หน้าที่ภรรยา

"ปลายฝันพ่อเลี้ยงเรียกเธอนะ"

วันดีเดินเข้ามาหาปลายฝันที่เรือนและพูดขึ้น

"พ่อเลี้ยงเรียกเรามีอะไรหรือป่าว พ่อเลี้ยงท่าทีโมโหไหม"

ปลายฝันถามขึ้น

"ไม่นะ เห็นออกจะอารมณ์ดี เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านทั้งคืนกลับมาอารมณ์ดีเลย แต่เธอนะแปลกๆนะ ปกติไม่เคยสนอารมณ์ของพ่อเลี้ยงวันนี้ไปทำอะไรมาหรือป่าวเมื่อคืนก็หายไปทั้งคืน"

วันดีถามขึ้นอย่างสงสัย

"ป่าวหรอกปกติไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงเรียกหาจึงแปลกใจนะเลยถามถึงอารมณ์ก่อนไง"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"ตอนนี้ยังอารมณ์ดีอยู่แต่ถ้าเธอไปหาเขาช้าอีก ก็คงจะได้เจอกับอารมณ์เสียแล้วล่ะ"

หนูดีพูดขึ้น ปลายฝันจึงรีบเดินไปหาพ่อเลี้ยงที่ห้องทำงาน พอมาถึงห้องทำงานก็มีคนโทรรายงานพ่อเลี้ยงตามเคยและพ่อเลี้ยงก็ให้ปลายฝันเข้าไป พอเห็นหน้าพ่อเลี้ยงปลายฝันก็เผลอ คิดถึงเรื่องเมื่อคืน จึงให้ตัวปลายฝันนั้นหน้าแดงออกมา

"ยืนหน้าแดงอะไรอยู่ตรงนั้นมานั่งก่อนสิ ผมมีอะไรจะคุยด้วย"

ตะวันพูดขึ้นเมื่อหันไปมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้ไร้เครื่องสำอางบนใบหน้า แต่ก็น่ามองอยู่เขาเองกับคิดไม่ถึงเลยว่า คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันจะมีความสวยอยู่ในตัวแต่เขาไม่ได้มองเห็นมันเองก็เท่านั้น

"พ่อเลี้ยงมีอะไรหรือป่าวคะ"

ปลายฝันถามขึ้น แต่ไม่ได้สบตากับพ่อเลี้ยงเขาเอาวางมือไว้บนโต๊ะแล้วก็มองมือตัวเองมากกว่า

"แม่เลี้ยงให้ผมพาคุณไปไหว้พ่อไหว้แม่ที่นครพนมน่ะ แล้วผมมีเรื่องอะไรจะขอร้องคุณนิดนึง ผมไม่รู้หรอกว่าคุณไปพูดยังไงให้คุณแม่ยอมที่จะจ่ายเงินของคนงานในไร่อีกสามเดือน และยังให้เงินผมมาบริหารเองผมคิดว่าผมจะแบ่งเงินไว้ที่คุณห้าล้านเพื่อที่จะเอาไปใช้หลังจากสามเดือนนี้ ที่แม่จ่ายเงินคนงานแล้วต้องเอาเงินส่วนนี้ไปจ่ายคนงานต่อ และหลังจากกลับมาจากปีใหม่แล้วผมอยากให้คุณเข้าไปทำบัญชีของไร่เหมือนเดิม"

ตะวันพูดถึงเรื่องธุระของตัวเอง

"ทำไมต้องเอามาไว้ที่หนูล่ะคะ ในเมื่อคุณตะวันอยากบริหารเงินเอง ทำไมคุณตะวันไม่เอาไว้ที่ตัวเองห้าล้านแล้วส่วนที่เหลือก็เอาไปลงทุนที่คุณตะวันพูดถึง"

ปลายฝันถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่

"คุณคิดว่าถ้าผมบริหารเงินเองเป็นตั้งแต่ทีแรก แล้วคุณแม่จะให้คุณแต่งงานเข้ามาเป็นภรรยาผมหรือป่าวล่ะ ก็ในเมื่อผมบริหารเงินเองไม่เป็นแบบนี้ไงคุณจึงต้องเข้ามารับหน้าที่ภรรยา และคุณก็ต้องบริหารเงินก้อนนี้ให้ผม"

ตะวันกล่าวถึงขึ้นโดยอ้างการเป็นภรรยา ที่ต้องเก็บเงินให้สามี ถึงแม้เงินก้อนนี้จะไม่ใช่น้อยๆแต่เขาก็เชื่อใจแม่เลี้ยงว่าคงจะมองคนไม่ผิดหรอก ตะวันจึงโอนเงินที่แม่เลี้ยงโอนมาให้ปลายฝันไปห้าล้านและอีกสิบห้าล้านก็โอนออกไปให้ทางผับ

