บทที่ 16

สนมหลิ่วขมวดคิ้ว พูดขึ้นเบา ๆ ว่า“ข้าไม่จำเป็นต้องมีหลักฐาน! ข้าบอกว่าเป็นนางก็คือนาง! ”

“น้าหลิ่ว ท่านอย่าโมโหไป ค่อยๆ พูด หรงเจิ้งป้อนน้ำให้นาง “ข้ากลับมาคราวนี้ นอกจากมาเยี่ยมน้าหลิ่วแล้ว ก็ยังอยากรู้ความจริงว่าตอนนั้นท่านแม่ของข้าตายยังไง”

“ฉินเสวี่ยฝูอายุน้อยกว่าข้ากับพี่จ้าวสี่ห้าปี พี่จ้าวก็รักเอ็นดูนางเหมือนกับน้องสาวแท้ ๆ มีอะไรที่ดี ๆ ก็จะคิดถึงนางก่อนเสมอ นางแค่ร้องไห้เสียใจครั้งหนึ่ง พี่จ้าวก็จะออกหน้าปกป้องนางทันที! แต่นางกลับแต่งงานกับคนที่นางเรียกว่า ‘พี่เขย’ หลังจากพี่จ้าวจากไปไม่ถึงสามเดือน! ”

หน้าอกของสนมหลิ่วกระเพื่อมขึ้นลง

“หลังจากนางขึ้นเป็นฮองเฮา ตระกูลฉินก็ทะยานขึ้นสู่ความรุ่งโรจน์ ทุกวันนี้ในราชสำนักก็มีลูกศิษย์ส่วนใหญ่ของราชครูฉิน ท่านพ่อของนาง! แต่ตั้งแต่พี่จ้าวจากไป เจิ้งเอ๋อร์ไปยังอารามหนานฮวา ลูกหลานของตระกูลจ้าวพากันเจ็บป่วย พิการ หรือไม่ก็ถูกโยกย้ายไปจากเมืองลั่วจิงด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา จนตอนนี้นอกจากไม่กี่คนที่เคยได้รับพระคุณจากพี่จ้าว ก็ยังมีใครจำนาง จำตระกูลจ้าวได้อีก! ”

“ผลประโยชน์ทั้งหมดตกเป็นของนาง ฆาตกรจะเป็นใครถ้าไม่ใช่นาง? ! เจิ้งเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้ากลับมาแล้ว และโตแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะเอาสิ่งที่เป็นของเจ้ากลับคืนมาให้ได้! ”

เมื่อเห็นนางสนมหลิ่วเริ่มร้อนใจมากขึ้น หรงเจิ้งก็ตกใจ รีบปลอบโยนนาง “น้าหลิ่ว เราค่อยเป็นค่อยไป ท่านอย่าร้อนใจมากไป——”

“ตำแหน่งรัชทายาทเดิมทีควรเป็นของเจ้า! บัลลังก์นั้นในอนาคตก็ควรเป็นของเจ้า! เจิ้งเอ๋อร์ เจ้า เจ้าต้องขึ้นนั่งบัลลังก์นั้น มอบเกียรติยศให้กับท่านแม่ของเจ้า! นางต่างหากที่ควรเป็นฮองเฮาของแคว้นต้าซิงฮื้อฮื้อฮื้อ…”

สนมหลิ่วรู้สึกสะเทือนใจมาก ทั้งร้องไห้ทั้งไอ

หรงเจิ้งพลางลูบหลังให้นางหายใจสะดวก พลางปลอบโยนนาง จนในที่สุดอารมณ์ของสนมหลิ่วก็สงบลง

หรงเจิ้งกอดนางสีหน้าจริงจัง “น้าหลิ่ว ข้าจะเอาสิ่งที่เป็นของข้ากลับคืนมา แต่ท่านก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี ท่านแม่ของข้าไม่อยู่แล้ว ถ้าเกิดอะไรกับท่านอีก ข้าเอาของพวกนั้นมาจะมีค่าอะไร? ”

“ได้ได้ได้ ข้าฟังเจ้า จะดูแลตัวเองให้ดี แต่ร่างกายของข้านี่…ช่างเถอะร่างกายโทรม ๆ ของข้าไม่ต้องพูดถึงก็ได้! ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าจะใช้ชื่อของข้าไปทำอะไรบ้าง ก็คือให้เสิ่นหยูไปส่งอาหารให้แม่นางเซี่ยใช่ไหม? เจิ้งเอ๋อร์ เจ้ากับแม่นางเซี่ยคนนั้นถึงขึ้นไหนแล้ว? ”

