บทที่ 8

ก่อนที่นางไป๋ยังไม่ได้พบกับเซี่ยเหยาฮวา นางเคยจะมอบความรักส่วนหนึ่งให้นาง ตั้งใจชดเชยให้นาง แต่เมื่อนางปรากฏตัวขึ้น นางกลับแสดงท่าทีเย็นชามีหนามแหลมรอบตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและไม่พอใจ

ไม่เหมือนกับเซี่ยหมิงจู อ่อนหวานน่ารัก เพียงเรียกว่าท่านแม่ ก็สามารถทำให้หัวใจของนางละลาย

ถึงกระนั้น ลูกสาวแท้ ๆ คนนี้ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนางเอง จะยังไงก็ตามก็ต้องยอมรับและอดทน

แต่เมื่อมาถึงจุดที่ต้องเลือกระหว่างสองทาง นางก็ไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไป

แม้ลูกสาวแท้ ๆ จะสำคัญ แต่หมิงจูก็คือเด็กที่นางเลี้ยงดูมาเองกับมือ ด้วยหัวใจและหยาดเหงื่อในทุกวันคืน เป็นดั่งสมบัติล้ำค่าในใจของนาง

ความรู้สึกในใจของนางไป๋ก็เอนเอียงไปทางเซี่ยหมิงจูทันที

นางเช็ดน้ำตา มองไปทางเซี่ยเหยาฮวา “เรื่องในวันนั้นเป็นความผิดของแม่เอง หากเจ้าจะโกรธหรือเกลียดแม่ แม่ก็ยอมรับ แต่หมิงจูไม่ได้ผิดอะไร นางก็เป็นลูกของแม่เช่นกัน ถ้าเจ้าจะต้องถึงขั้นให้หมิงจูออกไปถึงจะยอมกลับตระกูลเซี่ย ถ้าอย่างนั้นแม่ก็คงต้องเลือกไปกับหมิงจู”

ในชาติก่อน ที่นางถูกกักบริเวณ เซี่ยเหยาฮวาเคยคิดว่า ถ้านางยังคงบริสุทธิ์ ไม่ถูกทำลาย ถ้านางไม่เอาใจคนอื่นไม่คิดว่าตัวเองต่ำต้อย ตระกูลเซี่ยจะรักเอ็นดูนางเหมือนกับที่พวกเขารักเซี่ยหมิงจูหรือเปล่าแต่ตอนนี้นางถึงจะรู้ว่า ความคิดของนางในตอนนั้นช่างไร้เดียงสาและน่าขบขันเพียงใด

โชคดีที่สิ่งที่นางไม่เคยได้มาในชาติที่แล้ว ตอนนี้นางก็ไม่ต้องการมันอีกต่อไป ความสัมพันธ์กับญาติพี่น้องนั้นตื้นเขิน นางยอมรับแล้ว

มองนางไป๋ เซี่ยเหยาฮวาก็มีสีหน้าเย้ยหยัน “ดังนั้น ฮูหยินโหวกำลังจะข่มขู่ข้า ถ้าข้าบีบให้เซี่ยหมิงจูออกไปอีก ท่านก็จะทำให้ข้ากลายเป็นลูกใจดำที่บีบให้แม่ผู้ให้กำเนิดจากไป หรือแม้กระทั่งบีบให้แม่ผู้ให้กำเนิดตายหรือ? ”

มองใบหน้าที่คล้ายกับนางถึงเจ็ดส่วน นางไป๋ก็รู้สึกอึดอัดจนต้องเบือนหน้าหนี “เป็นการข่มขู่หรือไม่ก็แล้วแต่เจ้าเข้าใจ แต่สิ่งที่ข้าต้องการให้เจ้ารู้คือ ไม่ใช่ว่าหมิงจูไม่อยากจะจากไป แต่เป็นข้าที่ไม่สามารถขาดนางได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว” เซี่ยเหยาฮวายิ้มอ่อน ๆ ผายมือทั้งสองข้างออก “เมื่อครู่ข้าก็แค่พูดเล่น ฮูหยินโหว คุณหนูหมิงจูและซื่อจื่อโปรดอย่าถือสาเลยนะเจ้าคะ”

ทั้งห้องตกอยู่ในความโกลาหลทันที

ทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ สุดท้ายเป็นเพียงคำพูดล้อเล่นหรือ?

เรื่องแบบนี้สามารถพูดเล่นได้ด้วยหรือ?

“เหลวไหลสิ้นดี!” เซี่ยเหวินเสวียนตวาดขึ้น “นางแซ่หลี่ ข้าเตือนเจ้าไว้เลย! วันนี้เห็นแก่ที่เจ้าเพิ่งกลับมา ข้าให้อภัยเจ้า แต่วันหน้ายังกล้าทำตัวไม่เห็นผู้ใหญ่อยู่ในสายตา ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเหมือนกับวันนี้อีก ข้าจะให้เข้าได้เห็นดีกัน! ”

นางไป๋รู้สึกผิดหวังและรังเกียจเซี่ยเหยาฮวามาก นางหันไปกอดหมิงจู ในหัวใจเต็มไปด้วยความสุขที่เหมือนสิ่งที่เคยหายไปได้กลับคืนมา

เซี่ยหมิงจูพลางร้องไห้พลางเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยเหยาฮวาด้วยรอยยิ้มในอ้อมแขนของนางไป๋

แม้การปรากฏตัวของคุณหนูตัวจริงบ้า ๆ ในครั้งนี้จะต่างจากชาติก่อน แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจุดจบที่จะถูกตระกูลเซี่ยรังเกียจได้

สายตาเย้ยหยันของเซี่ยหมิงจูนั้นชัดเจนมาก และเซี่ยเหยาฮวาเองก็ไม่คิดจะยอมอ่อนข้อ

นางก็ไม่คิดจะขับไล่หมิงจูออกไปแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะปล่อยให้เซี่ยหมิงจูใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

ใช้มีดทื่อ ๆ คว้านเนื้อเถือหนังเป็นพัน ๆ ชิ้น นั่นถึงจะเรียกว่าทัณฑ์เลาะกระดูก

เซี่ยเหยาฮวายิ้มอ่อน ๆ กลับไป “อ้อ จริงสิ ถึงแม้ดูเหมือนว่าจวนโหวหย่งหนิงจะไม่ต้อนรับข้าเลยสักนิด แต่ข้าเองก็จะไม่มีมารยาทเลยก็ไม่ได้ ท่านแม่ของข้าเคยพูดไว้ การไปเยือนบ้านผู้อื่นครั้งแรกจะไปมือเปล่าไม่ได้ ดังนั้นข้าได้เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่มาให้คุณหนูหมิงจูด้วย”

นางไป๋หยุดร้องไห้ มองไปด้วยสายตาคมกลิบ

รู้จักเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่มา ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้ยังสามารถอบรมสั่งสอนได้ ถ้าอย่างนั้นก็ให้โอกาสนางอีกครั้งแล้วกัน

สีหน้าของเซี่ยเหวินเสวียนก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย “เข้ามาในจวนพักใหญ่แล้ว ในที่สุดก็พูดภาษาคนออกมาสักที! รีบเอาของออกมาเร็วเข้า ข้าอยากดูเหมือนกันว่ามันสามารถนำมาวางตรงหน้าหมิงจูได้หรือเปล่า! ”

“ซื่อจื่อวางใจ ของขวัญนี้ของข้าล้ำค่ามาก เงินทองก็ไม่สามารถซื้อมาได้ ขอคุณหนูหมิงจูโปรดรับไว้ด้วย”

สีหน้าของนางไป๋กับเซี่ยเหวินเสวียนดูดีขึ้นไม่น้อย แต่เซี่ยหมิงจูกลับรู้สึกไม่สบายใจแปลก ๆ นางปริปากจะปฏิเสธ เซี่ยเหยาฮวากลับไปเปิดโอกาสให้นางได้พูด นางหันมาพูดเสียงดังขึ้นว่า :

“ท่านแม่ เข้ามาเถอะ! ”

เมื่อคำว่า “ท่านแม่” สองคำนี้ดังขึ้น เซี่ยหมิงจูก็หนังตากระตุกทันที

เมื่อเห็นฟางชุ่ยฮวาเดินก้มหน้ามาจากนอกห้องโถง หัวใจของนางก็มีความคิดแวบขึ้นมาทันที “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง”

ดูเหมือนว่าฟางชุ่ยฮวาจะทรยศนางแล้ว นางเลือกที่จะเข้าข้างนังบ้านนอก

แต่แล้วยังไงล่ะ?

