกัน"

พ่อเลี้ยงถามขึ้น

"พอดีคุณปลายฝันไม่ได้ล็อกประตูห้องพอจะมาเปิดประตูก็เห็นว่ามันแง้มๆอยู่เลยกลัวงูจะเข้าไปอยู่ค่ะ เพราะต้นไม้รอบเรือนมีมากมายเลย"

ป้าสายบอกพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงจึงเข้าไปหาร่วมด้วย แต่ไม่พบอะไรทั้งนั้น

"สงสัยไม่มีหรอกป้า เอาเป็นว่าเย็นนี้ให้คุณปลายฝันไปนอนห้องข้างบนก่อน ตอนเช้าค่อยเก็บของออกแล้วจัดของเข้าไปใหม่แล้วกัน"

พ่อเลี้ยงพูดขึ้นป้าสายจึงไปจัดผ้าห่มกับชุดเครื่องนอนขึ้นด้านบนและให้ปลายฝันไปนอนโดยไม่ให้กลับเข้าไปในห้องเพราะกลัวจะพบกันอันตราย ครั้นจะคาดคั้นกับสิตาก็หมดเรื่อง แต่ปลายฝันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต พอตกกลางคืนพ่อเลี้ยงจะออกไปผับก็พบว่าสร้อยคอของตัวเองหายไป ก็เรียกสิตามาถามเพราะสิตาเป็นคนทำความสะอาดส่วนบ้าน และห้องต่างๆ สิตาก็บอกไม่เห็น พ่อเลี้ยงจึงเรียกทุกคนในบ้านมาถาม สรุปไม่มีคนรู้ ปลายฝันคิดว่าตัวเองคงจะซวยไม่น้อยเพราะเข้าไปนอนห้องข้างๆห้องพ่อเลี้ยงตั้งแต่หัวค่ำ ตัวเธอจึงน่าสงสัยไม่น้อย สิตาเลยอาสาค้นหาทุกเรือนของคนรับใช้ และก็พบสร้อยคอที่ห้องห้องปลายฝัน ซึ่งอยู่ในกล่องใต้ลิ้นชักที่เธอเก็บแหวนแต่งงานไว้ พอสิตาเปิดกล่องออกพ่อเลี้ยงก็อดเผลอเหลือบไปมองมือปลายฝันไม่ได้ เขาไม่ได้ใส่แหวนแล้ว

"อยู่ห้องคุณปลายฝันค่ะพ่อเลี้ยง"

สิตาพูดขึ้นทำให้ทุกคนตกใจ ปลายฝันถึงกลับบางอ้อเลยทีเดียว ของที่ยายนี้เอาเข้าไปไว้ก็คือของสิ่งนี้ ทีเเรกเธอนึกว่ายัยนี้จะพิเรนเอา งู แมลงป่อง หรือตะขาบไปไว้แต่กลับเอาสร้อยคอไปไว้ เธอไม่ได้หาตั้งแต่ทีแรกเพราะว่าเธอไม่คิดว่าคนอย่างสิตาจะขโมยของเธอไง และแหวนแต่งงานถ้าหายไปเธอก็ไม่เสียดายอยู่แล้ว ปลายฝันจึงมองไปยังพ่อเลี้ยง เธอกำลังคิดอยู่ว่าคนหน้าโง่คนนี้จะคิดว่าเขาเอาไปไว้ในห้องตัวเองทั้งๆที่ไม่เคยขึ้นมาข้างบนหรือป่าว

"มันไปอยู่ห้องนั้นได้อย่างไร"

พ่อเลี้ยงทำเสียงเข้ม

"ไม่รู้ค่ะ แต่หนูเห็นมันอยู่นั้น"

สิตาพูดขึ้น ป้าสายกับวันดีก็รู้แล้วว่าคนที่เอาไปไว้น่าจะเป็นสิตา แต่ตอนนี้พ่อเลี้ยงทำเสียงเข้มทั้งสองจึงได้แต่ก้มหน้า

" สิตาเธอทำความสะอาดห้องของผม วันดีเธอล้างห้องน้ำห้องผม ถ้ามันอยู่ห้องพวกเธอก็ไม่แปลก ปลายฝันพึ่งขึ้นไปนอนห้องข้างๆ และป้าสายนานๆจะขึ้นไปทีเพราะแกไม่ค่อนมีแรง เพราะฉะนั้นใครเป็นคนเอาไปไว้"

พ่อเลี้ยงพูดขึ้น ปลายฝันมองพ่อเลี้ยงในสายตาที่แตกต่างจากเดิม เขาไม่ได้โง่แล้วนิ

"วันดีเห็นสิตาเข้าห้องคุณปลายฝันตอนกลางวัน ทีแรกพวกป้าคิดว่าสิตาจะเอาสัตว์อะไรไปปล่อยในห้องคุณปลายฝัน จึงให้คนไปหาสัตว์พวกนั้น ไม่คิดว่าสิตาจะเอาสร้อยของพ่อเลี้ยงไปไว้ในนั้น"

ป้าสายพูดขึ้น

"ป้าพูดอะไรหนูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย พวกปลายฝันมีหลายคนก็รวมหัวแกล้งหนู หนูไม่ได้ทำนะพ่อเลี้ยง"

สิตาพูดขึ้น วันดีจึงเอาโทรศัพท์ออกมาให้พ่อเลี้ยงดูคลิป"

"หนูถ่ายตอนเข้าไม่ทัน และไม่ทันสังเกตุว่าถืออะไรไปหรือป่าวค่ะ"

วันดีพูดขึ้น

"ถ้าสิตาไม่ได้ทำก็แสดงว่ามีคนสั่งให้ทำแน่ๆ วันนี้หนูน่าจะกลับไปนอนที่เรือนได้แล้วล่ะป้า คงไม่มีอะไรแล้วมั่ง"

ปลายฝันกล่าวและเดินกลับเรือนไปทันที

"พ่อเลี้ยงจัดการเลยนะป้าแก่แล้วต้องรีบนอน วันดีไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องล้างห้องน้ำแต่เช้า"

ป้าสายบอก และกลับห้องของตัวเองไป พ่อเลี้ยงจึงจัดการสิตาและเอากล่องแหวนแต่งงานของปลายฝันมาไว้ที่ตัวเอง พ่อเลี้ยงแค่ตักเตือนและหักเงินเดือนสามเดือนแต่ถ้าแม่เลี้ยงรู้คงจะถูกไล่ออกเหมือนมินแน่ๆ