บทที่ 2 คุณผีดิบ - 100%

นมพิมบีบมือตนเองไปมา ไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหาตรงหน้าอย่างไรดี หล่อนไม่ใช่คนโกหกได้เก่งนัก อายุปูนนี้แล้วจะให้มาแก้ตัวแทนคุณหนูก็คงจะฟังไม่ขึ้นสักเท่าไร

ร่างท้วมของแม่นมเดินไปหยุดอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้ายของมุกหน้าบ้านเพื่อรอรับคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศด้วยใบหน้าที่พยายามปั้นแต่งให้ยิ้มมากที่สุดเท่าที่จะมากได้

“สวัสดีจ้ะนม” รวิวรรณ มารดาของรวิชาก้าวลงจากรถด้วยใบหน้าอิดโรย แต่ยังคงรอยยิ้มละไมประดับอยู่บนใบหน้า พลางสอดส่ายสายตามองหาบุตรสาวสุดที่รัก

เธอกับสามีตัดสินใจกลับจากดูไบก่อนกำหนดเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของรวิชา รู้ดีว่าผิดนัดบุตรสาวมาหลายครั้ง และทำให้เจ้าตัวน้อยใจมากแค่ไหน โชคดีที่การเจรจาธุรกิจเครื่องหอมประสบผลสำเร็จด้วยดี อีกทั้งทางฝ่ายนั้นก็ขอเลื่อนประชุมให้เร็วขึ้น จึงเป็นโอกาสได้กลับเมืองไทยก่อนกำหนด และแน่นอนว่าการกลับมาครั้งนี้คนที่บ้านไม่มีใครรู้นอกจากบุญเกิด คนขับรถที่ขับไปรับเพราะต้องการเซอร์ไพรส์บุตรสาว

“หนูอายล่ะจ๊ะนม”

รวิวรรณถามถึงบุตรสาวทันทีที่มองไม่เห็นร่างปราดเปรียวของรวิชายืนยิ้มเผล่อยู่หน้าประตูเหมือนทุกครั้ง ทว่าสามีก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน ในขณะที่คนถูกถามอย่างนมพิมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

“วันนี้วันหยุดนะคุณ แถมยังสอบเสร็จแล้วด้วย ยายอายคงจะนอนหลับอุตุอยู่บนห้องนั่นแหละ หรือไม่ก็นอนดูซีรีส์เกาหลีอยู่บนเตียง น้ำท่าไม่ยอมอาบ ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าลูกสาวเราเป็นยังไง”

อาทิตย์ บิดาของรวิชาเอ่ยออกมายิ้ม ๆ อย่างเอ็นดูคนที่กำลังพูดถึง ซึ่งขัดกับประโยคที่เพิ่งเอ่ยถึงบุตรสาวไปเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง เขาเงยหน้ามองไปยังตำแหน่งที่เป็นห้องนอนของรวิชา ก่อนจะพยักหน้ากับภรรยาเพื่อพากันเดินเข้าบ้านโดยมีบุญเกิดกับมาลัย ภรรยาของบุญเกิด และเป็นแม่บ้านดูแลที่นี่คอยถือสัมภาระเดินตามหลัง

เมื่อเข้ามาในบ้าน สองสามีภรรยาก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน หลังจากแม่บ้านเข้ามาวางกระเป๋าสัมภาระจนเสร็จเรียบร้อย และเดินออกจากห้องไปแล้ว ทั้งคู่จึงหันมองหน้ากัน ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟามุมห้อง

“คุณคะ แล้วเราจะหาเงินจากไหนมาลงทุนกับสินค้าล็อตนี้ดี”

รวิวรรณเอ่ยปากถามด้วยสีหน้ากังวล สินค้าล็อตใหม่ที่เพิ่งเซ็นสัญญาที่ดูไบนั้นนับเป็นเม็ดเงินมูลค่ามหาศาล ทว่าเงินที่จะต้องใช้ลงทุนก็มหาศาลเช่นเดียวกัน

“ผมยังไม่รู้เหมือนกัน เพราะถ้าให้กู้ธนาคารตอนนี้ละก็ ผมคิดว่าเราคงกู้ไม่ผ่านแน่”

อาทิตย์ระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ยอมรับว่าตนก็มืดแปดด้านเช่นกัน แต่ลูกค้ารายใหญ่จากดูไบรายนี้เขาก็ทิ้งไม่ได้ เพราะการเซ็นสัญญาครั้งนี้จะพลิกวิกฤตย่ำแย่ในบริษัทที่เกิดขึ้นมายาวนานหลายปีให้ลืมตาอ้าปากได้

