บทที่ 6 คู่หมั้นของฉันคือคุณผีดิบ - 70%

ฐานะทางบ้านของอารดาไม่ได้ร่ำรวยนัก ค่อนข้างขัดสนด้วยซ้ำเพราะมีมารดาเพียงคนเดียวที่คอยหาเลี้ยงทั้งครอบครัวด้วยการรับจ้างเย็บผ้า ส่วนบิดาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่อารดายังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษา อารดามีน้องสาวหนึ่งคนเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นที่โรงเรียนเดียวกัน ค่าเทอมและค่าใช้จ่ายบางส่วนนั้นอารดาอาศัยกองทุนกู้ยืมจากรัฐบาลมาช่วย และโชคดีที่เธอสอบเข้าโรงเรียนมัธยมสตรีล้วนชื่อดังซึ่งเป็นโรงเรียนของรัฐบาลได้ ค่าเทอมจึงไม่แพงนักถ้าเทียบกับโรงเรียนเอกชน

แต่ถึงกระนั้น ทุกครั้งที่ปิดเทอม อารดามักจะหางานพิเศษทำเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว ฉะนั้นเวลาที่เพื่อนฝูงนัดกันไปเที่ยว หรือเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าหลังเลิกเรียน อารดาจึงไม่ค่อยได้ไปสังสรรค์เท่าไร เพราะต้องเก็บเงินไว้ใช้จ่ายในบ้าน

บางครั้งเพื่อนในกลุ่มรวมถึงรวิชาต้องบังคับขู่เข็ญให้ไปด้วยกัน โดยไม่ต้องให้อารดาควักกระเป๋าจ่ายเงินแม้แต่บาทเดียว เพราะรู้ว่าเพื่อนไม่ได้มีฐานะเหมือนพวกตน ซึ่งอารดาเองก็ไปบ้างไม่ไปบ้างเพราะความเกรงใจที่ต้องให้เพื่อนมาคอยจ่ายให้เกือบทุกครั้ง

“อืม...จะว่าไปฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะหมั้นวันไหน รออาภีมมาบอกอีกทีน่ะ แต่ฉันอยากให้แกมางานฉันนะ”

รวิชานึกไปถึงคนที่ตนพูดถึง นัยน์ตากลมโตตวัดมองไปยังมุมห้องที่มีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์นั่งครองพื้นที่อยู่ สาวน้อยแลบลิ้นใส่อย่างอดไม่ได้ราวกับว่ามันมีชีวิตจิตใจที่สามารถรับรู้การกระทำของเธอ

“เอ๊ะ เมื่อกี้แกเรียกเขาว่าอะไรนะ อาภีมงั้นหรือ แกเรียกเขาว่าอาเลยหรือยายอาย!” เสียงถามกลั้วหัวเราะจากปลายสายทำให้รวิชาต้องกลอกตามองเพดานพร้อมกับทำปากยื่น

“เออดิ ฉันเรียกเขาว่าอา เป็นไงล่ะ แกว่าเขาแก่อย่างที่ฉันบอกหรือเปล่า”

“เขาอายุเท่าไรหรือ ฉันอยากเห็นหน้าเขาจัง คงไม่ใช่อ่อนกว่าพ่อแกแค่ไม่กี่ปีนะ” อารดาหัวเราะเสียงใส นึกอยากเห็นหน้าว่าที่คู่หมั้นของเพื่อนรักขึ้นมาทันใด เพราะเห็นเจ้าตัวเน้นเหลือเกินว่าผู้ชายคนนั้นแก่เกินไป

“สามสิบกว่า ๆ เนี่ยแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าสามสิบเท่าไรแล้ว ถ้าอยากเห็นว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง แกก็มางานหมั้นของฉันให้ได้สิ”

รวิชากระตุ้นให้เพื่อนอยากมางานหมั้นของตน แม้จะรู้ว่าอารดาอาจมาไม่ได้เพราะต้องทำงานพิเศษ เธอจึงไม่อยากเซ้าซี้ให้เพื่อนต้องลำบากใจ

“อาย เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานแล้วละ เอาไว้เลิกกะแล้วจะโทร. หานะ หรือถ้าเธอรู้ว่างานหมั้นจะมีวันไหนก็โทร. บอกฉันด้วย ถ้าตรงกับวันหยุด หรือแลกกะกับใครได้ ฉันจะไปแน่นอน”

“โอเค แกไปทำงานเถอะ” รวิชาวางสาย แล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเสียงแปลก ๆ ตรงระเบียงจึงลองเงี่ยหูฟังอีกครั้ง

เสียงวัตถุบางอย่างกระทบกับประตูที่จะออกสู่ระเบียงห้อง หญิงสาวเดินไปมองผ่าน ๆ โดยไม่ได้ออกไปที่ระเบียง ตอนแรกนึกว่าเป็นกิ่งไม้ที่หักลงมาแล้วถูกลมพัดมาโดนประตู จึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก ทว่าหลังจากเดินกลับมาได้ไม่กี่ก้าวก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก ราวกับมีคนกำลังขว้างก้อนหินก้อนเล็กหรืออะไรบางอย่างขึ้นมา เธอจึงสาวเท้าไปใกล้ประตูอีกครั้ง แต่มองแล้วไม่เห็นใครจึงเดินออกไปยืนเกาะราวระเบียงเพื่อดูให้แน่ใจอีกที

