บทที่ 5 แผนการขอหมั้นหมาย - 35%

หลังจากรับประทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว รวิชาจึงออกมานั่งเล่นในสวนพร้อมแก้วน้ำใบโปรด หนังสือการ์ตูน และหมอนอิง ตอนนี้ดอกแก้วในสวนหลังบ้านกำลังบานสะพรั่งแข่งกันส่งกลิ่นหอมฟุ้งขจรขจาย หญิงสาวไปยังศาลาไม้สักหลังเล็ก วางแก้วน้ำกับหนังสือการ์ตูนบนโต๊ะ จัดหมอนอิงให้พิงไว้กับพนักข้างหนึ่ง จากนั้นจึงนั่งยืดขาบนม้านั่งตัวยาว เอนหลังพิงหมอนอิงแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านด้วยท่าทางผ่อนคลาย

เธอชอบมุมนี้ของบ้านที่สุด รองลงมาจากพื้นที่ส่วนตัวเล็ก ๆ ตรงระเบียงห้องนอน เพราะที่นี่จะมีไม้ดอกไม้ประดับแข่งกันส่งกลิ่นหอมชวนให้ชื่นใจทุกครั้งที่ได้เข้ามานั่งพักผ่อน บางวันเธอเผลอหลับคาหนังสือเรียน หรือหนังสือการ์ตูนที่ศาลาตรงนี้บ่อยมาก เพราะลมธรรมชาติที่พัดเอื่อยเฉื่อยมาเป็นระยะ อีกทั้งยังเงียบสงบ มีเพียงเสียงเสียดสีกันของใบไม้ใบหญ้าที่ขับกล่อมให้เข้าสู่นิทรารมณ์ได้เป็นอย่างดี

รวิชาไม่รู้เลยว่าได้ตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านแนวรั้วเข้ามาภายในตัวบ้านอย่างเงียบเชียบ นัยน์ตาสีนิลกวาดมองเรียวขาขาวที่โผล่พ้นจากกางเกงขาสั้นกุดตามแบบสมัยนิยมที่เขาเคยเห็นวัยรุ่นทั่วไปนิยมใส่กันให้เกร่อตามห้างสรรพสินค้า ผมยาวสลวยถูกมวยขึ้นเป็นวงกลมอยู่กลางศีรษะ เผยให้เห็นลำคอระหงขาวผ่องน่าสัมผัส ไรผมเส้นเล็กที่ตกระต้นคอ ยิ่งเสริมให้หญิงสาวตรงหน้าดูเซ็กซี่เย้ายวนเกินกว่าที่จะเรียกว่าเด็กมัธยมปลาย

ภีมพลลอบถอนหายใจ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจเด็กสาวพวกนี้เลยสักนิดเพราะไม่ใช่สเปก เขาไม่ชอบการเอาอกเอาใจเด็ก โดยเฉพาะเด็กสาวพวกนี้ส่วนใหญ่เรื่องบนเตียงยังไม่เร้าใจเท่าสาวเต็มตัวที่มีประสบการณ์ เขาไม่ชอบสอนเพราะมันทำให้หมดอารมณ์ เขาชอบสาวไฟแรงสูงที่ไม่ต้องบอกอะไรให้มากความ แต่ลงมือทำอย่างชำนิชำนาญ และใช้ความช่ำชองมาสู้กับเขาบนเตียง

แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมถึงละสายตาไปจากเด็กสาวตรงหน้าไม่ได้

เงาที่ทาบทับลงมาเหนือศีรษะ ทำให้รวิชาต้องแหงนหน้าไปด้านหลังเพื่อดูว่าเป็นเงาของใคร พอดีกับที่ชายหนุ่มผู้มาใหม่กำลังชะโงกหน้ามาดูเนื้อหาในการ์ตูนที่เธอกำลังถืออยู่พอดี

“อ่านโคนันเหมือนกันหรือเรา นึกว่าจะอ่านแต่การ์ตูนตาหวานเสียอีก”

ภีมพลเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม รวิชาจึงลุกขึ้นนั่งให้เรียบร้อยด้วยการเอาขาลงกับพื้น แทนการกึ่งนั่งกึ่งนอนเอกเขนกแบบเมื่อครู่

“สวัสดีค่ะอาภีม มาหาคุณพ่อหรือคะ” หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้ แกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามาหาเธอ เพราะเขาได้บอกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

“มาหาเรานั่นแหละ ไม่ต้องมาทำเป็นลืม” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเข้าเรื่องที่ต้องการคุย

“คืนที่เราไปที่คลับ อาอยากรู้ว่าเข้าไปข้างในได้ยังไง ปกติด้านนอกต้องมีการตรวจบัตรไม่ใช่หรือ”

ชายหนุ่มนั่งเอนหลัง กางแขนทั้งสองข้างเท้ากับพนักด้วยท่วงท่าสบาย ๆ เพราะไม่อยากกดดันสาวน้อย แต่เรื่องนี้เขาก็ต้องการรู้คำตอบให้ได้เช่นกัน มิเช่นนั้นอนาคตข้างหน้า คลับซุสของเขามีปัญหาแน่นอน