อาทิตย์กับรวิวรรณทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องหอมต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นธูป กำยาน น้ำมันหอมระเหย น้ำมันนวด โลชั่น ครีมอาบน้ำ สบู่ รวมไปถึงครีมบำรุงผิว โดยเน้นไปที่การส่งออกต่างประเทศเป็นหลัก ซึ่งผลิตภัณฑ์ทุกชนิดของแบรนด์เขา จะเด่นกว่าแบรนด์อื่นในเรื่องวัตถุดิบที่ใช้ เพราะมุ่งเน้นไปที่วัตถุดิบธรรมชาติและต้องปลอดสารพิษเท่านั้น ซึ่งจุดเด่นที่สร้างชื่อเสียงให้กับแบรนด์ก็คือ กลิ่น โดยเฉพาะน้ำมันนวดและน้ำมันหอมระเหย โดยสูตรการผสมในแต่ละกลิ่นนั้นเป็นมรดกตกทอดมาจากบรรพบุรุษของรวิวรรณเลยทีเดียว

ในช่วงเริ่มต้นธุรกิจ อาทิตย์ยังเป็นเพียงพนักงานบริษัทกินตำแหน่งผู้จัดการธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ส่วนภรรยานั้นอยู่บ้านเลี้ยงลูก เพราะรวิชาเพิ่งอายุได้เดือนเศษ อีกทั้งตั้งแต่คลอดลูกมาร่างกายของเธอก็ไม่ค่อยแข็งแรง รวิวรรณจึงต้องขอให้มารดาส่งตัวแม่นมที่เคยเลี้ยงดูตนในวัยเด็ก ให้มาช่วยเลี้ยงรวิชาอีกคน

 และเพราะความที่เป็นคนไม่อยู่เฉย รวิวรรณจึงลองทำสบู่สมุนไพรวางขายตามตลาดนัดแถวหมู่บ้าน โดยปล่อยลูกสาวตัวน้อยให้อยู่กับแม่นม ปรากฏว่าผลตอบรับดีเกินคาด เพราะคนที่เคยซื้อไปใช้ต่างติดใจในกลิ่นหอมที่ติดผิวทนทานโดยแทบไม่ต้องใช้น้ำหอมใด ๆ และกลับมาซื้อซ้ำกันคนละหลายก้อน จนในที่สุดคำบอกเล่าแบบปากต่อปากจึงส่งผลให้รวิวรรณทำสบู่ขายแทบไม่ทัน ทั้งยังมีคนมาขอซื้อในปริมาณมากเพื่อนำไปขายต่ออีกด้วย

นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นของการแตกแขนงสินค้าไปยังไลน์ต่าง ๆ และทำอย่างนั้นมาร่วมสามปีจนมีความคิดที่จะหาเงินลงทุนมาเปิดบริษัทเพื่อทำการผลิต และส่งขายไปยังห้างสรรพสินค้า และร้านสปาต่าง ๆ

คราแรกรวิวรรณกับอาทิตย์คิดจะนำที่ดินไปจำนองเพื่อนำเงินก้อนมาลงทุน ทว่าตอนนั้นมีนายบุญทรง รุ่นพี่ที่เคารพกันมานานของอาทิตย์ซึ่งเปิดบริษัทเกี่ยวกับการผลิตสินค้าจำพวกสบู่ ยาสระผม และของใช้ขนาดพกพาสำหรับการเดินทาง หรือสำหรับใช้ตามโรงแรมชื่อดังต่าง ๆ มาร่วมหุ้นด้วย โดยออกเงินลงทุนให้สามสิบเปอร์เซ็นต์ อาทิตย์กับภรรยาเห็นว่าเป็นโอกาสดี เพราะจำนวนเงินที่คิดจะไปทำเรื่องกู้นั้นพอดีกับที่บุญทรงยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

แต่ใครเลยจะรู้ว่าอำนาจเงิน และความอยากเป็นที่หนึ่งจะทำให้บุญทรงหักหลังอาทิตย์ ด้วยการหันไปทำธุรกิจประเภทเดียวกันในบริษัทของตนเองอย่างลับ ๆ เพื่อแข่งขัน และช่วงชิงส่วนแบ่งทางการตลาด ทั้งยังพยายามขโมยสูตรผสมอยู่บ่อยครั้ง เมื่อไม่ได้สูตรไปตามต้องการก็หาทางปล่อยข่าวเรื่องวัตถุดิบที่ใช้ว่าไม่ได้คุณภาพ จ้างคนมาสับเปลี่ยนส่วนผสมจนธุรกิจเกิดความเสียหายมาอย่างต่อเนื่องยาวนาน จนอาทิตย์ต้องจ้างทีมนักสืบมาสืบเรื่องนี้เป็นการเฉพาะ

อาทิตย์ลุกขึ้นเดินไปยืนที่ริมหน้าต่างของห้องนอน ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงห้องแล้วมองไปด้านล่างอย่างครุ่นคิด ความคิดที่จะเอาบ้านหลังนี้ไปจำนองเริ่มมีเข้ามาในหัว ทว่าถ้าหากพลาดพลั้งขึ้นมาแล้วบ้านต้องถูกยึดไป เขาคงถูกบรรดาญาติพี่น้องตราหน้าว่าไม่เอาไหนเป็นแน่ เพราะบ้านหลังนี้เป็นของขวัญวันแต่งงานของเขากับภรรยาที่บิดามารดาของเขากับรวิวรรณร่วมลงขันกันซื้อให้เพื่อเริ่มต้นชีวิตคู่

