บทที่ 3 หมั้นกับตาแก่ - 70%

รวิชานั่งรถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้าน ครั้นพอเห็นว่าบิดามารดากำลังยืนคุยกันอยู่ที่โรงรถ เธอจึงรีบบอกให้โชเฟอร์ขับเลยไปอีกเล็กน้อยจนเกือบถึงบ้านของคุณผีดิบ หลังจ่ายค่าแท็กซี่เสร็จเรียบร้อยก็เดินย้อนกลับมาที่บ้านของตน แล้วแอบซุ่มดูอยู่ข้างประตูเล็กเพื่อดูว่าจะมีคนเดินมาหน้าบ้านบ้างหรือเปล่า โชคดีที่แม่นมเดินออกมายืนหน้าบ้านพอดี เธอจึงรีบโบกมือให้อีกฝ่ายมาเปิดประตูให้

“ตายแล้วคุณหนูของนมทำไมกลับมาเอาป่านนี้คะ คุณท่านทั้งสองกลับมาถึงแล้วนะคะ” นมพิมปลดล็อกประตูมือไม้สั่นเพราะความรีบเร่งแต่ก็ยังไม่วายบ่นหญิงสาวไปด้วย

“โธ่…นมจ๋าอย่าเพิ่งดุน้องอายสิ ขอน้องอายรีบเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คุณพ่อคุณแม่ขึ้นไปบนห้องรึยัง” รวิชาถามอย่างร้อนรน พลางชะเง้อมองเข้าไปในตัวบ้าน

“เพิ่งขึ้นไปเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ เห็นว่าจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่รู้จะลงมาเมื่อไร”

รวิชาไม่รอให้แม่นมพูดจบ รีบเดินเลาะไปตามริมกำแพงโดยใช้ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกไว้ริมกำแพงเป็นที่กำบังกายจากด้านบน โดยมีแม่นมเดินตามหลังคอยช่วยมองดูต้นทางให้อีกที จนกระทั่งมาถึงฝั่งห้องครัว หญิงสาวก็รีบถอดรองเท้าแล้ววิ่งผ่านห้องครัวเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ห้องนอนของเธออยู่ใกล้กับบันไดมากที่สุด เมื่อวิ่งขึ้นไปถึงชั้นบนได้ รวิชาจึงรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วปิดลงอย่างแผ่วเบา โดยมีสายตาเฝ้ามองอย่างลุ้นระทึกของแม่นมที่ยืนเอามือทาบอกไว้ด้านหลัง

และสิ่งที่ทำเอาคนแก่อย่างนมพิมหัวใจแทบวายก็คือ ทันทีที่ประตูห้องของรวิชาปิดลง ประตูห้องที่อยู่ถัดไปก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องทั้งสองคนที่เดินตามกันออกมา

“อ้าว...เป็นอะไรจ๊ะนม ทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะ”

รวิวรรณถามอย่างเป็นห่วงระหว่างที่เดินลงบันไดไปหา เมื่อเดินไปถึงตัวก็ยกมือขึ้นจับตามแขนของหญิงชราเพื่อเช็กอุณหภูมิร่างกาย

“นมไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อากาศมันคงร้อนอบอ้าวไปหน่อย ว่าแต่คุณหนูกับคุณทิตย์จะรับอาหารไหมคะ กินอะไรกันมาหรือยัง นมจะได้ให้มาลัยยกสำรับเข้ามาให้” นมพิมยังคงติดเรียกรวิวรรณว่าคุณหนูอยู่บ่อยครั้ง เพราะความที่เคยเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็ก จนกระทั่งเจ้าตัวกลายเป็นคุณแม่เองแล้ว

“ก็ดีเหมือนกันครับ ผมกับวิยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกัน”

อาทิตย์เป็นคนตอบ พลางเดินนำเข้าไปในห้องอาหาร ส่วนรวิวรรณเหลือบตามองนาฬิกาแขวนผนังแล้วก็หันไปถามแม่นม