ในสายตาของฟางชุ่ยฮวา ผู้หญิงบ้านนอกโง่เขลานอกจากเงินทองความสุขแล้วยังจะสามารถทำอะไรได้? แค่ขยับนิ้วก็สามารถกำจัดนางได้แล้ว

ถึงตอนนั้น นังสารเลวนั่นอยู่ในจวนโหวก็ไร้ที่พึ่งเหมือนเดิม จะกำจัดนางยังไงก็ได้!

เซี่ยเหยาฮวาสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเซี่ยหมิงจู รอยยิ้มของนางก็สดใสมากขึ้น

ด้วยบารมีของหรงเจิ้ง ตลอดเส้นทางแม่นมหวังและคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้าส่งข่าวใด ๆ กลับไปยังเมืองลั่วจิงแม้แต่คำเดียว ทำให้เซี่ยหมิงจูยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟางชุ่ยฮวา

นางอยากรู้มากว่า อีกเดี๋ยวเรื่องของฟางชุ่ยฮวาเปิดเผยออกมา เซี่ยหมิงจูจะมีสีหน้ายังไง

เซี่ยเหยาฮวาประคองฟางชุ่ยฮวาที่ตัวสั่นไปทั้งตัวไว้ และแนะนำกับฮูหยินโหวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า : “ฮูหยินโหว นี่คือท่านแม่ที่เลี้ยงดูข้ามาสิบเจ็ดปี ขณะเดียวกันก็ยังเป็นแม่แท้ ๆ ของคุณหนูหมิงจูเจ้าค่ะ”

แม่แท้ ๆ ของคุณหนูหมิงจูหรือ?

คุณหนูตัวจริงกลับจวน บ่าวรับใช้ที่ไม่มีงานสำคัญก็ต่างวิ่งกันออกมาดูเรื่องสนุก ก่อนหน้านี้เซี่ยเหยาฮวาก็กล้าประกาศท้าทายกับเซี่ยเหวินเสวียน ทั้งยังพยายามขับไล่เซี่ยหมิงจูออกจากจวน สถานการณ์น่าสนุกมาก พวกเขามองกันอย่างสนุกสนานแต่ไม่กล้าส่งเสียง ถึงตอนนี้เมื่อฟางชุ่ยฮวาที่เป็นหญิงชาวบ้านธรรมดาปรากฏตัวขึ้น เสียงซุบซิบนินทาของพวกเขาก็ถูกจุดให้ลุกโชนขึ้น

“นางเป็นแม่แท้ ๆ ของคุณหนูใหญ่จริงหรือ? ทั้งบ้านนอก ทั้งแก่ ไม่กล้าสบตาคน ดูแล้วก็ไม่น่าจะใช่คนดี! ”

“คนแบบนี้จะให้กำเนิดคุณหนูหมิงจูที่เป็นดั่งนางฟ้าแบบนั้นได้ยังไง? ”

“จะเป็นไปไม่ได้ได้ยังไง? เจ้าดูเค้าโครงของคุณหนูใหญ่ หลังจากล้างเครื่องชาดออกแล้ว จะต้องเหมือนกับแม่แท้ ๆ ของนางไม่มีผิดเพี้ยนแน่นอน”

“ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ถ้าไม่เพราะคุณหนูตัวจริงถูกสลับตัวตั้งแต่ตอนคลอด คนที่ใช้ชีวิตลำบากอยู่ข้างนอกสิบเจ็ดปีจะต้องเป็นนาง! ”

เสียงซุบซิบของคนรับใช้ ทำให้เซี่ยหมิงจูรับไม่ได้

“หุบปาก! ” นางตะคอกขึ้น และจ้องมองฟางชุ่ยฮวาตาเขม็ง “เจ้าก็คือคนที่ให้กำเนิดข้าคนนั้นหรือ? ”

“หมิงจูข้าเป็นแม่ของเจ้า! ”

ฟางชุ่ยฮวารู้ดีว่าในเวลานี้นางควรพูดอะไรถึงจะสามารถเอาชีวิตรอดได้

นางร้องไห้พูดทั้งน้ำตาว่า : “หมิงจู แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งลูก! ตอนนั้นอ๋องจิ่งก่อกบฏ จวนของตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองลั่วจิงกว่าครึ่งถูกเผาทำลาย มีเพียงวิหารเฉิงหวงใกล้กรมพระราชวังเท่านั้นที่ปลอดภัย ขุนนางผู้สูงศักดิ์และราษฎรมากมายต่างหนีไปหลบภัยที่วิหารเฉิงหวง แม่กับพ่อของลูก และฮูหยินโหวหย่งหนิงก็อยู่ในนั้นเช่นกัน

ตอนนั้นลูกคลอดก่อนกำหนด เกิดมาก็ร่างกายอ่อนแอมาก ในยุคที่วุ่นวายเช่นนี้ พวกเราสามีภรรยาก็คงอาจจะเอาชีวิตไม่รอด แต่พอดีมีหญิงคนหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเราก็ได้ให้กำเนิดบุตรสาวเช่นกัน ข้างกายของนางมีข้ารับใช้ห้อมล้อม แค่ดูก็รู้ว่าเป็นตระกูลผู้ดีมีฐานะ

ท่านพ่อของลูกเพื่ออยากให้ลูกมีชีวิตรอด จึงฉวยโอกาสตอนที่ข้ารับใช้ของนางไม่ทันสังเกต สลับตัวลูกกับลูกสาวของนาง ต่อมาอ๋องจิ่งก่อกบฏพ่ายแพ้และถูกประหาร ขุนนางใหญ่และผู้สูงศักดิ์พากันกลับเรือน เราถึงได้รู้ว่าเด็กที่เราสลับตัวมานั้นเป็นคุณหนูของจวนโหว

ตอนแรกตั้งใจว่า รอจวนโหวเลี้ยงลูกจนปลอดภัยแล้ว เราจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดกับจวนโหว สลับตัวลูกกลับคืนมา แต่ต่อมาเมื่อพวกเราเห็นว่าลูกได้รับการดูแลอย่างดี ก็ไม่อยากสลับลูกกลับมา ดังนั้นพวกเราจึงปล่อยให้เรื่องราวเลยตามเลยไปแบบนั้น ให้ลูกอยู่ในจวนโหว และพาลูกสาวของจวนโหวกลับหมู่บ้านหลิงสุ่ย”

ฟางชุ่ยฮวาคุกเข่าลงโขกศีรษะให้นางไป๋

“ฮูหยิน ข้าขอโทษ เป็นเพราะพวกราสามีภรรยาหน้ามืดตามัวทำเรื่องผิดมหันต์เช่นนี้ลงไป ทำให้ลูกสาวของท่านต้องลำบากอยู่ข้างนอก! แต่ฮูหยินโหวเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับหมิงจูเลยนะเจ้าคะ นางเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์! ท่านโปรดเห็นแก่ที่นางอยู่ข้างกายท่านมาหลายปี อย่าไล่นางออกไปเลยนะเจ้าคะ! นางถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมานานขนาดนี้ หากต้องไปอยู่ในหมู่บ้านหลิงสุ่ย นางคงไม่สามารถชีวิตรอดได้แน่นอนเจ้าค่ะ! ”

ทันทีที่คำพูดนี้สิ้นสุดลง ด้านนอกก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างรุนแรงขึ้นมาทันที : “ทำไมจะมีชีวิตรอดไม่ได้? คุณหนูของเราก็อยู่ที่นั่นมาได้ถึงสิบเจ็ดปี! คุณหนูของเราอยู่ได้ แล้วทำไมนางจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้? หรือว่าชะตากรรมมของคุณหนูของเราถูกกำหนดให้ต่ำต้อยสมควรทนทุกข์ทรมาน แต่ลูกสาวของเจ้าก็เกิดมาเพื่อเสวยสุขหรือ? ”

“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้าแค่…ยังไงข้าก็ต้องขอโทษ! ฮูหยิน ข้าจะพาหมิงจูออกไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ! ”

“ฟางชุ่ยฮวาคลานลุกขึ้นก็จะลากตัวเซี่ยหมิงจูออกมา”

นางก็อยากพาเซี่ยหมิงจูออกไปจริง ๆ เพราะเซี่ยเหยาฮวาคนนี้โหดเหี้ยมและชั่วร้ายเกินไป หากเซี่ยหมิงจูยังจะอยู่ในจวนโหวหย่งหนิงต่อไป นางต้องตายอย่างแน่นอน!