วงหน้าคร้ามคมที่เกลื่อนด้วยรอยยิ้มของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นกำลังแหงนเงยขึ้นมองมายังบริเวณที่เธอยืนอยู่ ร่างสูงใหญ่ของภีมพลยืนพิงรถคันหรูอยู่อีกฝั่งรั้วซึ่งเป็นโรงรถ มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือของบางอย่างไว้ในมือซึ่งเธอมองไม่ชัดนัก แต่คิดว่าคงเป็นของที่เขาใช้ปามาที่ประตูเมื่อครู่

รวิชาถามพลางก้มลงมองพื้นระเบียง จึงเห็นว่าเป็นผลกลม ๆ ปล้อง ๆ สีเหลืองอมเขียวหล่นอยู่ที่พื้นสามสี่ลูกจึงหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ พลางเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามเขาเสียงไม่เบานัก

“อาภีมปาอะไรขึ้นมาน่ะ”

“มะยม!”

สาวน้อยยืนเกาะราวระเบียงก้มหน้าลงประสานสายตากับเขา ทว่าพอเห็นประกายตาระยิบระยับวับวาวกว่าปกติก็มิอาจหาญกล้าไปเล่นเกมจ้องตากับเขาได้ เธอจึงเบนสายตาไปมองต้นมะยมที่ขึ้นติดรั้วบ้านจนกิ่งก้านมันแผ่ขยายลามไปยังเขตบ้านของเขา

“เรารู้เรื่องแล้วใช่ไหม พ่อกับแม่คงบอกแล้ว...เรื่องหมั้น”

เขาเว้นระยะก่อนจะเอ่ยสองคำหลังราวกับต้องการเน้นย้ำ ตาคมจับจ้องดวงหน้าเรียวเล็กที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อชวนมองเพื่อสังเกตปฏิกิริยา มุมปากหยักคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นสีหน้า และแววตาของหญิงสาว

เจ้าตัวคงไม่รู้กระมังว่าตนเองกำลังเขินอายจนใบหน้าแดงก่ำลามเลยไปถึงลำคอ รวิชายังเด็กมาก คิดอะไร รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด ถึงแม้ว่าจะพยายามปั้นแต่งใบหน้าให้เรียบตึงแค่ไหนก็ตาม แต่สำหรับเขา มองปราดเดียวก็รู้

คนถูกถามไม่พูดอะไร แต่กลับทำเพียงพยักหน้าให้เขาแทนคำตอบ

“เหตุผลที่ต้องหมั้น พ่อเขาบอกเราแล้วใช่ไหมน้องอาย”

ภีมพลทอดเสียงโอนอ่อนตอนเอ่ยออกไป เขารู้ว่าสาวน้อยคงกำลังงุนงงสับสน อาจจะต้องให้เวลาปรับตัวสักพัก

“ไหนอาภีมรับปากว่าจะไม่บอกพ่อกับแม่เรื่องนั้นไง แล้วทำไมจู่ ๆ เอาไปฟ้องเฉยเลย” รวิชาโจมตีเขาทันทีพลางมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ ปากอิ่มยื่นออกมาเล็กน้อยเหมือนเด็กกำลังงอน จนคนมองนึกมันเขี้ยวอยากปีนระเบียงขึ้นไปกัดเล็มเล่นเสียเดี๋ยวนั้น

“อาขอโทษที่ไม่รักษาคำพูด แต่เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่นะน้องอาย อาจำเป็นต้องบอกพ่อกับแม่ของเราให้รับรู้ ทุกคนจะได้ช่วยกันเป็นหูเป็นตา และคอยช่วยระวังให้ ช่วงนี้พ่อกับแม่เราค่อนข้างยุ่งกับงาน คงจะไม่มีเวลาให้เรามาก อาก็เลยคิดว่าจะช่วยดูแลเราอีกทางหนึ่ง ไหน ๆ ก็บ้านใกล้กัน”

“พ่อกับแม่ก็งานยุ่งทั้งปีทั้งชาตินั่นแหละ” รวิชาพูดแค่นั้นก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ทว่าคนฟังกลับจับความเหงาปนเศร้าของอีกฝ่ายได้ จึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไม่ต่างจากเวลาที่พูดกับเด็กตัวเล็ก ๆ

“แต่ทุกครั้งที่พอมีเวลา พวกท่านก็จะรีบกลับมาหาเรา และอยู่กับเราไม่ใช่หรือ พ่อกับแม่รักเรามากนะ ที่พวกท่านยอมเหนื่อยทุกวันนี้ก็เพื่อเราทั้งนั้น เวลาที่เราโตพอจะดูแลทุกอย่างต่อได้ เราจะได้ไม่เหนื่อยเหมือนพวกท่านในตอนนี้ไงล่ะ”