“ป่านนี้แล้วยายหนูยังไม่ตื่นอีกหรือคะนม ตื่นสายเกินไปแล้วนะ เดี๋ยววิขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า” รวิวรรณทำท่าจะเดินกลับขึ้นบันไดไปอีกครั้ง แต่นมพิมก็คว้าแขนเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวนมขึ้นไปดูให้ก็ได้นะคะ คุณผู้หญิงมาเหนื่อย ๆ ไปนั่งพักที่ห้องอาหารรอดีกว่า”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะนม วิขึ้นไปดูยายหนูเอง นมแก่แล้วให้ขึ้น ๆ ลง ๆ บันไดบ่อย ๆ มันดีที่ไหน” ถึงแม้เธอจะมีฐานะเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน แต่รวิวรรณก็ถือว่านมพิมเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของครอบครัว เธอจึงมักใช้ชื่อเล่นของตนเป็นคำแทนตัวเวลาพูดคุยกับแม่นมทุกครั้ง

รวิวรรณยิ้มให้แม่นมชรา ก่อนจะเดินขึ้นบันไดตรงไปเคาะที่ห้องของบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวน

รวิชาสลัดเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวตั้งแต่เมื่อคืนทิ้งลงไปในตะกร้าอย่างเร่งรีบจนเหลือแต่ชุดชั้นใน และนึกขึ้นได้ว่าเธอเอาเงินจำนวนหนึ่งยัดใส่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตของภีมพลเมื่อตอนที่วิ่งลงบันไดมาจากชั้นสองของผับ และกำธนบัตรเอาไว้ในมือแค่เล็กน้อยสำหรับค่าแท็กซี่กลับบ้าน

หญิงสาวหยิบธนบัตรปึกนั้นออกมาแล้วเอาใส่ไว้ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งอย่างไม่ไยดี แล้วรีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอนมาสวมใส่ จากนั้นก็วิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการเช็ดเครื่องสำอางที่ยังหลงเหลืออยู่ แล้วล้างหน้าให้สะอาด ก่อนที่บิดามารดาจะมาเคาะประตูเรียก

“หนูอาย...ตื่นหรือยังลูก”

รวิชาสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของมารดา หญิงสาวรีบหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้า แล้วเดินไปเปิดประตูให้ จากนั้นก็โผเข้ากอดท่านอย่างออดอ้อน

“คุณแม่ขา...ไหนบอกว่าอีกสองสามวันถึงจะกลับไงคะ ทำไมกลับมาวันนี้ได้ล่ะ คิดถึงน้องอายล่ะสิใช่ไหม”

หญิงสาวซุกใบหน้าลงกับไหล่มารดาแล้วถูไถไปมาราวกับแมวขี้อ้อนจนผู้เป็นมารดาอดหัวเราะด้วยความเอ็นดูไม่ได้

“ก็ใช่น่ะสิ แม่กับพ่อขอโทษหนูนะลูกที่กลับมาดินเนอร์กับหนูเมื่อวานไม่ทัน เอาเป็นว่าคืนนี้เราค่อยไปกันใหม่เนอะ หนูไม่โกรธใช่ไหมลูก”

รวิวรรณลูบศีรษะของบุตรสาวอย่างอ่อนโยน ยอมรับว่ารู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่มีเวลาให้บุตรสาวมากนัก เพราะภาระหน้าที่ที่มีอยู่มากมายจึงทำให้ไม่สามารถทิ้งให้สามีดูแลเพียงคนเดียวได้ อีกทั้งสูตรการผสมน้ำมันหอมต่าง ๆ เธอก็ต้องเป็นคนลงมือทำด้วยตนเอง เพราะไม่ต้องการให้คนอื่นมาขโมยสูตรเก่าแก่ของตระกูลที่ตกทอดกันมาช้านาน ไปชุบมือเปิบอย่างที่บุญทรงกำลังพยายามทำอยู่

“ไม่โกรธหรอกค่ะ น้องอายรู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่งานยุ่ง...เราลงไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะคุณแม่ น้องอายหิวแล้วละ”

รวิชาผละจากมารดา ก่อนจะชักชวนกันไปรับประทานอาหารทั้งที่ตนเองยังอยู่ในชุดนอนที่เพิ่งเปลี่ยนใส่เมื่อครู่

หลังจากมื้อเช้าควบมื้อเที่ยงจบลงไปด้วยเสียงหัวเราะของสามคนพ่อแม่ลูกที่นาน ๆ จะเกิดขึ้นสักครั้งในบ้าน รวิชาก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนอาทิตย์ก็ชวนภรรยาออกไปคุยกันในห้องนั่งเล่น

