บทที่ 17

เสิ่นหยูวางกล่องอาหารลงแล้วหันหลังออกไปทันที โหวหย่งหนิงไม่มีแม้แต่โอกาสจะอธิบาย

เมื่อมองแผ่นหลังที่เด็ดขาดของอีกฝ่าย แล้วหันกลับมามองความยุ่งเหยิงในห้องโถง ฮูหยินที่กำลังร้องไห้ ลูกสาวสุดที่รักที่กระอักเลือด และลูกชายคนโตที่ได้แต่กระทืบเท้า เป็นครั้งแรกที่โหวหย่งหนิงรู้สึกหมดหนทางในชีวิต

เขาเพียงพาลูกสาวแท้ ๆ กลับมาคืนสู่ตระกูลเท่านั้น ทำไมถึงวุ่นวายเพียงนี้?

ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป จวนโหวหย่งหนิงคงกลายเป็นเรื่องตลกของเมืองลั่วจิง และตระกูลเซี่ยคงแตกสลายในไม่ช้า!

หลังจากสูดลมหายใจลึกสิบกว่าครั้ง โหวหย่งหนิงจึงเรียกพ่อบ้านมา “พาตัวเซี่ยเหยาฮวาส่งกลับไปยังหอจินเฟิง อาหารที่องค์ชายใหญ่กับพระสนมหลิ่วพระราชทานมาก็ส่งไปเช่นกัน”

พ่อบ้านถามขึ้นว่า “แล้วคำสั่งกักบริเวณล่ะขอรับ…”

“กักไว้ได้กัก กักไม่ได้ก็ไม่ต้องกัก! ”

“แล้ว…”

“ทุกเรื่องต้องให้ข้าบอกทุกอย่าง! แบบนี้ข้าจะมีเจ้าไว้ทำไมกัน? ! ” โหวหย่งหนิงโกรธจัด “พวกไม่ได้เรื่อง! ไร้ประโยชน์! ”

ในเวลานี้นางไป๋ก็กรีดร้องขึ้นว่า “นายท่านหยุดดุได้แล้ว! หมิงจูกระอักเลือดอีกแล้ว! ”

โหวหย่งหนิงรีบสั่งให้คนไปตามหมอประจำจวนมาทันที จากนั้นก็พาตัวเซี่ยหมิงจูไปยังห้องพักด้านหลัง พร้อมผลัดกันระหว่างเซี่ยเหวินเสวียนกับนางไป๋ปลอบเซี่ยหมิงจู

หมอประจำจวนมาถึงอย่างรวดเร็ว และให้เซี่ยหมิงจูกลืนยาเม็ดหนึ่งลงไป หลังจากนั้นไม่นาน เลือดที่พลุ่งพล่านของนางก็สงบลง แต่ใครจะคิดว่าระหว่างทางกลับไปเรือนไห่ถัง เมื่อนางเห็นสายฟ้าที่หัวกับตัวขาดออกจากกัน เลือดที่ระงับได้แล้วของนางก็พลุ่งพล่านขึ้นอีกครั้ง

นางเอามือจับหน้าอก ร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสารมาก “นางฆ่าสายฟ้า…ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ฆ่าข้าไปด้วยเลยล่ะ…”

หลังจากร้องไห้หยุดแล้ว เซี่ยหมิงจูก็กระอักเลือดออกมาอีก

เซี่ยหมิงจูไม่รู้ว่านางกลับมาที่เรือนไห่ถางได้อย่างไร

หลังจากนอนอยู่พักหนึ่ง เสียงดังวิ้งในหัวของนางถึงจะหายไป และนางสงบมากขึ้น

นางไป๋เฝ้านางอยู่ข้างเตียง โหวหย่งหนิง เซี่ยเหวินเสวียนก็อยู่ด้วย

“สายฟ้า มัน… ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน? ” เซี่ยหมิงจูน้ำตาไหลทันทีที่เอ่ยคำพูด

“ให้คนจัดการฝังแล้ว รอพรุ่งนี้เจ้าดีขึ้น ค่อยไปส่งมันเป็นครั้งสุดท้าย”

“ขอบคุณท่านพี่เจ้าค่ะ”

สายตาของเซี่ยหมิงจูกวาดมอง และไปหยุดที่แม่นมถังที่อยู่ด้านหลังกลุ่มคน นางพูดกับนางไป๋ว่า นางรู้สึกว่าตัวเองสกปรก อยากอาบน้ำ

อาบน้ำคือโกหก มีแผนการอื่นคือเรื่องจริง

เซี่ยเหยาฮวาทำร้ายคนของนาง ฆ่าสัตว์เลี้ยงสุดรักของนาง นางอยากจะลอกเนื้อเถือหนังนาง!

นางไป๋เป็นห่วงนาง กลัวว่านางจะทำเรื่องโง่ ๆ จึงตามไปดูตลอด อยากจะลงมืออาบให้นางเอง แม่นมถังพูดโน้มน้าวอยู่นาน นางถึงจะยอมออกไปพักผ่อนด้านนอก

นางไป๋ยืนอยู่ข้างฉากกั้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง “หมิงจู คืนนี้แม่จะอยู่กับลูกที่นี่ ลูกไม่ต้องกลัวนะ”

เมื่อนางไป๋ออกไป สีหน้าของเซี่ยหมิงจูก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

“แม่นมถัง ข้าไม่มีทางเลือกอีกแล้ว คืนนี้ ข้าต้องการให้เซี่ยเหยาฮวาตาย! ”

ไอจากน้ำร้อนอาบปกคลุมใบหน้าของเซี่ยหมิงจู นอกจากแม่นมถังที่อยู่ใกล้นาง คนอื่นก็ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของนางได้ชัดเจน

แม่นมถังจับมือของนางไว้ “คุณหนูใหญ่ก็ควรให้ข้าน้อยไปหมู่บ้านหลิงสุ่ยตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าคนที่ไปเป็นข้าน้อย วันนี้เซี่ยเหยาฮวาก็ไม่มีทางกลับมาได้แน่นอน”

เซี่ยหมิงจูก็เสียใจ “เพราะข้าใจอ่อนเกินไป ถึงปล่อยให้นางกล้าทำแบบนี้ แต่ก็เพียงเท่านี้แล้ว แม่นมถัง เรื่องนี้ เจ้าไปทำด้วยตัวเอง จะต้องไม่มีอะไรผิดพลาด

ให้ชิงเหมยไปด้วย เซี่ยเหยาฮวาทำให้นางเสียโฉม ทำลายทั้งชีวิตของชิงเหมย ชิงเหมยไปแก้แค้นนาง มันก็สมเหตุสมผล”

หลังจากหยุดคิดชั่วครู่ นางก็พูดเสริมขึ้นอีกว่า “ถ้าพลาดขึ้นมา เจ้าก็พยายามโยนความผิดทั้งหมดให้กับองค์รัชทายาท จะพูดยังไงเจ้าก็เห็นสมควร ยังไงแล้ว ก็ต้องทำให้ข้าสะอาดมากที่สุด! ”

“เจ้าค่ะ” แม่นมถังตอบเบาๆ “ข้าน้อยจะไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย คุณหนูใหญ่พักผ่อนให้เต็มที่เถอะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ตื่นมาจะต้องได้ยินข่าวดีแน่นอนเจ้าค่ะ”

เซี่ยหมิงจูพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้ว

บางครั้งได้รับความเอ็นดูมากเกินไปก็น่ารำคาญ อย่างเช่นวันนี้ หากไม่เพราะนางไป๋กับเซี่ยเหวินเสวียนเอาแต่อยู่ข้างกายนางตลอดเวลา แผนการลอบฆ่าคืนนี้ นางจะต้องวางแผนอย่างละเอียด วางแผนจัดการทุกกระบวนการอย่างไร้ที่ติ

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะแม่นมถังก็ทำงานได้อย่างไร้ช่องโหว่มาโดยตลอด ไม่ว่าเซี่ยเหยาฮวาจะโชคดีแค่ไหน คืนนี้นางต้องตายแน่นอน!

รอฆ่าเซี่ยเหยาฮวาตายแล้ว นางจะเปิดเผยความลับของหรงเจิ้งให้กับองค์รัชทายาทรู้ ถึงตอนนั้น ทั้งหรงเจิ้ง สนมหลิ่ว หรงจ้านที่โง่เขลา จะต้องตายทั้งหมด!

