บทที่ 14

เซี่ยเหยาฮวากดให้ฟางชุ่ยฮวานั่งลง จากนั้นนางถึงเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้างุนงง “หรือว่าข้าได้ยินผิด ไม่ได้ให้มากินอาหารหรอกหรือ? ”

นางไป๋อดกลั้นความโกรธ พยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าให้เจ้ามากินอาหาร ไม่ได้บอกให้นางมาด้วย”

“เพิ่มมาคนหนึ่งก็เพิ่มตะเกียบอีกคู่เท่านั้น จวนโหวหย่งหนิงก็ไม่ได้เตรียมตะเกียบสำรองไว้อีกคู่หรือ? ”

ดวงตางดงามของเซี่ยเหยาฮวาเบิกกว้างทันที มองด้วยความไร้เดียงสา มองจนนางไป๋เดือดดาล “จวนโหวหย่งหนิงมีชามและตะเกียบมากมาย เจ้าจะพาบ่าวรับใช้ทั้งหอจินเฟิงมาทั้งหมด ข้าก็เห็นด้วย แต่นางไม่ได้! ”

“บ่าวรับใช้มาได้ แล้วทำไมนางถึงไม่ได้? ”

“เพราะนางไม่คู่ควร! ” นางไป๋ชี้ไปที่ฟางชุ่ยฮวาด้วยสีหน้าอาฆาต “เข้ามา พานางออกไป! ”

ฟางชุ่ยฮวารู้สึกหวาดกลัวกับจิตสังหารนั้นมาก นางอยากจะหนีไป หนีไปจากจวนโหวหย่งหนิง หนีไปจากเมืองลั่วจิงเร็ว ๆ แม้จะต้องไปที่ไป๋เยว่ ไปเป็นผู้ลี้ภัยทางตอนเหนือ นางก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับคนของจวนโหวหย่งหนิงนี้อีก!

ไม่คาดคิดว่า เมื่อมีความคิดนี้เกิดขึ้น มือของเซี่ยเหยาฮวาก็วางลงตรงหลังเอวของนาง

มือของเซี่ยเหยาฮวาอบอุ่นนุ่มนวล แรงตรงหลังเอวก็เบามาก ฟางชุ่ยฮวาก็กระชับบั้นท้ายแน่น ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

เซี่ยเหยาฮวายิ้มให้กับฟางชุ่ยฮวา แล้วมองไปที่นางไป๋ “นางเป็นท่านแม่ของข้า ท่านบอกว่านางไม่คู่ควร นั่นก็หมายความว่าข้าก็ไม่คู่ควร ในเมื่อเป็นแบบนี้ ข้ากับท่านแม่ก็จะไสหัวออกไปจากจวนโหวหย่งหนิงเดี๋ยวนี้ ไสหัวไปจากเมืองลั่วจิง ไสหัวออกไปจากแคว้นต้าซิง ก็จะไม่ขวางหูขวางตาท่านอีก! ”

นางไป๋โกรธจนตัวสั่นอีกครั้ง นางมองโหวหย่งหนิงน้ำตาคลอเบ้า “นายท่าน ท่านเห็นแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ว่าข้าไม่ยอมรับนาง แต่นางเรียกคนอื่นว่าท่านแม่ ตั้งใจจะยั่วโมโหข้าให้ตาย! ”

เซี่ยเหยาฮวามีสีหน้าไร้เดียงสา “ข้าไม่เรียกท่านว่าท่านแม่ ข้าเป็นคนเลวที่ตั้งใจยั่วโมโหท่าน เซี่ยหมิงจูไม่ยอมรับแม่ผู้ให้กำเนิดของตัวเอง นางก็ไม่ผิดใช่ไหม หรือว่าฮูหยินโหวท่านมีสองมาตรฐานกับทุกอย่าง หรือกับข้าคนเดียว? ทำไมกัน? ”

“ข้าไม่ใช่ลูกที่ท่านให้กำเนิดมาหรือ? ข้าไม่ใช่ลูกสาวฮูหยินเอกของจวนหย่งหนิงหรือ? หรือในตัวของข้าแม้จะมีสายเลือดของท่านและโหวหย่งหนิง แต่ข้าก็ยังต่ำต้อยกว่าเซี่ยหมิงจู ต่ำต้อยมาตั้งแต่เกิดใช่ไหม? ”

ในที่สุดโหวหย่งหนิงก็เข้าแล้วใจว่า ทำไมฮูหยินผู้อ่อนโยนและจิตใจดีมาโดยตลอดถึงได้เปลี่ยนไปมากเช่นนี้ ที่แท้ เพราะเซี่ยเหยาฮวาไม่เคารพผู้ใหญ่และก้าวร้าวแบบนี้นี่เอง!

โหวหย่งหนิงตะคอกขึ้นด้วยความโกรธ “พอได้แล้ว! ”

เซี่ยเหยาฮวาหันมามอง มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย “ท่านเป็นใครอีก? ”

“พ่อแท้ ๆ ของเจ้า! โหวหย่งหนิง! ”

“ถ้าอย่างนั้น ข้าขอถามโหวหย่งหนิงหน่อยว่า ฮูหยินโหวมีบุญคุณเลี้ยงดูเซี่ยหมิงจู นางเคารพฮูหยินโหวก็สมควรอยู่แล้ว แต่ท่านแม่ของข้าเองก็มีบุญคุณเลี้ยงดูข้ามา ทั้งยังเสียความบริสุทธิ์เสียชื่อเสียงเพราะข้า ข้าเคารพนาง รักนาง สงสารนาง แล้วมีอะไรผิดหรือเจ้าคะ? ”

“นางคือคนบาปและศัตรูที่ทำให้เราพรากจากกันถึงสิบเจ็ดปี! เจ้าอย่าดื้อดึงไปมากกว่านี้นะ! ”

“เอาลูกสาวของคนบาปของศัตรูมารักเอ็นดูเหมือนกับลูกสาวแท้ ๆ โหวหย่งหนิงกับฮูหยินก็ดื้อรั้นมากเช่นกันไม่ใช่หรือเจ้าคะ? ”

“เซี่ยเหยาฮวา เจ้าบังอาจ! ”

“นี่เรียกว่าบังอาจหรือ? ” เซี่ยเหยาฮวายิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้นโหวหย่งหนิง ท่านดูดี ๆ ข้าสามารถบังอาจได้มากกว่านี้อีก”

เพล้ง!

เซี่ยเหยาฮวาคว่ำโต๊ะอาหารทันที

ชามจานแตกกระจาย อาหารและน้ำต้มหกเลอะเทอะเต็มพื้น

เส้นเอ็นตรงหน้าผากของโหวหย่งหนิงกระตุกทันที ตัวสั่นไปทั้งตัว ฮูหยินโหวกลัวว่าเขาจะโกรธจนหมดสติ รีบพูดปลอบขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “นายท่ายอย่าโกรธไปเลย นางแค่ขาดการอบรมสั่งสอน รอ——”

“ใครก็ได้! จับตัวนางออกไปขังไว้! ” โหวหย่งหนิงชี้ไปที่เซี่ยเหยาฮวา ในดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ห้ามปล่อยนางออกมาเด็ดขาด ใครก็ตามก็ห้ามไปเยี่ยมนาง ใครที่กล้าขัดคำสั่งข้า ก็ขับออกไปจากจวนโหวหย่งหนิงทันที! ”

มีคนถามขึ้นว่า "ขังไว้ในหอจินเฟิงหรือขอรับ? "

“ขังในโรงเก็บฟืน! ”

องครักษ์หลายคนรับคำสั่งเดินเข้ามา เซี่ยเหยาฮวาก็หมุนตัวกลับไปอย่างนิ่งสงบ

เพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงพึมพำดังมาจากด้านหลัง “เท้ายังยืนไม่มั่นคงก็ก็กล้าแสดงอำนาจแล้ว สุดท้ายอำนาจก็ไม่ได้แสดง แต่ตัวเองกลับถูกขังแล้ว น่าสงสารจริง ๆ ”

เซี่ยเหยาฮวาหันกลับมา มองชิงเหมย สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างกายเซี่ยหมิงจู ย้อนนึกถึงเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้นในชาติก่อน นางเลิกคิ้วเล็กน้อย “เจ้าพูดว่าใครน่าสงสาร? ”

“เจ้านั่นแหละน่าสงสาร! ”

ชิงเหมยเพิ่งจะพูดจบ จู่ ๆ ก็รู้สึกตาลาย ใบหน้าเกิดความเจ็บปวด เมื่อยกมือขึ้นไปสัมผัส ก็พบว่ามีเลือดเต็มมือ!

เซี่ยเหยาฮวาปักปิ่นกลับไปที่ผมช้า ๆ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าเสียโฉมแล้ว คราวนี้ เจ้าก็น่าสงสารกว่าข้าแล้วนะ”

ชาติก่อน ชิงเหมยกรีดหน้าของนาง ทั้งยังราดน้ำเกลือลงบนหน้าของนาง ทุกครั้งที่แผลกำลังจะตกสะเก็ด ชิงเหมยก็จะกรีดซ้ำในจุดเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำกันหลายสิบครั้ง จนหน้าของเป็นหนอง เน่าเปื่อย จนกระทั่งเสียโฉมในที่สุด

เมื่อครู่ที่นางใช้ปิ่นเอาคืนนางนั้น นางใช้กำลังไปถึงเจ็ดส่วน บาดแผลทั้งลึกทั้งยาว ใครก็ไม่สามารถช่วยกลับมาให้เป็นเหมือนเดิมได้ ใบหน้านี่ก็เสียโฉมแล้ว

ในเสียงร้องไห้โหยหวนของชิงเหมย เซี่ยเหยาฮวาก็ลากฟางชุ่ยฮวาออกมาด้วยท่าทางสงบ

ท้องฟ้ามืดลงแล้ว ไม่มีสายลมแม้แต่น้อย ชวนให้รู้สึกหดหู่

ที่แท้การเดินอยู่ในจวนโหวหย่งหนิงอย่างเปิดเผย ก็ไม่ได้มีความตื่นเต้นเหมือนที่เคยคิดไว้

เดินมาระยะหนึ่ง ตรงทางเดินเล็ก ๆ ทางขวาก็มีหมาสีดำตัวใหญ่ปรากฏตัวขึ้น

หมาตัวนั้นสูงประมาณชายโตเต็มวัย น่ากลัวมาก มันจ้องมองตาเป็นมัน เห่าขึ้น จากนั้นก็กระโจนมาทางนี้ทันที

องครักษ์คนหนึ่งที่เดินนำหน้ากำลังจะเดินเข้าไปหยอกล้อกับมัน แต่ทันใดนั้นดาบที่พกอยู่ที่เอวก็ถูกดึงออกไป!

เซี่ยเหยาฮวาจับดาบที่ชิงมาจากองครักษ์แล้วแวบมายืนตรงหน้า และฟันลงไปที่คอหมา!

เลือดกระเซ็นไปทั่ว! หัวของหมาก็ตกลงมาที่พื้น!

หมาตัวใหญ่ก็ไม่ทันจะร้องออกมาก็ตายทันทีแล้ว

เซี่ยเหยาฮวาก็ฟันซ้ำลงไปอีกสองครั้ง ถึงจะลุกขึ้นยืน “ข้าว่า จวนโหวหย่งหนิงของพวกเจ้าเฝ้าประตูกันยังไง? สัตว์เดียรัจฉานตัวใหญ่ขนาดนี้เดินเข้ามาในจวนก็ไม่มีใครเห็นเลยหรือ? ถ้าไม่เพราะข้าติดตามท่านพ่อไปล่าสัตว์ตั้งแต่เด็ก ปฏิกิริยาเร็ว มีประสบการณ์มากพอสัตว์เดียรัจฉานก็ทำร้ายท่านแม่ของข้าแล้ว… ท่านแม่ ท่านตกใจมากใช่ไหม? ”