"แล้วผมจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้วคืนนี้ทุ่มครึ่งเราจะออกเดินทาง"

ตะวันพูดขึ้น

"แต่หนูจะไปกับต้นข้าวนะคะ"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"ผมรู้แล้วแหละผมจองตั๋วไว้สามใบแล้ว ส่วนลูกน้องที่รอรับ ก็อยู่ที่โน่นแล้วเพราะคุณแม่เขาจัดการให้เรียบร้อยแล้วล่ะ"

ตะวันพูดขึ้นและปลายฝันก็กลับห้องไปเก็บเสื้อผ้า

"เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อคืนเลยหรื อเขาไม่รู้จริงๆหรือว่าเป็นแก่อ่ะ แล้วอีกอย่างนะเขาเป็นเจ้าของผับแท้ๆเขาไม่สืบดูเลยหรือว่าผู้หญิงคนไหนที่นอนกับเขาเมื่อคืนน่ะทำไมผู้ชายเป็นแบบนี้นะ ได้แล้วก็ไม่สนใจเลยว่าเป็นใครผู้หญิงคนไหนก็ได้"

ต้นข้าวพูดขึ้น

"มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือที่เขาไม่ถาม ที่เขาไม่รู้ว่าเป็นใครนะ เขาอาจจะพาคนอื่นไปแล้วคนนั้นไม่ไปหรือเปล่า"

ปลายฝันพูดตัดบท เพราะเขาเองก็สงสัยว่าทำไมเจ้าของผับแท้ๆไม่ตรวจเช็คดูหรือว่าตัวเองนอนกับใคร แต่เรื่องมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เมื่อทั้ง สามไปถึงสนามบินก็ต้องรอขึ้นเครื่องอีกประมาณครึ่งชั่วโมง ตะวันจึงไปสั่งกาแฟปั่นและชาเขียวปั่นอีกสองแก้วให้ปลายฝันกับต้นข้าว ต้นข้าวได้แต่ยิ้ม ถึงแม้ว่าพ่อเลี้ยงจะไม่ค่อยใส่ใจปลายฝันแต่การที่ออกมาเดินทางร่วมกันเขาก็เทคแคร์ดีขนาดนี้

"คุณต้นข้าวทำงานที่บริษัทของมานพหรือครับผมเป็นเพื่อนกับมานพเองนั่นแหละ เมื่อคืนมันยังมาดื่มเหล้ากับผมเลยครับ แต่วันนี้มันกลับไปแล้วแหละเพราะทางบ้านน่าจะมีงานก็เลยรีบกลับ"

ตะวันพูดขึ้น

"ค่ะ หนูเป็นเด็กฝึกงานของที่นั่นราวๆจะ 4-5 เดือนแล้วแหละแต่เขาก็ยังไม่บรรจุอยู่ดี เพราะเขาคิดว่าหนูเป็นเด็กฝากเขาจึงไม่บรรจุงานให้หนูค่ะ"

ต้นข้าวพูดขึ้น

"คุณต้นข้าวนี้ก็พูดตรงดีแท้"

ตะวันพูดขึ้นแล้วก็หัวเราะ ทั้งสามเดินทาง ไปถึงนครพนมก็เป็นเวลาสายๆ ตะวันจึงให้คนขับรถไปส่งต้นข้าวที่บ้านส่วนตัวเขากับปลายฝันก็ไปพักที่โรงแรมก่อน เพราะเดินทางมาเหนื่อยตอนเย็นๆค่อยเข้าไปที่บ้านของปลายฝัน พอพ่อเลี้ยงเข้าห้องน้ำปลายฝันเองก็หันไปมองเห็นโทรศัพท์ของพ่อเลี้ยง ที่มีชื่อว่าของขวัญกำลังโทรเข้ามา ก็ดูแล้วคนที่ชื่อของขวัญน่าจะโทรมาเป็นร้อยๆสายได้แต่ทำไมล่ะพ่อเลี้ยงถึงไม่รับเบอร์นั้น แต่เขาก็ไม่ได้ยุ่งอะไร ปลายฝันเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมาและโทรต่อสายไปยังห้องครัวเพื่อจะได้สั่งอาหารไว้ แล้วลงไปกินเที่ยง

"สวัสดีครับห้องวีไอพีต้องการสิ่งใดหรือป่าวครับ"