รวมไปถึงเสิ่นหยูที่อยู่ข้างกายหรงเจิ้งกัดไม่ยอมปล่อยคนนั้นด้วย!

เมื่อเซี่ยเหยาฮวาตายแล้ว คนที่จะตายลำดับต่อไปก็คือเขา!

เสิ่นหยูที่เพิ่งกลับมาถึงวัง จู่ ๆ ก็จามติดกันสิบกว่าครั้ง

เมื่อเสี่ยวหลินจื่อ ขันทีผู้นำทางแสดงความเป็นห่วง เสิ่นหยูก็โบกมือบอกว่าไม่เป็นไร “ตอนนี้พระสนมเป็นอย่างไรบ้าง? ”

ตอนที่เขาออกจากวัง สนมหลิ่วเพิ่งจะตื่น เขาเพียงแค่มองจากระยะไกลแวบหนึ่ง ก็ถูกหรงเจิ้งส่งตัวไปยังจวนโหวหย่งหนิง

“พระสนมทรงเสวยอาหารและยาเรียบร้อยแล้วขอรับ ตอนนี้พระอาการดีขึ้นมาก องค์ชายใหญ่กำลังพูดคุยกับพระองค์อยู่ขอรับ”

เสี่ยวหลินจื่อเดินช้ากว่าเขาครึ่งก้าว ลดเสียงต่ำลง “องครักษ์เสิ่น เมื่อครู่คนจากตำหนักจ้าวหยางคนนั้นมาแล้ว ดูเผิน ๆ เหมือนจะมาเยี่ยมพระสนม แต่จริง ๆ คือสืบความจริงเท็จขององค์ชายใหญ่ขอรับ”

“ในใจขององค์ชายของเรามีเพียงคัมภีร์ อะไรจริงอะไรเท็จ ไม่เข้าใจ”

“คนผู้นั้นไม่สามารถสืบความจริงเท็จได้ ก็ยังพูดอีกว่าการที่องค์ชายใหญ่ประทับอยู่ในวังขัดต่อกฎของบรรพบุรุษ แต่…”

เสี่ยวหลินจื่อหัวเราะคิกคัก “และฝ่าบาทก็ได้ยินเข้าพอดี ฝ่าบาทก็ตรัสต่อหน้าทุกคนว่า องค์ชายใหญ่ลำบากอยู่นอกวังมานานหลายปี ขอเพียงเขายินดี จะประทับอยู่ในวังตลอดไปก็ได้! องครักษ์เสิ่น ท่านว่าฝ่าบาททรงคิดจะแต่งตั้งองค์ชายใหญ่เป็น——องครักษ์ องครักษ์เสิ่น! ”

เสิ่นหยูบีบคอของเขา “คำพูดพวกนี้ ใครให้เจ้าพูด? ”

“ไม่มี ไม่มีใครบอก ข้าน้อยพูดเองขอรับ…”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปตายเสียเถอะ”

เสิ่นหยูบีบคอเสี่ยวหลินจื่อแล้วยกขึ้นมา แล้วเดินก้าวยาว ๆ ไปยังสระบัวที่ไม่ไกลนัก

เสี่ยวหลินจื่อเริ่มใจเสียแล้ว “ข้าน้อยพูด! ข้าน้อยพูดทุกอย่าง…”

ขณะเดียวกัน ตำหนักเฉิงผิง

สนมหลิ่วจับมือของหรงเจิ้งไว้แน่น มองเขาตลอดเวลา กลัวว่าเมื่อนางกะพริบตา ก็จะไม่เห็นเขาอีก

“ตอนที่เจ้าจากไป เจ้าพึ่งจะห้าขวบ ตอนนี้ก็โตพอจะแต่งงานมีพระชายามีลูกแล้ว… เจิ้งเอ๋อร์ เจ้าต้องลำบากอยู่ข้างนอกมานานหลายปี เคยโทษข้าบ้างหรือไหม? ”