“เอ...ขอนึกก่อนนะคะ จำได้แล้ว! เพื่อนของน้องอายมีบัตรสมาชิกค่ะ บัตรสีดำน่ะ น้องอายเห็นเขาโชว์บัตรให้พนักงานหน้าประตู พอเขาตรวจดูเสร็จเขาก็อนุญาตให้เข้าไปได้ ว่าแต่อาภีมไปเที่ยวที่นั่นบ่อยหรือคะ” หญิงสาวมองเขาตาแป๋ว คนถูกถามจึงยิ้มบาง ๆ ก่อนไขข้อข้องใจให้

“ก็ไปเกือบทุกคืน เพราะอาดูแลที่นั่นอยู่”

“อ๋อ มิน่าล่ะ อาภีมถึงได้...” ออกจากบ้านตอนกลางคืนทุกวัน รวิชาพูดประโยคสุดท้ายอยู่ในใจ แต่คนฟังกลับไม่ยอมให้เธอพูดค้างอยู่แค่นั้น

“ถึงได้อะไร” แม้น้ำเสียงไม่ได้ดูคาดคั้น แต่แววตาของเขากลับบอกเธอว่าอย่าได้คิดปิดบังเชียว

“ถึงได้เห็นอาภีมออกไปจากบ้านตอนกลางคืนทุกที”

รวิชาพูดเสียงอ่อยพลางหลุบตามองแก้วน้ำของตน ผิวแก้มขึ้นสีระเรื่อเมื่อเผลอหลุดให้เขารู้จนได้ว่าเธอเคยแอบมองอยู่บนระเบียง

“หืม...รู้ได้ยังไง เคยเห็นอาด้วยหรือ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเมื่อรู้ว่าเธอเคยเห็นเขา น่าแปลกที่ว่าทำไมเขาถึงไม่เคยเจอเธอเลย

แต่จะว่าไปการที่เขาไม่เคยเจอเธอก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะความเป็นอยู่ที่ต่างเวลากัน เขาทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน จะกลับถึงบ้านก็เลยตีสามเข้าไปแล้ว ตื่นมาสาย ๆ ก็ต้องเข้าบริษัท ยิ่งช่วงกลับมาจากเมืองนอกใหม่ ๆ ชีวิตแทบจะมีแต่งาน เลิกงานก็ท่องราตรี เช้ามาก็ไปทำงานต่อ เป็นอย่างนี้อยู่หลายปี จนกระทั่งมาเปิดคลับซุสร่วมกับพชรเมื่อปลายปีที่ผ่านมา

“ก็...คือว่า...”

รวิชาเหลือบตามองขึ้นไปยังห้องนอนของตนที่อยู่ชั้นบน ภีมพลจึงเงยหน้ามองตามจนไปหยุดอยู่ที่ห้องห้องหนึ่งที่มีระเบียงไม่กว้างนักยื่นออกมา บริเวณตรงนั้นตรงกันพอดีกับโรงจอดรถของเขา

“อ้อ จริงสินะ อาก็ลืมไปว่าตรงนั้นคือห้องนอนของเรา”

ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ เธอคงเคยเห็นเขาหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นเพราะมีต้นไม้ใหญ่บดบังอำพรางเอาไว้อยู่

“ผู้ชายสองคนเมื่อคืนเป็นใคร แล้วทำไมถึงไปกับพวกนั้นได้”

ภีมพลถามสิ่งที่ค้างคาใจ เท่าที่มองดูเหตุการณ์คืนนั้น รวิชาไม่น่าจะเต็มใจนั่งร่วมโต๊ะกับสองหนุ่มนั่นเท่าไร

“น้องอายรู้จักแค่คนเดียวค่ะคือพี่วิชร เพราะพ่อของเขาเป็นหุ้นส่วนที่บริษัทคุณพ่อ ส่วนอีกคนเป็นแฟนกับเพื่อนน้องอาย ก็เพิ่งจะเคยเห็นหน้าเขาวันนั้นนั่นแหละ”

ภีมพลสะดุดหู บุตรชายของหุ้นส่วนในบริษัทงั้นหรือ ชายหนุ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่เคยฟังจากบิดามารดาของรวิชาแล้วก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง ฝ่ายนั้นคงรู้ว่าอาทิตย์ไม่ยอมยกบุตรสาวให้แน่ จึงคิดใช้วิธีสกปรกกระมัง

“จริงสิ อาภีมเล่าเรื่องคืนนั้นให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ น้องอายโทร. ไปถามเพื่อนที่ไปด้วยกัน เขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไร” รวิชาอยากรู้ว่าตนไปนอนอยู่ที่ห้องของเขาได้อย่างไร