กระแสเสียงอ่อนโยนจากชายหนุ่ม ทำให้สาวน้อยลืมตัวจ้องเขาตาค้าง ก่อนจะเริ่มรู้ตัวจึงแกล้งทำทีเป็นคุยเรื่องอื่นเพื่อแก้เขิน

“แล้วนึกยังไงถึงเอามะยมมาปาห้องน้องอายล่ะ อาภีมอยากกินก็เด็ดเอาไปเลยสิคะ บ้านนี้ไม่หวงหรอก”

“หึ! เปล่าหรอก ก็แค่อยากบอกว่าเราคงต้องเจอกันไปอีกนาน ตอนนี้อาจจะแค่เม็ดมะยม แต่ถ้าวันไหนเราดื้อกับอา วันนั้นคงเจอก้านมะยมแทน”

ภีมพลพูดไปยิ้มไป ยิ่งเห็นคนฟังเม้มปากแน่นราวกับกำลังนึกหาถ้อยคำมาโต้ตอบเขาแต่ยังหาไม่เจอก็ยิ่งรู้สึกอยากแกล้ง

“เอ หรืออาจะลงโทษวิธีอื่นดีนะ”

“น้องอายโตแล้วค่ะ ไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะเอาก้านมะยมมาตี ทำตัวเป็นพ่อคนที่สองไปได้” รวิชาโต้กลับไป ท้ายประโยคเสียงแผ่วราวกับไม่อยากให้เขาได้ยิน

“อาก็ไม่ได้บอกว่าจะมาทำตัวเป็นพ่อคนที่สองของเราสักหน่อย แต่เป็น...คู่หมั้นต่างหากล่ะ” ชายหนุ่มจงใจเว้นระยะการพูด เรียวปากคลี่ยิ้มกว้างนัยน์ตาหวานหยดจนคนมองใจเต้นรัวขึ้นมาทันที

“เคยอ่านโรมิโอกับจูเลียตไหม” จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยกะทันหัน รวิชาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

“เคยค่ะ ทำไมหรือคะ”

“ก็ตอนที่เรายืนคุยกันอยู่ตรงนี้น่ะ เหมือนกับฉากที่โรมิโอปีนระเบียงหา     จูเลียตเลย” เขาพูดทิ้งไว้แค่นั้นก็เปิดประตูรถด้านคนขับออกกว้าง ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งในรถเขายังอุตส่าห์หันมาขยิบตาให้เธอข้างหนึ่งพร้อมรอยยิ้มกระชากใจ จากนั้นก็ขับออกไปจากโรงรถอย่างอ้อยอิ่ง ทิ้งให้สาวน้อยยืนอึ้งหน้าแดงก่ำอยู่บนระเบียงเพียงลำพัง

ภีมพลแอบมองรวิชาทางกระจกหลัง เห็นสาวน้อยเม้มปากกลั้นยิ้มจนแก้มป่องก็คลี่ยิ้มกว้าง นับจากนี้ไปเขาจะค่อย ๆ ใช้ยุทธการเลาะเล็มแทรกซึมเข้าไปทีละนิดทีละหน่อย แต่ทำบ่อย ๆ จนหญิงสาวเริ่มขาดมันไม่ได้ อยากรู้นักว่าเด็กสาวอย่างรวิชาจะต้านทานเสน่ห์ที่เขาหว่านเอาไว้ได้นานสักแค่ไหน

ให้มันรู้กันไปว่าโคแก่อย่างเขาจะเคี้ยวหญ้าอ่อนอย่างเธอไม่ได้!

สักวันเถอะ หญ้าอ่อนต้นนี้จะต้องยอมศิโรราบ และมาคอยป้อนให้เขาถึงปากเลย คอยดู!

รวิชาวิ่งกลับเข้าไปในห้องล้มตัวลงนอนคว่ำหน้ากับหมอนแล้วกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียง โกรธเขาที่ทำให้เธอเขินได้ตลอดเวลา โกรธตัวเองที่เขาทำอะไรให้นิดหน่อยก็เขินอยู่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาพูดมาแค่นั้น ทำไมปากของเธอต้องยิ้มกว้าง ทำไมต้องหน้าแดง ทำไมหัวใจต้องเต้นแรง และทำไมเธอถึงต้องเขินอะไรมากมายขนาดนั้น

สองวันต่อมา อาทิตย์กับรวิวรรณ สองสามีภรรยาก็ต้องเตรียมตัวเดินทางไปทำงานกันอีกครั้ง ทั้งคู่ต้องไปภาคเหนือเพื่อไปตรวจดูแปลงดอกไม้ที่จะนำมาเป็นวัตถุดิบสำหรับสกัดทำน้ำมันหอมระเหย คราวนี้อาจต้องทำสัญญาว่าจ้างเกษตรกรเพิ่มขึ้นเพื่อปลูกวัตถุดิบให้ได้จำนวนตามที่ต้องการ

“คุณพ่อคุณแม่ต้องไปอีกแล้วหรือคะ” น้ำเสียงเศร้าสร้อยกึ่งออดอ้อนของบุตรสาวทำให้คนเป็นพ่อเดินเข้ามาโอบไหล่แล้วตบเบา ๆ ที่ต้นแขน