เสียงบุรุษปลายสายพูดขึ้น

"ต้องการสั่งอาหารแล้วตอนเที่ยงลงไปทานหน่ะคะ"

ปลายฝันพูดขึ้น

"ห้องวีไอพีพ่อเลี้ยงตะวันสั่งอาหารไปส่งสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วครับ คุณผู้หญิงต้องการอะไรเพิ่มหรือป่าว"

เสียงบุรุษตอบกลับมา

"อ๋อ งั้นไม่ต้องการอะไรแล้วค่ะขอบคุณมากค่ะ"

ปลายฝันกล่าวขึ้น แล้ววางสายไป โทรไปสั่งอาหารตอนไหนก็ไม่รู้ ทั้งที่ก็ขึ้นมาพร้อมกันแล้วพ่อเลี้ยงก็เข้าห้องน้ำทันที แล้วเขาจะไปสั่งตอนไหนเนี่ย ปลายฝันได้แต่คิดในใจ หลังจากพ่อเลี้ยงออกจากห้องน้ำแล้ว ปลายฝันก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง น้ำที่อุ่นๆทำให้เขาผ่อนคลายมากขึ้นหลังจากคืนเมื่อวานที่ใช้ร่างกายหนักหน่วง แล้วไม่ได้พักผ่อนเขาจึงเผลอหลับไปในอ่างน้ำอุ่น เมื่อคนด้านนอกเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน ตะวันจึงแจ้งให้แม่บ้านนำกุญแจห้องน้ำมาเปิดดู ก็พบว่าปลายฝันกำลังนอนแช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ ดีที่ไม่จมน้ำตายแล้ว เขาจึงช้อนร่างปลายฝันขึ้นและมาห่อไว้กับผ้าเช็ดตัว แล้วก็วางปลายฝันไว้บนเตียง และภาพของคืนก่อนก็ปรากฏในหัวสมองของเขาอีกรอบ ทำให้เขาต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่นาน ผู้หญิงที่เขายืนดูอยู่นั้น พูดจริงๆก็คือเขารู้สึกสุดยอดมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะทำได้ถึงขนาดนี้ เขาอยากลิ้มลอง ผู้หญิงคนนี้โดยที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ถูกยานั่น ว่ามันจะสุดยอดขนาดไหน มองร่างบางแล้วก็ยิ้ม ภาพที่คิดในหัวเขามีแผนการอีกแล้ว แต่เขาก็ต้องยิ้มค้างเพราะว่ามีคนมาเคาะห้องคงจะใกล้ถึงเวลาอาหารแล้วเขาจึงปิดม่านข้างเตียงนอน แล้วเดินออกไปเปิดประตู ห้อง แล้วคนส่งอาหารก็เข้ามา นำอาหารราวราวสิบอย่างมาวางไว้บนโต๊ะ ปลายฝันสลึมสลือตื่นขึ้นก็ตกใจที่ตัวเองนอนแก้ผ้าอยู่บนที่นอนก็โกรธพ่อเลี้ยงขึ้นอีก

"ถ้าตื่นแล้วก็ใส่เสื้อผ้ามากินข้าวเถอะเขายกอาหารมาแล้วเดี๋ยวมันจะหายร้อนแล้วไม่อร่อยนะ"

เสียงคนที่อยู่ข้างนอกดังขึ้น แล้วก็ได้ยินเสียงจานกับโต๊ะปลายฝันจึงรีบไปใส่เสื้อผ้าแล้วก็มากินข้าว ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ปลายฝันก็ไม่ได้ถามตะวันและเขาก็ไม่ได้บอกอะไรเลย หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ ปลายฝันจึงไปหาผ้าที่ตัวเองเคยใช้นอนตอนที่เข้าหอคืนแรก ตะวันก็ยิ้มๆ "ผมว่าเตียงมันก็ใหญ่คุณนอนฝั่งโน้นเถอะเดี๋ยวผมนอนฝั่งนี้เอง คืนวันเข้าหอวันนั้นผมต้องขอโทษด้วยมันคงจะเป็นทิฐิในตัวผมเลยให้คุณนอนใต้เตียงน่ะ"

ตะวันพูดขึ้นอย่างหน้าตายเหมือนเขาไม่มีความสะทกสะท้านหรือสำนึกผิดใดๆ เลยแค่บอกกล่าวว่าครั้งนี้อนุญาตให้เธอนอนข้างบนได้แค่เท่านั้น ปลายฝันจึงไม่ได้ปูที่นอนแต่กลับเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้และเข้าห้องน้ำไปเพื่อที่จะไปเปลี่ยนเพื่อรอที่จะกลับบ้านตอนเย็น