บทที่ 4 18 มงกุฏ = รวิชา - 100%

“แล้วอยากให้อาบอกพ่อกับแม่เรารึเปล่าล่ะ”

ภีมพลยิ้มระรื่น ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะเก๊กหน้าดุเอ็ดคนหนีเที่ยวสักหน่อย ทว่าพอเห็นหน้าใส ๆ งอง้ำจนปากจิ้มลิ้มนั่นยื่นออกมาก็ทำเอาเขาหลุดอาการจนได้

รวิชาช้อนสายตาขึ้นมองอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ จึงไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้ตนอยู่ใกล้ชิดกับเขามากแค่ไหน ทว่าชายหนุ่มกลับรู้สึกถึงความใกล้ชิดนี้ได้ เพราะกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายสาวแรกแย้ม และพวงแก้มอ่อนใสกำลังรบกวนสมาธิของเขา และความรู้สึกตอนที่เขาหาเศษหาเลยกับเธอตอนนอนสลบอยู่ในห้องเมื่อคืนก็ผุดขึ้นในหัว จึงส่งผลให้สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มระเรื่อจนตาปรอย

“เอาเถอะ อาไม่บอกพ่อกับแม่เราหรอก แต่อย่าให้มีครั้งที่สอง รู้รึเปล่าว่าเมื่อคืนถ้าอาช่วยไว้ไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น”

ภีมพลเสียงเข้มขึ้นอย่างอดไม่อยู่ รู้สึกใจหายกับเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมาทันที ไม่อยากนึกเลยว่าหากเขาไม่ตัดสินใจยื่นมือเข้าไปสอดผู้ชายสองคนนั้นไว้ ป่านนี้สาวน้อยตรงหน้าจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้

“ขอบคุณค่ะอาภีม น้องอายรับรองว่าจะไม่มีครั้งที่สองแน่นอน”

คราวนี้รวิชายิ้มกว้างพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้จนมือชิดหน้าอกของชายหนุ่ม ทำเอาใจคนมองกระตุกวาบกับรอยยิ้ม และการกระทำแบบนี้ขึ้นทันที มือที่ยันอยู่กับผนังจึงลดต่ำลงมาเกาะเอวบางไว้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว...ทั้งคนเกาะและคนถูกเกาะ

“พรุ่งนี้อาจะแวะเข้าไปคุยด้วยที่บ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะทีเดียว แล้วอย่าคิดหนีอาล่ะ แต่ตอนนี้รีบกลับไปที่โต๊ะก่อนเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะสงสัยที่หายมานาน แล้วอาจะตามเข้าไปทีหลัง”

ภีมพลบอกพลางลดมือที่เกาะเอวบางให้ทิ้งลงข้างตัวอย่างนึกเสียดาย เขาไม่อยากทำรุ่มร่ามกับเธอนักเพราะยังเด็กเกินไป แม้ว่าใจจริงจะอยากทำมากแค่ไหนก็ตาม คืนก่อนที่เขาเข้าคลุกวงในก็เพราะไม่รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าอายุยังไม่ถึงยี่สิบปี

ให้ตายเถอะ เด็กมัธยมสมัยนี้โตเป็นสาวกันเร็วขนาดนี้เชียวหรือวะ!

“จะคุยเรื่องอะไรคะ”

รวิชาขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจว่าเธอกับเขายังต้องมีเรื่องอะไรคุยกันอีก ก็ไหนเขาพูดว่าจะไม่บอกเรื่องของเธอให้บิดามารดารู้ไม่ใช่หรือ

“หลายเรื่อง แต่ตอนนี้รีบกลับไปที่โต๊ะก่อนเถอะ”

ชายหนุ่มจับไหล่เธอให้หันไปตรงทางเดินแล้วดันหลังเธอเบา ๆ ให้กลับไปที่โต๊ะ หญิงสาวหันมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเดินจากไปช้า ๆ

ภีมพลกวาดตามองร่างระหงของคนที่เพิ่งเดินจากไป ไม่น่าเชื่อว่ายายหนูของเขาจะโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่งงดงาม น่ารักน่าใคร่ไปทั้งเนื้อทั้งตัวขนาดนี้ แม้ว่าจะยังไม่โตเป็นสาวเต็มตัวแต่ก็ดูน่าเสน่หา และน่าหลงใหลจนไม่อาจละสายตา เขาเชื่อว่าอีกห้าปีสิบปีข้างหน้า รวิชาจะต้องเป็นสาวสวยอย่างหาตัวจับยากคนหนึ่งเลยทีเดียว

