บทที่ 3 หมั้นกับตาแก่ - 100%

กว่าหนึ่งชั่วโมงที่ห้องทำงานชั้นล่างปิดเงียบอยู่อย่างนั้น มีเปิดออกมาเพียงครั้งเดียวตอนที่รวิวรรณเดินมาหยิบขวดน้ำจากตู้เย็นในครัวไปสองขวด แล้วก็กลับเข้าไปในห้องตามเดิม

“พี่ทิตย์ครับ สำหรับเรื่องเงินผมไม่มีปัญหาหรอกนะพี่ก็รู้ เรามันก็คนบ้านใกล้เรือนเคียง ต่อให้พี่ขอยืมผมมากกว่านี้ผมก็ให้พี่ยืมอยู่แล้ว แต่เรื่องหมั้นผมว่าไม่จำเป็นก็ได้มั้งครับ น้องอายยังเด็กอยู่เลย ทางนั้นมันจะเห็นแก่ผลประโยชน์จนถึงขนาดหวังรวบรัดน้องอายทั้งที่ยังใส่ชุดนักเรียนนี่เชียวหรือ ถ้ามันจะเลวขนาดนั้น เดี๋ยวผมช่วยส่งคนคอยตามดูแลน้องอายให้ก็ได้ครับ ลูกน้องผมมีเยอะอยู่ พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้เลยครับระหว่างที่พี่ต้องจัดการธุระเรื่องงาน สำหรับผมแล้วน้องอายก็เหมือนหลานผมคนหนึ่ง ผมป้อนข้าวป้อนน้ำตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น”

ภีมพลพูดอย่างที่ใจคิด ภาพเด็กหญิงตัวกลมแก้มยุ้ยน่ารักผุดขึ้นมาในห้วงคำนึง เขาจำรวิชาในตอนนั้นได้ เด็กน้อยตัวจ้อยยิ้มเก่ง หัวเราะง่าย แค่เขาแกล้งสะดุดขาตนเองจนเกือบล้มก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ ทั้งยังขี้อ้อนเป็นที่หนึ่ง

หนูน้อยเจอหน้าเขาทีไร จะกางแขนให้อุ้มพาขี่คอทุกที เวลาเขากลับจากโรงเรียนก็มักจะแวะรับหนูอายไปเล่นด้วยที่บ้านเสมอ เพราะมารดาของเขาอยากมีบุตรสาว เขาอุ้มรวิชามาที่บ้านทีไร มารดามักจะจับหนูน้อยแต่งตัวราวกับเล่นตุ๊กตา และดูเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยก็โปรดปรานเหลือเกินเวลาที่ถูกจับแต่งตัวหรือทำผมสวย ๆ

“ยายหนูเรียนจบมัธยมแล้ว นี่ก็กำลังรอผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ ไม่รู้ว่าคะแนนจะถึงพอได้เรียนคณะที่เล็งเอาไว้หรือเปล่า”

อาทิตย์ไขความกระจ่างให้ภีมพล รวิวรรณเองก็อมยิ้มเล็กน้อย ไม่แปลกที่ภีมพลจะคิดอยู่เสมอว่าบุตรสาวของเธอยังเด็ก เพราะครั้งสุดท้ายที่ชายหนุ่มเจอรวิชา ตอนนั้นบุตรสาวของเธอแค่สี่ขวบเท่านั้น

“อ้าว...โตขนาดนั้นแล้วหรือ ทุกวันนี้ผมยังนึกว่าน้องอายยังเรียนมัธยมต้นอยู่เลยนะ อย่างนี้เจอกันข้างนอกสงสัยจำกันไม่ได้แน่เลย เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ”

ภีมพลยิ้มแก้เก้อ นึกถึงตอนที่เขาไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วเข้ามาลาสองสามีภรรยาที่บ้านนี้ ตอนนั้นหนูน้อยรวิชาร้องตามเขาจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก ทั้งยังสะอื้นตัวโยนจนเขาสงสาร

“ใช่ นานมากเลยนะที่คุณภีมไม่ได้เจอยายหนู” รวิวรรณนึกถึงช่วงที่ภีมพลห่างหายไป ในขณะที่ภีมพลก็ยิ้มขันเมื่อนึกถึงความเป็นจริง

“ตอนนี้ถ้าเจอกัน ผมว่าหนูอายก็คงจำผมไม่ได้แล้วละครับ ตอนนั้นยังตัวกะเปี๊ยกอยู่เลย” ภีมพลหยุดพูดไปสักพักหนึ่ง ก่อนจะเข้าเรื่องสำคัญอีกครั้ง

“ส่วนเรื่องที่เราคุยกัน...ผมว่าเอาวิธีที่สองก็ได้นะครับ ที่จะให้ผมไปซื้อหุ้นต่อจากนายบุญทรงอะไรนั่น เพราะผมคิดว่าเขาน่าจะยอมขายให้ผมดี ๆ นะ เขาเองก็รู้จักผมอยู่บ้าง ผมไม่อยากให้น้องอายรู้สึกอึดอัด ถ้ารู้ว่าต้องมาหมั้นกับตาแก่อย่างผม น้องกำลังวัยรุ่นเลย ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ได้หมั้นกันจริง ๆ จัง ๆ ก็เถอะ ผมกลัวว่าน้องจะถูกเพื่อนล้อจนพานเกลียดขี้หน้าผมไปเลยน่ะสิ”

“ความจริงแล้วเรื่องหมั้นอะไรนี่ พี่ก็ปฏิเสธคุณบุญทรงเขาไปแล้วละ เพราะว่ายายหนูยังเด็กเพิ่งจะจบมัธยมปลายเอง เขาก็ดูเหมือนจะเข้าใจนะ แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม อีกอย่าง ลูกชายเขาก็ไม่ค่อยเป็นโล้เป็นพายเท่าไร เรียนอยู่ปีสองหรือปีสามนี่แหละพี่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ ดูไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเท่าที่ควร แถมหนูอายก็ตั้งท่ารังเกียจเขาอย่างกับอะไรดี พี่เลยคิดว่ายังไงก็คงไม่มีทางให้ลูกสาวไปดองกับคนตระกูลนั้นแน่”

อาทิตย์เท้าความไปถึงตอนที่บุญทรงมาทาบทามรวิชาให้หมั้นหมายกับ    กลวิชรด้วยเหตุผลว่าไหน ๆ ก็ร่วมหุ้นลงทุนทำบริษัทด้วยกันแล้ว จึงน่าจะให้ทายาทของแต่ละคนได้หมั้นหมายกัน เข้าตำรา “เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน” แต่สำหรับเขาแล้วรู้ดีว่าบุญทรงต้องการอะไร เป้าหมายของบุญทรงคือต้องการควบรวมบริษัทของเขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทนายบุญทรงที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับสินค้าสำหรับโรงแรม

“เขาคงเห็นว่ายุคนี้สินค้าเกี่ยวกับสปาหรือสุขภาพเริ่มมาแรง ทุกวันนี้คนส่วนใหญ่เริ่มดูแลเอาใจใส่หันเข้าหาธรรมชาติมากขึ้นเลยอยากลงมือทำเสียเอง ถ้าในอนาคตยายหนูต้องหมั้นหรือแต่งงานกับลูกชายของเขาเมื่อไร บริษัทที่พี่และคุณทิตย์ร่วมสร้างมาด้วยกันต้องถูกเขายึดไปแน่” รวิวรรณพูดขึ้นบ้างหลังจากที่นั่งฟังชายหนุ่มทั้งสองพูดปรึกษาหารือกันมานานพอสมควร

“ไม่ต้องห่วงครับพี่ ผมจะช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ ส่วนเรื่องเงินพรุ่งนี้ผมจะเอาเช็คเข้ามาให้ก็แล้วกันครับ”

ภีมพลรับคำหนักแน่นกับสองสามีภรรยา สำหรับครอบครัวนี้เขายินดีช่วยเหลือเสมอ ถึงแม้ไม่ได้พบปะพูดคุยกันมาเป็นเวลานาน แต่ความสัมพันธ์และความใกล้ชิดสนิทสนมที่เคยมีแต่เก่าก่อนก็ไม่ได้ลดน้อยลงไป หนำซ้ำเขายังรู้สึกเอ็นดูบุตรสาวของบ้านนี้ราวกับเป็นลูกหลานของตนเองจริง ๆ ฉะนั้นหากต้องเห็นเด็กน้อยที่เขาเคยอุ้มเล่นตั้งแต่ยังตัวเท่าหัวเข่าต้องเดือดร้อน เขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะยื่นมือเข้าช่วย

“จะว่าไป ผมไม่ได้เจอน้องอายนานมากแล้วนะครับ วันนี้แกอยู่บ้านหรือเปล่าครับ”

“คงเล่นเน็ตอยู่ข้างบนค่ะ วันนี้สะดวกมาดินเนอร์ด้วยกันไหมคะคุณภีม พี่กับคุณทิตย์ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเลี้ยงฉลองที่น้องอายสอบเสร็จ”

รวิวรรณถือโอกาสชวนหนุ่มรุ่นน้องอย่างเป็นมิตร พร้อมกับบอกชื่อสถานที่ที่ครอบครัวของเธอมักไปใช้บริการบ่อย ๆ เนื่องจากรวิชาชอบอาหารหลากหลายของที่นั่น

“นั่นสิ มากินด้วยกันนะครับคุณภีม ยายหนูอายคงดีใจที่ได้เจออาภีมของแก” อาทิตย์เอ่ยชวนสำทับไปอีก เพราะช่วงที่เขากับภรรยาต้องเดินทางไปติดต่องานที่ต่างประเทศบ่อย ๆ รวิชาอาจจะต้องอยู่ในความดูแลของภีมพลไปก่อนสักระยะ เขาจึงต้องการให้คนทั้งคู่มาพบปะกันอีกครั้งจะได้ไม่ห่างเหินกันเกินไป

“ผมยังรับปากตอนนี้ไม่ได้นะครับพี่ ขอดูงานวันนี้ก่อน เอาเป็นว่าผมจะโทร. บอกอีกทีก็แล้วกันครับ” ภีมพลลุกขึ้นยืนเมื่อการพูดคุยสิ้นสุดลง พร้อมกับสองสามีภรรยาเจ้าของบ้านที่ลุกขึ้นยืนเช่นกัน

“ได้ครับ แต่ผมอยากให้มาจริง ๆ นะ จะได้เซอร์ไพรส์หนูอายด้วย”

อาทิตย์พูดขึ้นระหว่างที่เดินนำแขกไปยังประตู ตามหลังมาด้วยรวิวรรณที่ต้องการเดินไปส่งพร้อมกับสามี แต่เธอยืนส่งภีมพลอยู่แค่มุกหน้าบ้าน และให้สามีเดินไปส่งแขกหนุ่มถึงหน้าประตูรั้วที่กั้นระหว่างอาณาเขตของบ้านทั้งสองหลังด้วยตนเอง

เมื่อกลับถึงบ้าน ภีมพลตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานทันที เขากดปุ่มเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะตัวใหญ่ แล้วโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิท

“เป็นต่อ เดี๋ยวนายช่วยแวะเข้าห้างฯ ให้ฉันหน่อยนะ ไปที่แผนกของเด็กเล่นน่ะ หาซื้อตุ๊กตาหมีตัวโต ๆ มาให้หน่อย เอาตัวใหญ่ที่สุดในนั้นน่ะ...เออน่า นายไม่ต้องถามมากหรอก ฉันจะซื้อมาเซอร์ไพรส์หลานฉัน”

สั่งเสร็จเขาก็กดวางสายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อดคิดไม่ได้ว่า ป่านนี้ยายหนูของเขาจะโตแค่ไหนกันแล้ว และที่สำคัญ เจ้าตัวเล็กจะจำคนที่เคยขอให้พาขี่คอวิ่งรอบสระว่ายน้ำได้อยู่หรือเปล่า

เขายอมรับว่านึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเด็กมัธยมปลายจะตัวโตแค่ไหนกัน แต่เท่าที่เขาเคยเห็นมาก็รู้สึกว่ายังดูเป็นเด็กกันอยู่ รวิชาก็คงเหมือนเด็กวัยรุ่นซุกซนตามประสาวัยใสทั่วไป และน่าจะยังชอบตุ๊กตาหมีเหมือนเดิม