“เมื่อครู่ผมโทร. หาคุณภีมแล้วนะ เขาบอกว่าอีกประมาณสิบนาทีจะถึงบ้าน ถ้าเขามาถึงแล้วจะโทร. มาบอกเราอีกที ถึงตอนนั้นเราค่อยเดินไปบ้านเขากัน ผมบอกเขาแล้วละว่าเราจะไปหาเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย”

พูดไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์มือถือของอาทิตย์ก็ดังขึ้น อาทิตย์ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกดรับสาย พูดคุยกันไม่กี่ประโยคก็วางสายแล้วหันมาพูดกับภรรยาที่ยืนฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“คุณภีมเขาบอกว่าเดี๋ยวจะมาหาเราที่นี่เอง”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปบอกให้มาลัยเตรียมของว่างกับกาแฟไว้นะคะ”

รวิวรรณลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นเพื่อสั่งแม่บ้านให้เตรียมของว่างไว้รับแขก จากนั้นจึงเดินกลับออกมา ระหว่างที่เดินมาจากหลังบ้านก็เห็นร่างสูงโปร่งของแขกที่นัดเอาไว้กำลังยืนถอดรองเท้าอยู่หน้าบ้านพอดี

“อ้าวคุณภีม มาไวจริง” รวิวรรณเอ่ยทักหนุ่มข้างบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และรับไหว้ภีมพลที่กำลังยกมือไหว้เช่นทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

“สวัสดีครับพี่วิ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

“นั่นสิ นานมากเลยเนอะ ทั้งที่รั้วบ้านก็ติดกันแท้ ๆ เข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ คุณทิตย์เขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น” รวิวรรณเดินนำไปยังห้องที่สามีนั่งรออยู่ ภีมพลพยักหน้ารับพร้อมกับเดินตามเจ้าของบ้านไป

เมื่อเห็นแขกที่ตนเชิญมา อาทิตย์จึงลุกขึ้นยืนต้อนรับ

“สวัสดีครับพี่ทิตย์” ภีมพลยกมือไหว้เจ้าของบ้านอีกคน

“สวัสดีครับ สบายดีนะคุณภีม เดี๋ยวเราไปคุยกันที่ห้องทำงานดีกว่า เชิญครับ” อาทิตย์รับไหว้แล้วผายมือเชื้อเชิญให้เข้าไปคุยกันในห้องทำงานที่อยู่ถัดไป

รวิชาเดินลงบันไดมาด้วยความสดชื่น และอารมณ์ดี เพราะตอนอาบน้ำเธอสำรวจร่างกายของตนเองแล้วจึงรู้ว่ายังไม่มีส่วนใดเสียหายหรือบุบสลาย ทุกอย่างยังอยู่ครบตามสภาพ เธอเองก็ไม่ใช่เด็กประถมที่จะดูไม่ออกว่าร่างกายโดนทำอะไรมาบ้าง ในเมื่อเพศศึกษาก็เรียนมา นั่นก็หมายความว่าคุณผีดิบยังไม่ได้ทำอะไรเธอ ในใจนึกชื่นชมเขาอยู่บ้างที่เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ฉวยโอกาสกับคนไม่มีสติ ซึ่งหากเป็นคนอื่น ป่านนี้เธออาจจะยังไม่ได้กลับบ้านก็เป็นได้

ระหว่างเดินไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อจะคุยกับบิดามารดา สายตาของหญิงสาวก็เหลือบไปเห็นแม่บ้านกำลังยกของว่างพร้อมกับกาแฟอีกสามแก้วเดินไปทางห้องทำงานจึงอดถามขึ้นไม่ได้

“คุณพ่อกับคุณแม่มีแขกหรือคะพี่มาลัย” หญิงสาวมองถาดในมือของแม่บ้าน

“ค่ะ เพิ่งมาเมื่อสักครู่นี่เอง มาถึงก็เข้าห้องทำงานคุยกันเลย”

มาลัยตอบก่อนขอตัวเข้าไปเสิร์ฟของว่างให้แขก รวิชาจึงกลับขึ้นห้องเพื่อไปโทรศัพท์หาพรรณราย สอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน