โรงแรมนี้มันเป็นของเธอ

ปลายฝันลงมานั่งกินอาหารบุฟเฟ่ต์ที่ตัวเองเคยอยากกิน เพราะเรื่องเล่าของโรงแรมดังแห่งนี้ มีคนว่าอาหารเช้าอร่อย ปลายฝันตักอาหารมานั่งกิน อาหารที่ว่าอร่อยนั้นมันก็จริงๆนั้นแหละ ข้าวผัดอเมริกัน น้ำฝักทอง สลัดผัก ถูกปลายฝันตักมาตรงหน้า เขานั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย พ่อเลี้ยงตะวันลงมาก็เห็นปลายฝันกำลังกินอย่างมีความสุข เมื่อคืนคงจะสมใจคนตัวเล็กไม่น้อยถึงได้มีความสุขกับการกินขนาดนี้

"มีความสุขอะไรขนาดนั้นหรือ "

พ่อเลี้ยงถามขึ้น พลางวางแก้วกาแฟกับขนมปังเพียงสามชิ้น

"ก็อาหารมันอร่อยนิค่ะ ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารเช้าเลยรู้ไหมค่ะ"

ปลายฝันพูดขึ้น พ่อเลี้ยงทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงทำให้ปลายฝันทำตามเขา หลังจากินของตรงหน้าเสร็จปลายฝันจึงไปตักของหวาน วันนี้มีทับทิมกรอบ ปลายฝันนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย พอทั้งสองกินเสร็จก็ออกจากโรงแรมเพื่อไปรับพ่อกับแม่ไปกราบพระที่วัด เมื่อคุณตะวันเกิดวันอาทิตย์พ่อจึงชวนทั้งสามไปสักการะพระธาตุพนม

"พระธาตุมีลักษณะเป็นเจดีย์รูปสี่เหลี่ยมจตุรัสก่อด้วยอิฐ สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นระหว่าง พ.ศ. 1200-1400 เป็นพระธาตุเก่าแก่ที่เป็นศาสนสถานศักดิ์สิทธิ์แห่งภาคอีสาน เป็นเสมือนเครื่องหมายของความเจริญรุ่งเรืองทางพุทธศาสนาของนครพนม ในยุคที่ อาณาจักรศรีโคตรบูร เจริญรุ่งเรือง นั่นเองค่ะ"

ไกด์ของทางพระธาตุแนะนำให้เรารู้จักกับสถานที่ หลังจากทั้้งสี่ออกจากพระธาตุพนมแล้วก็แวะชิมอาหาร บ้านๆ เรื่องที่เมื่อคืนห้องวีไอพีรู้ไปถึงพิภพเพราะคนทำความสะอาดห้องเอาไปพูดต่อ จนทำให้พิภพไม่พอใจเพราะตัวเขารู้ดีว่าคนที่พักห้องวีไอพี ก็มีแต่ตัวเองและตะวันเท่านั้นที่มีสิทธิ์พักจึงไล่พนักงานทำความสะอาดที่เป็นคนเอาไปพูดออก และรีบบินมาจากกรุงเทพฯเพื่อที่จะมาจัดการพนักงานทุกคน ตัวเองไม่เคยมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นจึงทำให้พิภพเองเดือดดาลพอสมควรจึงจัดการและเล่าให้แม่เลี้ยงฟัง

"ตะวันแกมาพักที่โรงแรมที่นครพนมหรือตอนนี้อยู่ไหนล่ะเย็นนี้เข้ามาพบพี่สักหน่อยนะแกจะเข้ามาได้กี่โมงอ่ะพี่จะเรียกพนักงานทุกคนเข้ามา"

พิภพโทรหาน้องชายและถามเขาขึ้น เขาไม่ได้ติดต่อน้องชายตั้งหลายเดือนแล้วตั้งแต่ที่ตะวันให้เขาทำงานให้ครั้งนั้นก็ไม่ได้ติดต่อเขามาอีกเลย เพราะโรงแรมนี้ตะวันจะมาพักเมื่อไหร่ก็ได้ จึงไม่ต้องผ่านเขา

"พี่มีอะไรหรือครับ เย็นๆผมก็จะกลับไปพัก น่าจะประมาณ ห้าโมงนะพี่ พี่มีอะไรเร่งด่วนหรือป่าว ครับ"

ตะวันถามขึ้น

"ไม่เร่งด่วนหรอกก็เรื่องของแกเมื่อคืนนั่นแหละ เรื่องที่เตียงแกพังยับนั่นไงก็เลยจะมาจัดการอะไรนิดน้อย"

พิภพพูดออกไปโดยตรง ทำให้ตะวันเองไม่รู้จะว่ารู้สึกอย่างไรดีจะโกรธเรื่องที่แม่บ้านเอาไปพูดหรือว่าจะอับอายดี แต่ถ้าเป็นปลายฝันก็คงจะอับอายไม่น้อยเขาไม่อยากให้ปลายฝันไปฟังเลย

"อย่าลืมพาเมียแกมาด้วยแล้วกันแค่นี้นะ"

พิภพพูดและวางสายไป ทำให้ตะวันหนักใจกว่าเดิมอีก ไปฟังอาจจะไม่พอใจ และอับอายเลยทีเดียวเขาคิดย้อนไปก็ไม่น่าจะทำแบบนั้นเลย

"มีอะไรหรือเปล่าลูกตะวันทำไมทำสีหน้าแบบนั้น"

แม่ปลายฝันถามขึ้น

"ไม่มีอะไรเร่งด่วนหรอกครับ พอดีว่าพี่ชายผมจะให้เข้าประชุมที่โรงแรมแต่เป็นตอนเย็นนะครับ"

ตะวันพูดขึ้น หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินเที่ยวที่ตลาดกันต่อ ตะวันก็ไม่ได้มีสีหน้าทุกร้อนอะไรปลายฝันจึงไม่ถามอะไรต่อ

"เย็นนี้ผมสองคนน่าจะกินข้าวกับพี่ชายที่โรงแรมนะครับคงไม่ได้กลับไปกินข้าวที่บ้าน คุณพ่อกับคุณแม่ไปกินข้าวด้วยกันที่โรงแรมไหมครับ"

ตะวันถามขึ้นเมื่อทุกคนขึ้นรถหมดแล้ว

"ไม่ดีกว่าเดี๋ยวพ่อกับแม่กินข้าวที่บ้านกันสองคนพวกหนูไปทำธุระกันเถอะ เอาไว้ว่างๆค่อยมากินข้าวที่บ้านอีกนะปลายฝันตะวัน"

ผู้เป็นแม่พูดขึ้น หลังจากที่รถไปส่งพ่อกับแม่เสร็จแล้วก็ไปส่งพวกเขาสองคนที่โรงแรม

"ขอบคุณมากนะคะที่คุณดีกับครอบครัวปล ายขนาดนี้"

ปลายฝันพูดขอบคุณตะวันด้วยใจจริง

"ผมเองก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกัน เรื่องทีคุณคุยกับแม่เลี้ยงให้ช่วยผม แล้วผมอยากจะบอกคุณอีกว่าเรื่องที่พี่พิภพเรียกเราไปคุยวันนี้ก็คือ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนผมอยากให้คุณเฉยๆกับเรื่องนี้ อย่าทำอะไรที่มันมีพิรุธเพราะยังไงเราก็คือสามีภรรยากันเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ"

ตะวันพูดขึ้นทำให้ปลายฝันนั้นหน้าแดง พนักงานโทรขึ้นมาให้เขาไปพบกันที่ห้องประชุมชั้นหนึ่ง ทั้งสองลงลิฟล์จากชั้นบนสุดมาสู่ชั้นหนึ่ง ไม่เห็นพนักงานสักคนแต่เห็นลูกค้าเดินเข้าออกลิฟล์ปกติ ตรงหน้าเคาน์เตอร์ตั้งป้ายด้วยภาษาไทยและภาษาอังกฤษว่ารอสักครู่กำลังประชุม ตะวันจึงพาปลายฝันเดินไปทางขวามือ ที่ลงมาจากลิฟล์แล้วไปยังห้องข้างๆหลังเคาน์เตอร์ พอเปิดประตูไปก็เจอกับพนักงานหลายๆคนกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้เรียงกันอยู่ ตะวันจึงพาปลายฝันเดินไปด้านหน้าสุด มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงหัวตัวแล้วผู้ชายคนนี้คือพิภพพี่ชายของตะวันนั่นเอง

"สวัสดีค่ะคุณพิภพ"

ปลายฝันกล่าวขึ้นพร้อมยกมือไหว้สวัสดี

"มากันแล้วก็นั่งเถอะปลายฝันมานี่ เรื่องเมื่อคืนที่แม่บ้านเอาไปเล่าต่อให้พนักงานที่อยู่ในโรงแรมแห่งนี้ฟัง ทำให้คุณปลาบฝันเกิดความเสื่อมเสีย ผมจึงจัดการไล่แม่บ้านผู้ที่ไปทำความสะอาดห้องนั้นออก แต่ผมไม่ได้ดำเนินคดีใดๆกับเขา "

พิภพพูดขึ้น พลางมองไปยังปลายฝันว่าโอเครกับการตัดสินใจของเขาหรือไม่

"โรงแรมนี้ขึ้นอยู่กับคุณพิภพ คุณพิภพเห็นว่ามันสมควรก็จัดการเลยค่ะ"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"แล้วในนี้คนที่เหลือใครยินดีที่จะทำงานที่นี่อยู่เหมือนเดิม โดยที่ไม่เอาข้อมูลของลูกค้ามาพูดเล่นแบบนี้อีก ซึ่งครั้งนี้ถ้าข้อมูลรั่วไหลไปจะทำให้ลูกค้าเสื่อมเสีย"

พิภพถามขึ้นพล างมองพนักงาน หลายๆคนตัดสินใจที่จะอยู่ต่อเพราะตัวเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด และพวกเขาก็ไม่ได้ชอบเอาเรื่องของลูกค้าไปพูดให้เสียๆให้หายเหมือนแม่บ้านผู้นั้น

"ผมในฐานะผู้บริหารของโรงแรมแห่งนี้ ผมจะรับผิดชอบต่อลูกค้าทั้งสองท่านโดยที่ ผมจะยกโรงแรมนี้ให้คุณปลายฝัน"

พิภพกล่าวขึ้น ทำให้ทุกคนที่เข้ามาร่วมประชุมวันนี้ตกใจแม่บ้านผู้ที่นำเรื่องมาเล่าให้พนักงานคนอื่นๆฟังยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เพราะที่ตนมาเล่าให้คนอื่นฟังเนื่องจากเขาเองก็เป็นพนักงานผู้หญิง แต่เขาอิจฉาปลายฝันที่หน้าตาก็ธรรมดาแต่ได้ควงกับพ่อเลี้ยงตะวันขึ้นมายังห้องวีไอพีของโรงแรม แต่พอตอนเช้าเขาไปทำความสะอาดห้องเขาก็รู้ว่าเมื่อคืนเป็นอย่างไร จึงมาเล่าให้พนักงานคนอื่นฟังว่าทั้งสองดุเดือดขนาดไหน ผู้หญิงคนนี้ร่านขนาดไหนถึงได้ควงกับพ่อเลี้ยงก็เท่านั้น เพราะความอิจฉาทำให้ตนอยากระบายออกมาบ้าง แต่ไม่คิดเลยว่าความอิจฉาของตนจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนั้นได้โรงแรมแห่งนี้ แต่ทำไมมันถึงง่ายได้ขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าคุณตะวันกับคุณพิภพจะเป็นพี่น้องกันหรือทำไมทั้งสองคนจึงให้ของกันได้ง่ายๆ พนักงานทุกคนหันไปทางขวาเคารพปลายฝัน ยกเว้นแม่บ้านที่ถูกไล่ออกคนนั้น

"ปลายฝันรับไม่ได้หรอกค่ะคุณพิภพแค่เรื่องของวันนี้แค่ไม่ไปพูดกันที่อื่นอีกก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะค่ะ"

ปลายฝันพูดขึ้น ทางด้านตะวันไม่ได้พูดอะไร พี่ชายคงอยากจะยกโรงแรมแห่งนี้ให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของเข ากับปลายฝันอยู่แล้วไม่อย่างนั้นคงไม่มีเอกสารพร้อมขนาดนี้

"ไม่ได้หรอกครับถ้าเรื่องนี้ปล่อยผ่าน สักวันก็ต้องมีคนพูดถึงอีก แต่ถ้าคุณมาเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ก็จะไม่มีใครกล้าเอาไปพูดอีกนอกจากคนที่ถูกไล่ออกไปแล้ว และคนที่ออกไปแล้วถ้ายังเอาเรื่องนี้ไปพูดอีกผมก็จะฟ้อง"

พิภพมองหน้าแม่บ้าน ที่ตอนนี้กำลังก้มหน้ามองพื้นอยู่

"ขอบคุณคุณพิภพมากครับผมกับภรรยาจะรับโรงแรมนี้ไว้แล้วดูแลต่อจากคุณพิภพเอง"

ตะวันกล่าวขึ้นพลางยื่นมือไปหยิบเอกสารที่อยู่ต่อหน้าปลายฝัน และลากมือของปลายฝันเดินออกจากห้องประชุมไปพี่ชายคงจะมาด้วยเรื่องแค่นี้