ฟางชุ่ยฮวาก็ตกใจมากจริง ๆ

หมาตัวใหญ่ขนาดนั้น นางฆ่าตายได้ในดาบเดียว พวกเขาอยู่ตรงหน้านาง ก็เหมือนกับลูกไก่อย่างนั้น

องครักษ์มองหน้ากัน ในเวลานี้ถึงจะมีสติกลับมา “มัน มันไม่ใช่เดียรัจฉาน มันเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณหนูหมิงจู! ”

“นี่คือสัตว์เลี้ยงของเซี่ยหมิงจูหรือ? ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก! เฮ้อ ช่างเถอะ อีกไม่กี่วันข้าออกไปจากจวนไปหามาชดใช้ให้นางอีกตัวแล้วกัน”

มองหมาที่ตายสนิทแล้วแวบหนึ่ง เซี่ยเหยาฮวาก็เดินออกไปเบา ๆอย่างรวดเร็ว

หมาตัวนั้นชื่อว่าสายฟ้า องค์รัชทายาทเป็นคนมอบให้กับเซี่ยหมิงจู เซี่ยหมิงจูเลี้ยงมันอย่างกับเป็นสมบัติล้ำค่า บางครั้งสถานะในจวนโหวหย่งหนิงก็สูงกว่าเซี่ยเหวินเสวียนอีก ชาติก่อนตอนที่นางถูกขัง เซี่ยหมิงจูเคยเอาสายฟ้าที่หิวกระหายมาห้าวันขังด้วยกันกับนาง

ครั้งนั้น นางเกือบจะถูกสายฟ้ากัดตาย

ตอนนี้ นางแก้แค้นแล้ว และนางคาดว่า การตายของมัน ก็จะปลุกไฟโกรธของเซี่ยหมิงจูขึ้นมาอย่างแน่นอน และนางจะเริ่มลงมือกับนาง

องครักษ์รีบนำข่าวการตายของสายฟ้าไปแจ้งทันที

“สายฟ้าตายแล้วหรือ? มันตายได้ยังไง? มันตายได้ยังไง? ” เซี่ยหมิงจูไม่อยากจะเชื่อเลย

องครักษ์พูดว่า "คือ คือมันเห็นคุณหนูใหญ่แล้วกระโจนเข้าไป คุณหนูใหญ่คิดว่ามันจะทำร้ายคน ก็เลยฟันหัวของมันขอรับ..."

สายฟ้าถูกตัดหัว...

เซี่ยหมิงจูโกรธจนกระอักเลือดทันที เลือดสด ๆ พ่นออกมา

ถ้าบอกว่าเซี่ยเหยาฮวาทำร้ายชิงเหมยต่อหน้าทุกคนคือตบหน้านาง ถ้าอย่างนั้นที่นางฟันสายฟ้าก็เท่ากับควักหัวใจของนาง!

นั่นคือสัตว์เลี้ยงที่องค์รัชทายาทมอบให้นาง!

นางจะฆ่าเซี่ยเหยาฮวา!

ด้านนอกห้องโถง เสิ่นหยูที่มองอยู่ครู่หนึ่งก็พูดขึ้นช้าๆ ว่า “ดูเหมือนว่าอาหารที่องค์ชายใหญ่กับพระสนมหลิ่วพระราชทานมา วันนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถตกถึงท้องของคุณหนูใหญ่เซี่ยได้แล้ว…”

โหวหย่งหนิงโกรธจัดจนอยากจะฆ่าคนแล้ว

คนขององค์ชายใหญ่มาแล้ว แต่กลับไม่มีใครมารายงานเลยหรือ? ปล่อยให้เขาเห็นเรื่องวุ่นวายนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ!

อีกเดี๋ยวถ้าคน ๆ นี้ไปรายงานกับองค์ชายใหญ่ องค์ชายใหญ่ก็จะทรงคิดว่าตระกูลเซี่ยปฏิบัติไม่ดีกับเซี่ยเหยาฮวานะสิ?

แล้วถ้าองค์ชายใหญ่ส่งคนมาจะทำยังไง?

แล้วถ้าองค์ชายใหญ่เสด็จมาด้วยพระองค์เอง จะทำยังไงอีก? !