หรงเจิ้งก็ไม่คิดว่านางจะเปลี่ยนประเด็นเร็วขนาดนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกจนใจทันที “น้าหลิ่ว ข้ากับเซี่ยเหยาฮวาแค่เพิ่งจะรู้จักกันเท่านั้น…”

สนมหลิ่วรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่นานนางก็ดีใจขึ้นมาอีก “ในเมื่อนางเคยช่วยเหลือเจ้า นางก็คือเพื่อน คือผู้มีพระคุณของเจ้า พรุ่งนี้เช้า เจ้าพานางเข้าวัง ข้าจะขอบคุณนางเอง”

“ถ้านางรอดจากคืนนี้มาได้ วันพรุ่งนี้เจิ้งเอ๋อร์จะไปเรียกนางมาเข้าวัง”

“นางจะต้องรอดจากคืนนี้ และต่อไปอีกทุก ๆ คืน! เจิ้งเอ๋อร์ เจ้าส่งคนไปช่วยนางเพิ่มอีก! ใช้คนของข้า! เจ้าเพิ่งกลับมา อย่าเพิ่งเปิดเผยความสามารถเร็วเกินไป! ”

หลังจากสนมหลิ่วกำชับเรื่องนี้เสร็จแล้วก็กำชับเรื่องอื่นอีก และนำรายชื่อคนที่เชื่อถือได้ในวังให้เขา สุดท้ายก็ให้เขาอีกเดี๋ยวออกไปพักนอกวัง อย่าทิ้งหลักฐานหรือเบาะแสใด ๆ ไว้ให้คนอื่นจับได้

ทุกคำพูดล้วนเป็นเรื่องของหรงเจิ้ง ไม่มีคำไหนที่เกี่ยวกับตัวเองเลย

หรงเจิ้งบ่ายหน้าหนี ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

ตอนนั้นเขายังไม่ถึงห้าขวบ เพิ่งจะมีความทรงจำเลือนราง ท่านแม่ก็จากไป ตอนนั้นท่านพ่อกำลังยุ่งอยู่กับการแต่งงานใหม่ แต่งตั้งฮองเฮา ไม่มีเวลามาใส่ใจเขาด้วยซ้ำ ข้าราชบริพารในวังก็มัวแต่ไปเอาอกเอาใจฮองเฮาพระองค์ใหม่ ละเลยเขาซึ่งเป็นลูกชายของอดีตฮองเฮามาก ข้างกายของเขามักจะไม่มีคน

เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ อายุยังไม่ถึงห้าขวบ ยังไม่เข้าใจอะไรเลย เกิดอุบัติเหตุตกน้ำ ตกจากที่สูง ก็คิดว่าตัวเองไม่ระมัดระวังพอ

ครั้งที่อันตรายที่สุด เขาถูกพาไปยังสวนสัตว์หลวง

เขาถูกคนตีจนหมดสติ คน ๆ นั้นขังเขาไว้กับสัตว์ร้าย ถ้าไม่เพราะเขาชะตาแข็ง รอสนมหลิ่วที่เข้าวังมาร่วมงานเลี้ยง เกรงว่าตอนนั้นคงกลายเป็นอาหารของสัตว์ร้ายไปแล้ว

วันนั้น ผู้หญิงในชุดสีแดงต่อสู้กับสัตว์ร้ายด้วยมือเปล่า นางเกือบจะแลกด้วยชีวิตถึงสามารถช่วยเขามาได้

ทุกคนพูดกันว่านางยอมทำเช่นนี้เพราะต้องการเป็นผู้หญิงของท่านพ่อของเขา แต่เขารู้ว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น

นางเป็นบุตรสาวของนายพล กำลังจะเดินทางไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับท่านพ่อและพี่ชายที่เหมอเป่ย ความใฝ่ฝันของนางคือปกป้องชายแดนเหมอเป่ยเช่นกัน กลายเป็นแม่ทัพหญิงผู้ยิ่งใหญ่ แต่เพื่อช่วยเขา นางยอมตัดความสัมพันธ์กับตระกูลหลิ่ว และก้าวเข้ามาในกำแพงพระราชวังสูงตระหง่านแห่งนี้อย่างเด็ดเดี่ยว

หลังจากส่งเขาออกจากเมืองลั่วจิงอย่างปลอดภัยแล้ว นางยอมทิ้งตัวตนเก่าที่เป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมา ต่อสู้มาตลอดเส้นทาง จนในที่สุดก็กลายเป็นหนึ่งในสนมที่ท่านพ่อของเขาโปรดปรานที่สุด และกลายเป็นคนที่นางเคยเกลียดมากที่สุด