“แล้วเราจำอะไรได้บ้างล่ะ” ชายหนุ่มย้อนถาม จำได้ว่าวันนั้นรวิชาไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวเลย จึงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเมาหลับ หญิงสาวน่าจะโดนวางยานอนหลับมากกว่า

“จำได้แค่ว่านั่งดื่มค็อกเทลอยู่ที่โต๊ะ ยังไม่หมดแก้วเลยด้วยซ้ำ จากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว ตื่นมาอีกทีก็...” หญิงสาวพูดค้างไว้แค่นั้น หน้าใส ๆ ก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อนึกถึงตอนที่เห็นหนอนชาเขียวขนาดตัวโตเต็มวัยของคนตรงหน้า

ชายหนุ่มผุดรอยยิ้มที่มุมปาก รู้ว่าเธอคงเห็นอะไรดี ๆ เข้าให้แล้ว จึงต่อประโยคให้สาวน้อยด้วยนัยน์ตาแพรวพราว

“ตื่นมาอีกทีก็นอนอยู่เตียงเดียวกับอา แถมอายังโป๊อีกต่างหาก”

ภีมพลคลี่ยิ้มกว้างอย่างนึกสนุก เมื่อเห็นใบหน้านวลนั้นแดงก่ำมากกว่าเดิม

“คืนนั้นอาเห็นสองคนนั่นหิ้วปีกเราออกจากผับ อานึกสงสัยก็เลยเข้าไปถามดู แต่ผู้ชายใส่เสื้อสีเทาบอกว่าอายเป็นแฟนเขา อายเมามาก และเขากำลังพากลับบ้าน แต่อาไม่เชื่อเพราะไม่ได้กลิ่นเหล้าจากตัวเราก็เลยขู่จะแจ้งตำรวจ เขาเลยยอมปล่อย”

ภีมพลเลือกเล่าแค่บางส่วน เพราะถ้าเล่าไปทั้งหมด หญิงสาวอาจคิดว่าเขาก็คงหื่นกามไม่ต่างจากคนพวกนั้น

“ไม่จริงสักหน่อย น้องอายไม่ได้เป็นแฟนกับพี่วิชร น้องอายเกลียดขี้หน้าเขาจะตายไป นี่ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเขาไปด้วยนะ น้องอายไม่มีทางไปเด็ดขาด”

คนพูดทำหน้าง้ำปากยื่นอย่างไม่พอใจ แต่คนฟังกลับนึกอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้ เนื่องจากแผนที่คิดเอาไว้ในใจเรื่องการหมั้นหมายนั้นจะดูมีน้ำหนักขึ้นมา หากเขาเอาเรื่องนี้ไปอ้างกับบิดามารดาของเธอ เพียงแต่ตอนนี้ต้องวางหน้าให้เป็นปกติที่สุด

“รับปากกับอาได้ไหมว่าจะไม่ไปที่นั่นอีก รวมถึงที่อื่นด้วย ถ้าน้องอายอยากไป อาจะเป็นคนพาไปเอง”

รวิชาทำตาโต จะให้เธอรับปากได้อย่างไรในเมื่ออีกไม่กี่เดือนเธอก็จะได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแล้ว และเธอต้องมีสังคมมีเพื่อนฝูง การเที่ยวกลางคืนถือเป็นเรื่องปกติที่ไม่ว่าใครก็เคยไปกันทั้งนั้น

“น้องอายโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ ไปเองกับเพื่อน ๆ ก็ได้ ไม่ต้องให้อาภีมพาไปหรอกค่ะ”

หญิงสาวพูดอย่างคนที่ต้องการเอาชนะ แต่คนฟังกลับไม่นึกโกรธ เขาเพียงส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ พร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินเข้าบ้านไปพูดธุระกับบิดามารดาของเธอ ทว่าก่อนไป ภีมพลกลับเอื้อมมือมาเชยคางมนแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่ผิวแก้มของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนก้มลงกระซิบที่ข้างหูหญิงสาว ทำเอาคนฟังถึงกับวางหน้าไม่ถูก

“อารู้แล้วว่าน้องอายน่ะ ‘โต’ แค่ไหนแล้ว”

ภีมพลผละออกมาแล้วเลื่อนนิ้วโป้งมาเกลี่ยที่ริมฝีปากอิ่มราวจะบอกใบ้ จากนั้นยักคิ้วให้เธอข้างหนึ่งก่อนเดินจากไป

รวิชาได้แต่มองตามจนแผ่นหลังของเขาหายเข้าไปในบ้าน หญิงสาวยกมือขึ้นลูบริมฝีปากตนเอง บอกไม่ถูกว่าควรรู้สึกอย่างไร อับอาย ขัดเขิน ไม่พอใจหรืออะไรกันแน่ แต่ที่รู้อยู่แก่ใจคือแรงเต้นกระหน่ำที่ก้อนเนื้อด้านซ้าย มันเต้นรัวเร็วแต่หวิวไหวจนเธอรู้สึกว่ามือยังสั่นตามไปด้วย

“อาภีมบ้า!”