“แล้วเรื่องนั้นจะว่ายังไงคะ แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ลูกของเราต้องไปเกี่ยวดองกับคนทรยศพรรค์นั้นเด็ดขาด”

รวิวรรณเดินตามมายืนอยู่ด้านข้างเพื่อพูดในสิ่งที่ตนคิด

บุญทรงมาขอหมั้นหมายรวิชาให้กับกลวิชร ผู้เป็นบุตรชาย หากรวิชาเรียนจบปริญญาตรีเมื่อไรก็จัดงานแต่งงานขึ้นทันที เพราะทางฝ่ายนั้นอ้างว่าอยากเป็นทองแผ่นเดียวกัน อีกทั้งยังร่วมลงขันทำธุรกิจกันมานานหลายปี

บุญทรงไม่รู้ว่าสองสามีภรรยาได้รู้เรื่องที่เขาคิดคดหักหลังต่อบริษัทแล้ว และการที่อีกฝ่ายมาเอ่ยปากขอหมั้นหมายแก้วตาดวงใจของตนให้กับบุตรชายนั้น เธอกับสามีเชื่อว่าบุญทรงต้องการควบรวมบริษัทไปเป็นของตนเองอย่างแน่นอน

ซึ่งเธอยอมให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด!

“แล้วคุณคิดว่าผมจะยอมหรือ หนูอายเป็นทุกอย่างของชีวิตผม ผมไม่มีทางทำร้ายลูกอย่างนั้นแน่นอน”

อาทิตย์บอกภรรยาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพร้อมกับตบเบา ๆ บนหลังมือของรวิวรรณที่เกาะราวระเบียงอยู่ ก่อนจะทอดสายตามองตรงไปข้างหน้าอีกครั้ง และคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่ด้านหน้าห่างออกไปไม่กี่เมตรนั้น ทำให้อาทิตย์เกิดความคิดบางอย่างผุดวาบขึ้นมาในหัว

“ผมรู้แล้วละว่า...เราจะหาทางออกเรื่องนี้กันยังไง”

อาทิตย์มองหน้าภรรยาอย่างมีความหวัง ก่อนหันกลับไปมองคฤหาสน์เบื้องหน้าตามเดิม รวิวรรณจึงมองตามสายตาของสามีบ้าง

“คุณภีม?...คุณอย่าบอกนะว่า...” รวิวรรณหันไปถามสามี เห็นเขาพยักหน้าให้เล็กน้อยพร้อมกับผุดยิ้มที่มุมปากก็อดที่จะถามต่อไม่ได้

“แล้วเราจะเอาอะไรเป็นหลักค้ำประกันคะ ถ้าเราจะกู้เงินจากเขา บ้านหลังนี้หรือ” เธอรู้มาว่าภีมพล หัสวันต์ที่อยู่ข้างบ้านนั้นปล่อยเงินกู้ให้กับนักธุรกิจหลายคนที่ไม่สามารถขอกู้กับทางธนาคารได้ เพียงแต่หลักทรัพย์ที่จะเอามาค้ำประกันนั้นต้องมีมูลค่ามากพอ และหากรายไหนไม่สามารถชำระเงินได้ตามที่กำหนดไว้ในสัญญา เขาก็จะทำการยึดหลักทรัพย์นั้นโดยไม่มีการต่อรองใด ๆ ทั้งสิ้น หรือหากมีคนเล่นตุกติก เขาก็มีวิธีจัดการคนเหล่านั้นชนิดที่เรียกได้ว่าเข็ดไปจนตาย

มีอิทธิพลไม่ต่างจากมาเฟียคนหนึ่งเลยทีเดียว

แต่เนื้อแท้ของภีมพลนั้น ทั้งเธอและสามีรู้กันดีว่าเขาเป็นคนดีที่น่าคบหาคนหนึ่ง เท่าที่รู้จักกันมานานร่วมสิบกว่าปีเพราะรั้วบ้านติดกัน จึงทำให้รู้ว่าแม้รูปลักษณ์ภายนอกอาจจะดูเจ้าสำราญไปบ้าง ทว่าตัวตนจริง ๆ แล้วเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับทุกเรื่อง และเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้นเสมอ

“ก็อาจจะต้องเอาบ้านหลังนี้ไปจำนองกับเขาไว้ แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เพราะผมมีความคิดที่ดีกว่านั้น”

“อะไรคะ”

รวิวรรณขมวดคิ้วอย่างสงสัย สามีของเธอเป็นคนที่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้เก่งและคิดอะไรฉับไว หลายต่อหลายครั้งเธอมักตามความคิดของเขาไม่ทัน

“ผมจะให้ยายหนูอายหมั้นกับคุณภีม”

“คุณว่าอะไรนะ!”