“หมั้นงั้นหรือ...ก็น่าสนใจดีนะ”

พูดแล้วก็ยืนยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว ชายหนุ่มลูบปลายคางอย่างใช้ความคิด เพราะปฏิเสธไปแล้วว่าไม่ต้องการหมั้นหมายกับรวิชา แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว ทว่าเขาไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรมาพูดให้บิดามารดาของเธอต้องมองเขาในแง่ร้าย และติดใจสงสัยที่จู่ ๆ ก็กลับลำอยากหมั้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“รู้แล้ว”

ภีมพลเผลอยิ้มกว้างอย่างลืมตัว เมื่อนึกถึงข้ออ้างที่จะใช้ในวันรุ่งขึ้น คิดได้ดังนั้นจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟ

มื้อค่ำจบลงด้วยความชื่นมื่นของทุกฝ่ายโดยเฉพาะภีมพล เขาแทบทนรอให้ถึงพรุ่งนี้ไม่ไหว เพราะเชื่อว่าเหตุผลที่ตนยกขึ้นมากล่าวอ้างนั้นจะต้องทำให้สองสามีภรรยารีบเห็นด้วยกับเขาทันที

ระหว่างเดินมาที่รถ ภีมพลอาศัยจังหวะที่อาทิตย์กับรวิวรรณเผลอ รีบยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูของรวิชาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

“คืนนี้อย่าลืมนอนกอดหมีที่อาซื้อให้นะ คิดเสียว่าแทนตัวอาก็แล้วกันเพราะเห็นเมื่อคืนเรานอนกอดอาเสียแน่นเชียว”

พูดจบเขาก็เดินยิ้มพรายไปกล่าวลาสองสามีภรรยาที่เดินล่วงหน้าไปก่อน ทิ้งให้คนฟังถึงกับนิ่งชะงัก หน้าแดงก่ำอยู่ข้างหลังเพียงลำพัง

ก่อนขึ้นรถ ชายหนุ่มหันมองหน้าใส ๆ นั้นอีกครั้ง เห็นเธอยกมือไหว้ราวกับโดนบังคับเพราะสายตามองเมินไปทางอื่นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ดูท่าคงจะกำลังคิดหนักแน่ว่าเมื่อคืนตนเองทำอย่างที่เขาพูดจริงหรือเปล่า เพราะความจริงแล้วเขาก็แค่อำเธอเล่น แต่ดูสาวน้อยทำหน้าราวกับมันคือปัญหาระดับชาติ...เด็กหนอเด็ก...

รวิชาเห็นรถของภีมพลแล่นออกไปจึงอดมองตามไม่ได้ คิดถึงคำพูดที่เขาทิ้งท้ายเอาไว้ก็ชวนให้คิดหนัก เมื่อคืนเธอทำเรื่องน่าอับอายอย่างนั้นลงไปจริงหรือเปล่า แล้วทำไมเขาถึงนอนแก้ผ้าเนื้อตัวเปลือยเปล่าจนเธอเห็นหนอนชาเขียวของเขาเต็มสองตา คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็เอามือขึ้นมาแนบแก้มทันที

ว้าย! ทำยังไงดี ภาพเมื่อเช้ายังติดตาอยู่เลย

“น้องอายง่วงแล้วหรือลูก”

อาทิตย์ถามบุตรสาว เห็นเจ้าตัวยกมือขึ้นแนบแก้มทั้งสองข้างแล้วหลับตานิ่งราวกับง่วงงุนเต็มที จึงอดแปลกใจไม่ได้เพราะเพิ่งจะสามทุ่มเท่านั้น ปกติแล้วรวิชานอนดึกกว่านี้

“นิดหน่อยค่ะคุณพ่อ หนังท้องตึงหนังตาก็ต้องหย่อนเป็นธรรมดา ไม่ได้มากินตั้งนานรู้สึกว่าวันนี้อาหารอร่อยจังค่ะ” หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้างอย่างเอาใจ

“อร่อยเพราะเรามีสมาชิกมาเพิ่มคนหนึ่งด้วยรึเปล่า”

อาทิตย์พูดโดยไม่ได้คิดอะไร เพราะเท่าที่เห็นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่ก็ดูปกติดี ภีมพลเองก็เอ็นดูรวิชาไม่ต่างจากเดิม

“ตอนน้องอายเป็นเด็ก น้องอายติดอาภีมจริงหรือคะ...ไม่ยักกะจำได้”

รวิชาขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด ในความทรงจำแทบไม่มีใบหน้าของคนที่พูดถึงอยู่แม้แต่น้อย

“จริงสิจ๊ะ แต่เราคงจำไม่ได้หรอก ตอนนั้นน้องอายแค่สี่ขวบเองลูก”

รวิวรรณตอบโดยไม่ได้หันไปมองหน้าของคนฟัง ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกำลังแลบลิ้นออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่เป็นหัวข้อสนทนา

“หรือไม่ก็อาภีมคงจะแก่ลงมากแน่ ๆ เลยค่ะ น้องอายถึงจำไม่ได้” เธอพูดอย่างที่ใจคิด ทำเอาคนฟังหัวเราะร่วนกับประโยคก๋ากั่นนั่น

“ทำไมไปว่าอาภีมเขาอย่างนั้นละลูก อาเขายังไม่แก่สักหน่อย” อาทิตย์พูดกลั้วหัวเราะ นี่ถ้าเจ้าตัวมาได้ยินกับหู สงสัยคงจะเคืองน่าดูชม

“สำหรับน้องอาย อาภีมแก่แล้วค่ะ” เธอทำปากยื่น ก็เขาแก่จริง ๆ นี่นา อย่างน้อยเขาก็เรียกบิดามารดาของเธอว่าพี่ และแทนตัวเองว่าอา จะไม่ให้เรียกว่าแก่ได้อย่างไร

เมื่อกลับถึงบ้าน รวิชาเดินผ่านห้องรับแขกแล้วก็ต้องสะดุดตากับหมีใหญ่ยักษ์ที่ยังคงวางนิ่งอยู่ที่เดิม ทีแรกว่าจะทำเป็นไม่สนใจมัน ทว่าพอก้าวขาขึ้นบันไดไปได้เพียงสองขั้น เจ้าตัวก็เกิดเปลี่ยนใจ

“คุณพ่อขา อุ้มพี่หมีไปไว้ในห้องให้น้องอายหน่อยสิคะ ตัวมันโต น้องอายอุ้มไม่ไหว”

รวิชาเขย่าแขนบิดาอย่างออดอ้อน อาทิตย์จึงหอบเอาตุ๊กตาตัวใหญ่ยักษ์มาไว้ในอ้อมแขน แล้วนำไปไว้ในห้องบุตรสาวตามที่เจ้าตัวร้องขอ

หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อมองหมีตัวใหญ่ที่วางอยู่ในห้อง

เอาเถอะ คนก็ส่วนคน ตุ๊กตาก็ส่วนตุ๊กตา ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย น่ารักขนาดนี้ใครจะทิ้งได้ลงคอ

รวิชาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียว หญิงสาวหยิบขวดโลชั่นหน้าโต๊ะเครื่องแป้งมานั่งทาบนเตียงระหว่างที่เปิดรายการเกมโชว์ของต่างประเทศจากอินเทอร์เน็ตดูไปด้วย แต่เมื่อเดินกลับมาที่เตียงนอน เห็นตุ๊กตาหมีที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางเตียงจึงยู่หน้าใส่มัน

“มองอะไร จะแอบดูเขาหรือ ไม่ให้ดูหรอกตาแก่ผีดิบเอ๊ย...ชิ!”

พูดจบก็คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตุ๊กตาหมีไว้ทั้งตัว ขณะทาโลชั่น หญิงสาวครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวาน จนป่านนี้เธอยังไม่รู้อยู่ดีว่าทำไมถึงได้ไปนอนอยู่บนเตียงของเขาได้ ถามจากพรรณราย รายนั้นก็บอกแค่ว่าเธอเมาหลับไปเองจนกลวิชรต้องพาไปส่งบ้าน

แล้วกระเป๋าของเธอล่ะ ไปอยู่เสียที่ไหน

ครั้นพอนึกถึงคำพูดของภีมพลที่ว่าหากเขามาช่วยไว้ไม่ทันนั่นอีกเล่า เขาหมายถึงช่วยเธอจากใคร จากกลวิชรหรือเปล่า เห็นทีพรุ่งนี้คงต้องถามเขาให้รู้เรื่อง และให้เขาเล่าว่าตกลงแล้วเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่