ในช่วงหลายปีที่เขาอยู่ที่อารามหนานฮวา ทุกเดือนเขาก็จะเขียนจดหมายถึงนาง ทุกคำในจดหมายล้วนเต็มไปด้วยความห่วงใยและคำกำชับ

ใช่ เขาสูญเสียท่านแม่ไป แต่สำหรับเขา สนมหลิ่วก็ไม่ต่างอะไรไปจากแม่แท้ ๆ

ดังนั้น ตอนที่เซี่ยเหยาฮวาเตือนให้เขาระวังสนมหลิ่ว เขาไม่จำเป็นต้องลังเลแม้แต่น้อย

น้าหลิ่วของเขา เสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อแลกกับความปลอดภัยของเขาในช่วงสิบปีที่ผ่านมา นางจะทำร้ายเขาได้อย่างไร?

ตั้งแต่สนมหลิ่วล้มป่วยด้วยโรคหวัดเมื่อสามปีก่อน ร่างกายของนางก็แย่ลงเรื่อย ๆ จนถึงเดือนสามปีนี้ หลังจากนางเป็นลมในงานเลี้ยงฤดูใบไม้ผลิที่จัดโดยฮองเฮา ก็หมดสติไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย ตอนนี้พูดคุยกับหรงเจิ้งไปไม่น้อย กำลังวังชาและเรี่ยวแรงของนางยังไม่พอ เพียงไม่นานจึงหลับไป

หรงเจิ้งเฝ้าอยู่ข้างเตียงของนางครู่หนึ่ง ถึงออกไปด้านนอกกับเสิ่นหยู

เสิ่นหยูพูดถึงเรื่องของเสี่ยวหลินจื่อ “บอกว่าเป็นคำชี้นำของสนมหลาน สนมหลานอยากเห็นฮองเฮากับน้าหลิ่วทะเลาะกัน… องค์ชาย สถานการณ์ในวังนี้ ซับซ้อนกว่าที่เราคิดไว้อีกนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ที่ใดมีผู้คน ที่นั่นย่อมมีการแก่งแย่งแข่งขัน ยิ่งไปกว่านั้น ในเชื้อพระวงศ์ก็ไม่มีพี่น้อง หรือแม้แต่พ่อลูก” หรงเจิ้งพูดขึ้นอย่างสงบ “เรื่องของสนมหลานยังไม่ต้องสนใจ เสิ่นหยู ข้าต้องการให้เจ้าตรวจสอบคนรอบตัวน้าหลิ่วอย่างละเอียด นอกจากนี้ ยิ่งเป็นคนที่น้าหลิ่วไว้ใจ ก็ต้องตรวจสอบให้ละเอียดยิ่งขึ้น”

“คนที่น้าหลิ่วไว้ใจมากที่สุด นอกจากป้าฟางแล้ว ก็คือแม่นมเหลียงกับชิ่งกงกง พวกเขาต่างเป็นคนของตระกูลหลิ่วที่น้าหลิ่วพามาจากตระกูลหลิ่ว” เสิ่นหยูหยุดชั่วคราว “องค์ชาย พระองค์เคยคิดไหมว่า คำพูดสุดท้ายที่เซี่ยเหยาฮวาพูดกับพระองค์ตอนกลางวันนั้น ที่จริงแล้วเป็นเพียงแสร้งทำให้ซับซ้อนเท่านั้น? ”

“นางไม่จำเป็นต้องแส้รงทำให้ซับซ้อน”

“องค์ชาย พระองค์ทรงไว้ใจนางมากเกินไปหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ? ”

“ไม่ใช่ไว้ใจ แต่ตัวข้ามีบางอย่างที่นางต้องการ ขณะเดียวกัน ตัวนางก็มีบางอย่างที่ข้าต้องการเช่นกัน”

“ที่แท้ก็เพื่อได้รับสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น กระหม่อมตกใจแทบตาย! ” เสิ่นหยูลูบหน้าอก “กระหม่อมกลัวว่าองค์ชายจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น แล้วยังคลั่งรักอีก! ”

หรงเจิ้งหัวเราะเสียงดัง และรีบออกไปจากวัง

ในเวลานี้ เซี่ยเหยาฮวากินอาหารเสร็จแล้ว อาศัยความมืดยามราตรี นางตรงไปยังหอชิวสุ่ย