หรงเจิ้งจับมือสนมหลี่ไว้ “ถ้าไม่เพราะน้าหลิ่วให้อาจารย์ซวนกวงพาข้าไปจากเมืองลั่วจิง เด็กคนนั้นคงจะตายไปนานแล้ว มีหรงเจิ้งในวันนี้ได้ยังไง? สำหรับท่านข้าก็มีเพียงความขอบคุณและคิดถึงเท่านั้น…”

เมื่อมองดูชายหนุ่มที่สง่างามตรงหน้า สนมหลิ่วทั้งดีใจและสะเทือนใจ น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

หรงเจิ้งมองหญิงตรงหน้าที่เพิ่งจะอายุสี่สิบแต่มีผมขาวขึ้นตามขมับแล้ว น้ำตาก็จะไหลออกมาเช่นกัน

หลังจากสองคนสอบถามสารทุกข์สุกดิบกัน เสิ่นหยูก็เข้ามา “น้าหลิ่ว ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว! ”

สนมหลิ่วจำเขาได้ทันที “เจ้าคือเสิ่นหยู? หน้าตาไม่เปลี่ยนไปจากตอนเด็กนัก แต่นิสัยกลับสุขุมขึ้นไม่น้อย… เสิ่นหยูเอ๋ย หลายปีที่ผ่านมาเจ้าอยู่ไกลพ่อแม่บ้านเกิด เผชิญอันตรายและความลำบากมากับเจิ้งเอ๋อร์ ลำบากมากจริง ๆ ”

“สามารถเติบโตมากับองค์ชายใหญ่คือความโชคดีที่สุดของข้า จะเรียกว่าลำบากได้อย่างไร? น้าหลิ่ว ท่านควรจะยินดีกับข้าถึงจะถูก”

“ปากของเจ้ายังหวานเหมือนเดิม”

“ใช่แล้ว น้าหลิ่ว ตอนที่ข้าไปจวนโหวหย่งหนิง ก็เห็นเรื่องตลกมาเรื่องหนึ่ง ข้าเล่าให้ท่านฟังแล้วกัน…”

หลังจากฟังเรื่องวุ่นวายในห้องอาหารของจวนโหวหย่งหนิง หรงเจิ้งก็ยิ้มเล็กน้อย “นางไม่ยอมเสียเปรียบแม้แต่น้อยจริง ๆ ”

พอพูดถึงเซี่ยเหยาฮวาก็ยิ้ม ดูเหมือนว่ารอยยิ้มขององค์ชายใหญ่จะไม่ค่อยมีราคานะเนี่ย

เสิ่นหยูเบะปาก “นางไม่ใช่แค่ไม่ยอมเสียเปรียบ นางคือไม่เคารพผู้ใหญ่ ไม่เกรงกลัวกฎหมายเลยด้วยซ้ำ!”

“ข้ากลับคิดว่าอุปนิสัยของแม่นางเซี่ยดีมาก” สนมหลิ่วแสดงความคิดเห็นขึ้น

“อุปนิสัยแบบนี้ดีเสียที่ไหน? ไม่มีระเบียบกฎเกณฑ์เอาเสียเลย! ”

“ระเบียบกฎเกณฑ์มีไว้สำหรับผู้อ่อนแอ เจ้าเคยเห็นฝ่าบาททำตามกฎระเบียบบ้างไหม? เจ้าเคยเห็นไทเฮา ฮองเฮา ทำตามกฎบ้างไหม? เมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจ กฎก็เป็นแค่ลมปาก! ” สนมหลิ่วก้มหน้าลง “ถ้าตอนนั้นพี่จ้าวมีนิสัยแบบแม่นางเซี่ยสักครึ่งหนึ่ง ก็คงไม่มีทางชักน้ำเข้าลึก ชักศึกเข้าบ้าน!”

“ชักน้ำเข้าลึก ชักศึกเข้าบ้าน? ”

อากาศรอบตัวหรงเจิ้งเย็นยะเยือกในทันที

เสิ่นหยูเริ่มโมโห “การตายของน้าจ้าวในตอนนั้นก็มีเงื่อนงำจริง ๆ ! น้าหลิ่ว น้าจ้าวถูกคน ๆ คนนั้นทำร้ายใช่ไหม? ในมือของน้าหลิ่วมีหลักฐานบางอย่างอยู่ใช่ไหม? ”