หอชิวสุ่ยเป็นที่พำนักของน้าเหยา อนุคนหนึ่งของเซี่ยเหวินเสวียน ตอนนี้นางกำลังลับมีดอยู่ใต้แสงตะเกียง

เมื่อเห็นเซี่ยเหยาฮวาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ก็ทำนางตกใจมาก “เจ้า เจ้าเป็นใคร? เจ้าต้องการทำอะไร! ”

“คิดหาวิธี ให้เซี่ยเหวินเสวียนไปเรือนไห่ถังตอนดึก”

“ข้า ข้า——”

“หลังจากสำเร็จ ข้าจะช่วยฟื้นอิสรภาพให้กับเจ้า”

“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าพูด! ”

“คำพูดไม่กี่คำก็สามารถเอาอิสรภาพของเจ้ากลับมาได้ การซื้อขายนี้ เจ้าไม่เสียเปรียบ เซี่ยเหยาฮวาเอามีดจากมือของนางมา วางลงบนโต๊ะ “มือของแม่นางเหยา มีไว้รักษาช่วยชีวิตคน อย่าให้มันเปื้อนเลือดง่าย ๆ เลย โดยเฉพาะเลือดของคนสารเลว”

น้าเหยาเงยหน้าขึ้นทันที ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “ถ้าข้าช่วยเจ้า ข้าจะออกจากตระกูลเซี่ยได้เมื่อไหร่? ”

"พรุ่งนี้"

หลังจากที่เซี่ยเหยาฮวาพูดจบกำลังจะออกไป น้าเหยาก็หยุดนางไว้ "เดี๋ยวก่อน! ทำไมเจ้าถึงต้องช่วยข้า? "

ทำไมต้องช่วยนาง?

ในแววตาของเซี่ยเหยาฮวามีอารมณ์ปรากฏขึ้น

เพราะชาติก่อน ตอนที่นางถูกตระกูลเซี่ยขังไว้ในห้องมืดไม่เห็นเดือนไม่เห็นตะวัน ทุกคนในตระกูลเซี่ยต่างทรมานนาง อยากให้นางตาย มีเพียงน้าเหยาคนนี้ ที่แอบเอาส่งยา ส่งอาหาร ส่งเสื้อผ้ามาให้นาง และสุดท้ายก็ช่วยนางแกล้งตายและพานางหนีออกไปจากตระกูลเซี่ย

ชาติก่อนน้าเหยามอบชีวิตที่ริบหรี่ให้นาง ชาตินี้ นางกลับมาคืนอิสรภาพกับนาง มันก็สมควรอยู่แล้ว

เก็บความทรงจำในอดีตไว้ เซี่ยเหยาฮวาพยายามทำให้น้ำเสียงสงบลง :“เจ้าก็คิดว่าชาติก่อนเคยช่วยข้าไว้ ชาตินี้ ข้าตั้งใจมาเพื่อตอบแทนเจ้าแล้วกัน”

หลังจากออกหอชิงสุ่ย เซี่ยเหยาฮวาก็เดินเล่นครู่หนึ่งก่อนจะกลับไป

พระจันทร์ลอยเด่นออกมาแล้ว กลมโตสว่างไสว

เซี่ยเหยาฮวาผ่านมาสองชาติ ไม่เคยเห็นพระจันทร์ที่งดงามขนาดนี้มาก่อน ทันใดนั้นก็อยากจะชมพระจันทร์ขึ้นมาทันที

หยิบหม้อชาขึ้นมา เซี่ยเหยาฮวาก็ปีนจากชั้นสองของหอจินเฟิงไปยังหลังคา

ดื่มชาดี ๆ กับสายลมอ่อน ๆ ชมพระจันทร์เต็มดวง อารมณ์ของนางก็ไม่เคยสงบเช่นนี้มาก่อน

ยามดึก พระจันทร์ลับเข้าไปในกลุ่มเมฆ ท้องฟ้ามืดลงในทันที เซี่ยเหยาฮวารู้สึกถึงกลิ่นอายของอันตราย

นางหัวเราะในใจ กลับไปที่ห้องแล้วล้มตัวลงนอนทันที

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ด้านนอกหอจินเฟิงมีชายชุดดำหลายคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขาหลายคนแยกย้ายกันบุกเข้าไปในหอหลากหลายทิศทาง

บนหน้าของชิงเหมยใช้ผ้าหนา ๆ ปิดไว้ ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

นางค่อย ๆ เดินย่องไปที่ริมเตียง และยกดาบฟันลงไปบนสิ่งที่นูนอยู่บนเตียงทันที!